Το Μεγαλείο του Καπιταλισμού
Του Μάκη Κεβρεκίδη*
Για λογαριασμό της εταιρίας στην οποία εργάζομαι στις ΗΠΑ, αγόρασα προς $14,500 μια ειδική βάση (stand) πάνω στην οποία εφάπτεται και μπορεί να μεταφερθεί μια συγκεκριμένου τύπου μηχανή πολιτικού αεριωθούμενου αεροσκάφους. Η βάση αγοράστηκε από το υποκατάστημα μιας βρετανικής εταιρίας στην Σιγκαπούρη και βρίσκεται στο εργοστάσιο μιας γερμανο-κινεζικής εταιρίας στην Κίνα. Από εκεί θα μεταφερθεί από μια ινδική μεταφορική εταιρία στην Μαλαισία, ώστε να φορτωθεί επάνω της η γαλλο-αμερικανικής κατασκευής μηχανή CFM56-3C1 την οποία αγοράσαμε από μια εταιρία η οποία ανήκει σε Μαλαισιανούς και Αμερικανούς. Πάνω στην ειδική της βάση, η μηχανή θα μεταφερθεί μέσω μιας ινδονησιακής μεταφορικής εταιρίας στον Καναδά και συγκεκριμένα στο εργοστάσιο μιας γερμανικής εταιρίας επισκευής και συντήρησης μηχανών αεροσκαφών. Πάνω στη μηχανή κατά κανόνα θα εγκατασταθούν εκατοντάδες μεταχειρισμένα εξαρτήματα τα οποία θα προέρχονται από εμπόρους ανά την υφήλιο. Σε 3 με 4 μήνες, και για λογαριασμό της ιρλανδικής εταιρίας που την αγόρασε, η επισκευασμένη μηχανή θα μεταφερθεί από τον Καναδά στην Σαουδική Αραβία.
Από τις ΗΠΑ όπου εμείς βρισκόμαστε η μηχανή δεν θα περάσει ποτέ. Όλες οι εμπλεκόμενες επιχειρήσεις είναι ιδιωτικές και οι εκπρόσωποί τους είναι διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών. Ουδέποτε συναντήσαμε κάποιον από τους εμπλεκόμενους πρόσωπο με πρόσωπο, και μόνο με μερικούς εξ αυτών μιλήσαμε τηλεφωνικώς. Όλες οι συναλλαγές γίνονται ηλεκτρονικά και σχετικά γρήγορα, (ενημερώσεις, προσφορές, υπογραφές συμβάσεων, δελτία αγοράς, δελτία αποστολής, μεταφορές κεφαλαίων, έρευνες αγοράς και κλείσιμο μεταφορικών εταιριών, εκτελωνιστές, πληρωμές στα τελωνεία). Όλες οι επιχειρήσεις βγήκαν κερδισμένες, το ίδιο και οι υπάλληλοι καθώς τα κέρδη του εμπορίου διασφαλίζουν την εργασία τους και ενδεχομένως και αυξήσεις μισθών, αλλά κερδισμένα είναι και τα κράτη – δηλαδή το κοινωνικό σύνολο – καθώς έχουν έσοδα από τα τελωνεία και τα φορολογούμενα κέρδη των επιχειρήσεων.
Σε κανέναν εκ των δεκάδων συμβαλλομένων δεν ενδιέφερε ποιος ήταν ο αντισυμβαλλόμενος, ποια η εθνικότητα ή το θρήσκευμά του, οι πολιτικές απόψεις ή το φύλο του. Οι καλύτεροι την δεδομένη στιγμή πήραν την δουλειά.
Είναι μια καθημερινή διεθνής συναλλαγή, είναι το μεγαλείο της ελεύθερης αγοράς – του καπιταλισμού.
* Ο Μάκης Κεβρεκίδης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 13 Δεκεμβρίου 2018
Οι εθνικές μας ψευδαισθήσεις
Της Δέσποινας Λιμνιωτάκη*
Οι βανδαλισμοί δημόσιας περιουσίας και οι εικόνες της γενικευμένης βίας που τους συνοδεύουν, δεν αξιολογούνται από τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, ούτε προκαλούν σε όλους αποστροφή. Η συμπεριφορά μας – που είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και του συστήματος μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε – κάνει την «πατριωτική» πράξη διαμαρτυρίας του ενός να αποτελεί το καταστροφικό, επαναλαμβανόμενο δράμα του άλλου. Ο λόγος που μερικοί αισθανόμαστε δεσμώτες του μπάχαλου και της ανομίας που επικρατούν στη χώρα την στιγμή που άλλοι ονειρεύονται παγκόσμιες επαναστάσεις, βρίσκεται καταρχάς στην μετάφραση. Ναι, όσο κι αν φαίνεται απλοϊκή μια τέτοια εξήγηση, μια συμπεριφορά «επιβραβεύεται», ενισχύεται και πυροδοτείται από το νόημα που θα της προσδώσει το κοινωνικό σύνολο: όσο πιστεύουμε ότι η αλλαγή μπορεί να ξεκινήσει από μια μολότωφ ή ότι τα χρόνια επεισόδια στην χώρα είναι απλά το φυσικό αποτέλεσμα του ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο την λιτότητα, παρόλο που οι ίδιοι την έχουν συντηρήσει εν πολλοίς με την ψήφο τους, θα πληρώνουμε στην κυριολεξία τα σπασμένα. Η αποδοχή των παραβατικών πράξεων και η συμπαράσταση προς όσους κάνουν τέτοιες πράξεις, τα σχόλια περί κακής και καλής βίας, όλα τα «ε, και τι έκαναν πια τα παιδιά», όλοι οι αστεϊσμοί, ο λαϊκισμός που τρέφει το «δημιουργικό» χάος και η δημαγωγία, δημιουργούν το λιγότερο ένα κύκλο εθνικής ασυνεννοησίας και ένα αφήγημα που βρίσκει διέξοδο στην αγελαία συμπεριφορά. Με άλλα λόγια, οι καταστροφές δεν θα σταματήσουν όσο υπάρχει μεγάλη μερίδα πληθυσμού που τις επικυρώνει στην συνείδηση του κόσμου χρησιμοποιώντας κοινωνικοπολιτικούς ισχυρισμούς. Αλλά και στους υπόλοιπους μπορούμε να διακρίνουμε μια έμμεση συνεισφορά, μια ασυγκινησία για συμμετοχή σε διάλογο αφιερωμένο στον ρόλο της βίας στη χώρα μας σήμερα. Επειδή η βία και οι βανδαλισμοί είναι, δυστυχώς, κάτι περισσότερο από ένα σύμπτωμα, εξυπηρετούν τις εθνικές μας ψευδαισθήσεις. Και αυτό το καταλαβαίνει κανείς από το πόσο εύκολα είμαστε διατεθειμένοι να θεωρήσουμε υπεύθυνο κάποιον εξωτερικό «άλλο» για το χάλι που επικρατεί, ενώ υπάρχουν δεκάδες εσωτερικοί εχθροί του συλλογικού μας εαυτού να οπλίζουν το χέρι αυτού που πετάει κάθε φορά την πρώτη πέτρα.
*Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Κοινωνική Ψυχολόγος, Σύμβουλος Ομάδων σε θέματα Διομαδικών Διεργασιών και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 11 Δεκεμβρίου 2018.
Αντιρατσιστικός Νόμος: τροφοδοτεί και δεν καταπολεμά τα κηρύγματα μίσους
Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών δύο μηνυτήριες αναφορές κατατέθηκαν με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο για μια δήλωση σχετικά με τους μετανάστες και για ένα άρθρο που ασκούσε κριτική στους διεμφυλικούς ακτιβιστές.
Οι απόψεις ενάντια στις οποίες κατατέθηκαν οι μηνυτήριες αναφορές θεωρούνται απορριπτέες και ειδεχθείς από την Φιλελεύθερη Συμμαχία. Αλλά η απόπειρα φίμωσής τους μέσω της ποινικοποίησης και της δικαστικής οδού συνιστά ακόμα χειρότερη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία είχε εξαρχής ταχθεί κατά του Αντιρατσιστικού Νόμου προβλέποντας ότι θα γινόταν κατάχρηση σε βάρος της ελευθερίας της έκφρασης. Δυστυχώς, διαπιστώνουμε πως όχι μόνο πραγματοποιήθηκε αυτός ο φόβος μας, αλλά παρατηρούμε ότι κάθε μηνυτήρια αναφορά αυτού του είδους γίνεται αφορμή ώστε να δοθεί μεγαλύτερη προβολή σε ανούσιες, ανόητες και απαράδεκτες απόψεις, καθώς και να αποκτήσουν ασήμαντες και περιθωριακές παρουσίες ένα σημαντικό βήμα για να προβάλουν απόψεις που παραπέμπουν σε κήρυγμα μίσους και, επιπλέον, να αυτο-προβάλονται ως “μάρτυρες” της “πολιτικής ορθότητας”.
Για την Φιλελεύθερη Συμμαχία οι απόψεις του μίσους καταρρίπτονται με επιχειρήματα και αντίλογο και όχι με δικαστικές ποινές.
Δείτε παλαιότερα ΔΤ της ΦιΣυ για τον Αντιρατσιστικό Νόμο:
Ελευθερία της έκφρασης, το καλύτερο όπλο ενάντια στο ρατσισμό
Ο μύθος της φορολογίας των Βρυξελλών και η θέση των Φιλελευθέρων
* Του Ολύμπιου Ράπτη
Στην επικαιρότητα: Γαλλία και Γερμανία προωθούν πανευρωπαϊκή φορολογία των Facebook και Google επί των διαδικτυακών διαφημίσεων τους.
Οι κρατιστές αριστερά και δεξιά: θετικό μέτρο, αλλά πολύ λίγο. 2,5 δις ευρώ θα μαζεύονται όλα κι όλα ετησίως, όσο μονάχα ένας ΕΝΦΙΑ. Βάλτε φόρους στα πλαστικά, στην ψηφιακή οικονομία, ακόμα και στα ρομπότ.
Η alt-right Τραμπική Δεξιά: Μακρόν και Μέρκελ θέλατε, πληρώστε τώρα φορολάγνοι, μενουμευρώπηδες φιλελέδες.
Οι Φιλελεύθεροι;
Η Φορολογία στην Ευρωπαϊκή Ένωση εμπίπτει κυρίως στην αρμοδιότητα των Κρατών-Μελών της. Για πανευρωπαϊκή συμφωνία απαιτείται διπλή ομοφωνία στο Συμβούλιο, πρώτα ως θέμα για συζήτηση και ύστερα για υιοθέτηση.
Οι πρώην κομμουνιστικές χώρες της Βαλτικής υιοθέτησαν γραμμικούς συντελεστές (flat tax). Κανένα εμπόδιο από τις Βρυξέλλες. Γιατί απλά δεν πέφτει λόγος στις Βρυξέλλες. Η Εσθονία δε πήγε την κούρσα της προσέλκυσης επενδύσεων και εταιρειών σε άλλο επίπεδο μέσω του προγράμματος e-residence.
Η Ιρλανδία; Ξεκίνησε από την ίδια αφετηρία με εμάς, σήμερα έχει το διπλάσιο σχεδόν ανά κάτοικο εισόδημα σε σχέση με τον μ.ό της Ε.Ε.
Βουλγαρία, Κύπρος, Λουξεμβούργο: ευχαριστούν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την φυγή χιλιάδων ελληνικών επιχειρήσεων και κεφαλαίων, τέτοια δώρα δεν έρχονται για πάντα.
Η Δανία, αντιθέτως, επιβάλλει όντως υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Για όσους δεν γνωρίζουν ωστόσο, η Δανία χρηματοδοτεί το κοινωνικό της κράτος μέσω της πιο ευέλικτης εργατικής νομοθεσίας από όλες τις χώρες της Ε.Ε (flexicurity)! Αλήθεια, όταν μας λέγανε να γίνουμε η “Δανία του Νότου” εννοούσαν και στο θέμα της εργασιακής ευελιξίας ή αρκούσε μόνο η φαντασίωση του σκανδιναβικού κοινωνικού κράτους;
Γαλλία και Γερμανία λοιπόν προσπάθησαν να περάσουν πανευρωπαϊκή συμφωνία φορολόγησης του τζίρου, ούτε καν των κερδών, εκατοντάδων διαδικτυακών γιγάντων. Απέτυχαν, γιατί ο Βορράς, οι Βαλτικές, η Ιρλανδία, Ολλανδία και Λουξεμβούργο, χώρες με παραδοσιακά ισχυρή συμμετοχή φιλελευθέρων κομμάτων στην διακυβέρνηση, αντιτάχθηκαν. Γι’ αυτό και καταθέτουν (Γαλλία και Γερμανία) τώρα αυτή τη νέα συμβιβαστική πρόταση μήπως και γίνει αποδεκτή από το σύνολο των χωρών της Ε.Ε.
Κι η Ελλάδα; Αφού δεν μπορούμε να περιμένουμε τις Βρυξέλλες, νομοθετούμε μόνοι μας πρόσθετους φόρους υπέρ τρίτων (ΕΔΕΟΑΠ) αυξάνοντας το κόστος του διαφημιζόμενου και τον παρασιτισμό.
Μύθος λοιπόν η “Φορολογία των Βρυξελλών”; Μύθος, και όχι ο μόνος!
*ο Ολύμπιος Ράπτης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
** Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal την 7η Δεκεμβρίου, 2018.
Περί Ριχάρδου και ξεζουμίσματος
* Του Γιάννη Παπαδόπουλου 
Διαβάζοντας για την υπόθεση του «Βασιλιά του Χρυσού», θυμήθηκα το αμφιλεγόμενο βιβλίο του Walter Brock “Defending the Undefendable”, όπου ο συγγραφέας επιχειρεί να υπερασπιστεί περιθωριοποιημένα επαγγέλματα όπως οι ιερόδουλες και οι τοκογλύφοι, εστιάζοντας στο κατά πόσο ωφελούν τελικά την κοινωνία. Τι θα έλεγε, λοιπόν, ο Brock για την υπόθεση Ριχάρδος;
Κατ’ αρχάς πιστεύω πως θα έβλεπε στο πρόσωπο του Ριχάρδου δύο ιδιότητες: αυτή του λαθρέμπορου και εκείνη του ενεχυροδανειστή. Επειδή η πρώτη δεν έχει αποδειχτεί, ας εστιάσουμε στην δεύτερη: στον ενεχυροδανειστή που, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, «ξεζούμισε τον κοσμάκη». Τι είναι λοιπόν ο ενεχυροδανειστής;
Ο ενεχυροδανειστής βγάζει χρήματα πουλώντας μεταχειρισμένα αντικείμενα. Τα αντικείμενα αυτά τα αποκτά με δύο τρόπους: α) του τα πουλούν άτομα που χρειάζονται χρήματα, β) του μένουν όταν άτομα που έλαβαν δάνειο αθετούν την πληρωμή του και του αφήνουν το αντικείμενο… αμανάτι, όπου αμανάτι είναι μια παλαιότερη λέξη για το ενέχυρο!
Σύμφωνα με τα παραπάνω, λοιπόν, ο ενεχυροδανειστής φαίνεται να είναι ένας έμπορος μεταχειρισμένων, ο οποίος δύναται να δανείσει χρήματα νόμιμα, αλλά, σε αντίθεση με όσους δανείζουν χωρίς εγγυήσεις, δεν θα χρειαστεί να ταλαιπωρήσει τον δανειολήπτη κυνηγώντας τον για να πάρει το δάνειο πίσω. Απλώς θα κρατήσει το ενέχυρο σε περίπτωση αθέτησης πληρωμής.
Πού στραβώνει, λοιπόν, η δουλειά και φτάνει ένας πρωθυπουργός να παίρνει μια τέτοια ακραία θέση για ένα είδος εργασίας, την οποία, σημειωτέον, κατά τον Μεσοπόλεμο έκανε και το κράτος;
Ο Brock φαίνεται να προτείνει ως απάντηση την έλλειψη χρηματοοικονομικού εγγραμματισμού, δηλαδή, την αδυναμία μας να κατανοήσουμε βασικές οικονομικές αρχές. Ας επιχειρήσω μία δική μου ανάλυση που στα οικονομικά λέγεται ανάλυση κόστους-οφέλους.
Κατ’ αρχάς, το επάγγελμα του ενεχυροδανειστή προκύπτει από τη ζήτηση. Υπάρχουν άτομα με έλλειψη μετρητών και ζητούν να δανειστούν από άτομα που έχουν διαθέσιμα χρήματα. Το κίνητρο που δίνεται στα άτομα για να αποχωριστούν τα χρήματά τους είναι ο τόκος.
Ο τόκος όμως δεν αρκεί. Αν τελικά ο δανειολήπτης δεν πληρώσει, ο δανειστής χάνει τα χρήματά του μαζί με τους τόκους. Το να του κάνει μήνυση και να τον κλείσει στην φυλακή αποτελεί ηθική ικανοποίηση, αλλά τα χρήματα χάθηκαν. Για να κάμψει, λοιπόν, ο δανειολήπτης αυτή την αντίσταση και για να δείξει ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης, προσφέρει ένα αντικείμενο ως ενέχυρο. Όσο πιο μεγάλη η αξία του αντικειμένου, τόσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη φαίνεται να έχει στον εαυτό του. Και παίρνει το δάνειο. Εάν δεν αποπληρώσει το δάνειο, χάνει το αντικείμενο, όπως ακριβώς χάνει κάποιος και το σπίτι του όταν δεν πληρώσει το στεγαστικό δάνειο.
Διαβάζοντας τα παραπάνω, εάν κάποιος θέλει να εξαλείψει το επάγγελμα του ενεχυροδανειστή, θα πρέπει να εξαλείψει την ζήτηση, την ανάγκη δηλαδή των ανθρώπων για άμεσα μετρητά, και όχι την προσφορά, δηλαδή την προθυμία άλλων ανθρώπων να αναλάβουν να καλύψουν αυτή την ανάγκη. Το ξεζούμισμα, δηλαδή, του κοσμάκη προηγείται της ενεχυρίασης. Ο Ριχάρδος υπάρχει επειδή κάποιος ξεζούμισε τον κοσμάκη!
Και φτάνουμε στο ερώτημα για το εκατομμύριο: Ποιος είναι υπεύθυνος για το ξεζούμισμα του κοσμάκη; Για ποιο πράγμα χρειάζεται κανείς άμεσα μετρητά; Για φαγητό; Για ρούχα; Για να πληρώσουμε φόρους χρειαζόμαστε μετρητά! Με άλλα λόγια, ενεχυροδανεισμός σημαίνει ότι προτιμούμε να χάσουμε ένα δαχτυλίδι για να πάρουμε μετρητά και να πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ, παρά να μας πάρει η εφορία το σπίτι.
Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, θα πρότεινα στον πρωθυπουργό να μην χρησιμοποιεί την φράση «ξεζουμίζει τον κοσμάκη» για τον Ριχάρδο για δύο λόγους: πρώτον, στο σπίτι του κρεμασμένου, ο δήμιος δεν μιλάει, πόσο μάλλον να μιλά για σκοινιά και να κατηγορεί τον κατασκευαστή του σκοινιού!
Δεύτερον, δουλειά του πρωθυπουργού είναι να βοηθήσει τους φτωχότερους να γίνουν κοινωνικά και οικονομικά ανεξάρτητοι, όπου κοινωνικά και οικονομικά ανεξάρτητος δεν σημαίνει να περιμένεις σε ουρές για να δηλώσεις σε έναν υπάλληλο πόση ανάγκη έχεις να γίνεις κλεπταποδόχος των ίδιων φόρων που σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση άμεσα ή έμμεσα. Ανεξάρτητος σημαίνει να έχει κανείς δουλειά, και μάλιστα πραγματική δουλειά, δηλαδή δουλειά που δημιουργεί αξία για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, όχι μόνο για τον ίδιο τον εργαζόμενο που έχει λουφάξει σε ένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας σε αντάλλαγμα για μερικές ψήφους.
Ας κάνει λοιπόν ο πρωθυπουργός την δουλειά του και ας αφήσει τον Ριχάρδο στην δικαιοσύνη…
*Ο κ. Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.
** Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal την 4η Δεκεμβρίου, 2018.
Ένα αληθινό παράδειγμα φτωχοποίησης των πολιτών
Ένα αληθινό παράδειγμα φτωχοποίησης των πολιτών. Η παρούσα κυβέρνηση θεωρεί ως λύση την αύξηση των φόρων για την παροχή επιπλέον επιδομάτων. Οι φιλελεύθεροι θέλουμε να μειωθούν τα εμπόδια ώστε να μπορέσουν οι πολίτες να δημιουργήσουν ελεύθερα και να παράξουν Αξία για τον εαυτό τους και το σύνολο.
*Του Άρη Κωνσταντινίδη 
“Μετά απο 8 χρόνια ύφεσης τα λεφτά οικογενειακώς τελείωσαν. Και όχι μόνο τελείωσαν αυτά που είχαμε μαζέψει, αλλά χρωστάμε κι όλας(κι ας μη χρωστούσαμε ποτέ και σε κανέναν). Χωρίς κάποιο μαξιλαράκι ο άνθρωπος αισθάνεται ανασφάλεια, φοβάται το αύριο, αλλά και το σήμερα, την κάθε στιγμή. Έχω στο όνομα μου ένα μικρό αγροτεμάχιο στο Λαύριο. Προσπάθησα να το πουλήσω. Άρχισα πριν δύο χρόνια με ένα ποσόν στις 20.000 ευρώ. Δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον. Περίμενα, μετά από καιρό το έριξα στις 15.000, και λίγο αργότερα κι άλλο, στις 10.000.
Πριν λίγες μέρες με πήρε τηλέφωνο κάποιος και πρόσφερε μόνο 5.000 ευρώ. Στριμώχτηκα. Το σκέφτηκα. Άλλος δεν είχε φανεί. Η μοναδική προσφορά που είχα ήταν σε τιμή πραγματικού ξεπουλήματος. Πλην όμως ο φόβος είναι μεγάλος εχθρός. Μετά από μεγάλη σκέψη αποφάσισα να συμφωνήσω να το ξεπουλήσω. Το δέχτηκα.
Όμως η εφορία είχε αντίθετη γνώμη. Για να το πουλήσω (το οικόπεδό μου, την περιουσία μου), χρειάζομαι φορολογική ενημερότητα. Πρέπει να έχω δηλαδή έντυπο της εφορίας στα χέρια μου που να αποδεικνύει ότι δεν οφείλω στο Κράτος. Οι οφειλές μου όμως, είναι τέτοιες, που και ολόκληρο το ποσόν της πώλησης να καταβάλω στην εφορία, πάλι θα χρωστάω. Συνεπώς οι μοναδικές λύσεις είναι δύο:
Ή το παρατάω απούλητο κι ο θεός βοηθός, ή το πουλάω με τους όρους του Κράτους. Δηλαδή, να μπω στη διαδικασία να το ξεπουλήσω. Όχι όμως για να μου μείνει κάτι στα χέρια, αλλά για να πάρει Ολόκληρο το ποσόν το Κράτος, με τελικό αποτέλεσμα, Και να μην έχω οικόπεδο, Και να μην έχω δεκάρα στην άκρη, Και να εξακολουθήσω να χρωστάω!
Το κράτος τα έχει κανονίσει όλα, ιδίως αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας. Σου επιβάλλει μέσα σε μία τριετία, φόρους τόσο εξοντωτικούς, τόσο άδικους και αυθαίρετους, που είναι περίπου αδύνατον να τους εξοφλήσεις. Σου παίρνει ό,τι είχες και δεν είχες μαζέψει τόσα χρόνια και συνεχίζει ακάθεκτο τη φοροληστεία. Και όταν έρθει η ώρα να μείνεις με το τίποτα, με το απόλυτο μηδέν, εξαναγκαζόμενος προφανώς να του χρωστάς, όλο και περισσότερα, σε αποκλείει και από οποιονδήποτε άλλον τρόπο σκεφτείς για να βοηθήσεις κάπως τον εαυτό σου. Όχι βέβαια για να γίνεις πλούσιος, για να αποκτήσεις χρήμα με ουρές (πώς θα μπορούσε άλλωστε σήμερα να γίνει αυτό;), αλλά απλώς για να σου μείνει κάτι στα χέρια για ώρα ανάγκης!
Είναι πολύ πικρή ιστορία να είσαι Έλληνας πολίτης. Είναι σκέτη Καταδίκη!”
*O κ. Άρης Κωνσταντινίδης είναι μέλος της ΜΓΣ της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal την 1η Δεκεμβρίου, 2018.
Μια φιλελεύθερη άποψη για την αναδοχή των παιδιών
Της Πόλυς Βλάση*
Όταν ακούω από γονείς με μικρά παιδιά αρνητικά σχόλια για τα ομοφυλόφιλα άτομα, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να τους ευχηθώ; Να μην τύχει να είναι ομοφυλόφιλο κάποιο παιδί τους, ώστε να μην το βασανίσουν και το καταπιέσουν για να «αλλάξει» ή να τύχει να έχουν κάποιο ομοφυλόφιλο παιδί και μέσα από τη γονεϊκή τους αγάπη να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα όρια που είχαν στο μυαλό τους;
Ξεκινάει σήμερα η συζήτηση στη Βουλή για την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια. Οι ανάδοχοι γονείς ουσιαστικά φιλοξενούν το παιδί στην οικογένειά τους επειδή για τον οποιαδήποτε λόγο αυτό δεν μπορεί να μείνει με τους βιολογικούς του γονείς ή είναι ορφανό, αλλά ουσιαστικά οι ανάδοχοι γονείς λειτουργούν ως (εξωτερικοί) συνεργάτες του ιδρύματος που τα έχει (π.χ. το Μητέρα) και υπάρχει πάντα περίπτωση να επιστρέψει το παιδί στους βιολογικούς του γονείς, αν και σε πολλές περιπτώσεις προχωράει σε υιοθεσία.
Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται λοιπόν για παιδιά που έχουν βιώσει εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, π.χ. εγκατάλειψη, κακοποίηση, ελλιπή φροντίδα και η προσπάθεια μέσω των ανάδοχων γονιών είναι να βιώσουν αυτά τα παιδιά τη γονική αγάπη, που τόσο τους έχει λείψει. Ωστόσο, όσες προσπάθειες κι αν γίνουν από τα ιδρύματα, αυτά δεν μπορούν να δώσουν όλη τη φροντίδα και την αγάπη που έχουν ανάγκη τα παιδιά.
Στα παιδικά χωριά SOS, όπου γίνεται αξιοθαύμαστη προσπάθεια και τεράστιο έργο, έχουν εισαγάγει τη «Μητέρα SOS», που είναι ό,τι πλησιέστερο σε «μητέρα» για τα παιδιά του ιδρύματος, η οποία έχει πολλές ευθύνες απέναντί τους και επιλέγεται με αυστηρά κριτήρια (ωριμότητας κυρίως). Είχα πάει πριν λίγα χρόνια στο χωριό της Βάρης να αφήσω μερικά πράγματα και ρώτησα την υπεύθυνη πόσο ευτυχισμένα είναι τα παιδιά εκεί με όλες τις εξαιρετικές εγκαταστάσεις, παροχές και τη «Μητέρα SOS»; Η απάντησή της ήταν «δεν είναι ευτυχισμένα διότι δεν είναι το ίδιο». Ένιωσα τη θλίψη να με γεμίζει και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ζήτησα συγγνώμη από την υπεύθυνη για τη συμπεριφορά μου και αυτή μου είπε «μη ζητάτε συγγνώμη και εμείς κλαίμε συχνά…»
Το πιο συχνό «επιχείρημα» που ακούω κατά των ομοφυλόφιλων ατόμων γενικότερα και του (αυτονόητου) ανθρώπινου δικαιώματός τους να γίνουν γονείς είναι ότι «δεν είναι φυσιολογικό». Να θυμίσουμε λοιπόν ότι:
Ομοφυλόφιλα άτομα υπήρχαν πάντα στη φύση, στον άνθρωπο και άλλα ζώα. Δεν «δημιουργήθηκαν» στις μέρες μας επειδή «έγινε της μόδας». Άρα είναι φυσιολογικό.
Στη φύση συναντάμε μικρά να μεγαλώνουν με «ανάδοχους» γονείς είτε γιατί έχασαν τους βιολογικούς γονείς τους είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Καμιά φορά μάλιστα, μας εκπλήσσει το γεγονός ότι «υιοθετήθηκε» ένα ζωάκι από οικογένεια διαφορετικού είδους! Και στις ανθρώπινες κοινωνίες γινόταν αυτό από πάντα, ειδικά σε δύσκολες περιόδους με υψηλή θνησιμότητα (π.χ. ασθένειες, πόλεμος) είτε με άλλες κοινωνικοπολιτικές δυσκολίες. Από άτομα με οποιαδήποτε σεξουαλική ταυτότητα – άσχετο θέμα αυτό με τη φροντίδα του παιδιού άλλωστε. Φυσιολογικό και αυτό λοιπόν.
Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη πρωτίστως. Και φροντίδα. Αυτά είναι τα κριτήρια που πρέπει να πληρούν οι ανάδοχοι γονείς, πρωτίστως. Τα δευτερεύοντα έχουν καλυφθεί επαρκώς από το υπάρχον πλαίσιο, π.χ. ηλικία, οικονομική δυνατότητα, ψυχική και σωματική υγεία. Η σεξουαλική ταυτότητα είναι κάτι που δεν επηρεάζει το παιδί. Όπως δεν μεγαλώσαμε βλέποντας τι κάνουν στο κρεβάτι τους οι έτερο- γονείς μας, έτσι δεν βλέπουν και τους όμο- γονείς τους, όσοι μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια. Βλέπουν μόνο την αγάπη τους και αυτή την αγάπη τη χρειάζονται τα παιδιά. Ας τους τη δώσουμε!
Θα ήθελα λοιπόν η συζήτηση επί του θέματος να αφιερωθεί στις ανάγκες των παιδιών και όχι σε άσχετα θέματα, όπως η σεξουαλική ταυτότητα ή τα υποκειμενικά πιστεύω του καθενός.
*H κα Πόλυ Βλάση είναι μέλος του ΚΕΦΙΜ και αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal την 25η Απριλίου, 2018.
Φιλελεύθερες σκέψεις
Του Νίκου Χαραλάμπους
Χαίρομαι ιδιαίτερα που βλέπω πολύ κόσμο να θέλει να είναι φιλελεύθερος. Η έννοια αποδαιμονοποιήθηκε. Τώρα μένει εκτός από την υιοθέτηση της “ταμπέλας” να υιοθετηθεί και το περιεχόμενο της έννοιας. Δεν πιστεύω κάποιος ή κάποια να θέλουν απλώς να λέγονται φιλελεύθεροι/ες αλλά να μην ξέρουν τι σημαίνει η έννοια και να θέλουν να εφαρμόζουν τα αντίθετα από αυτά που προτάσσει ο φιλελευθερισμός στον πολιτικό λόγο τους αλλά και στη συμπεριφορά τους.
25 Νοεμβρίου – Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
Η ενδοοικογενειακή βία και η κακοποίηση που στρέφεται στις γυναίκες αποτελούν τις πιο συνηθισμένες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο. Υπολογίζεται ότι μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία ενώ η χώρα μας καταγράφει ένα 24% τέτοιων περιστατικών με θύτες τον σύντροφο ή άλλο στενό πρόσωπο του περιβάλλοντός τους.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία ενώνει την φωνή της με τις προσπάθειες που γίνονται διεθνώς για την ανάδειξη του μηνύματος εξάλειψης της βίας. Η πρόληψη των περιστατικών κακοποίησης, η ενημέρωση, η εκπαίδευση σε ζητήματα έμφυλης βίας και οι αγώνες για την διασφάλιση των δικαιωμάτων όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων θα συνεχίσουν να αποτελούν προτεραιότητα, ευθύνη και δέσμευση έργου για μας. Εκτός από την πρόληψη είναι σημαντικό να σπάσει η «σιωπή» και η ανοχή στην κουλτούρα βίας που έχει καλλιεργηθεί στην Ελλάδα εδώ και πολλές γενεές. Η Ελλάδα ως χώρα της Ευρώπης και της Δύσης θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει το ανάλογο πολιτιστικό υπόβαθρο και την δέσμευση για την προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων.
10 χρόνια Συνέδρια
Του Άκη Αποστολόπουλου
10 χρόνια Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Τόσα κόμματα άνοιξαν, έκλεισαν, και απορροφήθηκαν στο διάστημα αυτό, και όμως η Φιλελεύθερη Συμμαχία κάπως καταφέρνει να επιβιώνει, να προσελκύει νέο κόσμο και να διοργανώνει ξανά συνέδριο.
Έτσι το Σάββατο 11 Νοεμβρίου η ΦιΣυ διεξάγει το 7ο Συνέδριό της. Ας ανατρέξουμε στο ιστορικό των προηγούμενων συνεδρίων: