• Η Φιλελεύθερη Συμμαχία συμμετέχει με υπερηφάνεια στο #AthensPride2022. Δες πώς μπορείς να συμμετέχεις!

    Ήμασταν εκεί όταν οι άλλοι κρύβονταν και μάσαγαν τα λόγια τους.

    Ήμασταν εκεί, εκλέγοντας τον πρώτο ανοιχτά ομοφυλόφιλο Πρόεδρο Πολιτικού Κόμματος στην Ελλάδα (2011-2015).

    Είμαστε εδώ, υποστηρίζοντας την #ΆνευΌρων αποδοχή, τα #ΆνευΌρων δικαιώματα για κάθε πρόσωπο, στη ζωή και την καθημερινή εμπειρία.

    Είμαστε εδώ. Μαζί.

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία συμμετέχει και στο φετινό #AthensPride2022 με το δικό της περίπτερο. Συναντήστε μας το Σάββατο 18 Ιουνίου, στην πλατεία Συντάγματος, από τις 10 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα, που θα λάβει μέρος με το πανό της στην παρέλαση Υπερηφάνειας!

    Ελάτε στην παρέα μας, δηλώστε εθελοντική συμμετοχή στην ομάδα μας στη σχετική φόρμα

    https://docs.google.com/…/1nd6C9IFPxb7Zd5OqmykpfunQveE…/

    και ενώστε τη φωνή σας υπέρ της ελευθερίας, χωρίς “αν” και “εφόσον”.

    FB Eventhttps://www.facebook.com/events/1215408002545886

  • Δελτίο Τύπου

    Η Μαριέττα Γιαννάκου υπήρξε πολιτικός των μεγάλων ιδεών και αξιών: μια γυναίκα που δεν υπέφερε ποτέ από την «ασθένεια» των κομματικών στεγανών και που υποστήριζε με θάρρος και αποφασιστικότητα αυτά που πίστευε, μέχρι τέλους.  Η Μαριέττα Γιαννάκου υπήρξε ένας αληθινά ελεύθερος άνθρωπος.

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια και θεωρεί τη σίγαση της ανεξάρτητης φωνής της Μαριέττας Γιαννάκου, μια πραγματικά μεγάλη απώλεια για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της χώρας.

  • 9o Συνέδριο Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    Αγαπητοί σύμμαχοι και φίλοι,

    η Πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής, η Συντονιστική Επιτροπή και η Μόνιμη Γενική Συνέλευση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, έχουν σήμερα τη χαρά και την τιμή να σας προσκαλούν στο 9ο Συνέδριο της, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2021, στο αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50, Αθήνα).  Ώρα έναρξης εργασιών συνεδρίου, 9:30 πμ.

    Τίτλος Συνεδρίου

    Φιλελεύθερη Σημασία

    Φέτος, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που δημιούργησε η πανδημία COVID-19, το συνέδριο μας θα έχει χαρακτήρα υβριδικό, συνδυάζοντας την ζωντανή διαδικτυακή μετάδοση με τη φυσική παρουσία σε καθορισμένο αριθμό συνέδρων στην αίθουσα ομιλιών.  Θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας.

    Βρείτε το πρόγραμμα του συνεδρίου το οποίο συνεχώς επικαιροποιείται εδώ

    Κάντε σήμερα την εγγραφή σας στο συνέδριο, εδώ

    Σας περιμένουμε.

    Ανακαλύψτε περισσότερα για το 9ο Συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας στις σελίδες της σε Facebook, Instagram, Twitter και στο You Tube.

  • Γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποκλείει τους Έλληνες του εξωτερικού από την εξάσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος;

    Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά εξόχως φοβικό και οπισθοδρομικό. Όπως προκύπτει από τις συζητήσεις των κομμάτων, το ελληνικό κράτος δεν προτίθεται να διευκολύνει ούτε κατ’ελάχιστον την άσκηση του ύψιστου δημοκρατικού δικαιώματος, που είναι η συμμετοχή στις εκάστοτε βουλευτικές εκλογές. Επιμένει δε εμμονικά είτε να ταλαιπωρεί τους πολίτες του μέσω της ψήφου σε προξενεία, αν και όπου αυτά υπάρχουν (συνήθως απέχουν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα από τον τόπο διαμονής των πολιτών) είτε εξαναγκάζοντας τους να μετακινούνται στην Ελλάδα την ημέρα των εκλογών. Κι αυτό συμβαίνει ενώ τα περισσότερα ευρωπαικά, αμερικανικά, ασιατικά και αφρικανικά κράτη έχουν καθιερώσει την επιστολική ψήφο.

    Για την Φιλελεύθερη Συμμαχία, η μεν επιστολική ψήφος είναι το ελάχιστο περιεχόμενο της διευκόλυνσης που πρέπει να παρέχεται στους Έλληνες που διαμένουν στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό, η δε ηλεκτρονική ψηφοφορία πρέπει να είναι ο στόχος ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους.

  • Η Φιλελεύθερη Συμμαχία για τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης.

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία χαιρετίζει τις μειώσεις φόρων που εξαγγέλθηκαν από τον πρωθυπουργό στις προγραμματικές του δηλώσεις. Αποτελεί πάγια θέση μας ότι η χαμηλή φορολόγηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μία δυναμική οικονομία και κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση είναι ευπρόσδεκτη. Ωστόσο, κρατάμε επιφυλακτική στάση για το αν οι φοροελαφρύνσεις αυτές, από μόνες τους, αρκούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ανάπτυξης για τη χώρα.

    Στην ομιλία του, ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε οργάνωση και εκσυγχρονισμό των παρωχημένων υπηρεσιών του κρατικού μηχανισμού. Ωστόσο, σε κανένα σημείο δεν αναφέρθηκε ούτε στην αναγκαιότητα ενός μικρού και ευέλικτου Κράτους, ούτε σε μέτρα που θα υλοποιήσουν έναν τέτοιο στόχο.

    Η υπερσυγκέντρωση εξουσιών και η δυσλειτουργική δομή του ελληνικού δημοσίου οφείλονται στο ότι ο κρατικός μας μηχανισμός είναι ένα διεφθαρμένο σύστημα χτισμένο για την εξυπηρέτηση της καθεστωτικής εκλογικής πελατείας. Για το λόγο αυτό, όλες οι προσπάθειες εξυγίανσής του στο παρελθόν απέτυχαν. Η μείωση του ίδιου του Κράτους αποτελεί την κύρια δομική μεταρρύθμιση που χρειάζεται η χώρα.

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία αναμένει από την κυβέρνησή να λάβει πιο τολμηρές αποφάσεις, αποκεντρώνοντας εξουσίες, καταργώντας αχρείαστες κρατικές δομές και ιδιωτικοποιώντας μια σειρά από υπηρεσίες που στοιχίζουν ακριβά στον Έλληνα φορολογούμενο. Μόνο αυτές οι βαθιές τομές θα μπορέσουν να μεταμορφώσουν τη χώρα μας σε μια ισχυρή και ελεύθερη οικονομία που θα οδηγήσει στην ευημερία των πολιτών.

  • Ας μιλήσουμε για το μεταναστευτικό…

    Του Νίκου Χαραλάμπους*

    Να ξεκινήσουμε από αυτό: Για την πλειονότητα των πολιτών, το μεταναστευτικό δεν είναι το κύριο θέμα με βάση το οποίο ψηφίζουν. Οικονομία, δουλειές, παιδεία και ασφάλεια έρχονται πάντα στην κορυφή της λίστας των ζητημάτων, που απασχολούν τους πολίτες. Αλλά το μεταναστευτικό είναι σίγουρα το μέσο, ώστε μικρά δεξιά και ακροδεξιά κόμματα να ξεφύγουν από την αφάνεια και να πιάσουν ακόμα και διψήφια ποσοστά, πράγμα, που μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένες πολιτικές.

    Οι φωνές, που εναντιώνονται στη μετανάστευση, κατηγορούν τους φιλελεύθερους ως αφελείς και επικίνδυνους και πως τάχα «θέλουν αύριο να ανοίξουν τα σύνορα». Έχω συναντήσει πολύ λίγους φιλελεύθερους, που λένε κάτι τέτοιο. Είναι απολύτως λογικό ότι, αν βάλεις περισσότερους ανθρώπους σε ένα μέρος με στεγανά -τα οποία δεν έχουν να κάνουν με τη γεωγραφία του μέρους, αλλά με την οικονομία και τους θεσμούς- τότε θα έχεις μια πιεσμένη κατάσταση, που μπορεί να έχει και εκρήξεις, όπως ακριβώς μια κλειστή χύτρα με νερό, που βράζει.

    Η φιλελεύθερη αρχή είναι πως, όταν μια οικονομία ή/και κοινωνία είναι πραγματικά ελεύθερη, δεν έχει όριο στο πόσους ανθρώπους μπορεί να δεχτεί.

    Αλλά πάμε στο σήμερα, για να δούμε ποιες θα μπορούσαν να είναι οι συγκεκριμένες φιλελεύθερες ιδέες για το μεταναστευτικό, εφαρμόσιμες άμεσα και με γνώμονα πάντα τον ανθρωπισμό και την πραγματικότητα:

    1) Αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων για τα παιδιά, που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Δεν με νοιάζει αν λέγεται υπηκοότητα ή ιθαγένεια ή κάτι άλλο. Δεν νοείται να έχεις γεννηθεί σε μια χώρα και αυτή η χώρα να μην σε αναγνωρίζει, επειδή οι γονείς σου έχουν γεννηθεί σε άλλη (την οποία ενδεχομένως να μην έχεις γνωρίσει και ποτέ). Δεν νοείται άρνηση εξυπηρέτησης από δημόσιες υπηρεσίες, να μην έχεις ελληνικό διαβατήριο, να μην έχεις ελληνική ταυτότητα, να μην μπορείς να βγάλεις ένα πιστοποιητικό ή να χρειάζεται οποιαδήποτε επιπλέον διαδικασία για κάθε άτομο, που έχει γεννηθεί στην Ελλάδα.

    2) Αμνηστία και άδεια παραμονής για όσους μετανάστες ζουν και εργάζονται τουλάχιστον για πέντε χρόνια στην Ελλάδα. Το να ζεις για πέντε χρόνια σε μια χώρα σημαίνει, πως έχεις απλώσει ρίζες. Μπορεί να έχεις ήδη ξεκινήσει οικογένεια και σίγουρα θα είσαι χρήσιμος ή χρήσιμη στους εργοδότες σου. Δεν νοείται να υπάρχει κράτος, που θα σε ξεριζώσει από τη ζωή, που έχεις φτιάξει και θα σε διώξει από τη χώρα. Ας υπάρχει η περίοδος των πέντε χρόνων, που κάποιος «παράνομος» μετανάστης θα είναι δυνατόν να εντοπισθεί και απελαθεί. Αλλά δεν γίνεται άνθρωποι να είναι μετέωροι σε μια χώρα τόσα πολλά χρόνια μετά την παραμονή τους, σε μια χώρα, που απλά δεν μπορείς να ζήσεις, αν δεν δουλεύεις. Είναι απάνθρωπο να νιώθεις κυνηγημένος για χρόνια.

    3) Πάμε τώρα σε όσους θέλουν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Ας βάλουμε ένα είδος point system. Είναι πάγια πρόταση των συντηρητικών και, ως πρώτο μέτρο, δεν έχω αντίρρηση. Υπάρχει, πάντοτε, το πρόβλημα πως το κράτος δεν μπορεί να ξέρει τις ανάγκες της αγοράς κάθε στιγμή, αλλά ας υποθέσουμε, πως μπορείς να βάλεις δείκτες μόρφωσης και ειδικότητας, ώστε να δέχεσαι με αυτόν τον τρόπο έναν ελεγχόμενο αριθμό μεταναστών.

    4) Ένα σύστημα χορηγίας: Να μπορεί κάθε πολίτης να καλεί κάποιον να εργαστεί για ορισμένο ή αόριστο χρονικό διάστημα, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ο πολίτης αυτός είναι και ο εγγυητής της συμπεριφοράς του μετανάστη κι αν ο μετανάστης παρανομήσει ή προκαλέσει φθορά, τότε ο πολίτης θα κληθεί να καλύψει τις όποιες ζημίες. Τα συστήματα χορηγίας έχουν μια κακή φήμη λόγω ιστοριών, που ακούγονται με πολίτες να παίρνουν τα διαβατήρια των μεταναστών και να τους έχουν να δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς. Δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο. Ο μετανάστης θα μπορεί να αλλάξει το status του οποιαδήποτε στιγμή το θελήσει και φυσικά θα πρέπει να έχει την προστασία του κράτους σε ό,τι αφορά στα ατομικά του δικαιώματα.

    5) Ας έχουμε ένα λογικό και ευπρόσδεκτο σύστημα υποδοχής επιχειρηματιών/επενδυτών και ταλέντων. Μπορεί να είναι μέρος του point system, μπορεί να είναι μια διαφορετική δίοδος που θα δέχεται αυτούς που έχουν την διάθεση να ξεκινήσουν μια επιχείρηση στην Ελλάδα ή αυτούς το ταλέντο των οποίων είναι αναγνωρισμένο, αλλά δεν έχουν τρόπο εισόδου και παραμονής στη χώρα.

    Ας πάμε τώρα και σε ιδέες, που είναι «έξω από τα καθιερωμένα». Οι φιλελεύθεροι δεν πρέπει ποτέ να πάψουν να αναζητούν νέες ιδέες και να επαναπαύονται σε συνθήματα και προτάσεις, που μπορεί μετά από δεκαετίες να καταστούν παρωχημένες ή ανεπαρκείς.

    Γιατί να μην μπορεί ένας μετανάστης να αγοράσει άδεια παραμονής ορισμένου χρόνου από τους δήμους στους οποίους θέλει να ζήσει; Και τα χρήματα αυτά, μαζί με μέρος των χρημάτων, που θα έρχονται για την υποστήριξη των μεταναστών, θα μπορούν να δίνονται στα χαμηλότερα εισοδήματα ως μέρισμα. Η πρόταση αυτή επιδιώκει να παρακάμψει το κεντρικό κράτος – ακόμα και τη δημοτική αρχή – διότι η κατηγορία (πολλές φορές βάσιμη) είναι πως το κεντρικό κράτος «φορτώνει» από μετανάστες που επιβαρύνουν περιοχές, δίνει μεν λεφτά στους δήμους, αλλά ποτέ αυτό το χρηματικό όφελος δεν φτάνει στους πολίτες που επιβαρύνονται περισσότερο. Είναι μια πρωτόλεια πρόταση στην οποία είναι δύσκολο ακόμα να βάλεις αριθμούς αλλά ακόμα κι αν ένας πολίτης έπαιρνε πχ 1.000 ευρώ τον χρόνο ως μέρισμα μετανάστευσης, σίγουρα θα έβλεπε με διαφορετική ματιά ακόμα και τους νέους μετανάστες.

    Αυτή η πρόταση βάζει τον πολίτη στο κέντρο του συλλογισμού αφήνοντας κατά μέρος τους γνωστούς ενδιάμεσους (κράτος, δήμο) που μπορεί μεν να χρειάζονται πόρους για κάποιες υποδομές αλλά, δυστυχώς, είναι και ευάλωτοι στη διαφθορά και στην κακοδιαχείριση.

    Τέλος, μια ριζοσπαστική πρόταση που έχει να κάνει με το ότι υπάρχουν πόλεις σε μια χώρα που θέλουν μετανάστες αλλά και άλλες πόλεις ή μέρη της χώρας που δεν τους θέλουν. Τα πιο έντονα παραδείγματα τα βρίσκουμε στην Αγγλία (το Λονδίνο θέλει μετανάστες ενώ η υπόλοιπη χώρα όχι) και στις ΗΠΑ (η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες θέλουν μετανάστες ενώ πολλά άλλα τμήματα χώρας δεν θέλουν). Σύμφωνα με αυτή τη πρόταση, με τη “Βίζα μεγάλων πόλεων” οι μετανάστες θα έχουν δικαίωμα εισόδου, εργασίας και εγκατάστασης στα όρια της πόλης αλλά πιο περιορισμένη δυνατότητα μετακίνησης, ίσως και καθόλου εγκατάστασης ή εργασίας σε άλλα μέρη της χώρας. Ελπίζω να μην υπάρχει αντίλογος με το επιχείρημα πως έτσι υπονομεύεται η εθνική κυριαρχία καθώς οι περιορισμοί στη μετακίνηση θα αφορούν στους μετανάστες, όχι τους πολίτες της χώρας.

    Τα παραπάνω μπορούν και πρέπει να προσαρμόζονται όταν η οικονομία ανοίγει περισσότερο ώστε σιγά σιγά να επιτυγχάνεται και πιο ανοικτή μεταναστευτική πολιτική -όση μπορεί να αντέξει κάθε στιγμή η κατάσταση στην οικονομία.

    Δύσκολο να μπορεί να προσδιορίσει κανείς το σημείο αντοχής κάθε στιγμή για το κράτος αλλά ας δεχτούμε πως μπορεί με τις κατάλληλες δομές να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Ένα μικρό κράτος μπορεί να εστιάσει σε σημαντικά θέματα.
    Χρειαζόμαστε προτάσεις πέρα από τη ρητορική και την ιδεοληψία που θα έχουν στο κέντρο τους τον πολίτη αλλά και τον μετανάστη και που θα λαμβάνουν υπόψη την καθημερινότητα των πολιτών.

    Οι φιλελεύθεροι σε αυτό έχουν το προβάδισμα και δεν θα πρέπει να φοβούνται να διατυπώνουν ιδέες και απαντήσεις υπέρ μιας εξορθολογισμένης –για αρχή- και ολοένα πιο ανοικτής –μετέπειτα- μεταναστευτικής πολιτικής με την οποία όλοι και όλες θα κερδίζουν.

    * O κ. Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

    *Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 24 Μαΐου 2019

  • Δώδεκα μύθοι για την ΕΕ και ένα μανιφέστο για την Ελευθερία

    Των Ολύμπιου Ράπτη και Νίκου Χαραλάμπους*

    Θα έχετε προσέξει ότι μερικές φορές οι κατηγορίες εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος συγκλίνουν απελπιστικά.

    Στην Φιλελεύθερη Συμμαχία συγκεντρώσαμε τις πλέον κοινότοπες από τις κριτικές αυτές, ειδικά αυτές από την πλευρά των ακροδεξιών και των altright ευρωσκεπτικιστών, για να εκθέσουμε την θεμελιώδη άγνοια τους και να υπερασπιστούμε την ίδια την Ε.Ε. και την Ελευθερία.

    1. Οι οικονομίες των χωρών μελών της Ε.Ε. καθορίζονται από το διευθυντήριο των Βρυξελλών» και «Δεν γίνεται να έχεις οικονομικό φιλελευθερισμό εντός της Ε.Ε.»

    Στους διάφορους παγκόσμιους δείκτες της Οικονομικής Ελευθερίας τo 1/3 των χωρών της Ε.Ε. βρίσκεται σταθερά στο τοπ-20. Με βάση το Heritage (2017) έξι από αυτές είναι πάνω από τις ΗΠΑ (Εσθονία, Ιρλανδία, Βρετανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Λιθουανία) με την Ελλάδα να κατρακυλά στην θέση 127, πάνω – ευτυχώς ακόμα – από το Μπαγκλαντές.

    Για το Fraser Institute η παραμονή στην Ε.Ε. σχετίζεται θετικά με την Οικονομική Ελευθερία. Δείτε το παρακάτω γράφημα για τις παλιές χώρες και τις νέες και πως άλλαξε η σχετική θέση τους από την ένταξη και μετά.

    figure

    Αν λοιπόν η Ε.Ε. ήταν μία Σοβιετία, θα περιμέναμε χώρες όπως η Βρετανία και η Δανία, χώρες με ισχυρή και σοβαρή παράδοση ευρωσκεπτικισμού, να οδηγούνται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κάθε τρεις και λίγο για μη συμμόρφωση με το «σοβιετικής φύσεως» κοινοτικό δίκαιο.

    Σας έχουμε νέα. Τα στατιστικά του ίδιου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε βάθος 60 χρόνων δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

    Όσο πιο προστατευτική και συγκεντρωτική η χώρα τόσο πιο πολλές οι καταδίκες. Πρωταθλήτριες η Ιταλία και η Γαλλία με την Ελλαδάρα μας γερά στην 3η θέση κι ας μπήκε 20 χρόνια και βάλε αργότερα.

    figure2

    2. «Η νομοθεσία των Βρυξελλών είναι όμως ανεξέλεγκτη και αντίθετη με την βούληση των λαών»!

    Η αριστερά είναι πιο πειστική, αν θέλουμε να μπούμε σε αυτό το τρυπάκι.

    Πολύπλοκη διαδικασία, ναι. Απόμακρη από τον μέσο πολίτη, επίσης ναι. Αλλά όχι ανεξέλεγκτη.

    Γιατί η υπερεθνική Επιτροπή ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ, τα Κράτη και οι Λαοί ΣΥΝ-ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ μέσα από τους αντιπροσώπους τους στα δύο νομοθετικά σώματα, στο Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο αντίστοιχα. Το Κολλέγιο των Επιτρόπων ορίζεται από όλα τα Κράτη-Μέλη με έγκριση του Κοινοβουλίου. Η δε Επιτροπή μπορεί μονάχα να αποσύρει την πρόταση της αν δεν συμφωνεί με την πορεία των διαπραγματεύσεων μεταξύ Συμβουλίου και Κοινοβουλίου, όχι να επιβάλλει την γνώμη της.

    Ναι, αποφασίζεται στις Βρυξέλλες αν η πρόσμιξη κόκκινου με λευκό κρασί μπορεί να θεωρηθεί ροζέ (!), αλλά αυτό είναι γιατί το ζητούν τα ίδια τα Κράτη-Μέλη που απαρτίζουν τις σχετικές ομάδες εργασίας!

    Όπως στις ΗΠΑ έτσι και στην Ε.Ε. ο Πρόεδρος και η εκτελεστική εξουσία αν δεν έχει την στήριξη από τα νομοθετικά σώματα δεν περνάει κανένα νομοσχέδιο.

    Στο Ευρω-Κοινοβούλιο δεν υπήρξε ποτέ μία κομματική πλειοψηφία που να μπορεί μόνη της να επιβάλλει την κυβερνητική γραμμή της Κομισιόν. Στο δε Συμβούλιο Υπουργών οι αποφάσεις κατά κανόνα λαμβάνονται με consensus μετά από μήνες διαβουλεύσεων σε τεχνικά και διπλωματικά κλιμάκια αποτελούμενα και από ΕΘΝΙΚΟΥΣ υπαλλήλους.

    Δεν γίνεται επίσης να είσαι και εκλεγμένος ευρωβουλευτής και μέλος της Επιτροπής ή του Συμβουλίου.

    Και δεν υπάρχουν νυχτερινές τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια ούτε δημόσιες διαβουλεύσεις της μίας βραδιάς. Κατά κανόνα, μία Οδηγία παίρνει 2-3 χρόνια από την στιγμή της αρχικής πρότασης της Επιτροπής μέχρι την υιοθέτηση της και άλλα τόσα και περισσότερα για την εφαρμογή της.

    3. «Οι αρμοδιότητες της Ε.Ε. πάντως είναι υπερβολικές».

    Στις ΗΠΑ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση περνάει νομοθεσία για το ασφαλιστικό (Obamacare) και την Παιδεία και τα Πανεπιστήμια, επιβάλλει φορολογία, έχει στρατό και κεντρική υπηρεσία πληροφοριών. Ένα τουιτάρισμα του Προέδρου Τραμπ για δασμούς έναντι της Κίνας αρκεί για να αναταραχθούν οι αγορές και να πλουτίζουν όσοι ξέρουν πότε να σορτάρουν (ίσως και ο ίδιος ο Τραμπ!).

    Η Ε.Ε. δεν έχει καμία τέτοια αρμοδιότητα. Όπως δεν έχει για χιλιάδες άλλα ζητήματα της καθημερινότητας μας.

    Απαριθμούμε ενδεικτικά:

    Ασφαλιστικό σύστημα: η πρωταρχική αιτία κατάρρευσης της Ελλάδας. Καμία Ε.Ε. δεν επέβαλε στην Σουηδία να ματαμορφώσει το σύστημα της με στοιχεία νοητής κεφαλαιοποίησης. Και καμία Ε.Ε. δεν μπορεί να πει όχι στην πρόταση του Στέφανου Μάνου για Βασική Εθνική Σύνταξη μέσω κατάργησης των ασφαλιστικών ταμείων.

    Διαδικασία αδειοδότησης επιχειρήσεων: σε 15 λεπτά στην Βρετανία, με e-residence στην Εσθονία, με μερικές βδομάδες, μήνες ή και χρόνια ή και ποτέ στην Ελλάδα.

    Πτωχευτικό Δίκαιο: Κάθε χρόνο στην Ελλάδα είναι ζήτημα να έχουμε 300-400 πτωχεύσεις! Στο κρατικιστικό Βέλγιο της υψηλότερης φορολογίας των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 10000-11000 τον χρόνο.

    Σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας, πολεοδομική νομοθεσία, οπλοκατοχή, χρήσεις γης και δασικοί χάρτες, καύση νεκρών, ευθανασία, αποποινικοποίηση ναρκωτικών, άμυνα, ασφάλεια, σύμφωνο συμβίωσης, εκπαιδευτικό πρόγραμμα και θρησκευτικά, αμβλώσεις, δαπάνες υγείας και διοίκηση νοσοκομείων, διαχείριση απορριμάτων κλπ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ.

    4. «Αφήστε τα αυτά, τι έχετε να πείτε για την φορολαγνεία των Βρυξελλών και τι ζόρι τραβάει η Ε.Ε. με το τι κάνει η Ιρλανδία με την Apple;»;

    Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την ρητορική από την πρακτική. Η Γερμανία και η Γαλλία ζητούν από την Βρετανία να μην μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές μετά το Brexit και συνολικά φαίνεται μία ομοθυμία συνεργασίας έναντι του φορολογικού ανταγωνισμού.

    Η φορολογία ωστόσο είναι θέμα που απαιτεί ΔΙΠΛΗ ΟΜΟΦΩΝΙΑ στο Συμβούλιο Υπουργών. Ομοφωνία να τεθεί ως θέμα προς συζήτηση και Ομοφωνία στην απόφαση.

    Το μόνο λοιπόν που έχει ποτέ συμφωνηθεί είναι το μίνιμουμ του ΦΠΑ – 15%. Καμία ωστόσο χώρα δεν μένει εκεί όσο φιλελεύθερη και να είναι. Τι συζητάμε λοιπόν;

    Απο την άλλη η Λιθουανία έχει πλέον γραμμικό φόρο εισοδημάτων στο 12% και στο Βέλγιο η Φλάνδρα μαζεύει τις επιχειρήσεις λόγω ελκυστικής φορολογίας και νομοθεσίας σε σχέση με την πιο «σοσιαλίζουσα» Βαλλονία. Στην δε Ελλάδα από 1/1/2017 είναι η 1η στην Ε.Ε. στην φορολόγηση τσιγάρων (90% της τιμής) και ο ελεύθερος επαγγελματίας φορολογείται και για μηδενικά εισοδήματα.

    Αναφορικά με την Ιρλανδία, να αποφασίσουμε στο φιλελευθεράτο εάν είμαστε probusiness με κρατικές πλάτες ή promarket. Η Ε.Ε. παρενέβη γιατί τα κρατικά προνόμια της Apple δεν ισχύουν για όλους. Ας έβαζε η Ιρλανδία μηδενική φορολογία για όλον τον κλάδο ή για όλη την οικονομία και με γεια της με χαρά της.

    5. “Αν πουλάνε ακριβά είναι μονοπωλιακή πρακτική, αν πουλάνε φτηνά είναι αθέμιτος ανταγωνισμός και αν πουλάνε το ίδιο είναι καρτέλ».

    Πάνω από το 90% των ελληνικών υποθέσεων της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν να κάνουν με κρατικές ενισχύσεις: Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελληνικός Χρυσός, Ολυμπιακή κ.α.

    Αυτό το θέλουμε ναι ή όχι; Εκτός Ε.Ε. θα είχαμε ή όχι περισσότερες κρατικές ενισχύσεις;

    6. «Η Ε.Ε. μας καταδίκασε να ζούμε με επιδοτήσεις και αυτό μας κατέστρεψε».

    Οι επιδοτήσεις, όπως τα λατρεμένα ΕΣΠΑ, είναι κάτι που το ζητήσαμε εμείς πρώτοι με την ένταξη μας στην ΕΟΚ ως αντάλλαγμα για το άνοιγμα της αγοράς μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τις πάρουμε. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ζήταγε τα λεφτά της πίσω και εμείς όσα άφηνε στο τραπέζι. Και πανηγυρίζαμε που τους τα παίρναμε.

    Επιδοτήσεις όμως πήρε και η Ιρλανδία και η Βρετανία. Σε αντίθεση με τους κουτόφραγκους τα δικά μας τα λεφτά τα ρίξαμε σε εκσυγχρονισμούς ταβερνών και καταλυμάτων (στην ουσία στρέβλωση ανταγωνισμού), προσλήψεις σε «αναπτυξιακές εταιρείες των ΟΤΑ» και έργα ΠΑΣΟΚ (ορίτζιναλ και μπλε) από εθνικούς προμηθευτές. Σε άλλες χώρες, είπαν να τα ρίξουν σε έρευνα και τεχνολογία, ειδικά στην Βρετανία την πρωταθλήτρια στην χρηματοδότηση Πανεπιστημίων με κονδύλια της Ε.Ε.

    Γιατί η Ε.Ε. ασκεί κυρίως έλεγχο νομιμότητας δαπανών, οι προτεραιότητες είναι εθνική αρμοδιότητα με βάση την αρχή της επικουρικότητας.

    7. «Κοίτα να δεις κάτι φιλελεύθερους που δικαιολογούν το 70% του προϋπολογισμού της Ε.Ε. σε επιδοτήσεις».

    Κατ’αρχήν το σύνολο του προϋπολογισμού της Ε.Ε. αναλογεί στο 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Εισοδήματος. Δηλαδή το ‘70%’ των επιδοτήσεων, είναι το 0.7% του ΑΕΕ. Θέλει κάποιος να το συγκρίνει με τις επιδοτήσεις των εθνικών κρατών;

    Αν ήταν στο χέρι της Φιλελεύθερης Συμμαχίας θα καταργούνταν ή έστω θα περιορίζονταν οι επιδοτήσεις.

    Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι ιδέες αυτές δεν έχουν ευρεία απήχηση.

    Στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν υπάρχει δυστυχώς ΚΑΝΕΝΑ πολιτικό κόμμα που να το προτείνει ρητά και κατηγορηματικά. Πολλοί μιλούν για μεταρρυθμίσεις, κανείς για μείωση πόσο μάλλον για κατάργηση.

    Ακόμα λοιπόν και να μην υπήρχε η Ε.Ε. το αίτημα για κρατική παρέμβαση στον αγροτικό τομέα και για επιδοτήσεις και πολιτικές συνοχής θα περέμενε εξίσου ισχυρό σε όλο το πολιτικό φάσμα.

    8. «Κοίτα να δεις κάτι φιλελεύθερους που δικαιολογούν την βρυξελλιώτικη νομοθεσία».

    Στο «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» δεν υπήρχαν περιορισμοί και κανονισμοί μέχρι μια μέρα να έρθει η ευρωπαϊκή σοβιετία.

    Η αλήθεια είναι ότι o κρατισμός υπήρχε ΠΡΙΝ την ΕΕ και θα υπάρχει ακόμα και αν διαλυθεί η Ε.Ε.

    Το ευρωπαϊκό εγχείρημα ξεκίνησε με την ενοποίηση της αγοράς Άνθρακα και Χάλυβα. Όχι τυχαία. Γιατί αν οι αγορές ήταν κλειστές τα κλειστά Κράτη θα απορροφούσαν την εθνική παραγωγή υπό την μορφή αμυντικών εξοπλισμών.

    Πήρε 20 χρόνια απο την Συνθήκη της ΕΟΚ για να αποφασίσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να επιβάλλει στις χώρες της ΕΟΚ ότι πρέπει να δέχονται χωρίς περιορισμούς προϊόντα που έχουν άδεια παραγωγής σε άλλη Χώρα της Ε.Ε.

    Πήρε άλλη μία δεκαετία για να περνάμε ελεύθερα τα σύνορα. Κυβερνήσεις της Ε.Ε. – και όχι όλες – υπέγραψαν την Συνθήκη του Σένγκεν.

    Με το μονοπώλιο του ΟΤΕ βάζαμε βύσμα βουλευτή να πάρουμε γραμμή τηλεφώνου.

    Στο συνάλλαγμα υπήρχε όριο για τα παιδιά που σπούδαζαν στο εξωτερικό.

    Με τις συστημικές τράπεζες είχαμε ένα θεματάκι όταν ο Υπουργός Οικονομικών ζητούσε στο τηλέφωνο να στηρίξουν την έκδοση ομολόγων του Δημοσίου.

    Η Οδηγία Bolkenstein για την ΠΛΗΡΗ απελευθέρωση υπηρεσιών προτάθηκε από την Σοβιετική Επιτροπή των Βρυξελλών πριν 10 χρόνια. Πολεμήθηκε όμως από τα Κράτη στο Συμβούλιο και από τους Ευρωβουλευτές. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει αυτή είναι η δημοκρατία και αυτά είναι τα όρια της απελευθέρωσης.

    Με την Uber και Airbnb σήμερα η Ε.Ε. δεν έχει ακόμα αρμοδιότητα. Στην Βρετανία όμως πέρασε ήδη νόμος για υποχρεωτικό τεστ αγγλικών και σε διάφορες χώρες επιβάλλονται περιορισμοί στην χρονική διάρκεια μισθώσεων και ειδική φορολογία. Όταν σιγά-σιγά κάθε χώρα θα έχει ήδη νομοθετήσει τον χώρο, θα ζητήσουν πρώτα απ’όλα οι ίδιες οι εταιρείες την εναρμόνιση προκειμένου τουλάχιστον να περιορίσουν το κόστος συμμόρφωσης με τις διάφορες εθνικές νομοθεσίες. Ήδη το θέμα συζητάται στα όργανα της Ε.Ε.

    9. «Γκώσαμε στις εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες του κοινοτικού δικαίου».

    Το 2016, ενδεικτικά, υιοθετήθηκαν 15 Οδηγίες όλες κι όλες. Το 2015, 10.

    [Οι Οδηγίες αναφέρονται επειδή είναι οι πράξεις που απαιτούν υποχρεωτικά νέο εθνικό δίκαιο που τροποποιεί ή καταργεί πρότερη νομοθεσία.]

    Παλιότερα είχαμε πολύ περισσότερες κάθε χρόνια. Ακόμα όμως και στις χειρότερες χρονιές, ειδικά τις εποχές ‘80-90, το σύνολο της ευρωπαϊκής νομοθεσίας αποτελούσε πάντα υποσύνολο της συνολικής εθνικής νομοθεσίας. Γιατί όπως είπαμε στο σημείο 3, είναι τεράστιος ο όγκος των εθνικών αρμοδιοτήτων σε σχέση με τις ευρωπαϊκές.

    Για την Ελλάδα ειδικά, από το 1975 έχουμε παράξει 119000 (!!!) Νόμους, Προεδρικά διατάγματα και Υπουργικές αποφάσεις. Με 250 φορολογικούς νόμους που δεν έχουν καμία ή ελάχιστη εξάρτηση από το κοινοτικό δίκαιο.

    10. Και οι μπανάνες; Tα αυγά υποχρεωτικά σε δωδεκάδες; Ο κοινός φορτιστής;

    http://blogs.ec.europa.eu/ECintheUK/euromyths-a-z-index/

    Τα πάντα όλα στον παραπάνω σύνδεσμο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

    Δεν λέει η Ε.Ε. αν θα έχουν κούρμπα οι μπανάνες. Εθνικές νομοθεσίες προϋπήρχαν ήδη. Ζήτησαν τα Κράτη-Μέλη και οι βιομηχανίες να συμφωνηθεί από όλους τι εννοούμε με το είδος και μέγεθος προκειμένου να διευκολυνθεί το διεθνές εμπόριο. Με άλλα λόγια υιοθετήθηκαν standards προκειμένου να μην χρειάζονται παραγωγοί και έμποροι να ξημεροβραδιάζονται να καταλάβουν για τι μπανάνες μιλούν.

    Στα αυγά, πέρασε στις εφημερίδες ότι πωλούνται υποχρεωτικά σε δωδεκάδες. Δηλαδή δεν βρίσκουμε χύμα ή σε εξάδες; Η νομοθεσία λέει απλά ότι πρέπει να έχουν bar code.

    Στο βιβλίο από την άλλη ζητήθηκε παλαιότερα από την Επιτροπή να υιοθετηθεί ενιαία τιμή πανευρωπαϊκά. Το ζήτησαν διάφορες συντεχνίες και Κράτη-Μέλη, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό γιατί απλά η διαφορετική τιμολόγηση δεν εμποδίζει την ενιαία αγορά.

    Στον ενιαίο φορτιστή δεν υπάρχει καμία νομοθεσία γιατί δεν υπάρχει νομική βάση. Μονάχα ένα εθελοντικό MoU μεταξύ των εταιρειών του κλάδου για διαλειτουργικότητα (interoperability με USB) που το αξιοποίησε επικοινωνιακά η Επιτροπή για να δείξει τον ρόλο της στην οικονομία και το περιβάλλον. Είναι ίδιος ο φορτιστής της Apple και της Samsung;

    Στα μπαλόνια, η νομοθεσία δεν λέει ότι απαγορεύεται κάτω από 8 να παίζουν χωρίς γονική επίβλεψη. Λέει ότι πρέπει να υπάρχει υποχρεωτική προειδοποίηση ότι κάτω από 8 χρονών καλό είναι να έχουν γονική προσοχή. Σε ένα φανταστικό ούλτρα φιλελεύθερο κράτος δεν θα υπήρχε καν η υποχρεωτική σήμανση, αλλά από αυτό μέχρι αυτό που βγήκε στα βρετανικά tabloids υπάρχει πάλι διαφορά.

    Γενικά είναι μεγάλη η ευθύνη των ΜΜΕ που χωρίς γνώση του αντικειμένου βγάζουν ειδήσεις από εκεί που δεν υπάρχουν. Καταλαβαίνουμε την ανάγκη για να πουληθούν φύλα και να ανέβουν ακροαματικότητες, και η Ε.Ε. είναι κάτι που φαίνεται μακρινό και δύσκολο να απαντά σε κάθε δελτίο ειδήσεων ή κάθε ‘είδηση’ 28 κρατών μελών. Αλλά στο βαθμό που έχουν ευθύνη να υπηρετούν την αλήθεια, θα πρέπει να προσφέρουν εκτενή ενημέρωση για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

    11. Δηλαδή όλα καλά και ρόδινα;

    Ας ξαναδιαβάσουμε την Ε.Ε. χρησιμοποιώντας τον FBastiat: Αυτό που φαίνεται – η νομοθεσία που έρχεται από Βρυξέλλες. Και αυτό που δεν φαίνεται – τι στέλνουμε πρώτα στο εργοστάσιο των Βρυξελλών και πως παράγεται.

    Κάθε απελευθέρωση των αγορών (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κλπ) που έχει πολιτικό κόστος είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και παιχνιδιού σε διπλό ταμπλό. Ναι, αυτό που κάνει ο Τσίπρας. Σκληροί στην χώρα μας, συναινετικοί στις Βρυξέλλες.

    Μόνο πολιτικοί όπως η Θάτσερ στην Βρετανία και ο Λάαρ στην Εσθονία δεν περίμεναν καμία κοινοτική Οδηγία για να απελευθερώσουν τις αγορές των χωρών τους Βρετανίας. Οι πιο πολλοί πολιτικοί προτιμούν όμως να το «ρίξουν στις Βρυξέλλες» παρόλο που το έχουν οι ίδιοι ζητήσει ή συμφωνήσει.

    Όπως είπαμε πριν, η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ και παρέμεινε με αντάλλαγμα τα ΕΣΠΑ.

    Όσο λοιπόν στέλνουμε από όλη την Ευρώπη στην πλειοψηφία κρατιστές και λαϊκιστές όλων των αποχρώσεων ως εκπροσώπους Εθνικών κυβερνήσεων και Πολιτών στα όργανα αποφάσεων αυτό που θα γυρνά θα φαίνεται υπερβολικός κρατισμός και κακή νομοθεσία.

    Το να βγει όμως η χώρα από την Ε.Ε. δεν σημαίνει ότι αλλάζουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί ή το μέγεθος του Κράτους, έτσι δεν είναι;

    12. Την είδαμε την Ε.Ε. τι κάνει όταν της βγάζουν την γλώσσα η Γερμανία και η Γαλλία για τα δικά τους ελλείμματα.

    Το ζήτημα είναι συνολικό.

    Για τα δύο τρίτα των χωρών-μελών της Ε.Ε. το ΑΕΠ των εξαρτάται σε ποσοστό 40-55% από τις εθνικές τους δαπάνες.

    Και ενώ για τον ίδιο τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. οι Συνθήκες προβλέπουν να είναι ΠΑΝΤΑ ισοσκελισμένος, ποτέ ελλειμματικός, τα Κράτη-Μέλη της που την χρηματοδοτούν ΔΕΝ επιλέγουν την ίδια συνταγή για τις δικές τους εθνικές δαπάνες.

    Που, σημειωτέον, οι εθνικές δαπάνες είναι κατά μέσο όρο 50 φορές παραπάνω από τις δαπάνες για την χρηματοδότηση της λειτουργίας της Ε.Ε.!

    Χώρες όπως οι βαλτικές, η Ιρλανδία και η Ολλανδία είναι η εξαίρεση.

    Πορτογαλία και Ισπανία από την άλλη, απειλήθηκαν από την Επιτροπή με διακοπή των ΕΣΠΑ τους λόγω υπερβολικών ελλειμμάτων. Τρελή πίεση από Ευρωκοινοβούλιο (όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου) και Κράτη-Μέλη που παρενέβησαν να μην γίνει αυτό.

    Περισσότερη Ευρώπη λοιπόν ή τι άλλο;

    Ναι, αν αυτό οδηγεί σε περισσότερες οικονομικές και πολιτικές Ελευθερίες για όλους. Αν καταφέρατε να φτάσετε ως εδώ, σίγουρα θα σας ενδιαφέρει να διαβάσετε και το μανιφέστο μας. Αυτό μόνο, τίποτ’ άλλο. Ραντεβού στις κάλπες στις 26 Μαΐου.

    *Οι Νίκος Χαραλάμπους & Oλύμπιος Ράπτης είναι Μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    *Ο Oλύμπιος Ράπτης είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    *Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 21 Μαΐου 2019

     

  • Υπάρχει μη-καπιταλισμός;

    Του Γιάννη Παπαδόπουλου*

    Πολλές πολιτικοοικονομικές θεωρίες επιτίθενται στον καπιταλισμό και τον καθιστούν υπεύθυνο για όλα τα δεινά του κόσμου, παρόλο που οι υπαρκτοί καπιταλισμοί του δυτικού κόσμου φαίνεται να έχουν βοηθήσει αποφασιστικά στο να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο τόσο των δυτικών όσο και των μη δυτικών χωρών.

    Ποιο είναι, όμως, το σύστημα που αντιπροτείνουν οι αντικαπιταλιστές; Ποιος είναι ο μη-καπιταλισμός;

    Αν υποθέσουμε ότι καπιταλισμός σημαίνει τη συγκέντρωση κεφαλαίων τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για επενδυτικούς (δηλαδή αναπτυξιακούς) σκοπούς, τότε μη-καπιταλιστικά συστήματα ύπαρξης δεν υπάρχουν ή υπάρχουν πολύ λίγα. Το ζήτημα που στην πραγματικότητα θέτουν οι μη-καπιταλιστές αφορά το πώς θα συγκεντρωθούν τα κεφάλαια και ποιος θα τα διαχειριστεί.

    Για παράδειγμα, πολλά σοσιαλιστικά συστήματα δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα με τον καπιταλισμό. Απλώς, θέλουν το κεφάλαιο να συγκεντρωθεί από το κράτος και να διαχειριστεί από την εκάστοτε κυβέρνηση, αντί να συγκεντρώνεται από ιδιώτες και να διαχειρίζεται από αυτούς.

    Άλλα συστήματα (αριστοκρατίας, βασιλείας κτλ) θέλουν το κεφάλαιο να συγκεντρώνεται από ένα ή λίγα πρόσωπα , αλλά θέλουν τα πρόσωπα αυτά να μπορούν να μεταφέρουν το μονοπώλιο συγκέντρωσης και διαχείρισης κεφαλαίων από γενιά σε γενιά.

    Τι είναι λάθος, λοιπόν, με αυτά τα εναλλακτικά συστήματα;

    Κατ’ εμέ, η απάντηση βρίσκεται στην ανάλυση του εξής διλήμματος: ποιος θέλουμε να διαχειρίζεται το κεφάλαιο; Άτομα στα οποία παραδώσαμε εθελοντικά τα χρήματά μας επειδή π.χ. βρήκαν έναν τρόπο να καλύψουν μια ανάγκη μας πιο οικονομικά από οποιοδήποτε άλλον ή άτομα τα οποία – στην καλή περίπτωση – τα έχουμε ψηφίσει για να διαχειριστούν την κοινή περιουσία; Ποιος πιστεύουμε πως θα χρησιμοποιήσει τα χρήματα αυτά καλύτερα για επενδυτικούς σκοπούς;

    Πίσω, λοιπόν, από τα αντικαπιταλιστικά συστήματα, φαίνεται να υπάρχει μία απλή διάκριση: πως ο άνθρωπος ή η ομάδα ανθρώπων που μας έπεισε να τον/την ψηφίσουμε είναι, για κάποιο λόγο, πιο αρμόδιος να συγκεντρώσει και να διαχειριστεί τα χρήματά μας για να βελτιώσει τη ζωή μας. Πού βασίζεται η παραπάνω άποψη, όμως; Γιατί κάποιος να πιστεύει πως αυτός τον οποίο ψηφίσαμε είναι καλύτερος επενδυτής από τον αποδεδειγμένα πετυχημένο επενδυτή;

    Πιστεύω πως μας μπερδεύουν οι λέξεις: ίσως, πολλοί από εμάς να μην καταλαβαίνουμε πως όλοι οι κοινωνικοί σχηματισμοί, από μία απλή ομόρρυθμο εταιρεία έως μία ομοσπονδία κρατών είναι απλώς άτομα που συνεργάζονται μεταξύ τους για έναν κοινό σκοπό.

    Ίσως να δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε μια εταιρεία, ένας συνεταιρισμός και ένα κράτος, είναι απλώς διαφορετικά σύνολα κανόνων που αντικατοπτρίζουν και ρυθμίζουν τις σχέσεις και τους στόχους των συμμετεχόντων σε αυτές.

    Ίσως, λοιπόν, όταν καταλάβουμε ότι μια κυβέρνηση δεν είναι παρά άτομα που προσλαμβάνουμε όλοι μαζί για να κάνουν μια δουλειά, ίσως τότε σταματήσουμε να ψάχνουμε για μεγάλους ηγέτες και συναρπαστικούς ηγήτορες και να κοιτάμε την ουσία: το κατάλληλο άτομο στην κατάλληλη θέση. Δηλαδή, ο πολιτικός στην πολιτική και ο καπιταλιστής στην διαχείριση κεφαλαίων.

    *Ο κ. Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

    *Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 16 Maΐου 2019

  • Μανιφέστο για τις Ευρωεκλογές

    Κάποτε στην Ευρώπη τα σύνορα ήταν κλειστά. Σύνορα αδιαπέραστα χωρίς βίζα για πολίτες ευρωπαϊκών χωρών. Σύνορα αδιαπέραστα και για ξένα εμπορεύματα, υπηρεσίες και κεφάλαια.

    Κάποτε ένα φρουτώδες λικέρ από την Γαλλία δεν επιτρεπόταν να εξαχθεί στην Γερμανία – για την προστασία των εγχώριων παραγωγών, όχι της υγείας του καταναλωτή. Σύνορα που δεν τα διασχίζουν έμποροι και εμπορεύματα τα διασχίζουν οι στρατοί, είχε πει πρώτος ο Αριστοφάνης.

    Κάποτε οι ατομικές ελευθερίες συνεθλίβησαν υπό το βάρος των ολοκληρωτισμών. Φασισμός και ναζισμός, κομμουνισμός και σταλινισμός στάθηκαν απέναντι στην Ανοικτή Κοινωνία. Δεν υπάρχει εγώ, δεν υπάρχει διαφορετικότητα, μόνο το Κόμμα και το Κράτος από τη μια και οι Εχθροί του Λαού από την άλλη (ομοφυλόφιλοι, εβραίοι, εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, πολιτικοί αντιφρονούντες, «αστοί», «διανοούμενοι» και «έχοντες και κατέχοντες»).

    Όλα αυτά ή δεν τα έχω ζήσει καθόλου ή τα έχω ακουστά. Γιατί γεννήθηκα στην καλύτερη, την ειρηνικότερη και την πιο παραγωγική εποχή της Ευρώπης.

    Χάρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

    Σήμερα, ωστόσο, προβληματίζομαι. Θέλω να ελπίζω, αλλά βλέπω το τραίνο να φεύγει χωρίς την Ελλάδα. Φίλοι, φίλες και συγγενείς μου μπήκαν στα τραίνα των σκανδιναβικών χωρών, της Κύπρου, της Δύσης και όπου αλλού κυριαρχούν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες. Όλες οι χώρες της Ε.Ε. και όλες οι χώρες του ευρώ πέρασαν την κρίση επιτυχως. Όλες, πλην της Ελλάδας.

    Σήμερα, αναζητώ διέξοδο για το αύριο.

    Λαϊκιστές και ευρω-σκεπτικιστές από τα δεξιά ζητούν «λιγότερη Ευρώπη» κραδαίνοντας τα λάβαρα της εθνικής κυριαρχίας.

    Αριστεροί λαϊκιστές ζητούν από την άλλη μια «άλλη Ευρώπη» στα πρότυπα των σοσιαλιστικών παραδείσων που χάθηκαν.

    Κοινή συνισταμένη: Περισσότερο εθνικό κράτος, περισσότερα σύνορα, περισσότεροι φόροι, περισσότερες φωτογραφικές τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια, περισσότερη επιρροή της εκκλησιας στο κράτος και λιγότερες – από την άλλη – οικονομικές και πολιτικές ελευθερίες για να γυρίσουμε στις εποχές των δελτίων τροφίμων, των κρατικών μονοπωλίων και της κατάργησης του κράτους δικαίου.

    Είναι η λύση η «περισσότερη Ευρώπη»; Ναι, αρκεί να διασφαλίζει περισσότερες ελευθερίες, ασφάλεια και εναλλακτικές επιλογές σε συνθήκες κράτους δικαίου.

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία συμμετέχει στις ευρωεκλογές του 2019! Με στόχο την ένταξη στην ομάδα του ALDE, την Συμμαχία  Φιλελεύθερων και Δημοκρατών στην Ευρώπη.

    Όταν η συντηρητική δεξιά του Ορμπάν και των συνοδοιπόρων του ζητά ένα «φρούριο Ευρώπη» και όταν η αριστερά αναρωτιέται «αν η θάλασσα έχει σύνορα» διατείνοντας ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», εργαλειοποιώντας υποκριτικά και χωρίς ντροπές τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών, εγώ και εσύ προτείνουμε κοινή ευρωπαϊκη πολιτική ασύλου, παράλληλα με ενισχυμένη ευρωπαϊκή ακτοφυλακή και περισσότερες ευκαιρίες για νόμιμη μετανάστευση στο σύνολο της Ε.Ε.

    Όταν η δεξιά και η αριστερά ζητούν πιο πολλες επιδοτήσεις από την Ευρώπη για «αναπτυξιακούς σκοπούς» που θα τους υλοποιήσουν οι ημέτεροι στο κράτος και τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, εγώ κι εσύ προτείνουμε στροφή απο την κατανάλωση για το σήμερα στην παραγωγή για το αύριο. Χρειαζόμαστε δραστικά λιγότερες επιδοτήσεις και λιγότερη ευρωπαϊκή και εθνική γραφειοκρατία (αγροτικές επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ κλπ.) προκειμένου να στηρίξουμε μακροπρόθεσμες επενδύσεις στην έρευνα & τεχνολογία. Και θα πρέπει να διακόπτουμε τις όποιες επιδοτήσεις σε περίπτωση πισωγυρισμάτων στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και το κράτος δικαίου.

    Όταν η δεξιά ζητά αύξηση δαπανών για την άμυνα και η αριστερά απαξιώνει τα σώματα ασφαλείας διατηρώντας ωστόσο τις δαπάνες και επαναφέροντας αναδρομικά εις βάρος των μελλοντικών γενιών, εγώ κι εσύ προκρίνουμε τον ευρωστρατό μέσα από την σταδιακή μείωση των εθνικών δαπανών. Γιατί δεν γίνεται σήμερα να συντηρούμε έναν εθνικό στρατό με 70-80% των εθνικών δαπανών για μισθούς και συντάξεις (όπως ακριβώς τις χρονιές πριν μπούμε στα μνημόνια) και να περιμένουμε να περισσέψουν και χρήματα και για εθνικούς εξοπλισμούς και για τον ευρωστρατό. Δεν γίνεται να πληρώνουμε για την άμυνα δύο φορές, μία σε εθνικό επίπεδο και μία σε ευρωπαϊκό. Γιατί θέλουμε μεγαλύτερη ανταποδικότητα και ασφάλεια για την Ελλάδα και την Ευρώπη με λιγότερους φόρους για τον μέσο Πολίτη.

    Ναι, επίσης, στην Τραπεζική Ένωση για να έρθει πραγματικός ανταγωνισμός που θα φέρει τέρμα σε καταχρηστικές και πανάκριβες τραπεζικές υπηρεσίες και προϊόντα.

    Ναι στην Ψηφιακή ‘Ενωση. Η περιαγωγή (roaming) καταργήθηκε, ώρα για νέα επανάσταση στην πρόσβαση περιεχομένου χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς.

    Ναι στην ισχυρή φωνή της Ε.Ε στην διεθνή κοινότητα με νέα, ξεχωριστή θέση στον ΟΗΕ. Γιατί όταν η Ελλάδα βάζει βέτο υπέρ Ρωσίας και Βενεζουέλας υπονομεύει την Ε.Ε και απομονώνεται η ίδια από φίλους και συμμάχους.

    Ναι στην Ε.Ε πρωτοπόρο στην μετάβαση στις καθαρές μορφές ενέργειας και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

    Λέμε όμως επίσης εμφατικά ναι και στην φορολογική και νομοθετική διαφοροποίηση και αποκέντρωση. Λιγότερη και καλύτερη νομοθεσία απο τις Βρυξελλες με αποφάσεις που θα παίρνονται όσο πιο κοντά στους πολίτες. Δεν χρειαζόμαστε καθιέρωση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ενός κατώτατου μισθού, αλλά υιοθέτηση των πολιτικών που θα καταστήσουν κάθε μία χώρα-μέλος της Ε.Ε. ως πόλο δημιουργίας πλούτου.

    Όταν χώρες της Ε.Ε. μειώνουν τα φορολογικά και νομοθετικά βάρη στο επιχειρείν, χρηματοδοτώντας έτσι την παιδεία, την υγεία και το δίχτυ ασφαλείας των αδυνάτων (εθνικές αρμοδιότητες) οφείλουμε να εμπνευστούμε, αντί να ελπίζουμε ότι θα υποχρεωθούν μέσω Βρυξελλών να αυξήσουν τα βάρη και στα δικά τους εδάφη.

    Όταν χώρες της Ε.Ε, όπως η Κύπρος και η Ιρλανδία, βγήκαν από τα μνημόνια επιτυχώς μειώνοντας το μέγεθος και τον ρόλο του κράτους αντί να αυξήσουν φόρους, όπως αντιθέτως έκανε η Ελλάδα, οφείλουμε να επισημάνουμε τα σφάλματα της Ε.Ε.  Σφάλματα, τόσο στην έγκριση των λάθος πακέτων μέτρων, ειδικά με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο και στην ωραιοποίηση της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας.

    Ήρθε η ώρα πλέον για τους φιλελεύθερους φιλοευρωπαίους Πολίτες, όπως εσύ κι εγώ, να συνειδητοποιήσουμε ότι το δίπολο αριστερά – δεξιά εγκλωβίζει την πραγματική πρόοδο.

    Η ελευθερία και οι ευκαιρίες για τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, για τον κάθε Ευρωπαίο Πολίτη ξεχωριστά, ειδικά για την νέα γενιά, περνούν μέσα από την φιλελευθεροποίηση της Ελλαδας εντός μιας φιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

    Για εσένα, για μένα και τις μελλοντικές γενιές.

  • Κράτος «Πρόνοιας»

    Του Άρη Κωνσταντινίδη*

    Ήταν γύρω στα μέσα του 2008 όταν εμφανίστηκε στην δεξιά μου παρωτίδα (είναι η περιοχή λίγο πιο κάτω από το αυτί), ένας αρκετά εμφανής, σαν ένα μικρό καρύδι- υποδόριος όγκος. Ο γναθοχειρουγός στο “Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς” που με εξέτασε, αφού ψηλάφισε αρκετά προσεκτικά την περιοχή, μου είπε ότι θα πρέπει να τον αφαιρέσουμε. Μάλιστα με οδήγησε στο γραφείο των ιατρών της γναθοχειρουργικής στο νοσοκομείο προκειμένου να έχουμε τη γνώμη και των άλλων συναδέλφων του. Όλοι τελικά συμφώνησαν: είναι μια λεπτή εγχείρηση αλλά δεν έχω τίποτα να φοβάμαι αφού θα με αναλάβει ένα μεγάλο νοσοκομείο. Άφησα τα στοιχεία μου (μεταξύ των οποίων και τα δύο μου σταθερά τηλέφωνα καθώς και το κινητό) και έμενε απλώς να περιμένω να επικοινωνήσουν μαζί μου για την εισαγωγή.

    Για καλή μου τύχη ή μάλλον, χάρη στην προνοητικότητά μου, αποφάσισα λίγες μέρες μετά να πάω και σε μια ιδιώτη ΩΡΛ. Όταν με εξέτασε και εκείνη και αφού είδε και τον υπέρηχο που είχα στα χέρια μου, είπε ότι οπωσδήποτε πρέπει να αφαιρεθεί “αλλά δεν μπορείς να πας σε οποιονδήποτε γιατρό, το σημείο είναι επικίνδυνο για επιπλοκές. Θα σε στείλω στον κορυφαίο για αυτές τις επεμβάσεις που χειρουργεί στον Ερυθρό Σταυρό”. Έτσι και έγινε, πήγα στον καθηγητή αυτόν-με το μέσον το συγκεκριμένο ασφαλώς διότι είναι εξαιρετικά δύσκολα προσεγγίσιμος-έγινε η αφαίρεση, έδωσα και το κάτι τις μου, και όλα καλά. Μόνο που όταν βγήκε η βιοψία απεδείχθη ότι δεν ήταν κάτι τόσο απλό: “Καρκίνωμα παρωτίδας, χαμηλής κακοήθειας πλήρως εξαιρεθέν” έγραφε.

    Αυτό σήμαινε πως τη γλύτωσα πολύ φτηνά και το μόνο που έπρεπε να έχω το νου μου, ήταν να ελέγχω τακτικά τη χειρουργημένη περιοχή. Ευτυχώς έντεκα χρόνια μετά όλα πήγαν κατ’ευχήν. Το “κλου” της υπόθεσης; Οι χειρουργοί του “Γεννηματάς” ακόμα να επικοινωνήσουν, ακόμα τους περιμένω. Και το χειρότερο; Δεν γνωρίζει κανένας τι εξέλιξη θα μπορούσε να έχει ο όγκος αν έμενε λίγους μήνες ακόμα στην θέση του…

    Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Σήμερα πήγα στη γιατρό μου για να μου γράψει έναν επανέλεγχο, ένα υπέρηχο δηλαδή. Όμως δεν μπορούσε! Το σύστημα της έβγαλε πως δεν είμαι οικονομικά ενήμερος! Είναι γεγονός ότι χρωστάω στον ασφαλιστικό μου φορέα (τον πασίγνωστο ΕΦΚΑ) ένα εξάμηνο εισφορών. Είδα και έπαθα για να ρυθμίσω τις παλαιότερες οφειλές μου, όμως αναγκάστηκα εκ των συνθηκών να αφήσω απλήρωτο το τελευταίο εξάμηνο. Και εφ’ όσον οφείλω, δεν δικαιούμαι περίθαλψης. Ή θα πάω ιδιωτικά, ή δεν έχει εξέταση.

    Ο ΕΦΚΑ για όλη αυτή τη σπουδαία “εξασφάλιση” που μου παρέχει, μου ζητάει περί τα 550 ευρώ το δίμηνο (σκέψου πως μέχρι πρότινος έπρεπε να πληρώνω πάνω από 700) ακατέβατα. Με τα ίδια χρήματα, το ταμείο υπόσχεται επίσης να μου δώσει και μια σύνταξη κάποτε. Μόνο που δεν γνωρίζω, ούτε πότε θα γίνει αυτό, ούτε ποιο θα είναι το ποσόν. Δηλαδή εισπράττει 3300 ευρώ τον χρόνο για τον “αέρα τον κοπανιστό”! Αν σκεφτείς μάλιστα, να σταματήσεις να πληρώνεις αυτή την απάτη, το κράτος θα έρθει, θα σου κλείσει το μαγαζί και θα σε πετάξει στην ανεργία!

    Αυτό είναι το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος που δημιουργήσαμε.

    Αυτό μας άξιζε – Αυτό έχουμε!

    *Ο κ. Άρης Κωνσταντινίδης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    *Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 15 Απριλίου 2019