• Πώς ξεκινώντας με σημαία την καινοτομία μπορεί να καταλήξεις σε στραγγαλισμό της επαγγελματικής εκπαίδευσης*

    Το σχέδιο νόμου «Εθνικό Σύστημα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, Κατάρτισης και Διά Βίου Μάθησης και άλλες διατάξεις» που μόλις δημοσιεύτηκε για διαβούλευση, έχει σίγουρα πολλά θετικά στοιχεία (π.χ. την εισαγωγή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης στα ΙΕΚ).

    ‘Εχει, όμως, κάποιες αστοχίες που διορθώνονται εύκολα (π.χ. θα προσλαμβάνονται υπεύθυνοι μαθητείας από τις λίστες αναπληρωτών καθηγητών δευτεροβάθμιας, αλλά η θητεία τους δεν θα λογίζεται ως εκπαιδευτική, με αποτέλεσμα στο τέλος κάθε ακαδημαϊκού έτους να πέφτουν δεκάδες θέσεις σε σχέση με τους συναδέλφους τους που δούλεψαν ως καθηγητές) και ένα μεγάλο φάουλ.

    Για να καταλάβουμε το φάουλ, ας δούμε ένα παράδειγμα:

    Επιτυχημένος κομμωτής διατηρεί Κέντρο Δια Βίου Μάθησης (ΚΔΒΜ) εξειδικευμένο στην κομμωτική τέχνη, εξοπλισμένο στην εντέλεια, με άμεση πρόσβαση σε πρακτική σε πραγματικές συνθήκες και με αναπτυγμένες σχέσεις και προσβάσεις σε διεθνείς εκθέσεις, εταιρείες κτλ.  Σε αυτό διδάσκει ο ίδιος και η ομάδα κομμωτών του, όλοι εκ των οποίων είναι γνωστοί επαγγελματίες και πιστοποιημένοι εκπαιδευτές ενηλίκων που παρακολουθούν, αλλά και συχνά οδηγούν τις εξελίξεις στον τομέα τους.

    Οι εκπαιδευόμενοι πληρώνουν τα δίδακτρα μόνοι τους και στο τέλος της εκπαίδευσης, η οποία έχει τα χαρακτηριστικά (διάρκεια, βασικό περιεχόμενο κτλ) που ζητά ο ΕΟΠΠΕΠ, παίρνουν ένα πτυχίο αναγνωρισμένο από το κράτος, ενισχυμένο από το κύρος της ομάδας διδασκόντων.  Για να βγάλουν άδεια εξάσκησης επαγγέλματος θα πρέπει να δουλέψουν δύο χρόνια και να δώσουν εξετάσεις πιστοποίησης όπως όλοι.

    Θα περίμενε κανείς πως το ΚΔΒΜ αυτό θα ήταν πρότυπο: εξειδικευμένο, στοχευμένο, δικτυωμένο, και που χτίζει γνώση και εξειδίκευση μέσω μιας σχετικά σταθερής ομάδας υψηλού επιπέδου επαγγελματιών.  Όλα αυτά δηλαδή που δεν έχουν πολλά ΚΔΒΜ που απλώς διαχειρίζονται εκπαιδευτικά προγράμματα που χρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκά κονδύλια, που ακολουθούν τις εκάστοτε μόδες που σκέφτονται διάφορα υπουργεία και που ποτέ, μα ποτέ, δεν επαναλαμβάνονται.

    Με το νέο νομοσχέδιο, όμως, το πρότυπο αυτό ΚΔΒΜ θα πρέπει ή να αλλάξει μορφή και να δίνει ένα μη-αναγνωρισμένο πτυχίο (ποιος χάνει άραγε;  Η επιχείρηση ή το σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης;) ή να προσλάβει έναν διευθυντή κατάρτισης και έναν εκπαιδευτικό υπεύθυνο, που να διαθέτουν τουλάχιστον πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (οι κομμωτές συνήθως είναι το πολύ απόφοιτοι ΙΕΚ) και πολυετή επαγγελματική εμπειρία στον σχεδιασμό, υλοποίηση και αξιολόγηση έργων κατάρτισης ή συμβουλευτικής ή πιστοποίησης ή εκπαίδευσης ενηλίκων.

    Το ερώτημα, βέβαια, είναι τι θα προσφέρουν αυτοί στους παραπάνω εξειδικευμένους επαγγελματίες;  Τι θα σχεδιάσουν δηλαδή αυτοί σε αυτή την περίπτωση;  Γιατί πιστεύει η ομάδα έργου που ανέπτυξε την συγκεκριμένη πολιτική πρόταση ότι οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα από τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης αυτής και τους επίδοξους κουρείς και κομμωτές, που σπρώχνονται για μία θέση στο εν λόγω ΚΔΒΜ, τι είναι καλύτερο για το επάγγελμά τους; Πού βασίζουν αυτή την αυτοπεποίθησή τους;

    Το δεύτερο ερώτημα, είναι γιατί δεν μπορεί ένας απόφοιτος ΤΕΕ να είναι διευθυντής της παρούσας επιχείρησης; Συζητάμε συνεχώς για το πώς θα αυξήσουμε το κύρος της επαγγελματικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, αλλά όταν έρθει η ώρα να τους επιτρέψουμε να αποκτήσουν θέσεις ευθύνης – και να τους χρησιμοποιήσουμε ως πρότυπα για τους μαθητές στην επαγγελματική εκπαίδευση αργότερα – τους αποκλείουμε.  Γιατί, δηλαδή, ο απόφοιτος ΑΕΙ που συν-σχεδίαζε προγράμματα εκπαίδευσης εκπαιδευτών είναι καλύτερος από τον κουρέα που έχει ανοίξει σειρά επιτυχημένων επιχειρήσεων και είναι και αναγνωρισμένος στον τομέα του;  Και γιατί θα πρέπει μια δημόσια υπηρεσία να έχει λόγο σε αυτό αν δεν της κοστίζει τίποτα;

    Μάλιστα, ακόμα και αν ο ίδιος ο επιχειρηματίας ήταν απόφοιτος πανεπιστημίου και είχε την απαιτούμενη εμπειρία, δεν θα μπορούσε να καλύψει κάποια από τις παραπάνω θέσεις, καθώς θα έπρεπε να συμβληθεί με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας με την εταιρεία του, κάτι που δεν επιτρέπεται στις πιο πολλές μορφές επιχειρήσεων – το ίδιο πρόβλημα θα είχε και μία εταιρεία χωρίς εργαζόμενους, αλλά με εταίρους που πληρούν τα κριτήρια αλλά δεν μπορούν να συμβληθούν.  Επίσης, στις περιπτώσεις εταιρείας όπου θα μπορούσε να προσληφθεί ένας μέτοχος, ο ίδιος μέτοχος δεν θα μπορούσε να έχει δύο διαφορετικά ΚΔΒΜ και να είναι διευθυντής και στα δύο γιατί επίσης δεν επιτρέπεται!

    Το επόμενο βήμα θα είναι να του απαγορεύσουν να κάνει και μάθημα στην επιχείρησή του!

    Από την άλλη, θα μπορούσε – ίσως! – κανείς να δεχτεί αυτούς τους περιορισμούς για ΚΔΒΜ που επιθυμούν να πληρωθούν από το κράτος.  Για παράδειγμα, για ΚΔΒΜ που υλοποιούν την εκπαίδευση των ωφελουμένων των προγραμμάτων Κοινωφελούς εργασίας των δήμων, όπου ένα πρόγραμμα εκμάθησης χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών στις τρεις βασικές ενότητες, το οποίο κοστίζει 165 ευρώ στην ελεύθερη αγορά, στοιχίζει 700 ευρώ στον ευρωπαίο φορολογούμενο. Αλλά, για ποιον λόγο να περιοριστούν όσοι προσφέρουν τα λεγόμενα «αυτοχρηματοδοτούμενα» προγράμματα;  Και μη νομίζετε πως μιλάμε για ένα-δύο κέντρα.  Είναι αρκετά τα εξειδικευμένα ΚΔΒΜ που οργανώνουν καινοτόμα και συχνά εξωστρεφή προγράμματα σε τομείς που ξεκινούν από την αισθητική ως την εκπαίδευση καθηγητών και που εταιρείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τους κυνηγούν για να επιμορφώσουν το προσωπικό τους.

    Γενικά, το εν λόγω μέρος του σχεδίου νόμου φαίνεται να θεωρεί πως η καινοτομία, η σύνδεση εκπαίδευσης και εργασίας, η κάλυψη του κενού δεξιοτήτων κτλ θα έρθει μέσω του κεντρικού ελέγχου των προγραμμάτων σπουδών και του ποιοι δουλεύουν σε αυτά.  Δυστυχώς, όμως, όποιος έχει δημιουργήσει ή εργαστεί σε φορέα με φιλοδοξίες ξέρει πως η καινοτομία, η εξωστρέφεια και οι λοιποί θεωρητικοί στόχοι της εκάστοτε κυβέρνησης, ξεκινούν από την ελευθερία των ανθρώπων να συνεταιριστούν και να οργανώσουν τις εταιρείες και τις συνεργασίες τους όπως θέλουν.

     

    * Ο κ. Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

  • Βαθμοί πανελληνίων: είναι τόσο σημαντικοί;*

    Για άλλη μια χρονιά ανακοινώθηκαν οι βάσεις των Πανελληνίων και, για μια ακόμα χρονιά, παιδιά που πέρασαν σε σχολές με πολύ χαμηλό βαθμό δέχονται επίθεση επειδή «δεν θα είναι καλοί φοιτητές» και «δεν θα γίνουν καλοί επαγγελματίες» όταν τελειώσουν.

    Είναι όμως έτσι; Συνδέεται ο βαθμός των πανελληνίων με το πόσο καλός φοιτητής είναι κάποιος; Έχει πραγματικά άρρηκτη σχέση ο βαθμός των πανελληνίων ή του πτυχίου  με το πόσο καλός επαγγελματίας θα γίνει κανείς μετά την αποφοίτηση;

    Για να υποθέσουμε ότι υπάρχει σχέση, θα πρέπει αυτό που εξετάζουν οι πανελλήνιες, αυτό που εξετάζουν οι καθηγητές στα πανεπιστήμια και αυτό που ζητά η αγορά εργασίας είναι το ίδιο. Είναι;

    Ξεκινώντας από τις πανελλήνιες, σκοπός τους είναι  να μετρήσουν τον βαθμό κατάκτησης συγκεκριμένων γνώσεων και να κατατάξουν τους εξεταζόμενους σε σχέση με τους υπόλοιπους της ίδιας ηλικίας . Ταυτόχρονα, εξετάζουν το κατά πόσο μία μαθήτρια ή ένας μαθητής μπορεί ή είναι διατεθειμένη να αφήσει στην άκρη τις άλλες της ανάγκες και να ξοδέψει ατελείωτες ώρες προετοιμασίας στο να π.χ. αποστηθίσει και το κόμμα του βιβλίου της ιστορίας, έτσι ώστε να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στο πρωτότυπο κείμενο.

    Περνώντας στο πανεπιστήμιο τα δεδομένα αλλάζουν. Σκοπός δεν είναι πια να κατακτήσει ο φοιτητής κάποιες γνώσεις, σκοπός είναι να κατανοήσει το πώς αυτή η γνώση δημιουργείται, υπό ποιες προϋποθέσεις αυτή η γνώση ισχύει, με ποιον τρόπο αλλάζει και, κάποιες φορές, και πώς εφαρμόζεται.

    Προχωρώντας δε σε υψηλότερα επίπεδα επιστημονικής γνώσης,  ο φοιτητής μπορεί να φτάσει στο σημείο να γνωρίζει τι γνωρίζει, τι δεν γνωρίζει, υπό ποιες προϋποθέσεις αυτό που γνωρίζει ισχύει, και μπορεί κάλλιστα να δοκιμάσει να μάθει κάτι που δεν ξέρει κανείς άλλος.

    Έτσι, ένας φοιτητής που δεν ήταν διατεθειμένος να ξεχάσει εξολοκλήρου τους φίλους του και τα χόμπι του κατά την προετοιμασία για τις πανελλήνιες, μπορεί να «ερωτευτεί»  ένα από τα δεκάδες αντικείμενα με τα οποία θα έρθει σε επαφή κατά την διάρκεια των σπουδών του, και τα οποία συχνά έχουν μικρή ή και καμία σχέση με τα μαθήματα που εξετάζονται στις πανελλήνιες,  και να γίνει ένας εξαίρετος ειδικός.

    Βγαίνοντας από το εκπαιδευτικό σύστημα οι απαιτήσεις αλλάζουν για μία ακόμα φορά. Αυτό που έχει σημασία τώρα δεν είναι ο βαθμός και τα συσσωρευμένα πτυχία και γνώσεις, αλλά η αξία που δημιουργείς ως επαγγελματίας για τους άλλους ανθρώπους και την κοινότητα. Είσαι καθηγητής που μπορείς να δημιουργήσεις σχέσεις με τους μαθητές σου και να τους εμπνεύσεις να μελετήσουν; Τι σημασία έχει αν τελείωσες το πανεπιστήμιο με πέντε; Είσαι χειρουργός και σε χαρακτηρίζει η ανθεκτικότητα, η αυτοπεποίθηση, η ικανότητα να παίρνεις δύσκολες αποφάσεις γρήγορα και ένα σταθερό χέρι; Λίγοι θα κοιτάξουν αν τελείωσες το τάδε ή το δείνα πανεπιστήμιο στην τάδε ή στη δείνα χώρα. Αιτείσαι δουλειά σε ένα ξενοδοχείο; Πιστεύεις πώς η ξενοδόχος ή ο πελάτης σου θα κοιτάξει το πτυχίο σου ή το χαμόγελό σου;

    Τελικά, ο βαθμός των πανελληνίων μπορεί να μην έχει τόση σημασία όση νομίζουμε. Αντιθέτως ίσως να μας αποπροσανατολίζει και να μην παρατηρούμε πράγματα που ίσως έπρεπε να παρατηρήσουμε: ότι πολλά παιδιά, αντί να τους δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσουν να σπουδάσουν αυτό που πιστεύουν ότι τους ταιριάζει, σπουδάζουν ότι τους τύχει ∙ ότι τα  μέρη όπου σπουδάζουν δεν έχουν κατάλληλα εργαστήρια και τακτικούς καθηγητές ∙ ότι πολλές δεξιότητες όπως η δημιουργικότητα και η ενσυναίσθηση μένουν εκτός πανελληνίων εξετάσεων και εξετάσεων γενικότερα.

    Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να κακολογούμε τα παιδιά και ας κοιτάξουμε να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε θεσμούς που θα τα βοηθήσουν να γνωρίσουν, να εκτιμήσουν, να δοκιμάσουν και να αναπτύξουν τα ταλέντα τους, ώστε να δημιουργήσουν τελικά αξία για τους εαυτούς τους, τους γύρω τους και την κοινωνία εν γένει.

    *ο κος Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

  • Μια “σφαλιάρα” την ημέρα …..

    Οι δηλώσεις του μέχρι χθες αντιπρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου (” πρέπει να φασιστοποιηθουμε-να ρίχνουμε καμμιά σφαλιάρα- μόνο έτσι καταλαβαίνει ο Ελληνας..”) καταδεικνύουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο δύο πραγματικότητες:  O φασισμός ειναι κάτι περισσότερο απο ένας κομματικός σχηματισμός.

    1.  Είναι “μικρή” καθημερινή στάση και συμπεριφορά που απευθύνεται στο θυμικό. Ο λόγος του εμπεριέχει υπεραπλούστευση και χυδαιότητα.
    Αυτός ο “εφικτός φασισμός στην πράξη“, διαχέεται πια σε πολλές καθημερινές πρακτικές της ελληνικής κοινωνίας. Τον συναντάμε στα πεζοδρόμια, στα σχολεία και στις σχολές, αλλά και στον λόγο των ποικιλώνυμων “ελίτ”.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Αντιμεταρρυθμιστές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

    Μετά τον σάλο που προκλήθηκε καθώς και τις εξηγήσεις που δόθηκαν από τις πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ για την διάθεση 8,3 εκατομμυρίων Ευρώ κάποιος μπορεί να προβεί σε απλά συμπεράσματα:

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Όχι άλλο πατερναλισμό στην τριτοβάθμια εκπαίδευση!

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία, αντιμετωπίζει με ιδιαίτερο σκεπτικισμό το περιεχόμενο των προτάσεων του Υπουργείου Παιδείας για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τις χαρακτηρίζει άτολμες και ανούσιες, παρότι αναγνωρίζει και την εισαγωγή ορισμένων θετικών μέτρων.

    Αυτή τη στιγμή, δε χρειάζονται περισσότερες, κεντρικά σχεδιασμένες, ρυθμίσεις που θα ομογενοποιούν την προβληματικότητα των ιδρυμάτων και θα μετατοπίζουν πιθανές λύσεις στο μέλλον. Χρειάζεται, μόνο, μεγαλύτερη ελευθερία και πίστη στον ορθολογισμό και τις ικανότητες των φορέων και των αποδεκτών της εκπαίδευσης.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Περικόπτουν από το μέλλον και συντηρούν το παρελθόν

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωσή της καταδικάζει τις περικοπές των υποτροφιών από το ΙΚΥ που γνωστοποιήθηκαν με μυστικοπαθή τρόπο, και μάλιστα σε μια περίοδο κατα την οποία οι υποψήφιοι είχαν ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία για τη διεκδίκησή των υποτροφιών.

    Με την κίνησή της αυτή, η Κυβέρνηση αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι δεν έχει σωστές προτεραιότητες για την έξοδο από τη κρίση.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Τα «τάγματα εφόδου» πάλι σε δράση, τα πανεπιστήμια πάλι υπό κατοχή

     Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωση της χαρακτήρισε «τάγματα εφόδου» τις ομάδες κρούσης των αριστερών παρατάξεων οι οποίες στη προσπάθεια τους να ακυρώσουν τις πρυτανικές εκλογές με ξυλοδαρμούς, κλοπές και καταστροφές οδήγησαν τον πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης κ. Αν. Μάνθο αναίσθητο στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ με εγκεφαλική διάσειση. Για άλλη μια φορά τα τάγματα εφόδου του «προοδευτικού» κατεστημένου, οι ομάδες κρούσης των αριστερών παρατάξεων καταστέλλουν με ωμή βία κάθε αντίλογο, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη, όσων Πανεπιστημιακών αντιστέκονται.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Ως εδώ! Ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην ανώτατη παιδεία, τώρα!

     Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωση της εξέφρασε την διαμαρτυρία και αντίθεση της στις νέες καταλήψεις των πανεπιστημίων και τη παραπέρα διάλυση τους. Οι συγκεκριμένες φοιτητικές παρατάξεις που αντιδρούν με τον τρόπο αυτό στην εκλογή πρυτανικών αρχών με καθολική ψηφοφορία, αποκαλύπτουν με τις ενέργειές τους αυτές την βαθειά αντιδημοκρατική τους νοοτροπία και, κυρίως, ότι το μοναδικό τους μέλημα είναι η διατήρηση των προνομίων τους στα ΑΕΙ.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Οι σύγχρονοι φωτοσβέστες

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωσή της καταγγέλλει την διακοπή της χρηματοδότησης των Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών, με την μη-ένταξή τους στο ΕΣΠΑ 2009-2013. Οι Ακαδημαϊκές Βιβλιοθήκες είναι απαραίτητο και αναπόσπαστο συστατικό της προώθησης του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ και η υποβάθμισή τους θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση τα ήδη προβληματικά κρατικά τριτοβάθμια ιδρύματα.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Ελεύθερη επιλογή σχολείου και απόδοση στους γονείς 4.000 ευρώ τον χρόνο για κάθε τους παιδί.

    Σχετικά με την αναγνώριση από το Ελληνικό κράτος των πτυχίων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, η Φιλελεύθερη Συμμαχία ανακοίνωσε τη διαμαρτυρία της για την παραβίαση του κοινοτικού δικαίου λόγω της μη ενσωμάτωσης της σχετικής κοινοτικής οδηγίας στην Ελληνική νομοθεσία.

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία υπενθυμίζει ότι στις 20 Οκτωβρίου έληξε η προθεσμία που έθετε η κοινοτική οδηγία 2005/36/ΕΚ της 7ης Σεπτεμβρίου 2005 που κατοχυρώνει τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων διαθέτουν πτυχία ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, ανεξάρτητα από τον τόπο των σπουδών τους. Η οδηγία αυτή αποτελεί αναθεώρηση και συμπλήρωση της παλαιότερης 89/48/ΕΟΚ της 21ης Δεκεμβρίου 1988, η μη έγκαιρη εφαρμογή της οποίας οδήγησε στην καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου C-365/93 κατά της Ελλάδας στις 23 Μαρτίου 1995.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ