Του Γιάννη Παπαδόπουλου*

Πολύς λόγος γίνεται για τις δύο μηνύσεις που έχει καταθέσει το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι εναντίον του Γιάννη Ζουγανέλη, επειδή «αντιπαραβάλει ρατσιστικά τους Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό με τους μετανάστες στην Ελλάδα», και εναντίον του αρθρογράφου Τηλέμαχου Χορμοβίτη, επειδή οι τελευταίες δύο παράγραφοι ενός άρθρου του «συνιστούν μέσω διαδικτύου υποκίνηση, πρόκληση,[ …] κατά ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση την ταυτότητα φύλου», δηλαδή για λόγο που δεν μπορεί να προσδιορίσει επακριβώς ούτε ο μηνυτής. Τι είναι, όμως, τελικά αυτός ο νόμος 4285/2014 και γιατί τόσος ντόρος;

Θεωρητικά, ο νόμος αυτός προσπαθεί να εξισορροπήσει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης με την αρχή της βλάβης, δηλαδή να εξισορροπήσει το δικαίωμα ενός ανθρώπου να εκφράζεται ελεύθερα με το δικαίωμα ενός άλλου ανθρώπου να μην υφίσταται απρόκλητη βία από την έκφραση αυτή. Ο νόμος προσπαθεί να το πετύχει αυτό καταδικάζοντας οποιονδήποτε: α) υποκινεί δημόσια σε πράξεις που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος, βία κατά προσώπου / ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, κτλ, ή β) που κακόβουλα αρνείται αναγνωρισμένα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (π.χ. γενοκτονίες).

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πώς ο νόμος καταδικάζει προθέσεις και επαφίεται στην δικαστή να κρίνει αν ο εναγόμενος υποκινεί σε πράξεις. Είναι, δηλαδή, σαν να καταδικαστεί κάποιος ως ηθικός αυτουργός σε δολοφονία επειδή έγραψε σε ένα σάιτ ότι το να σκοτώνεις είναι ηθικό, ακόμα και αν κανείς δεν σκότωσε τελικά κανέναν! Φανταστείτε και την κερκόπορτα που αφήνει ανοικτή σε εγκληματίες να ισχυριστούν ότι δεν το ήθελαν, αλλά ο τάδε μουσικός και ο δείνα δημοσιογράφος τους παρέσυραν με τα λόγια τους!

Το πραγματικό πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι αυτό. Τα δικαστήρια και οι δικαστές, θέλω να πιστεύω, έχουν συνήθως την ικανότητα να διακρίνουν τι συνιστά υποκίνηση και τι όχι, και μπορούν να προσαρμόσουν την ποινή στον πραγματικό αντίκτυπο που είχε ένα γραπτό κείμενο.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η διαχρονική αδυναμία του ελληνικού δικαστικού συστήματος να εξετάσει τις υποθέσεις άμεσα και η αδυναμία του να τιμωρήσει τους κατά συρροή δικομανείς. Ως αποτέλεσμα, νόμοι όπως ο 4285 που έχουν σχεδιαστεί για να προστατέψουν ευάλωτες ομάδες από βλάβη, να χρησιμοποιούνται τελικά ως εκδικητικά / σαδιστικά εργαλεία για να προκαλέσουν βλάβη σε άτομα που απλώς εξέφρασαν μια γνώμη, σε άτομα που απλώς έκαναν ένα λάθος ή μια ατυχή διατύπωση, ή σε άτομα που είχαν σκοπό να βλάψουν, αλλά έχουν το δικαίωμα η τιμωρία τους να είναι ανάλογη του ατοπήματός τους και όχι να διασυρθούν επί μακρόν χάνοντας υπόληψη, δουλειά, χρόνο, χρήμα, φίλους κτλ για κάτι για το οποίο μπορεί και να έχουν μετανιώσει στο ενδιάμεσο.

Ακόμα χειρότερη είναι η αθέατη πλευρά, δηλαδή, τι θα μπορούσαν να πετύχουν οι μηνυτές αν προτιμούσαν μιαν άλλη οδό. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κ. Ζουγανέλη.

Ο κ. Ζουγανέλης προέβη σε μία αξιολόγηση: οι Έλληνες μετανάστες ήταν πιο σεβαστικοί από τους μετανάστες που φιλοξενούμε τώρα στην Ελλάδα. Η αξιολόγηση αυτή κατά πάσα περίπτωση είναι λάθος: πολλές εφημερίδες έχουν κατά καιρούς δημοσιεύσει πίνακες από τις ΗΠΑ , όπου οι Έλληνες μετανάστες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα αρίστευαν σε εγκληματικές πράξεις, με μεγάλη, μάλιστα, διαφορά από τον δεύτερο.

Ένας φορέας όπως το Παρατηρητήριο θα μπορούσε να συγκεντρώσει, να αξιολογήσει και να χρησιμοποιήσει τέτοιες πηγές για να κλείνει το στόμα του κάθε κ. Ζουγανέλη κάθε φορά που θα το άνοιγε, εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα και την κοινή γνώμη.

Θα μπορούσε, επίσης, πολύ απλά να του πει ότι δεν μπορεί να συγκρίνει μετανάστες-φοιτητές με πρόσφυγες και να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις και το κύρος του ως Παρατηρητήριο για να του εξηγήσει το γιατί, εκπαιδεύοντας πάλι την κοινή γνώμη και ενισχύοντας το προφίλ του ως φορέας διαμεσολάβησης για τα δικαιώματα ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

Θα μπορούσε επίσης, πολύ απλά, να του πει ότι, στους 100 μετανάστες θα υπάρχουν και δύο αγροίκοι και καλό θα ήταν να μην γενικεύουμε από τόσο μικρά ποσοστά. Εγώ, για παράδειγμα, ως παλαιός φοιτητής εξωτερικού, θα μπορούσα να του πω ότι είχα έναν Έλληνα συμφοιτητή ο οποίος για επώνυμο στις εταιρείες ηλεκτρισμού δήλωνε το Denplirono (μάλιστα τους το έκανε και spelling για να το γράψουν σωστά!) και τους φέσωνε. Τι σημαίνει αυτό, πώς είμαστε έθνος μπαταξήδων; (…χμμμ!! Μάλλον ατυχές το παράδειγμά μου!)

Προς τι λοιπόν οι ατεκμηρίωτες μηνύσεις όταν υπάρχουν τόσες επιλογές που δεν ταλαιπωρούν κανένα και έχουν και μεγάλη προστιθέμενη αξία που μπορεί να ενισχύσει το προφίλ και τους σκοπούς φορέων που έχουνε αναλάβει να προασπιστούν τα δικαιώματα κάποιων ευάλωτων ομάδων; Η απάντηση δική σας! Εγώ απλώς θα παραφράσω τον Αριστοτέλη και θα πω πως στα ανοργάνωτα κράτη κυβερνούν οι άνθρωποι και όχι οι νόμοι.

*Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 12 Ιανουαρίου 2019

Του Νίκου Χαραλάμπους*

Από τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει για το Ισλάμ παρατηρούμε τα εξής τρία ισλαμοφοβικά αφηγήματα:

1) Το Ισλάμ δεν είναι ακριβώς θρησκεία αλλά πολιτικό σύστημα, και σκοπός των μουσουλμάνων είναι η επικράτηση του Ισλάμ σε όλο τον κόσμο. Και δεν εννοούν το Ισλάμ ως θρησκεία αλλά ως πολιτική εξουσία.

2) Το Ισλάμ είναι πλήρως ασύμβατο με τις αξίες της Δύσης.

3) Το Ισλάμ θεωρείται ως κάτι το μονολιθικό. 1.5 δις άνθρωποι σκέφτονται με έναν τρόπο, λες και είναι προγραμματισμένοι να δράσουν για έναν σκοπό.

Κάπου εδώ σταματούν πάρα πολλοί υποστηρικτές των αφηγημάτων και δεν προχωρούν στο δια ταύτα. Συνήθως αρκούνται στο ευχολόγιο ενός ελέγχου της μετανάστευσης, δηλαδή να περιορίζεται η μετανάστευση ανθρώπων από τις μουσουλμανικές χώρες.

Στην άκρα δεξιά οραματίζονται μαζικές απελάσεις μουσουλμάνων, αλλά και πόλεμο πολιτισμών. Αρχηγός μικρού κόμματος (δεν έχει σημασία το άτομο αλλά η ιδέα) οραματίζεται ιδιώνυμο με υπογραφή κοινωνικών φρονημάτων, δηλαδή αποποίησης των τμημάτων της μουσουλμανικής θρησκείας που «υποκινούν τη βία».

Για να στηρίξουν αυτά τα αφηγήματα, συνήθως φέρνουν επιχειρήματα από τη φιλολογία των ακραίων ισλαμιστών που πράγματι επιβεβαιώνουν πως κάποιοι μουσουλμάνοι θέλουν να εξισλαμίσουν και να επιβάλλουν βίαια τα πιστεύω τους.

Ελπίζω μέχρι αυτό το σημείο να παραθέτω με σωστό τρόπο τις ιδέες όσων βλέπουν το Ισλάμ ως θανάσιμη απειλή. Γιατί αν συμφωνούμε πως δεν έχω στρεβλώσει αυτά που πιστεύουν, τότε μπορούμε και να συμφωνήσουμε όταν θα αποδειχθεί πως τα αφηγήματα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και πως χαρακτηρίζονται από άγνοια της ιστορίας αλλά και του ίδιου του Ισλάμ.

Σε ό,τι αφορά στο Ισλάμ ως πολιτική πρόταση: υπάρχει μια δόση αλήθειας πως το Ισλάμ είναι η πιο πολιτικοποιημένη από τις άλλες θρησκείες. Το μήνυμα του Μωάμεθ ήταν να ενώσει τις αραβικές φυλές σε κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών τους. Στο πρώιμο Ισλάμ υπάρχει η ιδέα της Ούμα, δηλαδή η κατάργηση των συνόρων και ότι όλοι οι λαοί πρέπει να ζουν με το Ισλάμ και όχι με τα έθνη. Φυσικά τα αφελή οράματα των θρησκειών (από το να βόσκει το πρόβατο δίπλα στο λιοντάρι μέχρι την Ούμα) δεν πραγματοποιούνται σχεδόν ποτέ. Το Ισλάμ επεκτείνεται από την Ινδονησία ως το Μαρόκο και τις ΗΠΑ. Οι εθνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των λαών και ανθρώπων που ασπάστηκαν το Ισλάμ ποτέ δεν εξαλείφθηκαν. Το να βλέπει κάποιος το Ισλάμ ως μια πολιτική πρόταση υπονοεί πως ο μετανάστης από το Πακιστάν και οι μετανάστες από το Μπαγκλαντές και το Αφγανιστάν θα συνεργαστούν για να καταλάβουν την εξουσία σε μια δυτική χώρα. Ή πως ο Άραβας μετανάστης θα συνεργαστεί με τον Σομαλό και τον Σενεγαλέζο. Ή πως ο Αμερικανός μαύρος του Έθνους του Ισλάμ θα συνεργαστεί με τον Σούφι και τον Σιήτη από το Ιράν και το Ιράκ (και ναι οι Ιρακινοί μετανάστες θα συνεργαστούν με τους Ιρανούς μετανάστες για τον ίδιο σκοπό – αυτά μας λένε!). Αυτή την πρωτοφανή ανιστόρητη ιδέα την είχα ακούσει από τον κ. Πλεύρη, τον πρεσβύτερο, σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Τώρα την ακούω με λύπη και από τον κ. Ανδριανόπουλο να την υποστηρίζει.

Η θέση αυτή δείχνει ότι δεν γνωρίζει ούτε την ιστορία του Ισλάμ ούτε την ιστορία των χωρών που οι κάτοικοί τους έχουν ασπαστεί τον μουσουλμανισμό.

Ας πάμε στο δεύτερο και τρίτο αφήγημα και τις αξίες ανάμεσα στο Ισλάμ και στη Δύση και την μονολιθικότητα του Ισλάμ.

Είναι χαρακτηριστικό της άγνοιας πάνω σε ένα θέμα η θεώρηση ενός φαινομένου ως μονολιθικό και χωρίς διαβαθμίσεις ή διαφορές.

Η πραγματικότητα αποτελεί την καλύτερη αποδόμηση. Από τα μπαρ στα ξενοδοχεία των Ηνωμένων Εμιράτων ως τις μουσουλμανικές κοινότητες των Ηνωμένων Πολιτειών, οι μουσουλμάνοι, θρησκευόμενοι και μη, ζουν με όλες τις διαβαθμίσεις που έχουμε συναντήσει και στους Χριστιανούς. Μπορεί οι μουσουλμάνοι να είναι πιο πιστοί και τηρητές του Ισλάμ σε σχέση με τους Χριστιανούς αλλά υπάρχουν μουσουλμάνοι που δεν τηρούν όλες τις προγραφές της θρησκείας τους. Είναι ενδιαφέρον πως αν ρωτήσεις τον κάθε ισλαμοφοβικό για το άν όλοι οι μουσουλμάνοι που έχει γνωρίσει είναι ίδιοι και το ίδιο ριζοσπαστικοί θα απαντήσει πως όχι.

Θα προσπαθήσω να αποδείξω την λάθος θέση για το μονολιθικό Ισλάμ, έχοντας στο μυαλό έναν μουσουλμάνο κήρυκα να γράφει άρθρο που να αναφέρει:

«Χριστιανοί έσφαξαν 8000 μουσουλμάνους στην Σεμπρένιτσα»

«Χριστιανοί εισέβαλαν στο Ιράκ και είναι υπεύθυνοι για 100 χιλιάδες θανάτους μουσουλμάνων»

«Χριστιανοί σφάζουν μουσουλμάνους στην Τσετσενία.»

«Πόσοι Χριστιανοί δεν καταδίκασαν την εισβολή στο Ιράκ και τη σφαγή στην Σεμπρένιτσα;»

Στην τελευταία ερώτηση προσέξτε πως κάθε ποσοστό που μπορείς να αναφέρεις (10%, 20%, 30%) αποτελεί την «είδηση» πως ο Χριστιανικός κόσμος είναι στα πρόθυρα μιας πρωτοφανούς ριζοσπαστικοποίησης που θα επιδιώξει να πνίξει κάθε άλλη θρησκεία (ως η πολυπληθέστερη θρησκεία μάλιστα).

Οι άλλες δηλώσεις, ενώ εμπεριέχουν ψήγματα αλήθειας (πως ό,τι έγινε, έγινε από χριστιανούς), εξαφανίζουν όλη την αντιπαράθεση που είχε εκδηλωθεί στις χριστιανικές χώρες για αυτά τα γεγονότα. Η άποψη αγνοεί τις διαφορές της Σερβίας και της Αμερικής, πολιτικών συστημάτων, κουλτούρας, ιστορίας, χριστιανικών δογμάτων, εθνοθρησκευτικών ιδιαιτεροτήτων.

Ο κ. Ανδριανόπουλος δήλωσε σε ένα πρόσφατο άρθρο πως δεν είναι αξίες «μας» το Χαλάλ, η Μπούρκα  και η Σαρία. Θα μπορούσα να αναρωτηθώ γιατί το Κοσέρ είναι στις αξίες μας αλλά όχι το Χαλάλ. Ή γιατί η Μπούρκα δεν είναι αλλά είναι το μπικίνι και το Playboy μέσα στις αξίες της Δύσης (εμφανίστηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και θεωρήθηκαν απειλή ενάντια στην ηθική) και αν οι χειρισμοί της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών είναι μέσα στις αξίες της Δύσης (η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία θεωρείται σύμφυτη με τη γέννηση της Δύσης). Πολύς κόσμος μπορεί να θέσει τα δικά του ερωτήματα για τις αξίες της Δύσης. Αλλά εγώ θα προτείνω δύο αξίες που ελπίζω πως τουλάχιστον οι φιλελεύθεροι θα συμφωνήσουν πως αποτελούν φιλελεύθερες αξίες της Δύσης:

1) Η ελευθερία της έκφρασης. Ακόμα και κηρύγματα που μπορεί να θεωρηθούν ως μίσους και βίας δεν πρέπει να ποινικοποιούνται παρά μόνο αν υπάρχει άμεση και συγκεκριμένη στοχοποίηση και ο στόχος της απειλής να δηλώνει ξεκάθαρα, άμεσα και ατομικά απειλούμενος. Κατά τα άλλα τιμωρούνται οι πράξεις, η ηθική αυτουργία αλλά όχι το φρόνημα και όχι η θρησκεία ή η πολιτική ιδεολογία.

2) Το τεκμήριο της αθωότητας. Κάποιος είναι αθώος μέχρι να αποδειχτεί ένοχος. Δεν μπορεί το θρησκευτικό σου πιστεύω να σε κατατάσσει στους ενόχους όταν εσύ ατομικά δεν έχεις κάνει καμιά αδικοπραξία.

Αυτός που θα επιδιώξει να καταλύσει αυτές τις αξίες είναι η πιο θανάσιμη απειλή για τη φιλελεύθερη δύση. Για να μην παρεξηγηθώ, μπορεί να είναι και μουσουλμάνος αλλά πιθανότατα να είναι μη μουσουλμάνος.

Κανείς δεν λέει πως σε έναν μουσουλμάνο ή άλλο μετανάστη θα πρέπει οπωσδήποτε να του δίνεται ελεύθερη πρόσβαση, αν η παρουσία του αποτελεί απειλή για τους πολίτες. Δεν είναι φιλελεύθερη θέση αυτή. Φιλελεύθερη θέση είναι η απαγόρευση εισόδου και η απέλαση να κρίνεται κατά περίπτωση, με στοιχεία και με κανόνες δικαίου και όχι φρονήματος.

*Ο Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 3 Ιανουαρίου.

Του Γιάννη Παπαδόπουλου*

Διαβάζοντας για την υπόθεση του «Βασιλιά του Χρυσού», θυμήθηκα το αμφιλεγόμενο βιβλίο του Walter Brock “Defending the Undefendable”, όπου ο συγγραφέας επιχειρεί να υπερασπιστεί περιθωριοποιημένα επαγγέλματα όπως οι ιερόδουλες και οι τοκογλύφοι, εστιάζοντας στο κατά πόσο ωφελούν τελικά την κοινωνία. Τι θα έλεγε, λοιπόν, ο Brock για την υπόθεση Ριχάρδος;

Κατ’ αρχάς πιστεύω πως θα έβλεπε στο πρόσωπο του Ριχάρδου δύο ιδιότητες: αυτή του λαθρέμπορου και εκείνη του ενεχυροδανειστή. Επειδή η πρώτη δεν έχει αποδειχτεί, ας εστιάσουμε στην δεύτερη: στον ενεχυροδανειστή που, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, «ξεζούμισε τον κοσμάκη». Τι είναι λοιπόν ο ενεχυροδανειστής;

Ο ενεχυροδανειστής βγάζει χρήματα πουλώντας μεταχειρισμένα αντικείμενα. Τα αντικείμενα αυτά τα αποκτά με δύο τρόπους: α) του τα πουλούν άτομα που χρειάζονται χρήματα, β) του μένουν όταν άτομα που έλαβαν δάνειο αθετούν την πληρωμή του και του αφήνουν το αντικείμενο… αμανάτι, όπου αμανάτι είναι μια παλαιότερη λέξη για το ενέχυρο!

Σύμφωνα με τα παραπάνω, λοιπόν, ο ενεχυροδανειστής φαίνεται να είναι ένας έμπορος μεταχειρισμένων, ο οποίος δύναται να δανείσει χρήματα νόμιμα, αλλά, σε αντίθεση με όσους δανείζουν χωρίς εγγυήσεις, δεν θα χρειαστεί να ταλαιπωρήσει τον δανειολήπτη κυνηγώντας τον για να πάρει το δάνειο πίσω. Απλώς θα κρατήσει το ενέχυρο σε περίπτωση αθέτησης πληρωμής.

Πού στραβώνει, λοιπόν, η δουλειά και φτάνει ένας πρωθυπουργός να παίρνει μια τέτοια ακραία θέση για ένα είδος εργασίας, την οποία, σημειωτέον, κατά τον Μεσοπόλεμο έκανε και το κράτος;

Ο Brock φαίνεται να προτείνει ως απάντηση την έλλειψη χρηματοοικονομικού εγγραμματισμού, δηλαδή, την αδυναμία μας να κατανοήσουμε βασικές οικονομικές αρχές. Ας επιχειρήσω μία δική μου ανάλυση που στα οικονομικά λέγεται ανάλυση κόστους-οφέλους.

Κατ’ αρχάς, το επάγγελμα του ενεχυροδανειστή προκύπτει από τη ζήτηση. Υπάρχουν άτομα με έλλειψη μετρητών και ζητούν να δανειστούν από άτομα που έχουν διαθέσιμα χρήματα. Το κίνητρο που δίνεται στα άτομα για να αποχωριστούν τα χρήματά τους είναι ο τόκος.

Ο τόκος όμως δεν αρκεί. Αν τελικά ο δανειολήπτης δεν πληρώσει, ο δανειστής χάνει τα χρήματά του μαζί με τους τόκους. Το να του κάνει μήνυση και να τον κλείσει στην φυλακή αποτελεί ηθική ικανοποίηση, αλλά τα χρήματα χάθηκαν. Για να κάμψει, λοιπόν, ο δανειολήπτης αυτή την αντίσταση και για να δείξει ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης, προσφέρει ένα αντικείμενο ως ενέχυρο. Όσο πιο μεγάλη η αξία του αντικειμένου, τόσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη φαίνεται να έχει στον εαυτό του. Και παίρνει το δάνειο. Εάν δεν αποπληρώσει το δάνειο, χάνει το αντικείμενο, όπως ακριβώς χάνει κάποιος και το σπίτι του όταν δεν πληρώσει το στεγαστικό δάνειο.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, εάν κάποιος θέλει να εξαλείψει το επάγγελμα του ενεχυροδανειστή, θα πρέπει να εξαλείψει την ζήτηση, την ανάγκη δηλαδή των ανθρώπων για άμεσα μετρητά, και όχι την προσφορά, δηλαδή την προθυμία άλλων ανθρώπων να αναλάβουν να καλύψουν αυτή την ανάγκη. Το ξεζούμισμα, δηλαδή, του κοσμάκη προηγείται της ενεχυρίασης. Ο Ριχάρδος υπάρχει επειδή κάποιος ξεζούμισε τον κοσμάκη!

Και φτάνουμε στο ερώτημα για το εκατομμύριο: Ποιος είναι υπεύθυνος για το ξεζούμισμα του κοσμάκη; Για ποιο πράγμα χρειάζεται κανείς άμεσα μετρητά; Για φαγητό; Για ρούχα; Για να πληρώσουμε φόρους χρειαζόμαστε μετρητά! Με άλλα λόγια, ενεχυροδανεισμός σημαίνει ότι προτιμούμε να χάσουμε ένα δαχτυλίδι για να πάρουμε μετρητά και να πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ, παρά να μας πάρει η εφορία το σπίτι.

Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, θα πρότεινα στον πρωθυπουργό να μην χρησιμοποιεί την φράση «ξεζουμίζει τον κοσμάκη» για τον Ριχάρδο για δύο λόγους: πρώτον, στο σπίτι του κρεμασμένου, ο δήμιος δεν μιλάει, πόσο μάλλον να μιλά για σκοινιά και να κατηγορεί τον κατασκευαστή του σκοινιού!

Δεύτερον, δουλειά του πρωθυπουργού είναι να βοηθήσει τους φτωχότερους να γίνουν κοινωνικά και οικονομικά ανεξάρτητοι, όπου κοινωνικά και οικονομικά ανεξάρτητος δεν σημαίνει να περιμένεις σε ουρές για να δηλώσεις σε έναν υπάλληλο πόση ανάγκη έχεις να γίνεις κλεπταποδόχος των ίδιων φόρων που σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση άμεσα ή έμμεσα. Ανεξάρτητος σημαίνει να έχει κανείς δουλειά, και μάλιστα πραγματική δουλειά, δηλαδή δουλειά που δημιουργεί αξία για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, όχι μόνο για τον ίδιο τον εργαζόμενο που έχει λουφάξει σε ένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας σε αντάλλαγμα για μερικές ψήφους.

Ας κάνει λοιπόν ο πρωθυπουργός την δουλειά του και ας αφήσει τον Ριχάρδο στην δικαιοσύνη…

*Ο κ. Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 4 Δεκεμβρίου 2018

Του Άρη Κωνσταντινίδη*

Ένα αληθινό παράδειγμα φτωχοποίησης των πολιτών. Η παρούσα κυβέρνηση θεωρεί ως λύση την αύξηση των φόρων για την παροχή επιπλέον επιδομάτων. Οι φιλελεύθεροι θέλουμε να μειωθούν τα εμπόδια ώστε να μπορέσουν οι πολίτες να δημιουργήσουν ελεύθερα και να παράξουν Αξία για τον εαυτό τους και το σύνολο.

“Μετά από 8 χρόνια ύφεσης τα λεφτά οικογενειακώς τελείωσαν. Και όχι μόνο τελείωσαν αυτά που είχαμε μαζέψει, αλλά χρωστάμε κι όλας (κι ας μη χρωστούσαμε ποτέ και σε κανέναν). Χωρίς κάποιο μαξιλαράκι ο άνθρωπος αισθάνεται ανασφάλεια, φοβάται το αύριο, αλλά και το σήμερα, την κάθε στιγμή. Έχω στο όνομα μου ένα μικρό αγροτεμάχιο στο Λαύριο. Προσπάθησα να το πουλήσω. Άρχισα πριν δύο χρόνια με ένα ποσόν στις 20.000 ευρώ. Δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον. Περίμενα, μετά από καιρό το έριξα στις 15.000, και λίγο αργότερα κι άλλο, στις 10.000.

Πριν λίγες μέρες με πήρε τηλέφωνο κάποιος και πρόσφερε μόνο 5.000 ευρώ. Στριμώχτηκα. Το σκέφτηκα. Άλλος δεν είχε φανεί. Η μοναδική προσφορά που είχα ήταν σε τιμή πραγματικού ξεπουλήματος. Πλην όμως ο φόβος είναι μεγάλος εχθρός. Μετά από μεγάλη σκέψη αποφάσισα να συμφωνήσω να το ξεπουλήσω. Το δέχτηκα.

Όμως η εφορία είχε αντίθετη γνώμη. Για να το πουλήσω (το οικόπεδό μου, την περιουσία μου), χρειάζομαι φορολογική ενημερότητα. Πρέπει να έχω δηλαδή έντυπο της εφορίας στα χέρια μου που να αποδεικνύει ότι δεν οφείλω στο Κράτος. Οι οφειλές μου όμως, είναι τέτοιες, που και ολόκληρο το ποσόν της πώλησης να καταβάλω στην εφορία, πάλι θα χρωστάω. Συνεπώς οι μοναδικές λύσεις είναι δύο:

Ή το παρατάω απούλητο κι ο θεός βοηθός, ή το πουλάω με τους όρους του Κράτους. Δηλαδή, να μπω στη διαδικασία να το ξεπουλήσω. Όχι όμως για να μου μείνει κάτι στα χέρια, αλλά για να πάρει Ολόκληρο το ποσόν το Κράτος, με τελικό αποτέλεσμα, Και να μην έχω οικόπεδο, Και να μην έχω δεκάρα στην άκρη, Και να εξακολουθήσω να χρωστάω!

Το κράτος τα έχει κανονίσει όλα, ιδίως αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας. Σου επιβάλλει μέσα σε μία τριετία, φόρους τόσο εξοντωτικούς, τόσο άδικους και αυθαίρετους, που είναι περίπου αδύνατον να τους εξοφλήσεις. Σου παίρνει ό,τι είχες και δεν είχες μαζέψει τόσα χρόνια και συνεχίζει ακάθεκτο τη φοροληστεία. Και όταν έρθει η ώρα να μείνεις με το τίποτα, με το απόλυτο μηδέν, εξαναγκαζόμενος προφανώς να του χρωστάς, όλο και περισσότερα, σε αποκλείει και από οποιονδήποτε άλλον τρόπο σκεφτείς για να βοηθήσεις κάπως τον εαυτό σου. Όχι βέβαια για να γίνεις πλούσιος, για να αποκτήσεις χρήμα με ουρές (πώς θα μπορούσε άλλωστε σήμερα να γίνει αυτό;), αλλά απλώς για να σου μείνει κάτι στα χέρια για ώρα ανάγκης!

Είναι πολύ πικρή ιστορία να είσαι Έλληνας πολίτης. Είναι σκέτη Καταδίκη!”

*O κ. Άρης Κωνσταντινίδης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 1 Δεκεμβρίου 2018