• Όταν η Ψυχική Υγεία χρησιμοποιείται ως διαφημιστικό σλόγκαν

    Στην Ελλάδα, κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας, με ευχάριστη έκπληξη άκουσα για πρώτη φορά να επαναλαμβάνονται οι λέξεις «ψυχική υγεία» από τις εκπομπές και τα σποτ των ΜΜΕ που μιλούσαν για πρόληψη, μέριμνα και πρόσβαση στις αντίστοιχες υπηρεσίες.  Ποτέ στο παρελθόν η κρισιμότητα και η επιτακτικότητα λήψης μέτρων υπέρ της ψυχικής υγείας δεν είχαν αναφερθεί ανοιχτά, δημόσια και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στην τηλεόραση.  Μια ενημέρωση για την φροντίδα της εσωτερικής μας ισορροπίας υπό την πίεση του εγκλεισμού ήταν βέβαια επιβεβλημένη αλλά η ελπίδα ότι επιτέλους άνοιξε η δημόσια συζήτηση για το θέμα, κορυφώθηκε με την δημιουργία υπουργικού χαρτοφυλακίου εστιασμένου σε αυτό.  Και τι έγινε μετά;  Τίποτα.

    Στη χώρα μας πολλά πράγματα γίνονται απλά και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Έτσι ζούμε ένα ακόμα πυροτέχνημα που μάλιστα κάνει και τη φοβερή ζημιά του να δίνει την εντύπωση – σε όσους δεν είναι γνώστες του επιστημονικού πεδίου – να νομίζουν ότι αυτό είναι, μέχρι εκεί φτάνει, τι άλλο θα μπορούσε δηλαδή να συμβεί;  Η ψυχική υγεία δεν είναι ζήτημα για να παίζεις παιχνίδια στο όνομά του.  Είναι κοινωνικό, επειδή αφορά στην διαμόρφωση της ποιότητας της ζωής μας.  Ηθικό, επειδή συντηρεί τις ανισότητες και μπλοκάρει την ισότιμη πρόσβαση στη λήψη υπηρεσιών.  Οικονομικό, επειδή το World Economic Forum προειδοποιεί ότι, μέχρι το 2030, οι παγκόσμιες δαπάνες φροντίδας και νοσηλείας των ωφελούμενων θα εκτοξευθούν στο αστρονομικό ποσό των 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, αν δεν αναχαιτίσουμε από κοινού την κατρακύλα.  Και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, επειδή κάθε 40 δευτερόλεπτα κάποιος στον κόσμο αυτοκτονεί (πηγή: WHO).

    Δεν αρκεί να πληρώσεις ή να καλέσεις κάποιον εθελοντικά στο γυαλί να σου πει να απευθυνθείς σε ψυχολόγο σε περίπτωση που νιώθεις άσχημα.  Συγνώμη αλλά έχουμε προοδεύσει ως ανθρωπότητα από αυτό το σημείο μηδέν.  Από την άλλη, δεν χρειάζεται καν να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει, γιατί το αβαντάζ του να τα κάνεις όλα τελευταίος είναι ότι μπορείς να κοπιάρεις τις καλές πρακτικές άλλων λαών και να καμωθείς ότι τις σκέφτηκε το υπουργικό σου συμβούλιο.  Μια ματιά στο πλήθος προγραμμάτων προς όλες τις ηλικίες που λαμβάνουν χώρα παγκοσμίως, είναι ικανή να κάνει κάποιον να καταλάβει πόσο πίσω είμαστε σε αυτό τον τομέα, με μηδενική πιθανότητα να προλάβουμε τις εξελίξεις.  Με άλλα λόγια, θα πληρώσουμε την έλλειψη στρατηγικής για την υγεία με πάσης φύσεως απώλειες και κατακερματισμένο πνεύμα.  Μπορεί βέβαια να φτιάξουμε καμιά νόστιμη, δακρύβρεχτη διαφήμιση που θα μας κοστίσει ο κούκος αηδόνι και θα τονίζει την «ανικανότητά» μας (γιατί δεν κάνεις κάτι;    Γιατί δεν πας σε ψυχολόγο;  ΕΣΥ) αντί για την ευθύνη της επίσημης πολιτείας που αδιαφορεί.

    Το φετινό μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας για την Ψυχική Υγεία (World Mental Health Day, 10 Οκτωβρίου 2020) καλεί για μεγαλύτερες επενδύσεις σε προγράμματα πρόληψης και έγκαιρης παρέμβασης αλλά και ισότιμη πρόσβαση σε υπηρεσίες.  Η ψυχική υγεία είναι ανθρώπινο δικαίωμα που βρίσκεται στο περιθώριο.  Υπάρχουν ελλείψεις σχεδόν στα πάντα, από προσωπικό και δομές μέχρι διαθέσιμα προγράμματα ψυχοεκπαίδευσης, πρόληψης, φροντίδας, εποπτείας.    Το μήνυμα δεν φτάνει μέχρι την οικογένεια, δεν απλώνεται γύρω της ως δίχτυ ασφαλείας.  Έχει μηδαμινή επίδραση στις νεαρές ηλικίες,  Δεν αναγνωρίζεται από το κράτος.  Η ψυχική υγεία δεν «συνταγογραφείται».  Το σύστημα δεν διδάσκει την ολόπλευρη θεώρηση της υγείας, την σχέση ψυχής-σώματος.  Δεν προνοεί, αφήνει την κακοποίηση να καλπάζει.  Δεν συμπονά και δεν συναισθάνεται.  Δεν τρέφει τον παραμικρό σεβασμό για τους φροντιστές ανθρώπων που πάσχουν από ψυχικές νόσους.

    Η ψυχική υγεία δεν μπορεί να αποτελεί πλατφόρμα για διαφημιστικούς πειραματισμούς, ούτε είναι φιλοσοφικό ερώτημα για να παραμένει κανείς στις ημερίδες μεταξύ κοσμικών ή στα άρθρα των περιοδικών.  Οι τίτλοι και οι περγαμηνές των ανθρώπων που θα «αναλάβουν», θα πουν κάτι βαρύγδουπο και θα ολοκληρώσουν την υποχρέωση τους για τη μέρα, δεν έχουν καμία σημασία.  Απαιτούνται συνεχείς, στοχευμένες, παράλληλες δράσεις, διεπιστημονικές συνεργασίες, ενημέρωση από/προς όλες τις βαθμίδες και συμπερίληψη του θέματος σε όλα τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.   Είμαστε πολύ πίσω από τον παγκόσμιο στόχο του 2020 που μιλάει για λεφτά στην υγεία αλλά ας κάνουμε μια εθνική προσπάθεια να σηκωθούμε στα πόδια μας,  ‘Η ας ανακαλύψουμε επιτέλους αυτούς που μπορούν να κάνουν την υπέρβαση.

     

     

  • COVID-19: Το ”Μένουμε Σπίτι” δεν υπάρχει ως επιλογή για τους αστέγους

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία, λαμβάνοντας υπόψη τις σχετικές με τους αστέγους κατά την Covid-19 περίοδο πληροφορίες του Ελληνικού Δικτύου για το Δικαίωμα στη Στέγη και στην Κατοικία, καλεί άμεσα την ελληνική πολιτεία να λάβει μέτρα για την στήριξη και την υγειονομική τους περίθαλψη.

    Οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο ή αντιμετωπίζουν έλλειψη στέγης είναι μια ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα στο πλαίσιο της πανδημίας του COVID-19. Οι συνθήκες στις οποίες διαβιούν, συχνά μαζί με κακή υγεία ή αναπηρίες, συνεπάγονται υψηλό κίνδυνο μετάδοσης του ιού, αλλά και ελλιπή πρόσβαση σε χώρους υγιεινής, προσωπικής φροντίδας και χώρους απομόνωσης. Εάν άστεγοι μολυνθούν με το COVID-19, είναι πολύ πιθανό να αρρωστήσουν σοβαρά και να πεθάνουν. Αντιμετωπίζουν πολλαπλά εμπόδια πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη και στη σχετική πληροφόρηση, με σοβαρή πιθανότητα μετάδοσης του ιού σε άλλους. Η προστασία των αστέγων αποτελεί σημαντικό στοιχείο και προτεραιότητα.

    Ένα μήνα και 2 μέρες μετά το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα, η ελληνική πολιτεία εξακολουθεί να παριστάνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν, δεν τους “βλέπει” ή στην καλύτερη περίπτωση τους θεωρεί πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, μη έχοντας λάβει κανένα απολύτως μέτρο για την προστασία τους.

    Οι ηλικιωμένοι άστεγοι και όσοι πάσχουν από χρόνιες παθήσεις αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και τις πολύ βασικές τους ανάγκες. Τα καφέ και τα εστιατόρια έχουν κλείσει και δεν υπάρχει πλέον πρόσβαση σε τουαλέτες και σίτιση ή άλλη βοήθεια. Οι παρεμβάσεις μείωσης βλάβης του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ έχουν ελαττωθεί, κάτι που αυξάνει τον κίνδυνο λοιμωδών νοσημάτων λόγω χρήσης της ίδιας σύριγγας, ενώ το street work έχει διακοπεί τελείως. Καμία δομή αστέγων δεν δέχεται τους χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Οι κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας ή δεν λειτουργούν καθόλου. Μειωμένο επίσης είναι και το προσωπικό που υποστηρίζει πρόσφυγες/ αιτούντες άσυλο στα ΚΥΤ και το πρόγραμμα PHILOS II.  Δεν έχουν ακόμη αποσταλεί οδηγίες από τις αρμόδιες αρχές αναφορικά με τις δομές κοινωνικής φροντίδας.

    Στο πλαίσιο αυτό καλούμε την ελληνική πολιτεία να λάβει τα εξής μέτρα:


    –  Άμεσες εξετάσεις για τον COVID-19 σε όλους τους φορείς που εξυπηρετούν αστέγους, διαχωρίζοντας ασθενείς θετικούς στον ιό από αυτούς που είναι απαλλαγμένοι και δημιουργώντας νέες έκτακτες προσωρινές εγκαταστάσεις για να φιλοξενούν και να φροντίζουν ξεχωριστά την κάθε ομάδα.


    –  Επιτόπιες δράσεις στο δρόμο για την παροχή υλικού προσωπικής υγιεινής, φαγητού και νερού.


    –  Ενισχυμένα μέτρα υγιεινής στις υφιστάμενες δομές παροχής στέγης, πληροφόρηση και συμβουλευτική για τους χρήστες όλων των υπηρεσιών, σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης όσον αφορά τα στελέχη και διάθεση υγειονομικού προσωπικού σε υπηρεσίες αστέγων.


    –  Πρόσθετα καταλύματα έκτακτης ανάγκης σε επίπεδο περιφέρειας για τη μείωση του υπερπληθυσμού των ξενώνων και τη διευκόλυνση της σωματικής απομόνωσης, με την αξιοποίηση κλειστών ξενοδοχείων, κενών μονάδων Airbnb, δημόσιων κτηρίων ή άλλων χώρων που θα μπορούσαν να στηρίξουν τις ανάγκες ευπαθών ομάδων.

    Η απρόσκοπτη και ισότιμη πρόσβαση των συνανθρώπων μας στις δομές και στις υπηρεσίες φροντίδας και εξυπηρέτησης των αναγκών τους, δεν μπορεί παρά να αποτελεί προτεραιότητα κάθε ευνομούμενου κράτους.

  • Η σημασία ενός Ευρωπαϊκού Συστήματος Ασύλου και Μετανάστευσης*

    Δεν έχει μεγάλη σημασία που δεν έχουμε εθνική ομοψυχία με τις τελευταίες εξελίξεις στον Έβρο και στα νησιά του Αιγαίου.

    Δεν έχει μεγάλη σημασία που δεν συμφωνούμε αν πρόκειται περί ασύμμετρης απειλής, υβριδικού πολέμου, εισβολής ή, αντιθέτως, περί εκφασισμού της κυβέρνησης και της κοινωνίας (όπως θεωρεί η Αριστερά).

    Όσο και αν μας στενοχωρεί, δεν έχει μεγάλη σημασία η πρόσθετη βοήθεια 700 εκατομμυρίων ευρώ από την Ε.Ε. και η ενίσχυση της παρουσίας της FRONTEX. Γιατί το θέμα δεν είναι «να τα πάρουμε από τους Ευρωπαίους».

    Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το κλίμα αλλάζει και μας δίνει την ευκαιρία να αλλάξουμε ριζικά το πλαίσιο διαχείρισης του προβλήματος.

    Η Ε.Ε. μέσω της επίσκεψης στον Έβρο των επικεφαλής της Επιτροπής, του Συμβουλίου και του Κοινοβουλίου καθώς και της Κροατικής Προεδρίας αναγνωρίζει ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι τα σύνορα της Ε.Ε. Η κυβέρνηση της ΝΔ πιστώνεται θετικά και το ότι δεν υποκύπτει στους εκβιασμούς και το ότι κέρδισε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.

    Ναι, η Ε.Ε. απογοήτευσε και με το Δουβλίνο ΙΙΙ και με την αδυναμία συμφωνίας στον διαμοιρασμό των προσφυγικών ροών αναλογικά σε όλα τα Κράτη-Μέλη. Εξόργισε πολλούς η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας και, δυστυχώς, μία ενδεχόμενη στήριξη της Τουρκίας στον ρόλο της στην Συρία – όπως συζητείται μεταξύ ευρωπαϊκών πρωτευουσών – θα είναι εξόχως προβληματική.

    Την δεδομένη αυτή στιγμή η μόνη ουσιαστική πολιτική πρόταση υπέρ της Ελλάδος και υπέρ της ανθρώπινης και δίκαιης μεταχείρισης προσφύγων και μεταναστών είναι η φιλελεύθερη πρόταση: Περισσότερη Ευρώπη μέσω ενός ενιαίου Ευρωπαϊκού Συστήματος Ασύλου και Νόμιμης Μετανάστευσης στα πρότυπα των ΗΠΑ (ευρωπαϊκή μπλε κάρτα). 

    Ας δείξουμε κατανόηση σε αυτούς που ονειρεύονται grexit ή διάλυση της δυσλειτουργικής Ευρωπαϊκής Ένωσης ελπίζοντας να γίνουμε είτε σοσιαλιστικός παράδεισος τύπου Βενεζουέλας και Κούβας είτε φιλελεύθερος τύπου Ελβετίας και Σιγκαπούρης.

    Η τελειότητα στην άσκηση εξουσίας δεν μπορεί να υπάρξει και δεν χρειάζεται να υπάρχει. Για μία πραγματικά Ανοικτή Κοινωνία (που δυστυχώς πολλοί/ες παρερμηνεύουν ως Ανοικτά Σύνορα), το ερώτημα δεν είναι πως θα βρούμε τους τέλειους Ηγέτες, έγραφε ο Karl Popper. Αντίθετα, πρέπει να δημιουργήσουμε τις δομές και τις δικλείδες ασφαλείας που θα περιορίζουν την όποια ζημιά μπορούν να επιφέρουν ακόμα και οι χειρότεροι Ηγέτες.

    Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να δούμε στην πράξη τι θα γινόταν αν στην υπάρχουσα κρίση είχαμε Υπουργό Άμυνας τον Πάνο Καμμένο ή έναν υποθετικό Υπουργό Μετανάστευσης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

    Πρέπει να συμβάλλουμε στην δημιουργία μίας νέας και ενιαίας Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασύλου και Μετανάστευσης. Ας φανταστούμε πως η Διαχείριση Αιτημάτων Ασύλου σε επίπεδο ευρωπαϊκό θα αφαιρούσε την πίεση που ασκείται στις χώρες υποδοχής του Ευρωπαϊκού Νότου που λόγω της εκ των πραγμάτων αδυναμίας τους να βρουν μονομερώς λύσεις αποτελούν πρόσφορο έδαφος για δημαγωγούς και λαϊκιστές εθνικούς πολιτικούς.

    Ναι, λοιπόν, αυτό που έχει πλέον σημασία είναι η Ελλάδα να πρωτοστατήσει στην προώθηση μίας τέτοιας ευρωπαϊκής λύσης. Το πλαίσιο άλλαξε γιατί τόσο το πλειοψηφικό κέντρο στην Ελλάδα όσο και η νέα ηγεσία της Ε.Ε. συμπίπτουν στο ότι ούτε τα «ανοιχτά σύνορα» ούτε το «έξω οι ξένοι» αποτελούν επιλογές προς συζήτηση. Στο χέρι μας είναι να το παλέψουμε.

     

     *  Ο Ολύμπιος Ράπτης ζει στις Βρυξέλλες και ασχολείται με τα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.  Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 7 Μαρτίου 2020.    

  • Η εγκυμοσύνη στα σύνορα της μεταναστευτικής κρίσης

    Της Δέσποινας Λιμνιωτάκη*

    Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στις γυναίκες που διανύουν τις μεταναστευτικές αποστάσεις σε κατάσταση εγκυμοσύνης, τις έγκυες που συναντάμε να βαδίζουν στις άκρες του δρόμου ή να βρίσκονται μεσοπέλαγα σε λέμβους που κινδυνεύουν να ανατραπούν: αυτές δηλαδή που απουσιάζουν από τις αναφορές, τις ιστορίες και τα παραδείγματα που μοιραζόμαστε μεταξύ μας.

    Συναντήσαμε μια τέτοια γυναίκα, ειδησεογραφικά, τις προηγούμενες ημέρες.  Την μάθαμε για την εγκυμοσύνη της και για το γεγονός ότι προπηλακίστηκε για την κατάστασή της και για την ηθική της υπόσταση (!) να «επιλέξει» να κυοφορήσει αν και μετανάστρια, βγαίνοντας στον πηγαιμό για μια καλύτερη τύχη.  Δεν έχει σημασία το όνομά της.  Ήταν μία γυναίκα και πολλές μαζί.  Ήταν η εικόνα που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχουμε μπει στην διαδικασία να μάθουμε περισσότερα και να κατανοήσουμε την διπλά τραγική θέση της μητρότητας εν μέσω μεταναστευτικής κρίσης.  Και παρόλο που έχουμε ακούσει για τους πνιγμούς στην θάλασσα, τον ξεριζωμό των προσφύγων, έχουμε παρακολουθήσει φωτογραφικά τα βλέμματα των ανθρώπων που δεν αναζητά πια κανείς, εντούτοις δεν έχει γραφτεί ούτε μια γραμμή για τις μητέρες.

    Η φράση που χρησιμοποιήθηκε ενάντια στην μητέρα παρουσιάζει ψυχοκοινωνικό ενδιαφέρον από την άποψη ότι οι περισσότεροι από μας που δεν έχουμε ζήσει βίαιη μετακίνηση, που ζούμε σε δημοκρατικά περιβάλλοντα, σε καιρούς ειρήνης και σχετικής ευημερίας και που απολαμβάνουμε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα που προασπίζει η χώρας μας, θεωρούμε δεδομένο ότι μια γυναίκα έχει την επιλογή να «γκαστρώνεται» (sic) οικειοθελώς και μάλιστα πριν από ένα μεγάλο ταξίδι.  Έχει δηλαδή την επιλογή να προγραμματίζει το πότε θα γίνει μάνα και να ασκεί αυτή την επιλογή ελεύθερα.  Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρόλο που αρκετές γυναίκες στην χώρα μας αποφασίζουν να καθίσουν στο σπίτι με άδεια από την υπηρεσία λόγω επαπειλούμενης εγκυμοσύνης, που έχουν μάνες, πεθερές και προσωπικό ιατρό πάνω από τα κεφάλια τους για στοργή, φροντίδα, πληροφορίες και προστασία, όλα για το μωρό-βασιλιά που φτάνει,  για τις μετανάστριες – αυτές τις άγνωστες των οποίων τις ιστορίες δεν γνωρίζουμε αλλά που βλέπουμε να κουβαλούν τα «βάρη» τους αδιαμαρτύρητα μέσα σε σκηνές, σε λάσπες, μέσα από τεράστιες αποστάσεις, μέσα σε πανικό και δακρυγόνα – κρατάμε την πιο αδιάλλακτη στάση: ας πρόσεχε.

    Το 2016, μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Μιλάνου για την σεξουαλική βία προς τους μετανάστες-πρόσφυγες αποκάλυψε αρχικά το πώς αρκετές εγκυμοσύνες προκύπτουν καθ’ οδόν, κατόπιν βιασμού και εξαναγκασμού στο σεξ, με τις γυναίκες να φοβούνται να αναζητήσουν ιατρική συμβουλή, υποστήριξη ή βοήθεια για διακοπή εγκυμοσύνης,  επειδή ακριβώς απουσιάζει το περιβάλλον που θα προστατέψει και θα περιθάλψει τα θύματά του, πριν, κατά την διάρκεια και μετά.  Ταυτόχρονα, παραμένει άγνωστο το τι γίνεται με τις γυναίκες που «λιάζονται – εξαφανίζονται» (γνωστή φράση από το παρελθόν) πέφτουν δηλαδή ουσιαστικά θύματα trafficking.

    Οι γυναίκες που φτάνουν στα σύνορα των χωρών σε κατάσταση εγκυμοσύνης όμως ανήκουν σε επιπλέον κατηγορίες: άλλες βρίσκονται εκεί με κάποιον σύντροφο με τον οποίο ξεκίνησαν το ταξίδι μαζί, είναι δηλαδή παντρεμένες.  Ας μην ξεχνάμε, ακόμα κι αν φαίνεται σε μας όχι και τόσο ορθολογικό το να βάλεις στην μέση την δημιουργία οικογένειας ενόσω έχεις status πρόσφυγα, ότι οι θρησκευτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις των ανθρώπων γύρω από το θέμα της οικογένειας και της γέννησης παιδιών, διαφέρουν.  Κάποιες γνωρίζουν και ερωτεύονται τους συντρόφους τους μέσα στα χοτ σποτ και τους καταυλισμούς στους οποίους περνούν τα χρόνια τους (εδώ αισθάνομαι ότι θα πρέπει να αφιερώσουμε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο: ω ναι, η ζωή συνεχίζεται ακόμη και κάτω από τις λιγότερο ρομαντικές συνθήκες).  Αυτό ωστόσο που έχει σημασία να κατανοήσουμε, είναι το ότι οι εμπειρίες που οδηγούν σε εγκυμοσύνη είναι τόσο ηθελημένες από τις γυναίκες όσο και κατάληξη εξαναγκασμού, ενώ τα μέτρα αντισύλληψης είναι σχεδόν αστείο να τα υπονοήσεις σε ένα περιβάλλον στο οποίο είναι καταρχάς δυσεύρετα τα προϊόντα υγιεινής (όπως οι σερβιέτες), πόσο μάλλον τα προϊόντα προστασίας.  Με άλλα λόγια, οι γυναίκες έχουν πολύ μικρή επιλογή και λόγο σε σχέση με τις εγκυμοσύνες τους.

    Έχουμε όμως εμείς τεράστια επιλογή σε σχέση με τα λόγια που θα χρησιμοποιήσουμε για να τις περιγράψουμε ή σε σχέση με τα λόγια που δεν χρειάζεται να ξεστομίσουμε χαρακτηρίζοντάς τες.  Ο επιζήσας από το Ολοκαύτωμα και αργότερα Διευθυντής της Νευρολογικής Κλινικής  του νοσοκομείου Rothschild της Βιέννης Viktor Frankl, στο βιβλίο του Το Νόημα της Ζωής – στο οποίο εξιστορεί την φρικαλέα παραμονή του στο κολαστήριο του Άουσβιτς – γράφει για την τελευταία από τις ανθρώπινες ελευθερίες, αυτή που είναι αδύνατο να απολέσει κάποιος ακόμα και υπό ακραίες συνθήκες τρόμου, βασανιστηρίων ή απειλής αφανισμού: την ελευθερία της επιλογής της προσωπικής στάσης που θα κρατήσει απέναντι στα πράγματα.

    Μπορεί να βρίσκεσαι στο χείλος της καταστροφής, με το πιστόλι στον κρόταφο, να απειλείται η ζωή σου ή να έχεις χάσει ολόκληρη την οικογένειά σου.  Όμως ακόμα και τότε, υπάρχει κάτι που δεν μπορεί κανένας να αρπάξει από σένα.  Και αυτό δεν είναι άλλο από τον τρόπο που σκέφτεσαι και αντιδράς στις δεδομένες συνθήκες.  Η στάση μας σε καιρό κρίσης έχει την τελευταία λέξη και είναι αυτή που καθορίζει την ουσία του καθενός από μας.

    Η χώρα μας βιώνει μία ακόμα δοκιμασία από τις πολλές που μετράει ιστορικά.

    Δεν έχουμε πόλεμο αλλά χρειάζεται να προστατέψουμε τα σύνορά μας.  Δεν απειλείται η ζωή μας αλλά τεστάρονται έννοιες σύνθετες – η ενότητα, η ανθεκτικότητα, η ετοιμότητα και η ψυχραιμία – επειδή ζούμε καταστάσεις δυσανάλογης έκτασης και σοβαρότητας στην διαχείρισή τους από όσα είχαμε συνηθίσει μέχρι χθες.  Η αποδοχή της μεταβαλλόμενης πραγματικότητας και η διατήρηση της ανθρωπιάς μας, είναι μονόδρομος για όσους επιλέξουν τον ρεαλισμό.  Σε αντίθετη περίπτωση, οι εγκλωβισμένοι στα σύνορα ανάμεσα στον φόβο και την μισαλλοδοξία από την μία και στην προσαρμογή και την πρόοδο από την άλλη, θα είμαστε εμείς.

    * Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    *Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Marketnews.gr στις 5 Μαρτίου 2020

  • Η Φιλελεύθερη Συμμαχία για τις τελευταίες εξελίξεις στον Έβρο

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία καταδικάζει απερίφραστα την εξώθηση μεγάλου αριθμού  μεταναστών και προσφύγων στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο από την Τουρκία, ως μοχλό πίεσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ και προκειμένου να  καρπωθεί γεωπολιτικά ανταλλάγματα ιδιαίτερα στην περιοχή της Συρίας, κίνηση που κάνει ακόμα χειρότερη την ήδη υπάρχουσα ανθρωπιστική κρίση εκεί.

    Οι άνθρωποι αυτοί συγκεντρώνονται σήμερα μαζικά στα ελληνοτουρκικά σύνορα παρακινούμενοι από fake news των οποίων η έκταση και ο συντονισμός δείχνουν οργανωμένη προσπάθεια από το τουρκικό κράτος, λειτουργώντας δυστυχώς ως ένα εργαλείο πίεσης από την πλευρά του αυταρχικού Προέδρου Ερντοάν, ο οποίος εκμεταλλεύεται την επιθυμία τους για ένα καλύτερο αύριο.

    Το συμβάν αυτό δε θα ήταν τόσο προβληματικό στην αντιμετώπισή του, εάν τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση των ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. όσο και η τωρινή της Ν.Δ. είχαν ενισχύσει στο βαθμό που απαιτείται την υπηρεσία Ασύλου προκειμένου να κάνει τη δουλειά της γρήγορα και αποτελεσματικά, αν είχαν φροντίσει ώστε η διαμονή των αιτούντων άσυλο να είναι αξιοπρεπής και σύμφωνα με τους κανονισμούς υγείας και υγιεινής για τους οποίους ενισχύεται οικονομικά, αν είχαν υλοποιήσει τις προβλεπόμενες διαδικασίες εκμάθησης γλωσσών και επαγγελματικού προσανατολισμού με σκοπό την ένταξη των προσφύγων στη ζωή της χώρας, αν προτιμούσαν τη στέγαση τους σε διαμερίσματα, τα οποία χρηματοδοτούνται πλήρως από διεθνείς οργανισμούς, αντί μεγάλων προβληματικών δομών, παραβλέποντας τα σχετικά και επιτυχημένα παραδείγματα του Ηρακλείου Κρήτης και των Ιωαννίνων. Επίσης, καμία εκ των δύο κυβερνήσεων δεν είχε κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες για επιστροφή αυτών που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις παραμονής στη χώρα.

    Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση παραβιάζει τη σχετική νομοθεσία για την υποδοχή αιτημάτων ασύλου, αναστέλλοντας μονομερώς την υποδοχή τους για διάστημα ενός μήνα. Ούτε η Σύμβαση του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων ούτε το προσφυγικό δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρέχουν οποιαδήποτε νομική βάση για την αναστολή της καταγραφής αιτημάτων ασύλου, σύμφωνα με σχετικό Δελτίο Τύπου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Καλούμε την κυβέρνηση να συμμορφωθεί άμεσα σε αυτή.

    Πρόκειται για μια εξαιρετικά σύνθετη και δύσκολη κατάσταση, στην οποία η Κυβέρνηση οφείλει να ισορροπήσει απέναντι στο καθήκον της να υπερασπιστεί τα ελληνικά σύνορα και στην υποχρέωση συμμόρφωσής της με τις διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Τουρκία οφείλει να εφαρμόσει τη συμφωνία του 2015 για το Προσφυγικό, σταματώντας άμεσα να προβαίνει σε ενέργειες όπως αυτές των τελευταίων ημερών στον Έβρο, οι οποίες δείχνουν έλλειψη σεβασμού τόσο στην ίδια την ανθρώπινη υπόσταση όσο και στις διεθνείς υποχρεώσεις της.

  • ΕΙΜΑΙ Ζωντανή!

    Της Πόλυς Βλάση*

    Σίγουρα η θέση της γυναίκας σήμερα είναι καλύτερη σήμερα απ’ ό,τι ήταν παλαιότερα αλλά ακόμη έχουμε δρόμο για την πλήρη ισότητα. Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που θεωρούν «φυσιολογική» τη βία από την πλευρά των ανδρών, συχνά ασυνείδητα. Σε αυτούς θέλω να στείλω ένα μήνυμα με την παρουσία μου στη συγκέντρωση «ΕΙΜΑΙ ζωντανή» με την ελπίδα να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και να την αλλάξουμε, ο καθένας ατομικά.

    Όταν ήμουν 25 χρονών γνώρισα τον σύντροφο με τον οποίο αργότερα έκανα και τα παιδιά μου. Αυτός είναι ιδιαίτερα ομιλητικός άνθρωπος και περιγράφει τις ιστορίες του με πολλές χειρονομίες. Όπως λοιπόν ήταν δίπλα μου και μιλούσε και κουνούσε τα χέρια του, ασυνείδητα εγώ έσκυψα το κεφάλι μου. Και τότε σταμάτησε και με έπιασε τρυφερά και μου είπε «μη φοβάσαι, δεν θα σε χτυπήσω». Τότε μόνο συνειδητοποίησα τη φοβία μου! Το σκύψιμο ήταν μια αντανακλαστική κίνηση που έκανα χωρίς να την καταλάβω… Προφανώς επειδή με έδερνε ο πατέρας μου ως παιδί. Όχι υπερβολικά, δεν με έστειλε στο νοσοκομείο ποτέ και έτσι νόμιζα ότι δεν είχα κάποιο θέμα.. Αλλά μάλλον είχα. Και όταν το αναγνώρισα το διαχειρίστηκα.

    Πρόσφατα μια φίλη μου βρέθηκε στο νοσοκομείο επειδή την έδειρε ο σύντροφός της. Όταν έξαλλη εγώ της είπα ότι πρέπει να του κάνει μήνυση αυτή απολογήθηκε λέγοντας «έφταιγα και εγώ επειδή του μίλησα άσχημα». Τρελάθηκα! Τι σχέση έχει το τι λέμε με το «δικαίωμα» κάποιου να μας δείρει; Κανείς δεν έχει δικαίωμα να δείρει μια γυναίκα (ή οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο) ό,τι κι αν του πει! Ο καθένας είναι μοναδικός υπεύθυνος για τις πράξεις του! Έτσι της είπα «μα και εγώ έχω μαλώσει με τον σύντροφό μου και του είπα μια κουβέντα παραπάνω αλλά δεν διανοήθηκε ποτέ να σηκώσει χέρι πάνω μου!».

    Και όχι, δεν μας έχουν χτυπήσει όλες οι σύντροφοί μας. Λυπάμαι για τη σταρ Ελλάς η οποία πρόσφατα δήλωσε ότι όλες έχουμε φάει τουλάχιστον ένα χαστούκι. Λυπάμαι που έχει τέτοια εικόνα για τον κόσμο μας. Δεν είναι έτσι. Κανένας σύντροφός μου δεν με έχει χτυπήσει ποτέ και αυτό είναι το φυσιολογικό!

    Με αφορμή τον βίαιο και άδικο θάνατο της νεαρής Ελένης στη Ρόδο, θα γίνει συγκέντρωση την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, στις 18:00, στην Καπνικαρέα. Για την Ελένη δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτα. Η υπόθεση αφορά τη Δικαιοσύνη μόνο. Για την κάθε Ελένη όμως που είναι ζωντανή αλλά εν δυνάμει νεκρή μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα. Nα πάμε στη συγκέντρωση οι γυναίκες που νοιώθουμε ίσες με τους άνδρες και να έρθουν οι άνδρες που αναγνωρίζουν τις γυναίκες ως ίσες. Για να μας δουν οι γυναίκες και οι άνδρες που για διάφορους λόγους, μάλλον λόγω άσχημων βιωμάτων, έχουν στρεβλή άποψη περί ισότητας. Οφείλουμε να τους δείξουμε ότι δεν είναι έτσι. Ώστε να συνειδητοποιήσουν όλες και όλοι ότι έχουμε ίσα δικαιώματα. Αυτά που θεωρούμε αυτονόητα εμείς..

     

    *Η Πόλυ Βλάση είναι αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

     

    Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 14 Δεκεμβρίου 2018

  • Μια φιλελεύθερη άποψη για την αναδοχή των παιδιών

    Της Πόλυς Βλάση*

    Όταν ακούω από γονείς με μικρά παιδιά αρνητικά σχόλια για τα ομοφυλόφιλα άτομα, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να τους ευχηθώ; Να μην τύχει να είναι ομοφυλόφιλο κάποιο παιδί τους, ώστε να μην το βασανίσουν και το καταπιέσουν για να «αλλάξει» ή να τύχει να έχουν κάποιο ομοφυλόφιλο παιδί και μέσα από τη γονεϊκή τους αγάπη να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα όρια που είχαν στο μυαλό τους;

    Ξεκινάει σήμερα η συζήτηση στη Βουλή για την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια. Οι ανάδοχοι γονείς ουσιαστικά φιλοξενούν το παιδί στην οικογένειά τους επειδή για τον οποιαδήποτε λόγο αυτό δεν μπορεί να μείνει με τους βιολογικούς του γονείς ή είναι ορφανό, αλλά ουσιαστικά οι ανάδοχοι γονείς λειτουργούν ως (εξωτερικοί) συνεργάτες του ιδρύματος που τα έχει (π.χ. το Μητέρα) και υπάρχει πάντα περίπτωση να επιστρέψει το παιδί στους βιολογικούς του γονείς, αν και σε πολλές περιπτώσεις προχωράει σε υιοθεσία.

    Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται λοιπόν για παιδιά που έχουν βιώσει εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, π.χ. εγκατάλειψη, κακοποίηση, ελλιπή φροντίδα και η προσπάθεια μέσω των ανάδοχων γονιών είναι να βιώσουν αυτά τα παιδιά τη γονική αγάπη, που τόσο τους έχει λείψει. Ωστόσο, όσες προσπάθειες κι αν γίνουν από τα ιδρύματα, αυτά δεν μπορούν να δώσουν όλη τη φροντίδα και την αγάπη που έχουν ανάγκη τα παιδιά.

    Στα παιδικά χωριά SOS, όπου γίνεται αξιοθαύμαστη προσπάθεια και τεράστιο έργο, έχουν εισαγάγει τη «Μητέρα SOS», που είναι ό,τι πλησιέστερο σε «μητέρα» για τα παιδιά του ιδρύματος, η οποία έχει πολλές ευθύνες απέναντί τους και επιλέγεται με αυστηρά κριτήρια (ωριμότητας κυρίως). Είχα πάει πριν λίγα χρόνια στο χωριό της Βάρης να αφήσω μερικά πράγματα και ρώτησα την υπεύθυνη πόσο ευτυχισμένα είναι τα παιδιά εκεί με όλες τις εξαιρετικές εγκαταστάσεις, παροχές και τη «Μητέρα SOS»; Η απάντησή της ήταν «δεν είναι ευτυχισμένα διότι δεν είναι το ίδιο». Ένιωσα τη θλίψη να με γεμίζει και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ζήτησα συγγνώμη από την υπεύθυνη για τη συμπεριφορά μου και αυτή μου είπε «μη ζητάτε συγγνώμη και εμείς κλαίμε συχνά…»

    Το πιο συχνό «επιχείρημα» που ακούω κατά των ομοφυλόφιλων ατόμων γενικότερα και του (αυτονόητου) ανθρώπινου δικαιώματός τους να γίνουν γονείς είναι ότι «δεν είναι φυσιολογικό». Να θυμίσουμε λοιπόν ότι:

    Ομοφυλόφιλα άτομα υπήρχαν πάντα στη φύση, στον άνθρωπο και άλλα ζώα. Δεν «δημιουργήθηκαν» στις μέρες μας επειδή «έγινε της μόδας». Άρα είναι φυσιολογικό.

    Στη φύση συναντάμε μικρά να μεγαλώνουν με «ανάδοχους» γονείς είτε γιατί έχασαν τους βιολογικούς γονείς τους είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Καμιά φορά μάλιστα, μας εκπλήσσει το γεγονός ότι «υιοθετήθηκε» ένα ζωάκι από οικογένεια διαφορετικού είδους! Και στις ανθρώπινες κοινωνίες γινόταν αυτό από πάντα, ειδικά σε δύσκολες περιόδους με υψηλή θνησιμότητα (π.χ. ασθένειες, πόλεμος) είτε με άλλες κοινωνικοπολιτικές δυσκολίες. Από άτομα με οποιαδήποτε σεξουαλική ταυτότητα – άσχετο θέμα αυτό με τη φροντίδα του παιδιού άλλωστε. Φυσιολογικό και αυτό λοιπόν.

    Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη πρωτίστως. Και φροντίδα. Αυτά είναι τα κριτήρια που πρέπει να πληρούν οι ανάδοχοι γονείς, πρωτίστως. Τα δευτερεύοντα έχουν καλυφθεί επαρκώς από το υπάρχον πλαίσιο, π.χ. ηλικία, οικονομική δυνατότητα, ψυχική και σωματική υγεία. Η σεξουαλική ταυτότητα είναι κάτι που δεν επηρεάζει το παιδί. Όπως δεν μεγαλώσαμε βλέποντας τι κάνουν στο κρεβάτι τους οι έτερο- γονείς μας, έτσι δεν βλέπουν και τους όμο- γονείς τους, όσοι μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια. Βλέπουν μόνο την αγάπη τους και αυτή την αγάπη τη χρειάζονται τα παιδιά. Ας τους τη δώσουμε!

    Θα ήθελα λοιπόν η συζήτηση επί του θέματος να αφιερωθεί στις ανάγκες των παιδιών και όχι σε άσχετα θέματα, όπως η σεξουαλική ταυτότητα ή τα υποκειμενικά πιστεύω του καθενός.

    *H κα Πόλυ Βλάση είναι μέλος του ΚΕΦΙΜ και αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

    *Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal την 25η Απριλίου, 2018.

     

  • Προτεραιότητα στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όχι στα καθεστώτα

    H Φιλελεύθερη Συμμαχία, ως υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα ήθελε να εκφράσει την ανησυχία της για τα τεκταινόμενα στην Τουρκία αλλά και για την εξέλιξη της αίτησης χορήγησης πολιτικού ασύλου των 8 Τούρκων πολιτών – στρατιωτικών από το ελληνικό κράτος.

    Η μη τήρηση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αλλά και η πρόθεση της κυβέρνησης να παραδώσει τους 8 Τούρκους πολίτες στο Ισλαμικό μόρφωμα του Ταγίπ Ερντογάν, δημιουργεί πολλά ερωτήματα. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχώς επικαλείται ότι έχει ως προτεραιότητα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τελικά φαίνεται ότι δεν έχει πρόβλημα να συνεργάζεται με αυταρχικά καθεστώτα που φλερτάρουν με την τρομοκρατία.

    Ζητούμε από την Ελληνική Δικαιοσύνη να πράξει το έργο της συμφωνα με τη Διεθνή Νομοθεσία, δίχως να δεχθεί έξωθεν παρεμβάσεις από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

  • Για τη Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων & Ιδιοκτησίας

    Σήμερα είναι η “Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ” και η Διεθνής Ένωση Ιδιοκτητών Ακινήτων έχει ορίσει την ‘Παγκόσμια Ημέρα Ιδιοκτησίας” για να δώσει έμφαση στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας (που αναφέρεται στο άρθρο 17 του χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων).

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Μέχρι πότε θα παρακολουθούμε απαθείς τις δολοφονίες πολιτών στη Μιανμάρ;

     Η Φιλελεύθερη Συμμαχία ενώνει τη φωνή της με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και όλες τις οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων για να καταγγείλει με τον πιο έντονο τρόπο την κτηνώδη βία της στρατιωτικής χούντας στη Μιανμάρ, απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές και βουδιστές μοναχούς.

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία παρατηρεί με λύπη ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα σχετικοποιούνται από πολλούς και γίνονται μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Ακόμα και όσοι προτείνουν κάποια παρέμβαση, προτείνουν ‘στοχευμένες οικονομικές κυρώσεις’ ενώ η Κίνα και η Ρωσία θέτουν βέτο ακόμα και στην απλή έκδοση καταδικαστικού ψηφίσματος.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ