• The Brilliant Outsider

    Στη φιλελεύθερη παράδοση, υπάρχει μια φιγούρα που είναι σεβαστή και θαυμαστή και διατρέχει όλες τις ιστορικές περιόδους του ρεύματος.  Ελλείψει ικανοποιητικής μετάφρασης, θα χρησιμοποιήσω τον όρο στα αγγλικά.  Πρόκειται για τον  brilliant outsider, τον άνθρωπο που είναι εκτός ενός πεδίου (γνώσης, οικονομίας, τέχνης) και που, ενώ δεν έχει τα ‘εχέγγυα’, δηλαδή δεν έχει διδαχτεί το πεδίο επίσημα, εντούτοις φέρνει στην κοινωνία κάτι νέο, κάτι ανατρεπτικό μέσω του οποίου και ο ίδιος αναδεικνύεται (και πλουτίζει) και βελτιώνει δραματικά τις ζωές του συνόλου.  Στο μυαλό μου  έρχεται ο James Watt, ο οποίος σπούδασε και εργάσθηκε ως επισκευαστής μαθηματικών και αστρονομικών οργάνων, μέχρι να εφεύρει δραματικές βελτιώσεις για την μηχανή εσωτερικής καύσης.  Επίσης, οι αδελφοί Wright (κατασκευαστές ποδηλάτων, πραγματοποίησαν την πρώτη πτήση- δεν πήραν ποτέ πτυχίο, έβγαλαν μόνο το γυμνάσιο), o John D. Rockfeller (ξεκίνησε βοηθός λογιστή, αλλά χωρίς σπουδές κατάφερε να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία), o Alan Sugar (σταμάτησε το σχολείο στα 16 για να αγοράσει ένα μικρό φορτηγό και να πουλά ηλεκτρικά είδη. Περιπλανώμενος, έκανε περιουσία στους υπολογιστές και σε άλλα προϊόντα), o James Dyson (σπούδασε τέχνη και έπιπλο για να καταλήξει να εφεύρει μια αποτελεσματική ηλεκτρική σκούπα), ο Αugusto Odone o οικονομολόγος πατέρας που ερεύνησε και εφεύρε το ‘Lorentzo’s oil’ την θεραπεία της ασθένειας ALD για το γιό του.  Τέλος δεν νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά στις στρατιές των αυτοδίδακτων μουσικών που δημιούργησαν μουσικά είδη από το rock ‘n’ roll ως το hip hop.

    Για τους φιλελεύθερους, οι brilliant outsiders ενσαρκώνουν την ατομική πρωτοβουλία πέρα από τα στεγανά και τα καθιερωμένα κανάλια.  Δεν έχουν την άνεση μιας ‘επίσημης’ εκπαίδευσης που θα δώσει το πτυχίο το οποίο θα τους ανοίξει εύκολα τις πόρτες.  Δεν θα ακολουθήσουν τον εύκολο τρόπο.  Μπαίνουν σε έναν τομέα και σπάνε τα στεγανά.

    Η πιο γλαφυρή εφαρμογή της ιδέας του outsider και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για την διάσταση λαϊκισμού και ελιτισμού με τον φιλελευθερισμό είναι οι πλατφόρμες της shared ή gig economy, όπως η uber ή airbnb (χωρίς να μένουμε στις συγκεκριμένες εταιρίες – ως φιλελεύθερους μάς ενδιαφέρει η συγκεκριμένη αγορά και όχι οι επιχειρήσεις).

    Οι φιλελεύθεροι είναι ενθουσιώδεις με τις προοπτικές που ανοίγει στους outsiders οδηγούς ή μικροξενοδόχους για να μπουν σε μια αγορά.  Οι συντεχνίες αντιδρούν προστατευτικά.  Κάποιοι φιλελεύθεροι επηρεασμένοι δυστυχώς από έναν ελιτισμό και από την σοσιαλδημοκρατική ιδέα της επίκλησης της ‘ασφάλειας και ποιότητας’ ζητάνε με -μπόλικο φαρμάκι θα έλεγα- περιορισμούς.  Κάποιοι πχ ζητάνε οι οδηγοί της uber να έχουν επαγγελματικό δίπλωμα, ή οι οικοδεσπότες της airbnb να πληρούν προδιαγραφές ξενοδοχείων.  Μόνο που η uber και η airbnb δεν έχουν φτιαχτεί για επαγγελματίες οδηγούς ή ξενοδόχους.  Έχουν φτιαχτεί για ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το ένα ή το άλλο πεδίο και θέλουν να δοκιμάσουν να ξεκινήσουν κάτι  χωρίς να χρειάζεται να δεσμευτούν με κόστη μιας επίσημης έναρξης μιας επιχείρησης. Πρόκειται για ένα φυτώριο, μια μικροαγορά από την οποία μπορεί να ξεπηδήσουν νέοι οδηγοί και νέοι ξενοδόχοι (αναφέρονται ως παραδείγματα).  Αν η δραστηριότητα αυτή εξελιχθεί ως μια ελκυστική προοπτική, τότε είναι αναμενόμενο ότι αυτός που θα ενδιαφερθεί, θα αποκτήσει και επαγγελματικό δίπλωμα και θα επενδύσει ώστε το σπίτι να πλησιάσει τις προδιαγραφές ξενοδοχείου.

    Στην πορεία προσφέρονται φθηνότερες και καλύτερες υπηρεσίες στους καταναλωτές και πάρα πολλοί πολίτες και ιδιοκτήτες ακινήτων συμπληρώνουν το εισόδημα τους. Σημαντικές επενδύσεις γίνονται σε ακίνητα και αυτοκίνητα προκειμένου τα δωμάτια και τα δρομολόγια να λαμβάνουν υψηλές αξιολογήσεις.          

    Για κάποιο λόγο, οι πλατφόρμες αυτές θεωρούνται ως αφορμές για φοροδιαφυγή.  Να ξεκαθαρίσουμε πως το εισόδημα με οποιαδήποτε μορφή πρέπει να δηλώνεται και να φορολογείται, όσο πιο χαμηλά και με πιο διαφανή τρόπο γίνεται.  Ειδικά με τις πλατφόρμες αυτές που οι πληρωμές γίνονται όλες ηλεκτρονικά, δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να εντοπίζεται ο εισοδηματίας.

    Σε κάθε πεδίο της οικονομίας, τα κριτήρια εισόδου θα πρέπει να εξετάζονται πολύ σοβαρά ώστε να μην μπαίνουν στεγανά που να περιορίζουν τους ανθρώπους να αλλάζουν καριέρες.  Αν δεν μπορείς να ξεκινήσεις ανά πάσα στιγμή μια δραστηριότητα, έχεις λιγότερες επιλογές και λιγότερες ευκαιρίες.

    Εξηγήσαμε λοιπόν την «αδυναμία» που έχουν οι φιλελεύθεροι και φιλελεύθερες για τον brilliant outsider, τον άνθρωπο που χωρίς να ακολουθήσει τα επίσημα κανάλια εκπαίδευσης, θα φέρει κάτι νέο, κάτι καινοτόμο ή θα προσφέρει στον εαυτό του και στην οικονομία.

    Στο δεύτερο μέρος, η συζήτηση για τον brilliant outsider θα πάει σε πιο δύσκολα μονοπάτια και το αίτημα για κατάργηση των στεγανών θα γίνει πιο ριζοσπαστικό.

    «Μα θα μπορεί ένας φιλόλογος να κάνει στατικά; Θα πρέπει να υπάρχει κρατικός έλεγχος στους μελετητές και στατικά να κάνουν μόνο οι εγκεκριμένοι στατικοί». «Παράσταση στο δικαστήριο χωρίς δικηγόρο; Λάθος! Υποχρεωτική η παρουσία δικηγόρου στις δίκες» (Δικηγόρου μέλους του αναγνωρισμένου από το κράτος Συλλόγου και απόφοιτου αναγνωρισμένης από το κράτος σχολής, βεβαίως βεβαίως).

    Η λογική των παραπάνω (που διατυπώνονται από πάρα πολλούς φιλελεύθερους)  κρύβει τα εξής αντιφιλελεύθερα νοήματα:

    Υπονοεί πως ο πελάτης που θα θέλει το σπίτι του να είναι γερό, είναι τόσο ανεγκέφαλος που θα πάει σε έναν φιλόλογο να του φτιάξει τα στατικά.

    Υπονοεί πως ο φιλόλογος που δεν ξέρει από στατικά, είναι τόσο ανόητος που θα αναλάβει να κάνει κάτι που δεν ξέρει και που δεν ξέρει καν πως άνθρωποι θα κινδυνέψουν από αυτό που κάνει.

    Ακυρώνει τον ρόλο των ελεγκτικών αρχών.  Κανείς δεν λέει να μην υπάρχουν μηχανικοί που θα ελέγξουν τους στατικούς υπολογισμούς και τη στατική μελέτη, ανεξάρτητα με το ποιος την έχει κάνει.

    Υπονοεί πως έχει καταλυθεί το κράτος δικαίου και δεν υφίσταται αστική ευθύνη.

    Υπονοεί πως μόνο το κράτος ξέρει να αναγνωρίζει την ποιότητα υπηρεσιών και επάρκεια δεξιοτήτων.

    Υπονοεί πως είναι αδύνατο να υπάρξει εκεί έξω ένας φιλόλογος που να ενδιαφέρεται για στατικά, να έχει εκπαιδευτεί από έναν πολιτικό μηχανικό, αλλά  να μην μπόρεσε για τον ένα ή τον άλλο λόγο να σπουδάσει «επίσημα» το αντικείμενο.  Οι πιθανότητες μπορεί να είναι λίγες για κάτι τέτοιο, αλλά το ότι το κράτος προλαμβάνει να προδικάσει και να αποκλείσει είναι και αυτή μια έκφραση του σκληρωτικού κρατισμού και θα πρότεινα πως είναι έξω από τον ρόλο του κράτους να κάνει τέτοιες κρίσεις.

    Μία από τις αιτίες της ανόδου του λαϊκισμού είναι και η οργή αυτών που “έμειναν πίσω”, αυτών που έχασαν εισοδήματα και δουλειές από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Μήπως να αναρωτηθούμε αν το κράτος με τα εμπόδια και τα στεγανά που βάζει στην είσοδο στην αγορά, έχει συμβάλλει σε αυτές τις απώλειες;  Πώς θα ήταν η εικόνα μιας οικονομίας με τα χαμηλότερα δυνατά κριτήρια εισόδου στα επαγγέλματα έχοντας τη δυνατότητα ο κόσμος να δοκιμάζει στην αγορά τις δεξιότητες του χωρίς κρατικά στεγανά;

    Η σφραγιδοκρατία και αδειοκρατία μπορεί και πρέπει να περιοριστούν δραματικά για να απελευθερωθούν νέα παραγωγικά τμήματα της κοινωνίας που θα βοηθήσουν τους συμπολίτες τους και θα προσθέσουν στο εισοδήματά τους ώστε να μην αισθάνονται πως έχουν ανάγκες τις λαϊκιστικές πολιτικές.

    Χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ brilliant outsiders.

    *Ο Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

  • Τι κρατάω από την Προεδρία Τραμπ

    Η Προεδρία Τραμπ οδεύει στο τέλος της με τα ίδια χαρακτηριστικά που ξεκίνησε και πορεύτηκε στην τετραετία της: απρόβλεπτη, ανίκανη και στη δική της πραγματικότητα.

    Ήταν μια κακή προεδρία, ίσως η χειρότερη της ιστορίας των ΗΠΑ.

    Το πιο αρνητικό σημείο της ήταν η απόρριψη της πραγματικότητας και η εμμονή σε ψεύδη.

    Οι υποστηρικτές του επιμένουν πως «το κατεστημένο έκανε πόλεμο» στον Πρόεδρο Τραμπ.  Να ξεκαθαρίσουμε πως «πόλεμο» δέχεται κάθε πρόεδρος των ΗΠΑ και κάθε επικεφαλής κυβέρνησης.  Στη περίπτωση του Προέδρου Τραμπ δεν μιλάμε απλώς για μια διαφωνία απόψεων και κριτική στην άποψη ή στις πράξεις.  Μιλάμε για έλεγχο των λεγομένων του Προέδρου και αντικειμενική παρουσίαση των ψεμμάτων και λαθών που εμπεριέχονται στις δηλώσεις του Προέδρου.  Ο Πρόεδρος Τραμπ ελέγχθηκε για αυτά που είπε και αποδείχθηκαν πως πολλές φορές αυτά δεν ήταν αλήθεια.

    Όλοι οι πολιτικοί «χρωματίζουν» την αλήθεια και προσπαθούν να την παρουσιάσουν με τον τρόπο που τους συμφέρει, αλλά ο Πρόεδρος Τραμπ και το περιβάλλον του επέλεξαν να την παραμερίσουν εντελώς.  Η κατάργηση και ο εξοστρακισμός της αλήθειας ως αξίας, είναι δυναμίτης στα θεμέλια ενός πολιτισμού όχι απλώς μιας δημοκρατίας.

    Τα παραπάνω σε συνδυασμό με τον πρωτοφανή νεποτισμό, την περιφρόνηση των θεσμών και του κράτους δικαίου κάνουν την Προεδρία Τραμπ μια προεδρία που εξασθένισε την Αμερικανική δημοκρατία όσο καμία άλλη.  Δεν έχει να κάνει με το αντισυμβατικό ύφος της, αλλά με το πώς αντιμετώπισε την ίδια την ουσία της Αμερικανικής δημοκρατίας.

    Ωστόσο, τα αποτελέσματα των εκλογών έδειξαν πως ο Πρόεδρος Τραμπ ήταν ένας δημοφιλής πρόεδρος που δεν έχασε το κοινό του στα τέσσερα χρόνια της Προεδρίας του.  Σπάνια ο Πρόεδρος που χάνει τις εκλογές παίρνει περισσότερες ψήφους από όσες είχε πάρει στις προηγούμενες που είχε κερδίσει.

    Δεν είναι μια προεδρία που μπορεί κάποιος να απορρίψει καθολικά.  Αν μπορούσε δεν θα είχε την αύξηση  των ψήφων που πήρε.

    Τι θεωρώ αξιόλογο να κρατήσει κάθε πολιτική κίνηση και πολιτικός από την Προεδρία Τράμπ:

    1) Το ευρύ κοινό θα ψηφίσει πιο εύκολα μια οικεία προσωπικότητα από έναν πολιτικό καριέρας (ή του κομματικού σωλήνα όπως λέγονται).  Ο Τράμπ ήταν μια φιγούρα που έμπαινε σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση στα σπίτια των Αμερικανών, όλοι τον ήξεραν και όλοι ήξεραν το ύφος του και τους τρόπους του. Σπάνια οι πολιτικοί  καριέρας μπορούν να δημιουργήσουν τέτοια οικειότητα με το εκλογικό σώμα.

    2) Το ύφος και ο λόγος του Προέδρου Τράμπ αποδεικνύει πως ο κόσμος θέλει να ακούει μια πιο άμεση γλώσσα, που είναι πιο κοντά στην καθομιλουμένη.  Κάποια στιγμή αδυνατεί ή παύει να ενδιαφέρεται και να θέλει να ακολουθήσει τις γενικότητες ή τα πιο βαθιά νοήματα.  Δεν ψέγω τους ψηφοφόρους για αυτό.  Ο κάθε ψηφοφόρος δεν έχει κατ’ ανάγκη προτεραιότητα την πολιτική στη ζωή του. Είναι δουλειά του πολιτικού να μπορέσει να επικοινωνήσει με άμεσο τρόπο. Όμως, αμεσότητα και ξεκάθαρος λόγος δεν σημαίνουν χυδαιότητα και έκκληση στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.  Ρήγκαν, Κλίντον και Ομπάμα μπόρεσαν να επικοινωνήσουν και να αγγίξουν την πλειοψηφία των Αμερικανών χωρίς να καταφύγουν σε άξεστο και προσβλητικό λόγο.

    3) Η ιδέα πως ο Τραμπ εξέφρασε μόνο ή κατά συντριπτική πλειοψηφία τους πολίτες κατώτερου μορφωτικού επιπέδου ή τα χαμηλότερα εισοδήματα είναι, κατά τη γνώμη μου, λάθος.  Είδα ανθρώπους μορφωμένους μέσου και υψηλού εισοδήματος που μέρος της δουλειάς τους είναι να αξιολογούν την πληροφορία και να εφαρμόζουν ορθή κρίση να συστρατεύονται με έναν κατά συρροήν ψεύτη.  Οι άνθρωποι αυτοί έδρασαν ως πολλαπλασιαστές της δημοτικότητας και της εγκυρότητας του Προέδρου Τράμπ από την εποχή που ήταν υποψήφιος.  («Αφού τον στηρίζει ο “τάδε” και ο “δείνα” που είναι διευθυντής/πτυχιούχος/ έχει PhD τότε κάτι θα ξέρουν»).  Σε αυτή την κατηγορία ανήκε και η πλειοψηφία της βάσης του Ρεπουμπλικανικού κόμματος.  Τον Τράμπ τον στήριξαν μεγάλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων.  Γιατί;  Η απάντηση στο επόμενο σημείο

    4) Μια μικρή μειοψηφία ήταν απλά άνθρωποι που το μυαλό τους και η ψυχολογία τους εστίασε στις ακρότητες του άλλου….άκρου θεωρώντας πως η αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών ελέγχει όλο το κόμμα.  Συστρατεύθηκαν με οτιδήποτε θα μπορούσε να αντιταχθεί σε αυτό.  Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία που ακολούθησε τον Πρόεδρο Τράμπ (και οι νέες ψήφοι που ήρθαν το 2020 γι’ αυτόν) ήταν άνθρωποι που ωφελήθηκαν από την ρητορική υπέρ των χαμηλών φόρων, των λιγότερων κανονισμών, και εν μέρει του προστατευτισμού.  Αυτό είναι  ένα πολύ σημαντικό μάθημα για τους πολιτικούς.

    Στις περισσότερες δημοκρατίες αυτό που ενδιαφέρει τον ψηφοφόρο είναι η οικονομία, οι δουλειές και, δευτερευόντως, το κοινωνικό κράτος.  Το κοινωνικό κράτος θα έρθει στο προσκήνιο  της πολιτικής, αν η οικονομία δεν παράγει δουλειές ή αν υπάρχουν στεγανά.  Αν η οικονομία πηγαίνει καλά σε επίπεδο θέσεων εργασίας, αν ο κόσμος βλέπει να ανοίγουν επιχειρήσεις και να γίνονται προσλήψεις, κανένα άλλο θέμα δε θα επηρεάσει την ψήφο του.  Κλασσικά παραδείγματα οι εκλογές στη Βρετανία το 2015 και 2019.  Οι Εργατικοί παρουσίασαν ένα πρόγραμμα που κατά γενική ομολογία θα επιβάρυνε τις επιχειρήσεις και απορρίφθηκε από τους ψηφοφόρους, έστω και αν πρότεινε πιο ευρύ δίχτυ ασφαλείας για τους κοινωνικά αδύναμους.  Το καλύτερο δίχτυ ασφαλείας  είναι σταθερή δουλειά και επιλογές για καλύτερες δουλειές.  Ο Πρόεδρος Τραμπ δεν ακολούθησε ιδιαίτερα φιλελεύθερη πολιτική στην οικονομία, όμως αρκούσε η ρητορική του για μείωση των φόρων και για κατάργηση κανονισμών,  προκειμένου να δημιουργήσει δυναμικό κλίμα στην αγορά και αυτοπεποίθηση στους επενδυτές.  Αυτό με τη σειρά του δημιούργησε νέες θέσεις εργασίας και αύξηση των μισθών.  Το γεγονός πως ανέβασε τα ποσοστά του στις μειονότητες είναι η απόδειξη πως τα κατώτερα στρώματα είδαν την κατάστασή τους να βελτιώνεται οικονομικά και αυτό ήταν αρκετό για να δώσουν την ψήφο τους στον Πρόεδρο Τράμπ.  Ο κόσμος της αγοράς θέλει να επενδύσει και αυτό που τον εμποδίζει είναι το κράτος.

    Το θετικό με τον Biden ήταν πως δεν παρουσίασε ένα πρόγραμμα που θα διακινδύνευε αυτή την δυναμική στην οικονομία με τον τρόπο που απειλούσε η Warren ή ο Sanders.  Αλλά ακόμα και με τον Biden σαν αντίπαλο, ο Πρόεδρος Τραμπ θα επανεκλεγόταν, αν δεν υπήρχε η πανδημία του Covid19.  Και εδώ φτάνουμε στο πέμπτο  σημείο.

    5) Όσο όραμα και αν αποπνέει μια κυβέρνηση, όσες μεταρρυθμίσεις και αν παρουσιάσει ως πρόγραμμα, όσο ριζοσπαστική και αν θέλει να εμφανίζεται, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάει την βασική λειτουργία του κράτους που είναι να προστατεύει τη ζωή των πολιτών.  Μια έλλειψη βασικής ικανότητας σε ένα έκτακτο γεγονός δε συγχωρείται από τους πολίτες.  Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, τα γεγονότα στο Μάτι ήταν, κατά τη γνώμη μου, το κρίσιμο σημείο που σφράγισε την ήττα της ένα χρόνο μετά.  Για την Προεδρία Τράμπ ήταν η πανδημία.  Ίσως και για το Ηνωμένο Βασίλειο οι χειρισμοί της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά την πανδημία να αποδειχθούν μοιραίοι, ακόμα και αν δεν γίνουν εκλογές τα επόμενα τρία χρόνια.  Οι πολίτες περιμένουν κάποιες βασικές λειτουργίες του κράτους σε έκτακτες καταστάσεις.  Αν σε αυτές ο κρατικός μηχανισμός υπό την διεύθυνση του κόμματος εξουσίας που βρίσκεται στην κυβέρνηση δεν ανταποκριθεί επαρκώς, τότε τίποτα από τα παραπάνω που αναφέρθηκαν (οικειότητα, επικοινωνία, οικονομία) θα αλλάξει τη γνώμη τους. Αυτό πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα τα ιδεολογικά κόμματα.

    6) Τέλος δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως η Προεδρία Τράμπ ήταν η κινητήρια δύναμη στην εξομάλυνση σχέσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και κάποιες Αραβικές χώρες. Στην χαοτική και προβληματική, στο σύνολο της, εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως αυτό ήταν μια σημαντική επιτυχία που ενδεχομένως να αλλάξει πολλά στην περιοχή.

    Η Προεδρία Τραμπ δεν ήταν μια φυσιολογική προεδρία και όπως αναφέρθηκε ήταν μια κακή προεδρία, αλλά όποιος πολιτικός αγνοήσει τις θετικές πτυχές της, θα έχει χάσει την ευκαιρία να προσφέρει μια καλύτερη πολιτική πρόταση και πρακτική.

     *  Ο Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

  • Πώς ξεκινώντας με σημαία την καινοτομία μπορεί να καταλήξεις σε στραγγαλισμό της επαγγελματικής εκπαίδευσης*

    Το σχέδιο νόμου «Εθνικό Σύστημα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, Κατάρτισης και Διά Βίου Μάθησης και άλλες διατάξεις» που μόλις δημοσιεύτηκε για διαβούλευση, έχει σίγουρα πολλά θετικά στοιχεία (π.χ. την εισαγωγή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης στα ΙΕΚ).

    ‘Εχει, όμως, κάποιες αστοχίες που διορθώνονται εύκολα (π.χ. θα προσλαμβάνονται υπεύθυνοι μαθητείας από τις λίστες αναπληρωτών καθηγητών δευτεροβάθμιας, αλλά η θητεία τους δεν θα λογίζεται ως εκπαιδευτική, με αποτέλεσμα στο τέλος κάθε ακαδημαϊκού έτους να πέφτουν δεκάδες θέσεις σε σχέση με τους συναδέλφους τους που δούλεψαν ως καθηγητές) και ένα μεγάλο φάουλ.

    Για να καταλάβουμε το φάουλ, ας δούμε ένα παράδειγμα:

    Επιτυχημένος κομμωτής διατηρεί Κέντρο Δια Βίου Μάθησης (ΚΔΒΜ) εξειδικευμένο στην κομμωτική τέχνη, εξοπλισμένο στην εντέλεια, με άμεση πρόσβαση σε πρακτική σε πραγματικές συνθήκες και με αναπτυγμένες σχέσεις και προσβάσεις σε διεθνείς εκθέσεις, εταιρείες κτλ.  Σε αυτό διδάσκει ο ίδιος και η ομάδα κομμωτών του, όλοι εκ των οποίων είναι γνωστοί επαγγελματίες και πιστοποιημένοι εκπαιδευτές ενηλίκων που παρακολουθούν, αλλά και συχνά οδηγούν τις εξελίξεις στον τομέα τους.

    Οι εκπαιδευόμενοι πληρώνουν τα δίδακτρα μόνοι τους και στο τέλος της εκπαίδευσης, η οποία έχει τα χαρακτηριστικά (διάρκεια, βασικό περιεχόμενο κτλ) που ζητά ο ΕΟΠΠΕΠ, παίρνουν ένα πτυχίο αναγνωρισμένο από το κράτος, ενισχυμένο από το κύρος της ομάδας διδασκόντων.  Για να βγάλουν άδεια εξάσκησης επαγγέλματος θα πρέπει να δουλέψουν δύο χρόνια και να δώσουν εξετάσεις πιστοποίησης όπως όλοι.

    Θα περίμενε κανείς πως το ΚΔΒΜ αυτό θα ήταν πρότυπο: εξειδικευμένο, στοχευμένο, δικτυωμένο, και που χτίζει γνώση και εξειδίκευση μέσω μιας σχετικά σταθερής ομάδας υψηλού επιπέδου επαγγελματιών.  Όλα αυτά δηλαδή που δεν έχουν πολλά ΚΔΒΜ που απλώς διαχειρίζονται εκπαιδευτικά προγράμματα που χρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκά κονδύλια, που ακολουθούν τις εκάστοτε μόδες που σκέφτονται διάφορα υπουργεία και που ποτέ, μα ποτέ, δεν επαναλαμβάνονται.

    Με το νέο νομοσχέδιο, όμως, το πρότυπο αυτό ΚΔΒΜ θα πρέπει ή να αλλάξει μορφή και να δίνει ένα μη-αναγνωρισμένο πτυχίο (ποιος χάνει άραγε;  Η επιχείρηση ή το σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης;) ή να προσλάβει έναν διευθυντή κατάρτισης και έναν εκπαιδευτικό υπεύθυνο, που να διαθέτουν τουλάχιστον πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (οι κομμωτές συνήθως είναι το πολύ απόφοιτοι ΙΕΚ) και πολυετή επαγγελματική εμπειρία στον σχεδιασμό, υλοποίηση και αξιολόγηση έργων κατάρτισης ή συμβουλευτικής ή πιστοποίησης ή εκπαίδευσης ενηλίκων.

    Το ερώτημα, βέβαια, είναι τι θα προσφέρουν αυτοί στους παραπάνω εξειδικευμένους επαγγελματίες;  Τι θα σχεδιάσουν δηλαδή αυτοί σε αυτή την περίπτωση;  Γιατί πιστεύει η ομάδα έργου που ανέπτυξε την συγκεκριμένη πολιτική πρόταση ότι οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα από τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης αυτής και τους επίδοξους κουρείς και κομμωτές, που σπρώχνονται για μία θέση στο εν λόγω ΚΔΒΜ, τι είναι καλύτερο για το επάγγελμά τους; Πού βασίζουν αυτή την αυτοπεποίθησή τους;

    Το δεύτερο ερώτημα, είναι γιατί δεν μπορεί ένας απόφοιτος ΤΕΕ να είναι διευθυντής της παρούσας επιχείρησης; Συζητάμε συνεχώς για το πώς θα αυξήσουμε το κύρος της επαγγελματικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, αλλά όταν έρθει η ώρα να τους επιτρέψουμε να αποκτήσουν θέσεις ευθύνης – και να τους χρησιμοποιήσουμε ως πρότυπα για τους μαθητές στην επαγγελματική εκπαίδευση αργότερα – τους αποκλείουμε.  Γιατί, δηλαδή, ο απόφοιτος ΑΕΙ που συν-σχεδίαζε προγράμματα εκπαίδευσης εκπαιδευτών είναι καλύτερος από τον κουρέα που έχει ανοίξει σειρά επιτυχημένων επιχειρήσεων και είναι και αναγνωρισμένος στον τομέα του;  Και γιατί θα πρέπει μια δημόσια υπηρεσία να έχει λόγο σε αυτό αν δεν της κοστίζει τίποτα;

    Μάλιστα, ακόμα και αν ο ίδιος ο επιχειρηματίας ήταν απόφοιτος πανεπιστημίου και είχε την απαιτούμενη εμπειρία, δεν θα μπορούσε να καλύψει κάποια από τις παραπάνω θέσεις, καθώς θα έπρεπε να συμβληθεί με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας με την εταιρεία του, κάτι που δεν επιτρέπεται στις πιο πολλές μορφές επιχειρήσεων – το ίδιο πρόβλημα θα είχε και μία εταιρεία χωρίς εργαζόμενους, αλλά με εταίρους που πληρούν τα κριτήρια αλλά δεν μπορούν να συμβληθούν.  Επίσης, στις περιπτώσεις εταιρείας όπου θα μπορούσε να προσληφθεί ένας μέτοχος, ο ίδιος μέτοχος δεν θα μπορούσε να έχει δύο διαφορετικά ΚΔΒΜ και να είναι διευθυντής και στα δύο γιατί επίσης δεν επιτρέπεται!

    Το επόμενο βήμα θα είναι να του απαγορεύσουν να κάνει και μάθημα στην επιχείρησή του!

    Από την άλλη, θα μπορούσε – ίσως! – κανείς να δεχτεί αυτούς τους περιορισμούς για ΚΔΒΜ που επιθυμούν να πληρωθούν από το κράτος.  Για παράδειγμα, για ΚΔΒΜ που υλοποιούν την εκπαίδευση των ωφελουμένων των προγραμμάτων Κοινωφελούς εργασίας των δήμων, όπου ένα πρόγραμμα εκμάθησης χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών στις τρεις βασικές ενότητες, το οποίο κοστίζει 165 ευρώ στην ελεύθερη αγορά, στοιχίζει 700 ευρώ στον ευρωπαίο φορολογούμενο. Αλλά, για ποιον λόγο να περιοριστούν όσοι προσφέρουν τα λεγόμενα «αυτοχρηματοδοτούμενα» προγράμματα;  Και μη νομίζετε πως μιλάμε για ένα-δύο κέντρα.  Είναι αρκετά τα εξειδικευμένα ΚΔΒΜ που οργανώνουν καινοτόμα και συχνά εξωστρεφή προγράμματα σε τομείς που ξεκινούν από την αισθητική ως την εκπαίδευση καθηγητών και που εταιρείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τους κυνηγούν για να επιμορφώσουν το προσωπικό τους.

    Γενικά, το εν λόγω μέρος του σχεδίου νόμου φαίνεται να θεωρεί πως η καινοτομία, η σύνδεση εκπαίδευσης και εργασίας, η κάλυψη του κενού δεξιοτήτων κτλ θα έρθει μέσω του κεντρικού ελέγχου των προγραμμάτων σπουδών και του ποιοι δουλεύουν σε αυτά.  Δυστυχώς, όμως, όποιος έχει δημιουργήσει ή εργαστεί σε φορέα με φιλοδοξίες ξέρει πως η καινοτομία, η εξωστρέφεια και οι λοιποί θεωρητικοί στόχοι της εκάστοτε κυβέρνησης, ξεκινούν από την ελευθερία των ανθρώπων να συνεταιριστούν και να οργανώσουν τις εταιρείες και τις συνεργασίες τους όπως θέλουν.

     

    * Ο κ. Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

  • Φιλελευθερισμός, Ελιτισμός και Λαϊκισμός

    Του Νίκου Χαραλάμπους

    Το δίπολο Ελιτισμού-Λαϊκισμού φιγουράρει στον δημόσιο διάλογο και στην επικαιρότητα σε πολλά μέτωπα. Η αντίδραση του «λαού» στις «ελίτ» και η περιφρόνηση των «ελίτ» απέναντι στον «λαό» απασχολεί διανοούμενους και πολιτικούς. Το δίπολο αυτό έχει διχάσει τον φιλελεύθερο χώρο με την ισχύ αλυσοπρίονου.

    Τι πρέπει να κάνουν οι φιλελεύθεροι;

    Οι ιδέες τους για μια οικονομία της αγοράς έχουν επικρατήσει. Οι ιδέες τους για ατομικά δικαιώματα κερδίζουν διαρκώς έδαφος. Άρα θα περίμενε κάποιος να θέλουν να διατηρήσουν το status quo. Από την άλλη μεριά, οι ωφελημένοι των τελευταίων δεκαετιών βάζουν στεγανά. Περιχαρακώνουν τα προνόμιά τους με διάφορες δικαιολογίες. Αυτοί που ωφελήθηκαν από τον ανταγωνισμό, δεν τον θέλουν. Άρα οι φιλελεύθεροι θα πρέπει να πάνε με τον «λαό»; Ακόμα κι αν ο «λαός» θέλει να σηκώσει τοίχους στα σύνορα και δεν θελήσει να ανεχτεί κάτι το διαφορετικό;

    Σε αυτή την πολυδιάστατη πραγματικότητα, ο φιλελευθερισμός μπορεί και πρέπει να στέκεται μακριά και από τον λαϊκισμό και τον ελιτισμό. Φιλελεύθερος που ρέπει προς τη μια ή την άλλη κατηγορία χάνει μέρος της ιδεολογίας του.

    Ο ελιτιστής θα εξυψώσει και θα δεχτεί ό,τι έχει να πει ένας καθηγητής πανεπιστημίου και θα απαξιώσει εξαρχής ό,τι έχει να πει ένας μηχανικός αυτοκινήτου ή μια κομμώτρια. Ο λαϊκιστής πράττει, λέει και σκέφτεται το αντίθετο. Απαξιώνει τον καθηγητή πανεπιστημίου ως αποκομμένο από τη ζωή και κολακεύει τον μηχανικό αυτοκινήτου και την κομμώτρια, ανεξάρτητα με το τι λένε. Ο φιλελεύθερος κρίνει τα λεγόμενα και τις ιδέες του καθενός. Αν υποστηρίζεις το πρωτείο του ατόμου, ακούς προσεκτικά και τον καθηγητή πανεπιστημίου και τον μηχανικό και την κομμώτρια και κρίνεις όσο ορθολογικά μπορείς αυτό που έχει να πει ο καθένας και καθεμία.

    Μόνο με την προσήλωση στις αρχές του και στην παράδοσή του, ο φιλελευθερισμός μπορεί να αποφύγει τις ιδεολογικές παγίδες και του ελιτισμού και του λαϊκισμού.

    *ο Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    *Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος την 3η Ιανουαρίου 2019

  • Για τα 10 χρόνια της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    Δεκέμβριος του 2006. Η Αθήνα είχε μπει στο κλίμα των Χριστουγέννων. Η Ελληνική Οικονομία στις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ευρωζώνης. Εδώ και σχεδόν τρία χρόνια η «νέα διακυβέρνηση» του Κώστα Καραμανλή ήταν στην εξουσία και δεν έδειχνε να απειλείται. Η αστική τάξη, βολεμένη πίσω από τους διορισμούς του Παυλόπουλου και τα προγράμματα ΕΣΠΑ κανονίζει εξορμήσεις για τις γιορτές.

    Μου έρχεται ένα e-mail από την Φιλελεύθερη Συμμαχία. Είχα γραφτεί λίγες ημέρες νωρίτερα στην σελίδα αυτού του νέου πολιτικού φορέα. Με προσκαλούσαν το ερχόμενο Σάββατο σε μια συνάντηση. Αποφάσισα να παρευρεθώ, αν μη τι άλλο με έτρωγε η περιέργεια. Θυμάμαι εκείνη την χαμηλοτάβανη αίθουσα που μας παραχωρούσαν οι εκδόσεις Ελάτη τους πρώτους μήνες λειτουργίας του κόμματος. Τα γραφεία τους ήταν μόλις δύο βήματα από την πλατεία Εξαρχείων. Είχε καταντήσει και ανέκδοτο μεταξύ μας που οι φιλελεύθεροι είχαν κάνει τα Εξάρχεια στέκι.

    Μαζευόμασταν καμιά 20αριά άτομα. Όλων των ηλικιών. Πολύς κόσμος αμήχανος αφού δεν γνώριζαν κανέναν. Δειλά δειλά συστηνόμασταν. Οι διάλογοι πάντα έντονοι και φορτωμένοι. Ακούστηκαν πολλές απόψεις. Ό ένας φώναζε για την Ολυμπιακή που μας κόστιζε τόσα εκατομμύρια την ημέρα. Ο άλλος για τα χρέη του ΟΣΕ. Κάποιοι άλλοι έλεγαν για τις παχυλές συντάξεις. Οι πιτσιρικάδες για τον ρόλο της εκκλησίας και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Σε όλους υπήρχε μια απογοήτευση μιας και η επιστροφή της νέας δημοκρατίας στην εξουσία δεν είχε φέρει τις αναμενόμενες μεταρρυθμίσεις.

    Στις 28 Απριλίου 2007 μαζευτήκαμε στην Ανάβυσσο για την ιδρυτική διακήρυξη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

    Τον Σεπτέμβριο του 2007 κατεβήκαμε στις βουλευτικές εκλογές που προκήρυξε αιφνιδιάστηκα ο Καραμανλής. Ήμασταν μια παρέα ερασιτεχνών εντελώς άσχετοι με την πολιτική. Και όμως, κάπως καταφέραμε να βρούμε χρήματα και τους υποψηφίους για να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια σε όλη την χώρα. Μάλιστα οι αριστεροί bloggers της εποχής μας κατηγορούσαν ότι παίρναμε λεφτά από τον Σόρος! Η Φιλελεύθερη Συμμαχία κατέβασε ένα τολμηρό και προκλητικό λογότυπο το οποίο αποτύπωνε τις βασικές θέσεις του κόμματος. Την ημέρα των εκλογών, αυτό το τολμηρό ψηφοδέλτιο πέρασε από 7 εκατομμύρια ψηφοφόρους.

    psifodeltio_small

    Από τους ανθρώπους που βρισκόμασταν στις πρώτες συναντήσεις όλοι εκφράζαμε μια αγωνία για το μέλλον. Κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα βίωνε η χώρα τα επόμενα 10 χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τρέχαμε στο ΔΝΤ για βοήθεια. Τα τρία μνημόνια. Την μαζική φτωχοποίηση της κοινωνίας. Την Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα στη Βουλή. Τον ερχομό μιας νέο-κομμουνιστικής κυβέρνησης στην εξουσία. Ότι θα στηνόμαστε στα ΑΤΜ για να βγάζουμε 60 ευρώ την ημέρα. Το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων ιδιωτικών επιχειρήσεων και την μαζική φυγή στελεχών και επιστημόνων προς στο εξωτερικό.

    Κοιτώντας πίσω, διαπιστώνω ότι η μεγάλη προσφορά της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είναι ότι δημιούργησε το έδαφος για να μπορούν όλοι αυτοί οι προβληματισμένοι πολίτες να γνωριστούν και να δικτυωθούν μεταξύ τους. Την εποχή που το Facebook και Twitter ήταν άγνωστες λέξεις στην Ελλάδα, η Φιλελεύθερη Συμμαχία αποτέλεσε ένα meeting point. Oι ακραίες απόψεις που συζητήθηκαν για πρώτη φορά εκείνο τα βράδυ τον Δεκέμβριο του 2006, σήμερα θεωρούνται mainstream. Σήμερα ο κόσμος απαιτεί μικρότερο δημόσιο. Το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια έγινε νόμος του κράτους. Ο επιχειρηματίας από εκμεταλλευτής σήμερα θεωρείται ήρωας της κοινωνίας. Και σε όλο αυτό τον διάλογο πιστεύω ότι η Φιλελεύθερη Συμμαχία έβαλε το λιθαράκι της.

    Το Σάββατο 6 Μαΐου θα γίνει η επετειακή εκδήλωση για τα 10 χρόνια της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, στην Αθήνα στο Charlie, Κολοκοτρώνη 6, από τις 18:00.

    Facebook event

    Υ.Γ Όσο για τις εκδόσεις Ελάτη, μετά από μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο κατάλαβα ότι η εταιρεία δεν υφίσταται πλέον. Μάλλον έπεσαν και αυτοί θύματα της οικονομικής κρίσης. Σε κάθε περίπτωση θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που μας παραχωρούσε τις αίθουσές του και μας επέτρεψε να κάνουμε το ξεκίνημά μας.

    Ο Άκης Αποστολόπουλος είναι ιδρυτικό μέλος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

  • 6ο Συνέδριο Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    14 Νοεμβρίου 2015 – 6ο Συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία ανακοινώνει την τέλεση του 6ου Συνέδριού της, που θα λάβει χώρα το Σάββατο 14 Νοεμβρίου από τις 10.30 μέχρι 19.30 στο Πόλις Art Cafe (Αιθριο Στοας του Βιβλίου, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα)

    Με όλους σχεδόν τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς να ζητούν περισσότερο κράτος, όταν υπάρχουν μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που αδιαφορούν για την οικονομική ελευθερία και διστάζουν στις πολιτικές ελευθερίες, μόνο η Φιλελεύθερη Συμμαχία καταθέτει στο δημόσιο διάλογο την ηθική υπεράσπιση της ελευθερίας και του πρωτείου του ατόμου. Στο Σύνέδριο θα τεθεί προς ψήφιση ‘Το σχέδιο: Ελευθερία στο Εσωτερικό, Ειρήνη στο Εξωτερικό’ το νέο πρόγραμμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

    Το πρόγραμμα του Συνεδρίου έχει ως εξής:
    Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

    • 10.30 Καλωσόρισμα από τον Γενικό Γραμματέα

    • 10.45 Χαιρετισμοί από άλλα κόμματα
    • 11.00 Εισαγωγή: «Το Σχέδιο»
    • 11.15 Συζήτηση Α’ ενότητα – Θεσμοί και Ελευθερίες:

      Σύνταγμα- Κοινοβούλιο-Εκλογικό Σύστημα- Ατομικά Δικαιώματα- Σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας – Δημόσια Ασφάλεια – Δημόσια Διοίκηση -Συνδικαλισμός -Εξωτερική Πολιτική – Άμυνα – Ευρώπη – Μεταναστευτική πολιτική-  Πληροφόρηση

    • 13.00 διάλειμμα (ελαφρύ γεύμα και αναψυκτικά)
    • 13.30 Συζήτηση Β’ Ενότητας- Οικονομία και Ποιότητα Ζωής:

      Κοινωνική Ασφάλιση – Παιδεία – Δημοσιονομική πολιτική – Φορολογία – Επιχειρηματικότητα-Ιδιοκτησιακά Δικαιώματα – Νομισματική Πολιτική και Χρηματοπιστωτικό Σύστημα – Ναυτιλία, Ακτοπλοϊα, Απομονωμένα Νησιά -Αποκέντρωση- Περιβάλλον – Απαγόρευση Καπνίσματος- Ενέργεια – Κοινωνικό Δίχτυ Ασφαλείας – Απασχόληση.

    • 15.00 Διάλειμμα
    • 15.20 Ψήφοφορία για το πρόγραμμα.
    • 15.35 Χαιρετισμός Προέδρου
    • 15.40 Παρουσίαση Απολογισμού Απελθούσης Συντονιστικής Επιτροπής
    • 16.00 Ψηφοφορία για τον απολογισμό. – Εγγραφή όποιων μελών συμφωνούν με το πρόγραμμα για συμμετοχή στις επόμενες ψηφοφορίες- Ψηφοφορία προτάσεων για το καταστατικό.
    • 16.30 Ψηφοφορία/Συζήτηση συνέδρων για την αποδοχή νέων μελών.
    • 17.00 Λήξη υποβολής υποψηφιοτήτων για την ΣΕ – Παρουσίαση Υποψηφίων ΣΕ
    • 18.00 Ψηφοφορία για την ΣΕ από υπάρχοντα και νέα μέλη.
    • 19.00 Λήξη ψηφοφορίας και ανακοίνωση αποτελεσμάτων
    • 19.30 Πρώτη συνεδρίαση της ΣΕ – Ανάθεση ρόλων.

    Είσοδος-Παρακολούθηση στο Συνέδριο : 5 ευρώ

    Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου τα μέλη μας που δεν είναι μέλη της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης θα μπορούν να τακτοποιήσουν την τακτική,  ετήσια συνδρομή τους των 20 Ευρώ ώστε να έχουν δικαίωμα ψήφου.

  • Φιλελεύθερη Συμμαχία- Εκλογές Σεπτεμβρίου 2015

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι ένα κόμμα που αντιμετωπίζει το ισχύον Μνημόνιο με ξεκάθαρα κριτική στάση. Είναι αδύνατο να συνδυαστούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις του κράτους και των πολιτικών του, αλλά και  η ανάπτυξη, με το τρομακτικό βάρος των ατέλειωτων φόρων που “δικαιολογούνται” από το γεγονός πως τα παλαιά κόμματα αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να ανοίξουν την αγορά στον ελεύθερο ανταγωνισμό. Τα κόμματα αυτά δεν ενισχύουν την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επενδύσεις που θα επέτρεπαν τη δραστική μείωση των δαπανών του γενικού κράτους και τη ριζική καταπολέμηση της ανεργίας χωρίς ωστόσο να πληγούν οι πραγματικά αδύναμοι και οι αποκλεισμένοι.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Ποιοι υποτιμούν την αξία της χώρας

    Η Ελλάδα είναι ένα βαρύ και εμπορικό brand name. Eίναι ένα σύνολο ιδεών και πραγμάτων που μαζί με τους νεοέλληνες αποτελούν μια πολύ διακριτή αξία στο παγκόσμιο χρηματιστήριο αξιών αλλά και ιδεών. Ιδεών κυρίως παλιά.

    Η παρουσία προσώπων και εικόνων της χώρας στην εκπαιδευτική αλλά και τουριστική ύλη των περισσότερων χωρών του κόσμου, δίνει σε όποιον την ψάχνει εύκολο και πλούσιο υλικό. Κινηματογραφικές και άλλες καλλιτεχνικές παραγωγές, διαλέγουν θέματα της Ελληνικής Γραμματείας αλλά και του συνόλου των εικόνων που έχουν διάφοροι πολιτισμοί για την Ελλάδα και τους Ελληνες.

    Σήμερα η χώρα αυτή είναι σε βαθιά κρίση. Η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-Πασοκ έχει φτάσει στα όριά της. Το Πασοκ πρώτο ξεκίνησε τη διαχείριση της κρίσης μετά τις εκλογές του 2009 με μιά σειρά “επιλογών”, που απέρρεαν απ την άμεση ανάγκη δανεισμού και μια σχετική σύμβαση, που δοκίμασε τη δυνατότητα της ΕΕ, με τη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, να παρεμβαίνει σε χώρες μέλη της σε τέτοια κρίση που παρόμοια της δεν είχε γνωρίσει.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Για την παραίτηση του κ. Μάνου

    Σχετικά με την παραίτηση του κ. Στέφανου Μάνου από την προεδρία της Δράσης, ο Πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας κ. Γρηγόρης Βαλλιανάτος έκανε την ακόλουθη δήλωση:
    “…Θα ήθελα να ευχαριστήσω, εκ μέρους της Φιλελεύθερης Συμμαχίας τον Στέφανο Μάνο για την έμπνευση και τη διδαχή τόσων χρόνων!
    Στάθηκε στο ύψος των τολμηρών επιλογών του, στο πάλκο των μεγάλων φιλελεύθερων μορφών της χώρας, πληρώνοντας με το πηγαίο χιούμορ του το τίμημα της λογικής των σοφών ανθρώπων…”

  • Διεθνής έρευνα επιβεβαιώνει ότι η ελευθερία επιλογών αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα ευτυχίας

     Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σχολίασε σε ανακοίνωσή της τα αποτελέσματα της διεθνούς έρευνας «World Values Survey» σύμφωνα με την οποία οι πιο ευτυχισμένοι, σε σύνολο 98 χωρών, είναι οι Δανοί ενώ οι Έλληνες κατετάγησαν στην 58η θέση με βαθμό πολύ κάτω του μέσου όρου. Τα ερωτήματα στα οποία απάντησαν 350.000 πολίτες των 98 χωρών που συμμετείχαν στην έρευνα ήταν: «Λαμβάνοντας υπόψη το πώς ζείτε στη χώρα σας, θα λέγατε ότι νιώθετε πολύ ευτυχής, αρκετά ευτυχής, όχι πολύ ευτυχής, καθόλου ευτυχής;» και «Πόσο ικανοποιημένος/η είστε από τη ζωή σας σήμερα;».

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ