Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει ανθρώπους όπως τον Σαϊντού
Ανήμερα της 25ης Μαρτίου, αυτής της ημέρας που τόσο χαροποιεί όσους αγαπάμε την Ελλάδα και τις ιδέες της Ελευθερίας, έμαθα για την ιστορία του Σαϊντού Καμαρά,ο οποίος παρέλασε με χαρά, ως αριστούχος μαθητής του 1ου Γενικού Λυκείου (ΓΕΛ) Αγίου Δημητρίου.
Ποιος είναι όμως αυτός ο άνθρωπος; Ο 18χρονος σήμερα Σαϊντού Καμαρά γεννήθηκε στη Γουινέα, μεγάλωσε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, που περιελάμβαναν και ενδοοικογενειακή βία και μετά από ένα δύσκολο ταξίδι ανάμεσα από πολλές χώρες βρέθηκε τον Νοέμβριο του 2019 στην Ελλάδα. Ύστερα από ένα διάστημα βρέθηκε να φοιτά στο 1ο ΓΕΛ Αγίου Δημητρίου. Εκεί, με πολλή και σκληρή δουλειά έμαθε καλά ελληνικά και είναι πλέον αριστούχος μαθητής. Το αίτημά του για χορήγηση ασύλου απορρίφθηκε πρωτοδίκως και στις 30 Μαρτίου θα εξεταστεί από την αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή Προσφυγών το αίτημά του σε δεύτερο βαθμό. Ο Δήμος και το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίου Δημητρίου, ο διευθυντής, οι συμμαθητές και οι γονείς τους, καθώς και οι καθηγητές του 1ου ΓΕΛ έχουν όλοι τοποθετηθεί δημόσια υπέρ του μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για τον χαρακτήρα του και το πώς έχει προσαρμοστεί κι ονειρεύεται το μέλλον του στην Ελλάδα. Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η ιστορία του.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να είμαι απολύτως σαφής για ένα πράγμα. Δε γνωρίζω τη νομοθεσία σχετικά με τα άτομα που αιτούνται άσυλο, ούτε τον φάκελο με τα στοιχεία που προσκομίστηκαν για το αίτημα ασύλου του Σαϊντού. Μπορεί, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, να μην το δικαιούται. Σε αυτή την περίπτωση ορθά θα απορριφθεί. Μπορεί, επίσης, να έχει γίνει λάθος και να το δικαιούται, οπότε το λάθος αυτό να διορθωθεί. Μπορεί, τέλος, να είναι σε μια γκρίζα νομικά ζώνη, όπου το αίτημα θα κριθεί σε έναν βαθμό από τους αρμόδιους. Οι νόμοι πρέπει να είναι σεβαστοί και όταν θεωρούμε ότι είναι λάθος, να κινητοποιουμαστε πολίτες και πολιτικοί, εντός κι εκτός Κοινοβουλίου, για να ζητήσουμε την τροποποίησή τους. Το να επιλέγουμε να εφαρμόζουμε νόμους α λα καρτ είναι μια επικίνδυνη διαδικασία, που μακροπρόθεσμα βλάπτει τη Δημοκρατία και θέτει αρνητικά προηγούμενα.
Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, χωρίς να αναφέρω ονόματα και καταστάσεις, θα ήθελα να σας ρωτήσω, καθεμία και καθέναν που διαβάζετε αυτές τις γραμμές: ποια θα ήταν η αντίδρασή σας αν σας έλεγα ότι ένας 18χρονος αριστούχος μαθητής Λυκείου, με όνειρα για σπουδές και σταδιοδρομία στην Ελλάδα, που περήφανα παρέλασε με το σχολείο του για την 25η Μαρτίου, εγκαταλείπει τη χώρα; Υποθέτω ότι όλες κι όλοι θα αναφωνούσατε απογοητευμένοι “Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της”… Βάλτε τώρα στη θέση αυτού του 18χρονου μαθητή τον Σαϊντού…
Η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας, όλες οι προβλέψεις δείχνουν ότι σε μερικές δεκαετίες θα είμαστε λιγότεροι και γηραιότεροι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ικανότητα των επιχειρήσεων να βρίσκουν προσωπικό και τις προοπτικές της οικονομίας. Και αυτό είναι αναμενόμενο να συμβεί από τη στιγμή που, όπως μάθαμε πρόσφατα από τη Eurostat, είμαστε η χώρα με το δεύτερο χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πίσω μόνο από τη Βουλγαρία. Δεν περιμέναμε φυσικά τη Eurostat να μας το πει αυτό. Όλοι όσοι βρισκόμαστε στην αγορά εργασίας γνωρίζουμε τους μισθούς που μας προσφέρονται. Γνωρίζουμε το χαμηλό επίπεδο των κοινωνικών υπηρεσιών, παρότι κατευθύνονται εκεί σημαντικά ποσά, λόγω της ανεπαρκέστατης κρατικής διαχείρισης και του ξεπερασμένου πλαισίου λειτουργίας. Ένα παιδί έχει έξοδα και απαιτεί ένα ικανό επίπεδο κοινωνικών υπηρεσιών (νηπιαγωγεία, περίθαλψη κ.ο.κ.). Και φυσικά, ακόμα κι αν αυτοί οι λόγοι εξαλείφονταν θαυματουργά μέσα σε μια νύχτα (κι όχι φυσικά με τον περιορισμό του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση, όπως τεχνηέντως προσπαθούν να μας πείσουν τελευταία διάφοροι ακροδεξιοί κύκλοι), θα χρειάζονταν χρόνια μέχρι τα παιδιά αυτά να γίνουν ενήλικες. Να κλείσω αναφέροντας απλά ότι η πορεία των μισθών στη χώρα είναι αναμενόμενη, από τη στιγμή που η Ελλάδα σε όλες τις διεθνείς μετρήσεις οικονομικής ελευθερίας κατατάσσεται εδώ και χρόνια στις σχετικά ανελεύθερες χώρες.
Έχοντας στο νου μας όλα τα παραπάνω, ας επιστρέψουμε στον αριστούχο 18χρονο Σαϊντού που επιθυμεί να σπουδάσει και να δουλέψει στην Ελλάδα. Αν τελικά αποφασιστεί ότι δε δικαιούται άσυλο, θα πρέπει να απελαθεί, δεν υπάρχει κάποια άλλη νόμιμη διέξοδος. Και με την αύξηση των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν χιλιάδες ακόμα νέοι άνθρωποι όπως ο Σαϊντού, που μιλάνε ελληνικά, θεωρούν την Ελλάδα μια δεύτερη πατρίδα και θέλουν να μείνουν σε αυτή. Γιατί να στερηθούμε αυτούς τους ανθρώπους, που μας θέλουν και τους χρειαζόμαστε; Γιατί να στερηθούμε τους σημερινούς αλλά και αυριανούς τεχνίτες, υπαλλήλους, καθηγητές; Γιατί να στερηθούμε καινούργιους φίλους και γείτονες; Δε μιλάω προφανώς για μια άνευ όρων παραμονή όλων των ατόμων που παράτυπα διαμένουν στην Ελλάδα, όχι. Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι πρέπει να ξεκινήσουμε το συντομότερο δυνατό τις διαδικασίες για τη δημιουργία ενός αξιόπιστου και γρήγορου νομικού πλαισίου, που θα επιτρέπει σε άτομα που έχουν προσαρμοστεί στην Ελλάδα και επιθυμούν να μείνουν και να δουλέψουν, να μπορούν να το κάνουν νόμιμα, όπως ακριβώς κι ο Σαϊντού.
Προσωπικά, έχω κουραστεί να βλέπω την Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της, είτε είναι γεννημένα εδώ είτε είναι γεννημένα αλλού. Εσείς;
*Ο Μάνος Πιτροπάκης είναι Γενικός Γραμματέας της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο marketnews.gr, στις 28 Μαρτίου 2021.
Σαφώς και θα το πολιτικοποιούμε, κ. Μπακογιάννη
Ο καινούριος χρόνος δεν έκανε καλό ποδαρικό. Η πανδημία είναι στο φόρτε της και ο κόσμος έχει κουραστεί από την πολύμηνη ισχύ των αυστηρών υγειονομικών μέτρων. Οι ΜΕΘ είναι γεμάτες και κάθε μέρα που περνάει μετράμε, κατά μέσο όρο, γύρω στις 70 ανθρώπινες απώλειες. Η φετινή αλλαγή του χρόνου συνοδεύτηκε όμως από ένα μούδιασμα και για ένα επιπλέον λόγο. Η απόφαση του Δημάρχου Αθηναίων κ. Μπακογιάννη για την πραγματοποίηση της πρωτοχρονιάτικης φιέστας με τον Σάκη Ρουβά στο λόφο του Λυκαβηττού και χωρίς παρουσία κοινού, άναψε αντιδράσεις. Μια υπέρογκη, χρυσοπληρωμένη από τις τσέπες των Ελλήνων φορολογουμένων, 17λεπτη ‘γιορτή’. Οι ενστάσεις για αυτή την πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής είναι απόλυτα δικαιολογημένες.
Είναι γνωστό ότι ανισορροπίες στην αγορά δημιουργούνται όταν διαταράσσεται ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Όταν έχεις ρίξει χρήμα για να προσφέρεις ένα αγαθό το οποίο όμως δεν ανταποκρίνεται στη ζήτηση του αγοραστικού κοινού, θα βρεθείς ζημιωμένος. Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκε ζημιωμένος και ο κ. Μπακογιάννης μετά από όλη αυτή την ιστορία. Πρόσφερε, με τη συνέργεια του κ. Ρουβά, ένα παράλογα υπερκοστολογημένο θέαμα το οποίο οι Αθηναίοι δημότες ουδέποτε ζήτησαν να έχουν. Ήταν ένα θέαμα περιττό γιατί έτσι κι αλλιώς οι παραγωγές της δημόσιας τηλεόρασης ετοιμάζουν κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς εορταστικά προγράμματα, γυρισμένα σε τηλεοπτικά στούντιο. Υπήρχε ένα ήδη έτοιμο τηλεοπτικό προϊόν και δε χρειαζόταν να ξοδευτούν 215000 ευρώ για ένα ακόμα.
Η μομφή είναι βαριά για τον κ. Μπακογιάννη. Δεν είναι μόνο ότι με αυτή την πρωτοβουλία παραβίασε το βασικότερο κανόνα οικονομικής ισορροπίας και ορθολογικότητας. Είναι ότι σπατάλησε δημόσιο χρήμα την ίδια στιγμή που το κόμμα το οποίο τον στήριξε είχε κάνει προεκλογική σημαία τη μάχη για οικονομικό εξορθολογισμό. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, όταν ρωτήθηκε πώς νιώθει για τις αντιδράσεις, δε δίστασε να πει ότι ‘είναι ένα θέμα το οποίο δε χρειάζεται να το πολιτικοποιούμε’. Μέσα σε αυτή τη δήλωση κρύβεται όλος ο πανικός του. Σαφώς και χρειάζεται να το πολιτικοποιούμε, κ. Μπακογιάννη. Σαφώς και θα ασκούμε κριτική για την ορθή ή μη αξιοποίηση του δημοσίου χρήματος. Με βάση αυτό το κριτήριο θα αποφασίσουμε στις επόμενες δημοτικές εκλογές αν θα σας επανεκλέξουμε ή όχι στο δημαρχιακό θώκο.
Δυστυχώς η ζημιά που έγινε έχει πολλές εκφάνσεις. Χωρίς ενσυνείδητη, θέλουμε να πιστεύουμε, επίγνωση, ο Δήμαρχος Αθηναίων διέπραξε ένα επιπλέον επικοινωνιακό ατόπημα. Ανέβασε στη φαντασμαγορική σκηνή παιδιά της χορωδίας από την Κιβωτό του Κόσμου. Θα ήταν προτιμότερο να έμεναν τα παιδιά μακριά από αυτή την ιστορία. Ο κ. Μπακογιάννης προέβη σε κάτι που θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε με τον όρο kidwashing, ξέπλυμα δηλαδή των αρνητικών αντιδράσεων για τη 17λεπτη εκδήλωση μέσω της προβολής παιδιών. Ήταν μια επικοινωνιακή στρατηγική που στόχευσε να ανακινηθεί η ευαισθησία μας παρακολουθώντας την όμορφη παρουσία των παιδιών πάνω στη σκηνή και κατ’ επέκταση, να μετριάσουμε τις αρνητικές μας αντιδράσεις για το κόστος της εκδήλωσης.
Την ίδια στιγμή που το σόου του Ρουβά εκτυλισσόταν στο πάρκινγκ του Λυκαβηττού μεγάλο πλήθος κόσμου συνωθούνταν στο Σύνταγμα, χωρίς τήρηση των υγειονομικών μέτρων. Η Δημοτική Αρχή της Αθήνας οφείλει να εξηγήσει αν χάραξε μια στρατηγική για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, αν βρέθηκε απροετοίμαστη απέναντι σε όλο αυτό ή αν αδιαφόρησε.
Είναι τέλος πολύ λυπηρό που για άλλη μια φορά, με την αυγή του νέου χρόνου, βάλλεται ένα από τα πολυτιμότερα κεκτημένα των φιλελεύθερων δημοκρατιών: η ελευθερία της έκφρασης. Καλλιτέχνες που τόλμησαν να ασκήσουν κριτική για την πρωτοχρονιάτικη φιέστα είδαν τα προφίλ τους στα social media να εξαφανίζονται. Όσο συνεχίζεται η καταπάτηση αυτής της ελευθερίας, τόσο θα συνεχίσουμε να την επισημαίνουμε. Και θα έρθει κάποτε η ώρα των δημοτικών εκλογών που θα γίνει η αποτίμηση των πεπραγμένων. Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Μπακογιάννης δε θα μας εκπλήξει με δήλωση ότι δε χρειάζεται να πολιτικοποιούμε και τις εκλογές.
* Ο Κώστας Παπουτσάκης είναι θεραπευτής στο χώρο των εξαρτήσεων (18 Άνω – Ψ.Ν.Α.), και μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.
Οι τρεις θάνατοι του Ελεύθερου Επαγγελματία*
Λίγο πριν την επέλαση της πανδημίας, το είχε πάρει το αυτί μου. Εκείνη την μέρα έτυχε να κάνω μια βόλτα στην αγορά και κοντοστάθηκα για να ακούσω την συνέχεια. Ήταν μια γυναίκα που χρησιμοποίησε με χαμόγελο την φράση: «τώρα που τελείωσε η οικονομική κρίση…» ενώ ο κόσμος τριγύρω κουνούσε το κεφάλι συμφωνώντας μαζί της, συνεχίζοντας τα ψώνια. Ναι, είμαι σίγουρη ότι είχα ακούσει το «τώρα που τελείωσε η οικονομική κρίση». Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα από εκείνες που σε γεμίζουν αισιοδοξία χωρίς συγκεκριμένο λόγο, μόνο και μόνο επειδή υπάρχεις, είσαι υγιής και συνεχίζεις να ελπίζεις ότι όλα θα πάνε καλά.
Δεν έχει σημασία αν είχε πραγματικά τελειώσει η οικονομική κρίση (δεν είχε φυσικά) ή αν όλα ήταν ωραία τακτοποιημένα στο μυαλό των ανθρώπων που άρθρωναν λεκτικά τέτοιου είδους προτάσεις. Στο πεδίο των ελεύθερων επαγγελματιών, φτάνει που οι ίδιοι δειλά δειλά είχαν αρχίσει να το πιστεύουν. Φτάνει που είχαν αρχίσει να ξαναπιστεύουν ή να έχουν εμπιστοσύνη εκ νέου στον κόσμο, στο περιβάλλον που ζούσαν και δραστηριοποιούνταν. Φτάνει που η διάθεσή τους είχε ανέβει, που είχαν αρχίσει να προβάλλουν τον εαυτό τους στο μέλλον, που έκαναν όνειρα και σχέδια και μικρές επενδύσεις εδώ κι εκεί. Φτάνει που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν ήταν αυτή της ματαίωσης και της αγανάκτησης και που η ψυχολογία φάνταζε ξανά δυνατή, άτρωτη, έτοιμη να ενώσει δυνάμεις με την οικονομική ζωή και την ανάπτυξη.
Και μετά ήρθε ο COVID19, ε και ξέρετε την συνέχεια. ‘Η μάλλον κανείς μας δεν την ξέρει και είναι τέτοια η πανδημική άγνοια για την επόμενη ημέρα, τόσο απόλυτη, οικουμενική και χωρίς προηγούμενο, που πραγματικά βρίσκεται εδώ για να σαρώσει το μέσα μας πολύ περισσότερο από αυτά που θα αποτελειώσει ο ίδιος ο κορονοϊός.
Είναι τόσο απελπιστική η πραγματικότητα για τον ελεύθερο επαγγελματία που σε πιάνει νευρικό γέλιο για να επιβιώσεις ψυχολογικά. Μέσα σε δέκα χρόνια έχουμε ποδοπατηθεί τουλάχιστον τρεις φορές. Αρχικά με τον ακήρυχτο πόλεμο που εκδηλώθηκε μέσω των φοροεπιδρομών, τότε που θεωρούμασταν ένοχοι ακόμα και για τα τυχόν χιλιάρικα που φυλάγαμε κάτω από το στρώμα, καθώς όλα, όλα έπρεπε να «επενδυθούν» στις συντεχνίες. Μέσα από την προπαγάνδα και την δαιμονοποίηση της ελευθερίας, είχε αρθεί κάθε δικαίωμα στην ιδιοκτησία, την εργασία ή την παραγωγή πλούτου για οποιοδήποτε άλλο σκοπό εκτός από την εξυπηρέτηση του κράτους. Άδειασαν τραπεζικοί λογαριασμοί, σεντούκια και τσέπες με ένα απόλυτα ιδεολογικό τρόπο, που πότε ονομαζόταν αλληλεγγύη και πότε φορολογική συνείδηση. Και άδειασαν πρωτίστως από ανθρώπους που δεν είχαν μάθει να χρωστάνε, που δεν έκαναν έξοδα περισσότερα από αυτά που άντεχε το πορτοφόλι τους, που πλήρωναν πρώτα τους υπαλλήλους τους και μετά ζούσαν οι ίδιοι. Αυτοί έσυραν πρώτοι τον χορό του Ζαλόγγου. Αλλά επειδή ο θάνατος του εμποράκου δεν ήταν αρκετός, έπρεπε να έρθουν τα capital control για να πιαστούν στην φάκα κι άλλοι κλάδοι, οι βιομηχανίες, οι εξαγωγές και οποιοσδήποτε έκανε το λάθος στην Ελλάδα να dream big. Ποτέ κανένας δεν τους ζήτησε συγνώμη για το γεγονός ότι τους κατέστρεψε όχι την επιχείρηση αλλά το ηθικό. Για το γεγονός ότι τους έκοψε τα πόδια, τους κατέστησε αναξιόπιστους ή τους έδιωξε – ποιους; Αυτούς που σήκωναν στις πλάτες τους τον παραγωγικό ιστό.
Και τώρα, πάνω που είπαμε να πάρουμε μια ανάσα! Ούτε καν βαθιά, να μια ανασούλα δοκιμαστικής επανεκκίνησης: δεν προλάβαμε να βγάλουμε το κεφάλι και πεθαίνουμε, πότε κυριολεκτικά και πότε σε κάθε άλλο επίπεδο λειτουργικότητας. Κανένας δεν θα μπορούσε να είχε προβλέψει την πανδημία, αλλά υπήρχαν χίλιες δυο άλλες παράμετροι που θα μπορούσαν να μην μας έφταναν ήδη εξαθλιωμένους στο κατώφλι της υγειονομικής κρίσης.
Τα επιδόματα είναι ένα ηρεμιστικό χάπι περιορισμένης ισχύος, η αναβολή πληρωμών για το μέλλον μια βραδυφλεγής βόμβα τοποθετημένη στα θεμέλια της ύπαρξης της αγοράς. Η κοινωνική συνοχή θα δοκιμαστεί υπό την πίεση της πραγματικότητας – αυτός που σήμερα συνεργάζεται μένοντας στο σπίτι για να προστατέψει και να προστατευτεί, αύριο θα μπει σε κατάσταση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» επειδή δεν θα εργάζεται. Τόσα χρόνια η πράξη της αποταμίευσης ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο, τώρα ψάχνουμε να δούμε αν έμεινε τίποτα από τα έτοιμα για να περάσουμε τον μήνα. Κάποιοι βρίσκονται στο πένθιμο στάδιο του παζαρέματος με την κυβέρνηση για τυχόν στήριξη αλλά οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι φέτος τουλάχιστον δεν πρόκειται να συντελεστεί καμία Ανάσταση.
Θα πρέπει να μας επιτραπεί να είμαστε περισσότερο ελεύθεροι και περισσότερο επαγγελματίες (το αντίθετο του κρατιστή δηλαδή) προτού ξεκινήσουμε να μιλάμε για την λύση της επόμενης μέρας.
* Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο MarketNews.gr στις 25 Απριλίου 2020.
Τέχνη, φόροι, ψήφοι
Του Γιάννη Παπαδόπουλου*
Καθώς γράφω αυτό το άρθρο είμαι στο αεροπλάνο και επιστρέφω από επαγγελματικό ταξίδι στην Ιταλία. Στο περιθώριο των εργασιών εκεί, επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Βατικανό και η επίγευση από την επίσκεψη έχει μια… χαρμολύπη.
Από τη μια, θαύμασα από κοντά κάποια από τα εντυπωσιακότερα αρχιτεκτονικά και καλλιτεχνικά θαύματα όλων των εποχών. Όμως, ακόμα και την ώρα που τα περιεργαζόμουν με το στόμα ανοιχτό, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι την αθέατη πλευρά: τα άτομα των οποίων οι κόποι συγκεντρώθηκαν από βασιλείς και ιερείς υπό τη μορφή φόρων, αναγκαστικών εισφορών και αεριτζίδικων υποσχέσεων (βλέπε συγχωροχάρτι) για να χτιστούν αυτά τα αρχιτεκτονικά και καλλιτεχνικά θαύματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η ειρωνεία ότι τα πιο πολλά από αυτά φτιάχτηκαν για να τιμήσουν μια θρησκεία που κηρύττει την εγκράτεια, την εθελοντική διανομή του πλούτου, την ελεημοσύνη κτλ, δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα.
Οπότε, από τη μία σκέφτομαι: πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος αν δεν είχε συσσωρευτεί αυτός ο πλούτος και δεν είχε διοχετευτεί στην τέχνη;
Από την άλλη αναρωτιέμαι: πόσα άτομα έζησαν μια πιο φτωχική ζωή για να διακοσμήσει ο Μιχαήλ Άγγελος την Καπέλα Σιστίνα; Πόσοι άνθρωποι δεν ταξίδεψαν ποτέ για να χρηματοδοτηθούν τα 200 χρόνια κατασκευής του ναού του Αγίου Πέτρου;
Στο δεύτερο ερώτημα δεν έχω απάντηση: η τέχνη δύσκολα κοστολογείται και η αξία της θυσίας δύσκολα υπολογίζεται. Στο πρώτο, όμως, νομίζω πως έχω.
Ο Ernst Gombrich στο «Χρονικό της Τέχνης» ακολουθεί την διαχρονική εξέλιξη των θεμάτων και των τεχνοτροπιών της τέχνης. Περίπου στη μέση του 19ου αιώνα εντοπίζει μια αλλαγή που μεταμορφώνει την τέχνη: τον τρόπο χρηματοδότησης. Ενώ μέχρι τότε ο καλλιτέχνης έψαχνε να γίνει «πελάτης» (cliens) σε κάποιον «πατρόνα» (patronus) ο οποίος θα χρηματοδοτούσε την τέχνη του, για διάφορους λόγους η προσφορά πατρόνων μειώνεται.
Το άγχος επιβίωσης του καλλιτέχνη αυξάνει κατακόρυφα, αλλά, ταυτόχρονα, απελευθερώνεται: ο καλλιτέχνης δεν είναι πλέον εγκλωβισμένος σε θρησκευτικά θέματα, ούτε είναι υποχρεωμένος να ικανοποιήσει την κάθε απαίτηση του πατρόνα (στο έργο του Jan van Eyck “ Madonna with Canon Joris van der Paele”, ο πατρόνας εμφανίζεται στο… πλάι της Βρεφοκρατούσας!). Έτσι η σύγχρονη τέχνη γεννιέται και από μέθοδος αποθέωσης του πατρόνα και των ιδεών / θέλω του, μεταμορφώνεται σε πολυμορφικό τρόπο έκφρασης, κριτικής, εκπαίδευσης, διαμαρτυρίας, αυτοαναφορικότητας, στοχασμού κτλ.
Επομένως, ο κόσμος μάλλον δεν φτωχαίνει όταν ο κάθε άνθρωπος αφήνεται να χρησιμοποιήσει τα χρήματά του όπως θέλει. Απλώς, επειδή το κάθε άτομο έχει διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες, τα χρήματα δεν χρησιμοποιούνται για να χρηματοδοτήσουν έργα μονοσήμαντα, που ανήκουν σε λίγους και είναι συγκεντρωμένα σε λίγα μέρη. Αντιθέτως, διαχέονται και δημιουργούν ένα διάσπαρτο στο χώρο, πολύ-ιδιοκτησιακό μωσαϊκό έργων διαφορετικών θεματικών, σκοπών και μορφής.
Λίγη ώρα έχει μείνει ως την προσγείωση και μια τελευταία ερώτηση με απασχολεί: μήπως και σήμερα γίνεται κάτι το αντίστοιχο; Μήπως και σήμερα κάποιοι συγκεντρώνουν τους κόπους μας για να επιδιώξουν δικούς τους, συγκεντρωτικούς, μονοθεματικούς, μη-ανταποδοτικούς σκοπούς, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα ανύπαρκτα χαμόγελα συνταξιούχων που θα ήθελαν να πάρουν ένα δώρο παραπάνω στα εγγόνια τους ή την αμηχανία των μισθωτών που δουλεύουν ατελείωτες ώρες χωρίς να μπορούν να προσφέρουν στην οικογένειά τους μία έξοδο για φαγητό;
Αυτή την απάντηση οφείλουμε να τη δώσουμε ο καθένας μόνος, και ίσως αυτή η απάντηση να πρέπει να είναι το βασικό κριτήριο που θα καθοδηγήσει την ψήφο μας.
Εγώ, πάντως, έχω απαντήσει: ο κόπος μας μαζεύεται με αυξανόμενη λαιμαργία, καλύπτεται με έναν μανδύα δήθεν υποστήριξης των αδυνάμων που στην πραγματικότητα είναι σύστημα εξάρτησης των αδυνάτων από διάφορους πατρόνες, χρησιμοποιείται ανερυθρίαστα για ιδιωτικούς σκοπούς των διαχειριστών, και, δυστυχώς, ο κόπος μας δεν θα γίνει ποτέ Καπέλα Σιστίνα και Άγιος Πέτρος. Δηλαδή, δεν θα γίνει ποτέ έργο που ναι μεν στέρησε πολλά από πολλά άτομα, αλλά τουλάχιστον προσέφερε δουλειά σε πολλές νεότερες γενιές και στιγμές ευχαρίστησης σε αμέτρητους επισκέπτες. Δυστυχώς, οι κόποι μας θα γίνουν μόνο Καρανίκες, Πετσίτες, άχρηστες κρατικές δομές και ορδές πληρωμένων κομματοσκυλοtweets… Και έχω καλύτερα σχέδια για τους κόπους μου. Καλή προσγείωση (ή μήπως απογείωση;)!
*o Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 2 Ιανουαρίου 2019
Περί εγχώριας διαφθοράς και «κακών ξένων»
Του Άρη Κωνσταντινίδη*
Ο κυρΛευτέρης είχε χρόνια να φανεί απ΄το μαγαζί. Γέρασε ο άνθρωπος, πήρε τη σύνταξή του και έμεινε μόνιμα στον τόπο του, την Κρήτη. Τον ήξερα πολύ καλά από τότε που εργαζόμουν (για ένα διάστημα) στο μαγαζί του μακαρίτη του θείου μου για να μάθω τη δουλειά. Ήταν καθημερινός πελάτης. Υδραυλικός και μάλιστα διορισμένος σε μόνιμη θέση στην ΕΥΔΑΠ. Κάθε πρωί πήγαινε στην εταιρία του και εκείνη του ανέθετε να επισκευάσει όποια βλάβη προέκυπτε στα δίκτυά της. Ερχόταν στο μαγαζί του θείου, αγόραζε τα υλικά που θα χρειαζόταν και πήγαινε στην εργασία του.
Το πράγμα δεν ήταν όμως τόσο απλό. Ο ΚυρΛευτέρης ήθελε εκτός απο τον κανονικό τρεχούμενο μισθό του, να βγαζει “κάτι τις” και από τα υλικά. Έλεγε του θείου να του υπολογίζει ένα ποσόν περίπου 30% για πάρτυ του. Πώς γινόταν αυτό? Πολύ απλά: Έκοβε ο θείος το τιμολόγιο με τα υλικά που ψώνιζε ο υδραυλικός αλλά τα φούσκωνε στην τιμή. Αν κόστιζαν ας πούμε με σημερινές τιμές 1.000 ευρώ, εκείνος έκοβε τιμολόγιο 1.300. Έτσι ο Λευτέρης πλήρωνε 1.000 και όταν επέστρεφε στην εταιρία του εισέπραττε 1.300. Του θείου βέβαια δεν του πολυάρεσε αυτό διότι δεν συνέφερε και πολύ. Δηλαδή ναι μεν τον ήθελε τον συγκεκριμένο πελάτη (και μάλιστα πάρα πολύ μιας και ήταν τόσο σταθερός και με πολύ καλούς τζίρους) αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τον επιπλέον ΦΠΑ. Ήταν υποχρεωμένος να καταβάλλει φόρο Και για τη μίζα του Λευτέρη.
Όμως όλοι οι ξύπνιοι επιχειρηματίες της εποχής έβρισκαν εύκολα τη λύση (ιδίως όταν το θύμα θα ήταν το Κράτος). Έτσι και ο θείος. Λέει του Λευτέρη, όταν το ποσόν είναι 1.000 ευρώ και εσύ θες και 300 για σένα, τότε θα γράφουμε στο τιμολόγιο 1450 ευρώ αντί για 1.300. Εσύ θα μου πληρώνεις 1.150, θα ειπράττεις 1.450 και θα είμαστε όλοι καλυμμένοι και ωραίοι. Ο υδραυλικός δεν ειχε αντίρρηση, ήταν βλέπεις λογικός άνθρωπος. Καταλάβαινε και το δίκιο του θείου. Και κάπως έτσι, κάθε φορά που αγόραζε ένα υλικό, το δημόσιο πλήρωνε και ενα περίπου 50% επιπλέον για τη μίζα του υπαλλήλου. Εγώ δεν ήμουν ούτε 20 χρονών τότε, αλλά πάντα έμπαινα στον πειρασμό να υπολογίσω. Και έβλεπα ότι ο Λευτέρης κάθε μήνα έβγαζε τουλάχιστον άλλον έναν μισθό (και παραπάνω μάλλον) στο έτσι, μαύρα και απατεωνίστικα.
Σήμερα πέρασε από το μαγαζί για να αγοράσει κάτι να μαστορέψει στο σπίτι της κόρης του που τον φιλοξενεί στην Αθήνα για λίγες μέρες.
-Άστα Άρη, μου λέει. Ζούμε μέρες καταστροφής! Μου περιόρισαν οι αλήτες τη σύνταξη και τα βγάζω δύσκολα πέρα. Αυτά τα λαμόγια οι ξένοι φταίνε! Θέλουν να μας ρημάξουν και δυστυχώς η κυβέρνηση (που εγώ την πίστεψα και την ψήφισα) τους κάνει τα χατήρια αντί να τους κόψει τον βήχα. Εκείνα τα χρόνια ζούσαμε καλά. Γιατί τότε υπήρχε και ένας ηγέτης ικανός. Υπήρχε ένας Παπανδρέου! Δεν τους έπαιρνε να του κουνηθούν εκείνου. Ενώ τώρα, μας πήρε και μας σήκωσε! Εγώ πίστεψα πραγματικά στον Τσίπρα, αλλά δυστυχώς μας πρόδωσε κι αυτός!
Σκέφτηκα να απαντήσω, να του θυμίσω τις παλιές καλές μέρες, τότε που έκλεβε και με τα δύο χέρια, τότε που έκανε καθημερινά απάτες εις βάρος του δημοσίου. Τις οποίες πληρώνει και εκείνος σήμερα σε έναν βαθμό κι ας μην το αντιλαμβάνεται. Και μαζί με εκείνον όλοι μας. Απάτες που γνώριζε άριστα ο “Ηγέτης” αλλα τις άφηνε ελεύθερες να καταστρέφουν τον τόπο. Αλλά δεν είπα τίποτε τελικά. Ήξερα πως εκείνος δεν θα άλλαζε άποψη. Ότι συνεχίζει να τα υπολογίζει όλα όπως και τότε: Με βάση μόνο το προσωπικό του συμφέρον! Πώς το λέει ο λαός;
“Ο λύκος κι αν εγέρασε κι αν άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του.” Ε, αυτό!”
* Ο Άρης Κωνσταντινίδης είναι μέλος της μόνιμης γενικής συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 6 Ιανουαρίου 2019
Η Φιλελεύθερη ματιά στην κοινωνική πρόνοια
Του Πέτρου-Ιωάννη Παρασκευόπουλου*
Όποτε συναντά κανείς το ζήτημα της φτώχειας οφείλει να το αντιμετωπίζει με την ενσυναίσθηση του τί σημαίνει να είναι κανείς αποκλεισμένος. Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία η Ελλάδα έχει περίπου 3.8 εκατομμύρια ανθρώπους που βιώνουν τέτοιες συνθήκες. Παράλληλα, αν και σύμφωνα με το capital.gr για το 2018 αναμένεται μεγάλη μείωση, κατά 3.9% του ΑΕΠ στις δαπάνες που έχουν να κάνουν με συντάξεις (από 17.3% του ΑΕΠ, στο 13.4%), εξακολουθούν να αποτελούν τη μερίδα του λέοντος ως προς τις συνολικές κοινωνικές δαπάνες. Τέλος, το 2016 οι συντάξεις μαζί με τα επιδόματα φτάσανε το 27% του ΑΕΠ με βάση τα στοιχεία του ΟΑΣΑ, το ίδιο ακριβώς μερίδιο με τη Σουηδία, με πολύ διαφορετικά αποτελέσματα σε ότι αφορά τα επίπεδα φτώχειας πάρα-ταύτα…
Για τους φιλελευθέρους δεν είναι μονάχα ηθική προτεραιότητα να μειωθούν δραστικά οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές προκειμένου να ανασάνει η οικονομία, αλλά να αλλάξει ριζοσπαστικά η φιλοσοφία με την οποία αντιλαμβανόμαστε την κοινωνική πρόνοια.
Είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει επηρεάσει άμεσα ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αλλά υπάρχει η καινοτόμα λύση του βασικού εισοδήματος για όλους (γνωστό και ως universal basic income) που προτείνει η Φιλελεύθερη Συμμαχία. Αναμφίβολα πρόκειται για μία πρόταση η οποία απαιτεί σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο αλλά επιλύει πολλαπλά δομικά προβλήματα της δημόσιας διοίκησης καθώς και κοινωνικού σχεδιασμού.
Σε επίπεδο αξιών είναι αδύνατο να απολαύσει κανείς τις φυσικές του ελευθερίες όταν βρίσκεται απομονωμένη/ος από τα κοινωνικά δρώμενα, ενώ ακόμα και αν έχει εξαιρετικές δυνατότητες αδυνατεί να αναζητήσει περαιτέρω εκπαίδευση ή να πάρει κάποιο επιχειρηματικό ρίσκο. Είναι μία αρχή την οποία μοιράζονται σε διαφορετικό βαθμό τόσο οι κλασικοί φιλελεύθεροι όσο και οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι.
Εφ’ όσον σε μία ελεύθερη αγορά είναι απαραίτητο να υπάρχει στήριξη των αδυνάτων τόσο μέσω ιδιωτικών πρωτοβουλιών όσο και του κράτους, οφείλουμε να το πράξουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μεγιστοποιείται κάθε ευρώ το οποίο ξοδεύουμε. Χρειάζεται μηδενική γραφειοκρατία, αβεβαιότητα ή αναμονές, καθώς και ελάχιστο λειτουργικό κόστος σε υπαλλήλους. Αυτή τη στιγμή από τα 170 χιλιάδες περίπου επιδόματα που καταβάλλονται κάθε έτος (χώρια οι συντάξεις), μόλις τα 30 λεπτά ανά ευρώ περίπου φτάνουν στον άνθρωπο που τα δικαιούται. Αντίστοιχα στην Δανία λαμβάνουν γύρω στα 70 λεπτά ανά κορόνα. Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα ακόμα και σε σχέση με τους Δανούς.
Το να λαμβάνει κανείς επιδόματα δεν συνάδει με κάποια ψυχική απόλαυση όπως ισχυρίζονται πολλοί. Ελάχιστοι απολαμβάνουν το στίγμα του «επιδοματία». Χρειάζεται συνεχής ενημέρωση, υπομονή σε ουρές, αλλά ακόμα και τύχη προκειμένου να ανταποκρίνεται η κατάσταση του αιτηθέντος με τους εκάστοτε όρους των προγραμμάτων που στήνουν οι κυβερνήσεις. Όσοι έχουν οποιαδήποτε περιουσιακό στοιχείο στο όνομά τους ανεξαρτήτως πραγματικού εισοδήματος, γνωρίζουν ακριβώς σε τί αναφέρομαι. Η βοήθεια συνεπώς είναι προσωρινή, οπότε ο κύκλος της πείνας συνεχίζεται και η οικονομία εξακολουθεί να συρρικνώνεται. Ιστορικά οι κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, ανέκαθεν μοίραζαν φοροαπαλλαγές και επιδόματα σε κοινωνικές ομάδες πριν τις εκλογές προκειμένου να καλύψουν τις διάφορες ατασθαλίες τους.
Αντιθέτως, η έννοια του βασικού εισοδήματος που λαμβάνει σιγά σιγά μεγαλύτερη διάσταση ανά τον κόσμο (τουλάχιστον σε επίπεδο πιλοτικών ερευνών) παρακάμπτει αυτά τα ηθικά καθώς και πρακτικά προβλήματα. Η λογική ακολουθία των παραπάνω μας οδηγεί σε μία λύση η οποία οφείλει να δίνει τα απαραίτητα για την επιβίωση ενός ανθρώπου ανάλογα με την ηλικία, χωρίς να ασχολείται το κράτος με τις επιμέρους συνθήκες στις οποίες βρίσκεται. Ένα βασικό εισόδημα για όλους λοιπόν στη θέση του αφορολόγητου, των επιδομάτων και κρατικών συντάξεων είναι αυτό το οποίο θα εξετάσουμε και στη συνέχεια.
* ο Πέτρος Παρασκευόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 25 Δεκεμβρίου 2018
Ταξικό μίσος μια ακόμα ήττα της..
Του Νίκου Σμαραγδή*
Ο πρωθυπουργός Κος Α. Τσίπρας ζήτησε από τους Έλληνες σε πρόσφατη ομιλία του στα Καλάβρυτα «να σηκώσουν ανάστημα απέναντι σε αυτούς που θέλουν να σπείρουν ξανά το μίσος, τη διχόνοια, τον ρατσισμό». Με μια πρώτη ανάγνωση κανείς σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτή του την προτροπή. Είναι όμως απόλυτα ειλικρινής; Για όποιον θυμάται τις δηλώσεις που έκανε ο Κος Α. Τσίπρας στο παρελθόν η δήλωσή του αυτή απλά προστίθεται στην λίστα των αντιφατικών δηλώσεων που έχει κάνει ο ίδιος και μέλη του συμπλέγματος ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ σε διαφορετικές στιγμές της περιπετειώδους πολιτικής τους σταδιοδρομίας. Ο Κος Τσίπρας καιροσκοπικά εγκαλεί το μίσος μόνο όταν τον εξυπηρετεί – ενώ ταυτόχρονα το τροφοδοτεί και το αναπαραγάγει σε κάθε ευκαιρία που αυτό θα του δώσει πόντους στο πολιτικό του ακροατήριο.
Σε πρόσφατο tweet από τον επίσημο λογαριασμό του, μας είπε «ακροδεξιοί & εθνικιστές έχουν το δικό τους σχέδιο που είναι σαφές και διαχρονικό.Διαίρεση της κοινωνίας, στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, καλλιέργεια του φόβου, επίκληση ενός εθνικού μεγαλείου, το οποίο δε χωράει κανέναν άλλο πέρα από τους εκλεκτούς» Μα καλά τι μας θυμίζουν όλα αυτά αν όχι τον ίδιο και τα πεπραγμένα του; Πραγματικά χρειάζεται τρομερό πολιτικό θράσος και μια κοινωνία η οποία εκπαιδεύτηκε μεθοδικά στην ανοχή στον παραλογισμό, το μίσος και την παραβατικότητα για να γίνει πιστευτός ο λόγος του. Πώς άλλωστε να γίνει όταν ο ίδιος και το κόμμα του επί σειρά ετών δίχασαν με τις ενέργειες και δηλώσεις τους και έσπειραν το σπόρο του «ταξικού μίσους» σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δραστηριότητας;
Δεν γίνεται να πάρει κανείς στα σοβαρά τον Κο Τσίπρα όταν ο ίδιος ανέχεται τον τραμπουκισμό ως μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης, είτε τον λόγο της μισαλλοδοξίας και του καφενειακού μίσους όπως εκφράζεται στα σχόλια που κάνει συστηματικά κορυφαίος του υπουργός o Κος Πολάκης. Όταν ανέχεται o υπουργός Οικονομικών να λέει από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων και απευθυνόμενος στην αξιωματική αντιπολίτευση «Από τη μεταπολίτευση κλείνατε το μάτι σε μεγάλους και όχι και τόσο μεγάλους εργολάβους και βιομήχανους, αυτό ήταν ταξική αγάπη; Και όταν κάνουμε αναδιανομή είναι ταξικό μίσος;» Και όποιος δεν το κατάλαβε καλά τι εννοούσε ο σύντροφος Ευκλείδης το ξεκαθάρισε ο Γιώργος Κυρίτσης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με άρθρο του στην «Αυγή» όπου και υποστήριξε πως το κόμμα του ψηφίστηκε για να μετακυλήσει τα οικονομικά βάρη στους «μενουμευρωπαίους». Είναι πασιφανές πως το αριστερό «ταξικό» μίσος τυγχάνει διαφορετικής ερμηνείας από το δεξιό μίσος για τον Κο πρωθυπουργό.
Η μεγάλη βέβαια αποτυχία του Κου Τσίπρα δεν είναι πως πλέον δεν πείθει ούτε τους δικούς του, αλλά πως ακόμα και στην περίπτωση της λαϊκίστικης παροχολογίας που χειρίζεται με μαεστρία, τα επίσημα στατιστικά τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Συγκεκριμένα η μείωση στους μισθούς των χαμηλόμισθων στην περίοδο της διακυβέρνησης του είναι από τα 913 στα 717 ευρώ (-27%). Η περιβόητη ευκλείδεια αναδιανομή πήγε περίπατο μαζί με όλες τις φαντασιώσεις περί της επανάστασης που θα έκανε τις αγορές να χορεύουν και την Ευρώπη να αλλάζει. Το μόνο που μας άφησαν ως παρακαταθήκη οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους της μεσαίας τάξης, ένα τεράστιο χρέος και μια κοινωνία έτοιμη να εκραγεί. Αυτό ίσως και να εξηγεί την προσφυγή τους στις διχαστικές πρακτικές σε μια τελευταία προσπάθεια δημιουργίας εμφύλιο-πολεμικού κλίματος που θα αποτρέψει την επερχόμενη εκλογική τους συντριβή.
Και μπορεί οι σύμβουλοι του Κου Τσίπρα να τον έπεισαν για την ορθότητα του επιχειρήματος του Χένρυ Άνταμς πως «Η πολιτική στην πράξη, άσχετα με το πού ασκείται, είναι πάντα η συστηματική οργάνωση του μίσους». Αλλά αν είχε διαβάσει Ονορέ ντε Μπαλζάκ θα γνώριζε πως «Το μίσος είναι η κακία των μικρών ανθρώπων» και στην δική του περίπτωση το ταξικό του μίσος δεν μπορεί παρά να είναι μια ακόμα ήττα της αριστερής ιδεολογικής του ουτοπίας..
*Ο Νίκος Σμαραγδής είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 22 Δεκεμβρίου 2018
Η γιαπωνέζικη και η ελληνική μπύρα μετά την Εμπορική Συμφωνία Ε.Ε. – Ιαπωνίας
Του Ολύμπιου Ράπτη* και του Μάκη Σπυράτου**
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε την προηγούμενη εβδομάδα την θέσπιση ζώνης ελεύθερου εμπορίου 600 εκατομμυρίων πολιτών μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ιαπωνίας, ή αλλιώς για το 1/3 του παγκοσμίου ΑΕΠ!
Από την ευρωπαϊκή σκοπιά, η συμφωνία θα ευνοήσει όχι μόνο τους καταναλωτές (π.χ. φθηνότερα ιαπωνικά αυτοκίνητα) αλλά επίσης και τους παραγωγούς αγροτικών προϊόντωνκαι ποτών που θα αποκτήσουν ελεύθερη πρόσβαση σε μια μεγάλη αγορά υψηλού εισοδήματος.
Όλους τους παραγωγούς; Στην Ελλάδα, τα πολλαπλά οφέλη της συμφωνίας αυτής δεν μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε στο έπακρο.
Μα αφού η αναμενόμενα αρνητική ψήφος της Αριστεράς (και αρκετών Πράσινων) δεν ήταν αρκετή για την μη υιοθέτηση, ποιο είναι το πρόβλημα;
Ας πάρουμε την μπύρα για παράδειγμα. Πόσοι και πόσες δεν καμαρώσαμε για τα δεκάδες μικροζυθοποιεία που γεννήθηκαν μέσα στην κρίση σε όλη την Ελλάδα; Ενώ λοιπόν η Ε.Ε. ανοίγει νέες εξαγωγικές προοπτικές και για την ελληνική μπύρα, ο ανίκητος φορολάγνος ελληνικός κρατισμός φροντίζει την ίδια χρονική περίοδο ώστε να μην παράγεται ελληνική μπύρα (!) επαναφέροντας βασιλικό διάταγμα από το 1923 για τους όρους και προϋποθέσεις παραγωγής της.
Το παράδειγμα αυτό είναι χαρακτηριστικό της παράνοιας που βιώνουμε δεκαετίες τώρα από την ένταξη μας στην Ε.Ε: ανοίγουμε τα σύνορα σε εισαγωγές (και καλά κάνουμε) και τα κλείνουμε στις εξαγωγές. Αγαθά και υπηρεσίες γίνονται ευρέως διαθέσιμα αλλά δεν μπορούν να παραχθούν στην Ελλάδα.
Η αριστερά θα κατηγορήσει τον νεοφιλελευθερισμό, αδυνατώντας να απαντήσει γιατί η ελληνική μπύρα δεν θα φτάσει στον Έλληνα και τον Ιάπωνα καταναλωτή όσο εύκολα θα φθάσει η ιρλανδική.
Οι alt-right δεξιoί θα κατηγορήσουν, ποιον άλλο, την Ε.Ε. Ας μας απαντήσει πρώτα πώς γίνεται η (κατ’αυτούς) «Ευρωπαϊκή Σοβιετία» να ηγείται της παγκόσμιας απελευθέρωσης εμπορίου όταν παράλληλα ο Trump αυτοαποκαλείται ως “TariffMan”; Και πώς γίνεται 17 ολόκληρες χώρες-μέλη της Ε.Ε. να βρίσκονται πιο ψηλά από την Ιαπωνία στον Δείκτη
Οικονομικής Ελευθερίας του FraserInstitute;
Στις επόμενες εκλογές οι Έλληνες και Ελληνίδες παραγωγοί μπύρας (και όχι μόνο) έχουν δύο επιλογές: ή φιλελευθεροποίηση της Ελλάδας εντός της Ε.Ε. ή κορώνες κατά του νεοφιλελευθερισμού από την αριστερά και κατά της Ε.Ε. από την alt-right δεξιά.
*Ο Ολύμπιος Ράπτης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
** Ο Μάκης Σπυράτος είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 21 Δεκεμβρίου 2018
ΕΙΜΑΙ Ζωντανή!
Της Πόλυς Βλάση*
Σίγουρα η θέση της γυναίκας σήμερα είναι καλύτερη σήμερα απ’ ό,τι ήταν παλαιότερα αλλά ακόμη έχουμε δρόμο για την πλήρη ισότητα. Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που θεωρούν «φυσιολογική» τη βία από την πλευρά των ανδρών, συχνά ασυνείδητα. Σε αυτούς θέλω να στείλω ένα μήνυμα με την παρουσία μου στη συγκέντρωση «ΕΙΜΑΙ ζωντανή» με την ελπίδα να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και να την αλλάξουμε, ο καθένας ατομικά.
Όταν ήμουν 25 χρονών γνώρισα τον σύντροφο με τον οποίο αργότερα έκανα και τα παιδιά μου. Αυτός είναι ιδιαίτερα ομιλητικός άνθρωπος και περιγράφει τις ιστορίες του με πολλές χειρονομίες. Όπως λοιπόν ήταν δίπλα μου και μιλούσε και κουνούσε τα χέρια του, ασυνείδητα εγώ έσκυψα το κεφάλι μου. Και τότε σταμάτησε και με έπιασε τρυφερά και μου είπε «μη φοβάσαι, δεν θα σε χτυπήσω». Τότε μόνο συνειδητοποίησα τη φοβία μου! Το σκύψιμο ήταν μια αντανακλαστική κίνηση που έκανα χωρίς να την καταλάβω… Προφανώς επειδή με έδερνε ο πατέρας μου ως παιδί. Όχι υπερβολικά, δεν με έστειλε στο νοσοκομείο ποτέ και έτσι νόμιζα ότι δεν είχα κάποιο θέμα.. Αλλά μάλλον είχα. Και όταν το αναγνώρισα το διαχειρίστηκα.
Πρόσφατα μια φίλη μου βρέθηκε στο νοσοκομείο επειδή την έδειρε ο σύντροφός της. Όταν έξαλλη εγώ της είπα ότι πρέπει να του κάνει μήνυση αυτή απολογήθηκε λέγοντας «έφταιγα και εγώ επειδή του μίλησα άσχημα». Τρελάθηκα! Τι σχέση έχει το τι λέμε με το «δικαίωμα» κάποιου να μας δείρει; Κανείς δεν έχει δικαίωμα να δείρει μια γυναίκα (ή οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο) ό,τι κι αν του πει! Ο καθένας είναι μοναδικός υπεύθυνος για τις πράξεις του! Έτσι της είπα «μα και εγώ έχω μαλώσει με τον σύντροφό μου και του είπα μια κουβέντα παραπάνω αλλά δεν διανοήθηκε ποτέ να σηκώσει χέρι πάνω μου!».
Και όχι, δεν μας έχουν χτυπήσει όλες οι σύντροφοί μας. Λυπάμαι για τη σταρ Ελλάς η οποία πρόσφατα δήλωσε ότι όλες έχουμε φάει τουλάχιστον ένα χαστούκι. Λυπάμαι που έχει τέτοια εικόνα για τον κόσμο μας. Δεν είναι έτσι. Κανένας σύντροφός μου δεν με έχει χτυπήσει ποτέ και αυτό είναι το φυσιολογικό!
Με αφορμή τον βίαιο και άδικο θάνατο της νεαρής Ελένης στη Ρόδο, θα γίνει συγκέντρωση την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, στις 18:00, στην Καπνικαρέα. Για την Ελένη δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτα. Η υπόθεση αφορά τη Δικαιοσύνη μόνο. Για την κάθε Ελένη όμως που είναι ζωντανή αλλά εν δυνάμει νεκρή μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα. Nα πάμε στη συγκέντρωση οι γυναίκες που νοιώθουμε ίσες με τους άνδρες και να έρθουν οι άνδρες που αναγνωρίζουν τις γυναίκες ως ίσες. Για να μας δουν οι γυναίκες και οι άνδρες που για διάφορους λόγους, μάλλον λόγω άσχημων βιωμάτων, έχουν στρεβλή άποψη περί ισότητας. Οφείλουμε να τους δείξουμε ότι δεν είναι έτσι. Ώστε να συνειδητοποιήσουν όλες και όλοι ότι έχουμε ίσα δικαιώματα. Αυτά που θεωρούμε αυτονόητα εμείς..
*Η Πόλυ Βλάση είναι αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 14 Δεκεμβρίου 2018
Το Μεγαλείο του Καπιταλισμού
Του Μάκη Κεβρεκίδη*
Για λογαριασμό της εταιρίας στην οποία εργάζομαι στις ΗΠΑ, αγόρασα προς $14,500 μια ειδική βάση (stand) πάνω στην οποία εφάπτεται και μπορεί να μεταφερθεί μια συγκεκριμένου τύπου μηχανή πολιτικού αεριωθούμενου αεροσκάφους. Η βάση αγοράστηκε από το υποκατάστημα μιας βρετανικής εταιρίας στην Σιγκαπούρη και βρίσκεται στο εργοστάσιο μιας γερμανο-κινεζικής εταιρίας στην Κίνα. Από εκεί θα μεταφερθεί από μια ινδική μεταφορική εταιρία στην Μαλαισία, ώστε να φορτωθεί επάνω της η γαλλο-αμερικανικής κατασκευής μηχανή CFM56-3C1 την οποία αγοράσαμε από μια εταιρία η οποία ανήκει σε Μαλαισιανούς και Αμερικανούς. Πάνω στην ειδική της βάση, η μηχανή θα μεταφερθεί μέσω μιας ινδονησιακής μεταφορικής εταιρίας στον Καναδά και συγκεκριμένα στο εργοστάσιο μιας γερμανικής εταιρίας επισκευής και συντήρησης μηχανών αεροσκαφών. Πάνω στη μηχανή κατά κανόνα θα εγκατασταθούν εκατοντάδες μεταχειρισμένα εξαρτήματα τα οποία θα προέρχονται από εμπόρους ανά την υφήλιο. Σε 3 με 4 μήνες, και για λογαριασμό της ιρλανδικής εταιρίας που την αγόρασε, η επισκευασμένη μηχανή θα μεταφερθεί από τον Καναδά στην Σαουδική Αραβία.
Από τις ΗΠΑ όπου εμείς βρισκόμαστε η μηχανή δεν θα περάσει ποτέ. Όλες οι εμπλεκόμενες επιχειρήσεις είναι ιδιωτικές και οι εκπρόσωποί τους είναι διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών. Ουδέποτε συναντήσαμε κάποιον από τους εμπλεκόμενους πρόσωπο με πρόσωπο, και μόνο με μερικούς εξ αυτών μιλήσαμε τηλεφωνικώς. Όλες οι συναλλαγές γίνονται ηλεκτρονικά και σχετικά γρήγορα, (ενημερώσεις, προσφορές, υπογραφές συμβάσεων, δελτία αγοράς, δελτία αποστολής, μεταφορές κεφαλαίων, έρευνες αγοράς και κλείσιμο μεταφορικών εταιριών, εκτελωνιστές, πληρωμές στα τελωνεία). Όλες οι επιχειρήσεις βγήκαν κερδισμένες, το ίδιο και οι υπάλληλοι καθώς τα κέρδη του εμπορίου διασφαλίζουν την εργασία τους και ενδεχομένως και αυξήσεις μισθών, αλλά κερδισμένα είναι και τα κράτη – δηλαδή το κοινωνικό σύνολο – καθώς έχουν έσοδα από τα τελωνεία και τα φορολογούμενα κέρδη των επιχειρήσεων.
Σε κανέναν εκ των δεκάδων συμβαλλομένων δεν ενδιέφερε ποιος ήταν ο αντισυμβαλλόμενος, ποια η εθνικότητα ή το θρήσκευμά του, οι πολιτικές απόψεις ή το φύλο του. Οι καλύτεροι την δεδομένη στιγμή πήραν την δουλειά.
Είναι μια καθημερινή διεθνής συναλλαγή, είναι το μεγαλείο της ελεύθερης αγοράς – του καπιταλισμού.
* Ο Μάκης Κεβρεκίδης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 13 Δεκεμβρίου 2018