• Η σημασία ενός Ευρωπαϊκού Συστήματος Ασύλου και Μετανάστευσης*

    Δεν έχει μεγάλη σημασία που δεν έχουμε εθνική ομοψυχία με τις τελευταίες εξελίξεις στον Έβρο και στα νησιά του Αιγαίου.

    Δεν έχει μεγάλη σημασία που δεν συμφωνούμε αν πρόκειται περί ασύμμετρης απειλής, υβριδικού πολέμου, εισβολής ή, αντιθέτως, περί εκφασισμού της κυβέρνησης και της κοινωνίας (όπως θεωρεί η Αριστερά).

    Όσο και αν μας στενοχωρεί, δεν έχει μεγάλη σημασία η πρόσθετη βοήθεια 700 εκατομμυρίων ευρώ από την Ε.Ε. και η ενίσχυση της παρουσίας της FRONTEX. Γιατί το θέμα δεν είναι «να τα πάρουμε από τους Ευρωπαίους».

    Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το κλίμα αλλάζει και μας δίνει την ευκαιρία να αλλάξουμε ριζικά το πλαίσιο διαχείρισης του προβλήματος.

    Η Ε.Ε. μέσω της επίσκεψης στον Έβρο των επικεφαλής της Επιτροπής, του Συμβουλίου και του Κοινοβουλίου καθώς και της Κροατικής Προεδρίας αναγνωρίζει ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι τα σύνορα της Ε.Ε. Η κυβέρνηση της ΝΔ πιστώνεται θετικά και το ότι δεν υποκύπτει στους εκβιασμούς και το ότι κέρδισε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.

    Ναι, η Ε.Ε. απογοήτευσε και με το Δουβλίνο ΙΙΙ και με την αδυναμία συμφωνίας στον διαμοιρασμό των προσφυγικών ροών αναλογικά σε όλα τα Κράτη-Μέλη. Εξόργισε πολλούς η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας και, δυστυχώς, μία ενδεχόμενη στήριξη της Τουρκίας στον ρόλο της στην Συρία – όπως συζητείται μεταξύ ευρωπαϊκών πρωτευουσών – θα είναι εξόχως προβληματική.

    Την δεδομένη αυτή στιγμή η μόνη ουσιαστική πολιτική πρόταση υπέρ της Ελλάδος και υπέρ της ανθρώπινης και δίκαιης μεταχείρισης προσφύγων και μεταναστών είναι η φιλελεύθερη πρόταση: Περισσότερη Ευρώπη μέσω ενός ενιαίου Ευρωπαϊκού Συστήματος Ασύλου και Νόμιμης Μετανάστευσης στα πρότυπα των ΗΠΑ (ευρωπαϊκή μπλε κάρτα). 

    Ας δείξουμε κατανόηση σε αυτούς που ονειρεύονται grexit ή διάλυση της δυσλειτουργικής Ευρωπαϊκής Ένωσης ελπίζοντας να γίνουμε είτε σοσιαλιστικός παράδεισος τύπου Βενεζουέλας και Κούβας είτε φιλελεύθερος τύπου Ελβετίας και Σιγκαπούρης.

    Η τελειότητα στην άσκηση εξουσίας δεν μπορεί να υπάρξει και δεν χρειάζεται να υπάρχει. Για μία πραγματικά Ανοικτή Κοινωνία (που δυστυχώς πολλοί/ες παρερμηνεύουν ως Ανοικτά Σύνορα), το ερώτημα δεν είναι πως θα βρούμε τους τέλειους Ηγέτες, έγραφε ο Karl Popper. Αντίθετα, πρέπει να δημιουργήσουμε τις δομές και τις δικλείδες ασφαλείας που θα περιορίζουν την όποια ζημιά μπορούν να επιφέρουν ακόμα και οι χειρότεροι Ηγέτες.

    Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να δούμε στην πράξη τι θα γινόταν αν στην υπάρχουσα κρίση είχαμε Υπουργό Άμυνας τον Πάνο Καμμένο ή έναν υποθετικό Υπουργό Μετανάστευσης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

    Πρέπει να συμβάλλουμε στην δημιουργία μίας νέας και ενιαίας Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασύλου και Μετανάστευσης. Ας φανταστούμε πως η Διαχείριση Αιτημάτων Ασύλου σε επίπεδο ευρωπαϊκό θα αφαιρούσε την πίεση που ασκείται στις χώρες υποδοχής του Ευρωπαϊκού Νότου που λόγω της εκ των πραγμάτων αδυναμίας τους να βρουν μονομερώς λύσεις αποτελούν πρόσφορο έδαφος για δημαγωγούς και λαϊκιστές εθνικούς πολιτικούς.

    Ναι, λοιπόν, αυτό που έχει πλέον σημασία είναι η Ελλάδα να πρωτοστατήσει στην προώθηση μίας τέτοιας ευρωπαϊκής λύσης. Το πλαίσιο άλλαξε γιατί τόσο το πλειοψηφικό κέντρο στην Ελλάδα όσο και η νέα ηγεσία της Ε.Ε. συμπίπτουν στο ότι ούτε τα «ανοιχτά σύνορα» ούτε το «έξω οι ξένοι» αποτελούν επιλογές προς συζήτηση. Στο χέρι μας είναι να το παλέψουμε.

     

     *  Ο Ολύμπιος Ράπτης ζει στις Βρυξέλλες και ασχολείται με τα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.  Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 7 Μαρτίου 2020.    

  • Η εγκυμοσύνη στα σύνορα της μεταναστευτικής κρίσης

    Της Δέσποινας Λιμνιωτάκη*

    Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στις γυναίκες που διανύουν τις μεταναστευτικές αποστάσεις σε κατάσταση εγκυμοσύνης, τις έγκυες που συναντάμε να βαδίζουν στις άκρες του δρόμου ή να βρίσκονται μεσοπέλαγα σε λέμβους που κινδυνεύουν να ανατραπούν: αυτές δηλαδή που απουσιάζουν από τις αναφορές, τις ιστορίες και τα παραδείγματα που μοιραζόμαστε μεταξύ μας.

    Συναντήσαμε μια τέτοια γυναίκα, ειδησεογραφικά, τις προηγούμενες ημέρες.  Την μάθαμε για την εγκυμοσύνη της και για το γεγονός ότι προπηλακίστηκε για την κατάστασή της και για την ηθική της υπόσταση (!) να «επιλέξει» να κυοφορήσει αν και μετανάστρια, βγαίνοντας στον πηγαιμό για μια καλύτερη τύχη.  Δεν έχει σημασία το όνομά της.  Ήταν μία γυναίκα και πολλές μαζί.  Ήταν η εικόνα που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχουμε μπει στην διαδικασία να μάθουμε περισσότερα και να κατανοήσουμε την διπλά τραγική θέση της μητρότητας εν μέσω μεταναστευτικής κρίσης.  Και παρόλο που έχουμε ακούσει για τους πνιγμούς στην θάλασσα, τον ξεριζωμό των προσφύγων, έχουμε παρακολουθήσει φωτογραφικά τα βλέμματα των ανθρώπων που δεν αναζητά πια κανείς, εντούτοις δεν έχει γραφτεί ούτε μια γραμμή για τις μητέρες.

    Η φράση που χρησιμοποιήθηκε ενάντια στην μητέρα παρουσιάζει ψυχοκοινωνικό ενδιαφέρον από την άποψη ότι οι περισσότεροι από μας που δεν έχουμε ζήσει βίαιη μετακίνηση, που ζούμε σε δημοκρατικά περιβάλλοντα, σε καιρούς ειρήνης και σχετικής ευημερίας και που απολαμβάνουμε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα που προασπίζει η χώρας μας, θεωρούμε δεδομένο ότι μια γυναίκα έχει την επιλογή να «γκαστρώνεται» (sic) οικειοθελώς και μάλιστα πριν από ένα μεγάλο ταξίδι.  Έχει δηλαδή την επιλογή να προγραμματίζει το πότε θα γίνει μάνα και να ασκεί αυτή την επιλογή ελεύθερα.  Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρόλο που αρκετές γυναίκες στην χώρα μας αποφασίζουν να καθίσουν στο σπίτι με άδεια από την υπηρεσία λόγω επαπειλούμενης εγκυμοσύνης, που έχουν μάνες, πεθερές και προσωπικό ιατρό πάνω από τα κεφάλια τους για στοργή, φροντίδα, πληροφορίες και προστασία, όλα για το μωρό-βασιλιά που φτάνει,  για τις μετανάστριες – αυτές τις άγνωστες των οποίων τις ιστορίες δεν γνωρίζουμε αλλά που βλέπουμε να κουβαλούν τα «βάρη» τους αδιαμαρτύρητα μέσα σε σκηνές, σε λάσπες, μέσα από τεράστιες αποστάσεις, μέσα σε πανικό και δακρυγόνα – κρατάμε την πιο αδιάλλακτη στάση: ας πρόσεχε.

    Το 2016, μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Μιλάνου για την σεξουαλική βία προς τους μετανάστες-πρόσφυγες αποκάλυψε αρχικά το πώς αρκετές εγκυμοσύνες προκύπτουν καθ’ οδόν, κατόπιν βιασμού και εξαναγκασμού στο σεξ, με τις γυναίκες να φοβούνται να αναζητήσουν ιατρική συμβουλή, υποστήριξη ή βοήθεια για διακοπή εγκυμοσύνης,  επειδή ακριβώς απουσιάζει το περιβάλλον που θα προστατέψει και θα περιθάλψει τα θύματά του, πριν, κατά την διάρκεια και μετά.  Ταυτόχρονα, παραμένει άγνωστο το τι γίνεται με τις γυναίκες που «λιάζονται – εξαφανίζονται» (γνωστή φράση από το παρελθόν) πέφτουν δηλαδή ουσιαστικά θύματα trafficking.

    Οι γυναίκες που φτάνουν στα σύνορα των χωρών σε κατάσταση εγκυμοσύνης όμως ανήκουν σε επιπλέον κατηγορίες: άλλες βρίσκονται εκεί με κάποιον σύντροφο με τον οποίο ξεκίνησαν το ταξίδι μαζί, είναι δηλαδή παντρεμένες.  Ας μην ξεχνάμε, ακόμα κι αν φαίνεται σε μας όχι και τόσο ορθολογικό το να βάλεις στην μέση την δημιουργία οικογένειας ενόσω έχεις status πρόσφυγα, ότι οι θρησκευτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις των ανθρώπων γύρω από το θέμα της οικογένειας και της γέννησης παιδιών, διαφέρουν.  Κάποιες γνωρίζουν και ερωτεύονται τους συντρόφους τους μέσα στα χοτ σποτ και τους καταυλισμούς στους οποίους περνούν τα χρόνια τους (εδώ αισθάνομαι ότι θα πρέπει να αφιερώσουμε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο: ω ναι, η ζωή συνεχίζεται ακόμη και κάτω από τις λιγότερο ρομαντικές συνθήκες).  Αυτό ωστόσο που έχει σημασία να κατανοήσουμε, είναι το ότι οι εμπειρίες που οδηγούν σε εγκυμοσύνη είναι τόσο ηθελημένες από τις γυναίκες όσο και κατάληξη εξαναγκασμού, ενώ τα μέτρα αντισύλληψης είναι σχεδόν αστείο να τα υπονοήσεις σε ένα περιβάλλον στο οποίο είναι καταρχάς δυσεύρετα τα προϊόντα υγιεινής (όπως οι σερβιέτες), πόσο μάλλον τα προϊόντα προστασίας.  Με άλλα λόγια, οι γυναίκες έχουν πολύ μικρή επιλογή και λόγο σε σχέση με τις εγκυμοσύνες τους.

    Έχουμε όμως εμείς τεράστια επιλογή σε σχέση με τα λόγια που θα χρησιμοποιήσουμε για να τις περιγράψουμε ή σε σχέση με τα λόγια που δεν χρειάζεται να ξεστομίσουμε χαρακτηρίζοντάς τες.  Ο επιζήσας από το Ολοκαύτωμα και αργότερα Διευθυντής της Νευρολογικής Κλινικής  του νοσοκομείου Rothschild της Βιέννης Viktor Frankl, στο βιβλίο του Το Νόημα της Ζωής – στο οποίο εξιστορεί την φρικαλέα παραμονή του στο κολαστήριο του Άουσβιτς – γράφει για την τελευταία από τις ανθρώπινες ελευθερίες, αυτή που είναι αδύνατο να απολέσει κάποιος ακόμα και υπό ακραίες συνθήκες τρόμου, βασανιστηρίων ή απειλής αφανισμού: την ελευθερία της επιλογής της προσωπικής στάσης που θα κρατήσει απέναντι στα πράγματα.

    Μπορεί να βρίσκεσαι στο χείλος της καταστροφής, με το πιστόλι στον κρόταφο, να απειλείται η ζωή σου ή να έχεις χάσει ολόκληρη την οικογένειά σου.  Όμως ακόμα και τότε, υπάρχει κάτι που δεν μπορεί κανένας να αρπάξει από σένα.  Και αυτό δεν είναι άλλο από τον τρόπο που σκέφτεσαι και αντιδράς στις δεδομένες συνθήκες.  Η στάση μας σε καιρό κρίσης έχει την τελευταία λέξη και είναι αυτή που καθορίζει την ουσία του καθενός από μας.

    Η χώρα μας βιώνει μία ακόμα δοκιμασία από τις πολλές που μετράει ιστορικά.

    Δεν έχουμε πόλεμο αλλά χρειάζεται να προστατέψουμε τα σύνορά μας.  Δεν απειλείται η ζωή μας αλλά τεστάρονται έννοιες σύνθετες – η ενότητα, η ανθεκτικότητα, η ετοιμότητα και η ψυχραιμία – επειδή ζούμε καταστάσεις δυσανάλογης έκτασης και σοβαρότητας στην διαχείρισή τους από όσα είχαμε συνηθίσει μέχρι χθες.  Η αποδοχή της μεταβαλλόμενης πραγματικότητας και η διατήρηση της ανθρωπιάς μας, είναι μονόδρομος για όσους επιλέξουν τον ρεαλισμό.  Σε αντίθετη περίπτωση, οι εγκλωβισμένοι στα σύνορα ανάμεσα στον φόβο και την μισαλλοδοξία από την μία και στην προσαρμογή και την πρόοδο από την άλλη, θα είμαστε εμείς.

    * Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    *Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Marketnews.gr στις 5 Μαρτίου 2020

  • Η Φιλελεύθερη Συμμαχία για τις τελευταίες εξελίξεις στον Έβρο

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία καταδικάζει απερίφραστα την εξώθηση μεγάλου αριθμού  μεταναστών και προσφύγων στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο από την Τουρκία, ως μοχλό πίεσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ και προκειμένου να  καρπωθεί γεωπολιτικά ανταλλάγματα ιδιαίτερα στην περιοχή της Συρίας, κίνηση που κάνει ακόμα χειρότερη την ήδη υπάρχουσα ανθρωπιστική κρίση εκεί.

    Οι άνθρωποι αυτοί συγκεντρώνονται σήμερα μαζικά στα ελληνοτουρκικά σύνορα παρακινούμενοι από fake news των οποίων η έκταση και ο συντονισμός δείχνουν οργανωμένη προσπάθεια από το τουρκικό κράτος, λειτουργώντας δυστυχώς ως ένα εργαλείο πίεσης από την πλευρά του αυταρχικού Προέδρου Ερντοάν, ο οποίος εκμεταλλεύεται την επιθυμία τους για ένα καλύτερο αύριο.

    Το συμβάν αυτό δε θα ήταν τόσο προβληματικό στην αντιμετώπισή του, εάν τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση των ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. όσο και η τωρινή της Ν.Δ. είχαν ενισχύσει στο βαθμό που απαιτείται την υπηρεσία Ασύλου προκειμένου να κάνει τη δουλειά της γρήγορα και αποτελεσματικά, αν είχαν φροντίσει ώστε η διαμονή των αιτούντων άσυλο να είναι αξιοπρεπής και σύμφωνα με τους κανονισμούς υγείας και υγιεινής για τους οποίους ενισχύεται οικονομικά, αν είχαν υλοποιήσει τις προβλεπόμενες διαδικασίες εκμάθησης γλωσσών και επαγγελματικού προσανατολισμού με σκοπό την ένταξη των προσφύγων στη ζωή της χώρας, αν προτιμούσαν τη στέγαση τους σε διαμερίσματα, τα οποία χρηματοδοτούνται πλήρως από διεθνείς οργανισμούς, αντί μεγάλων προβληματικών δομών, παραβλέποντας τα σχετικά και επιτυχημένα παραδείγματα του Ηρακλείου Κρήτης και των Ιωαννίνων. Επίσης, καμία εκ των δύο κυβερνήσεων δεν είχε κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες για επιστροφή αυτών που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις παραμονής στη χώρα.

    Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση παραβιάζει τη σχετική νομοθεσία για την υποδοχή αιτημάτων ασύλου, αναστέλλοντας μονομερώς την υποδοχή τους για διάστημα ενός μήνα. Ούτε η Σύμβαση του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων ούτε το προσφυγικό δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρέχουν οποιαδήποτε νομική βάση για την αναστολή της καταγραφής αιτημάτων ασύλου, σύμφωνα με σχετικό Δελτίο Τύπου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Καλούμε την κυβέρνηση να συμμορφωθεί άμεσα σε αυτή.

    Πρόκειται για μια εξαιρετικά σύνθετη και δύσκολη κατάσταση, στην οποία η Κυβέρνηση οφείλει να ισορροπήσει απέναντι στο καθήκον της να υπερασπιστεί τα ελληνικά σύνορα και στην υποχρέωση συμμόρφωσής της με τις διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Τουρκία οφείλει να εφαρμόσει τη συμφωνία του 2015 για το Προσφυγικό, σταματώντας άμεσα να προβαίνει σε ενέργειες όπως αυτές των τελευταίων ημερών στον Έβρο, οι οποίες δείχνουν έλλειψη σεβασμού τόσο στην ίδια την ανθρώπινη υπόσταση όσο και στις διεθνείς υποχρεώσεις της.

  • Μετανάστευση: Προβλήματα και Λύσεις – Συνάντηση διαλόγου στο Ηράκλειο Κρήτης

    Τι πρέπει να γνωρίζουμε για την διαχείριση των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών προς την χώρα μας; Ποιοι θα έπρεπε να είναι οι στόχοι ενός στρατηγικού σχεδιασμού για το θέμα; Τι μπορούμε να κάνουμε για την ομαλή ενσωμάτωση του πληθυσμού που επιθυμεί να παραμείνει και να εργαστεί εδώ;

    Μετανάστευση: Προβλήματα και Λύσεις, είναι ο τίτλος της ομιλίας που θα αναπτύξει ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, Αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας στο Ηράκλειο Κρήτης, την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου στις 20:30 μμ στο The Walls (Όμιλος Αντισφαίρισης Ηρακλείου, Δουκός Μποφόρ 1), στο πλαίσιο των ανοιχτών συναντήσεων διαλόγου που διοργανώνει η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε όλη την Ελλάδα για την περίοδο 2020-2021.

    Η συνάντηση έχει ως στόχο την ενημέρωση, την γνωριμία και την ανταλλαγή απόψεων – Η είσοδος είναι ελεύθερη.

  • Πριν το αυγουστιάτικο μακροβούτι

    …Πριν βουτήξετε για το βαθύ Αυγουστιάτικο μακροβούτι, ας σας κάνω ένα brief για το προσφυγικό όπως ξέρει κάποιος που ασχολείται με το θέμα απ τον πόλεμο της Κύπρου το 1974.

    Στη χώρα βρίσκονται σε ακατάλληλους καταυλισμούς (για τους οποίους πληρώνεται η χώρα) γύρω στους 60.000 άνθρωποι, που η κυβέρνηση αρνείται να διαχωρίσει σε πρόσφυγες ή μετανάστες. 10.000 στα 4 νησιά και οι άλλοι σε 60 περίπου κέντρα (δεν αναφέρομαι στο κολαστήριο του Ελληνικού και σε όσους μένουν σε τρώγλες ανά την επικράτεια από πριν), αλλά και σε πολλά ενοικιαζόμενα διαμερίσματα.

    Σύμφωνα με τη συμφωνία με την ΕΕ και το νόμο 4375/16, οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε να καταγραφούν και ταυτοποιηθούν στους χώρους που διαμένουν προκειμένου να γίνει η προώθησή τους σε άλλες χώρες (μιλούσαμε για 160.000). Αυτό γίνεται με ρυθμούς χελώνας σε καταστολή, καθόσον μόνο 1500 (!!!) έχουν περάσει συνέντευξη και γι’ αυτό μόνο 100 έχουν επιστρέψει στην Τουρκία και μόνο 500 έχουν μετεγκατασταθεί σε άλλες χώρες. Η επιστροφή στην Τουρκία γενικά είναι στον αέρα ανεξάρτητα απ την τήρηση των όρων της συμφωνίας ΕΕ με τη χώρα αυτή καθόσον αμφισβητείται δυνατά κατά πόσον αποτελεί αυτό που οι Διεθνείς Συνθήκες περιγράφουν ως “ασφαλή τρίτη χώρα” για πρόσφυγες και μετανάστες.

    Υπεράνθρωπες προσπάθειες γίνονται από διεθνείς αλλά και ελληνικές ΜΚΟ που γνωρίζουν και ειδικεύονται στο θέμα και κυρίως στην προστασία ευάλωτων ομάδων, ανήλικων, οικογενειών προς συνένωση, ανάπηρων κτλ, με τεράστιες δυσκολίες που τους δημιουργεί η ελληνική κυβέρνηση.

    Οι άνθρωποι αυτοί (οι πρόσφυγες όχι οι μετανάστες), έχουν το δικαίωμα να περάσουν απ την καθοριστική συνέντευξη μέσα σε 25 μέρες απ την ημέρα υποβολής της αίτησής τους για άσυλο (Διεθνή Προστασία), αλλιώς μπορούν να βγαίνουν απ τους χώρους όπου κρατούνται σήμερα. Αποτέλεσμα να μην ξέρουν τί τους περιμένει και να μην ξέρουν τί να κάνουν, πώς να περάσουν τον καιρό τους.

    Σας αφήνω να φανταστείτε τί θα γίνει απ το φθινόπωρο αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να οργανώσει τη συνέντευξη, την καταγραφή και την ταυτοποίηση, μοναδικές προϋποθέσεις για τη μετεγκατάστασή τους σε άλλες χώρες.
    Σας αφήνω να φανταστείτε τί θα γίνει με την οργάνωση άλλων καταυλισμών για τις 60.000 που φιλοξενούνται σε ακατάλληλους χώρους.
    Σας αφήνω να φανταστείτε πώς θα οργανωθεί η πιθανή παραμονή τους εδώ για χρόνια.
    Σας αφήνω να φανταστείτε τί θα γίνει αν η Τουρκία αποφασίσει να διοχετεύσει ανεξέλεγκτους αριθμούς προς τη χώρα μας.

    Σας αφήνω να κάνετε το μακροβούτι…

    Γρηγόρης Βαλλιανάτος,
    Μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης
    FB profile | Twitter Profile

  • Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της

    Οι δηλώσεις του κ. Σαμαρά για τους μετανάστες, δίπλα στο μεθοριακό φράχτη στον Έβρο, προκαλούν ανατριχίλα τόσο ως περιεχόμενο όσο και σαν ύφος.

    Οι διαγκωνισμοί του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ για το ποιος θα προσβάλει την ελευθερία περισσότερο, μας προσβάλλουν όλους το ίδιο. Από τη μια πλευρά είναι οι αρνητές της οικονομικής ελευθερίας και από την άλλη εκείνοι των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς με υπεύθυνο λόγο, χωρίς να απευθύνονται στα ταπεινά ένστικτα και τους φόβους μερίδας των ψηφοφόρων διακηρύσσοντας αποκλεισμούς.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Είμαστε όλοι Μετανάστες

     

     

  • Πνιγμένοι στην περίμετρο της Ευρώπης-φρούριο

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία καλεί την κυβέρνηση να πραγματοποιήσει, σε συνεργασία με ανεξάρτητες αρχές, διαφανή έρευνα των συνθηκών, οι οποίες οδήγησαν σε θανάτους κοντά στο Φαρμακονήσι τις πρώτες ώρες της 20ης Ιανουαρίου, καθώς και να διερευνήσει τους ισχυρισμούς για συλλογικές απωθήσεις και κακομεταχείριση των μεταναστών που επέβαιναν στο «μοιραίο» σκάφος.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • ‘Αριστεύειν’ με κριτήρια εθνικής καταγωγής δεν είναι ‘Αριστεύειν’

    Με αφορμή το επαναλαμβανόμενο φαινόμενο των αντιδράσεων εναντίον αριστούχων μαθητών μεν, αλλά “μη-Ελλήνων”, η Φιλελεύθερη Συμμαχία τάσσεται χωρίς περιστροφές, αφ’ενός κατά του συντηρητικού και αναχρονιστικού θεσμού των μαθητικών «παρελάσεων» ενώπιον της πολιτικής, πολιτειακής και θρησκευτικής ηγεσίας, αφ’ετέρου κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας  στην ελληνική κοινωνία.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Για την απόφαση του ΣτΕ για το «νόμο Ραγκούση»

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία εκφράζει την απογοήτευσή της για την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, με την οποία κρίθηκε εν μέρει αντισυνταγματικός ο ν. 3838/2010 για την απόδοση ιθαγένειας σε παιδιά νόμιμων μεταναστών.

    Με μία απόφαση, η οποία φέρει έντονη οσμή πολιτικής σκοπιμότητας, το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο αναπαράγει την εσωστρεφή λογική μίας Ελλάδας-φρούριο, μιας χώρας η οποία συμβολικά αλλά και ουσιαστικά επιδιώκει τον αποκλεισμό οποιουδήποτε είχε την ατυχία να γεννηθεί σε αυτήν από μή Έλληνες το γένος. Η εμμονή στον δεσμό αίματος και η επιδιωκόμενη ταύτιση του λαού με το έθνος υπονομεύουν το μέλλον όλων μας, καθώς μας υποβιβάζουν σε μια φοβική κοινωνία, μακριά από κάθε έννοια ισόνομίας και ισοπολιτείας.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ