Το ενεργειακό μέλλον είναι εδώ
Την περασμένη εβδομάδα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, η χώρα μας κάλυψε όλες τις ενεργειακές της ανάγκες αποκλειστικά και μόνο από ανανεώσιμες πηγές. H ενθάρρυνση της μετάβασης σε διαρκώς καθαρότερες τεχνολογίες και σε μια πιο φιλική προς το περιβάλλον οικονομική συμπεριφορά – στοιχεία που υποστηρίζει η Φιλελεύθερη Συμμαχία στο πρόγραμμά της από το 2007 που υφίσταται ως πολιτικός φορέας – φέρνουν αποτελέσματα. Είναι αποτελέσματα αναμενόμενα, όταν μάλιστα συνδυάζονται με το άνοιγμα της αγοράς, τις ιδιωτικές επενδύσεις και την αφαίρεση των κρατικών γραφειοκρατικών εμποδίων.
Η Ελλάδα μπορεί να έχει ακόμα καλύτερη, αποδοτικότερη, φθηνότερη και πιο βιώσιμη παραγωγή ενέργειας. Και επειδή τα προβλήματα των ανανεώσιμων πηγών είναι και αυτά γνωστά, δεν είναι αργά για τη χώρα μας να ανοίξει την αγορά της πυρηνικής ενέργειας, όχι μόνο για να υποστηρίξει τις ανανεώσιμες μακροπρόθεσμα, εξασφαλίζοντας τη ραχοκοκαλιά του δικτύου της, αλλά προκειμένου να μετατραπεί πλέον από εισαγωγέας, σε εξαγωγέα.
Απαιτείται μια επιπλέον ώθηση που θα μετατρέψει τη χώρα από ακόλουθο των εξελίξεων, σε πρωτοπόρο: η Φιλελεύθερη Συμμαχία πιστεύει ότι πρέπει να υπάρξει νομοθετική πρωτοβουλία για την υλοποίηση εκτενούς προγράμματος απόσυρσης και διαχείρισης παλαιότερου τύπου φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών, ώστε να παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές, όχι μόνο καθαρότερη ενέργεια αλλά ένα σύστημα που εξασφαλίζει υγιεινότερο περιβάλλον σε όλα τα επίπεδα.
Ποιοι ξεπλένουν τελικά τον Πούτιν;
*Γράφει ο Κώστας Παπουτσάκης
Ο πόλεμος στην Ουκρανία διανύει το δεύτερο μήνα διεξαγωγής του και η λήξη του ούτε καν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.
Όλο αυτό το διάστημα γράφονται και λέγονται πολλά για τη θέση του αριστερού πολιτικού χώρου και των αριστερών καλλιτεχνών απέναντι στον αποτρόπαιο αυτό πόλεμο. Αυτό για το οποίο εγκαλούνται, είναι ο λεγόμενος ισαποστακισμός. Ποιοι είναι οι περιβόητοι ισαποστάκηδες; Αυτοί που δεν τολμούν να πάρουν σαφή θέση κατά της ρωσικής εισβολής και περιορίζονται απλώς στη διατύπωση μιας γενικόλογης ευχής για πανανθρώπινη ειρήνη. Εξισώνοντας ουσιαστικά τον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο σε αυτή τη σύγκρουση επί ευρωπαϊκού εδάφους, ξεπλένουν τον Πούτιν για τα εγκλήματα πολέμου στα οποία έχει προβεί τις τελευταίες 50 μέρες.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι οι ισαποστάκηδες πέφτουν σε μια παγίδα. Επιθυμούν την ειρήνη αλλά η ειρήνη δε θα επέλθει όσο αυτός που τη δυναμίτισε βρίσκει γόνιμο έδαφος για να βλαστήσει, αν όχι η αποδοχή, τουλάχιστον η δικαιολόγηση ενός πολέμου. Το παιχνίδι είναι άσπρο ή μαύρο. Ή είσαι με τον Πούτιν ή δεν είσαι. Στον κατεξοχήν πανευρωπαϊκό αλλά και γενικότερα παγκόσμιο αγώνα για την επικράτηση της Ελευθερίας δεν χωράνε ναι μεν αλλά.
Αν συμφωνούμε μέχρι εδώ, ας κάνουμε τώρα ένα συλλογισμό: είναι άραγε μόνο οι (ως επί το πλείστον αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων) ισαποστάκηδες αυτοί που ξεπλένουν τον Πούτιν; Δυστυχώς όχι, δεν είναι οι μόνοι. Υπάρχει ένα πολύ επικίνδυνο ξέπλυμα του Ρώσου προέδρου από μια άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Η επικινδυνότητά του κρύβεται στο γεγονός ότι αυτό γίνεται με ένα πλάγιο και έξυπνο τρόπο. Υπόλογο για αυτό το ξέπλυμα είναι το πολιτικό ρεύμα ενός ιδιότυπου συντηρητισμού. Οι οπαδοί αυτού του ρεύματος επιζητούν να αυτοπροσδιορίζονται – όσο οξύμωρος κι αν είναι ο όρος αυτός – ως ‘φιλελεύθεροι συντηρητικοί’. Πιστεύουν σε ένα μείγμα ‘ελεύθερης οικονομικής αγοράς με μπόλικη δόση πατριωτισμού και συντηρητικών πολιτικών ιδεών’.
Μήπως θα ήταν άδικο να κατηγορήσουμε τους οπαδούς αυτού του ρεύματος για αμφιταλαντευόμενη στάση απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας; Εξάλλου, δεν έχει φανεί στις τοποθετήσεις τους ότι πράττουν κάτι τέτοιο. Απεναντίας, διατρανώνουν την αντίθεσή τους στον Πούτιν και την πλήρη στήριξή τους στο πλευρό της Ουκρανίας. Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Για να το εξηγήσουμε αυτό, ας ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση κι ας σκεφτούμε τι στην ουσία διακυβεύεται σε αυτό τον πόλεμο.
Όλοι, εξαιρουμένων των ρωσόφιλων, θα συμφωνούσαμε ότι ευκταία κατάληξη αυτής της μεγάλης ιστορικής περιπέτειας που βιώνει σήμερα η Ευρώπη θα ήταν η ήττα του ρωσικού στρατού και η ταπεινωτική αποχώρησή του από το έδαφος της Ουκρανίας. Αρκεί όμως αυτό; Όχι, δεν αρκεί διότι οι πολίτες της Ευρώπης λαχταρούν κάτι παραπάνω. Διακαής πόθος των Ευρωπαίων πολιτών που στέκονται ολόψυχα και χωρίς αστερίσκους στο πλευρό της Ουκρανίας είναι να κατατροπωθεί ο Πούτιν όχι μόνο στο πεδίο των στρατιωτικών μαχών αλλά και στο πεδίο της σύγκρουσης δυο αντίπαλων πολιτικών κοσμοθεωριών: του Φιλελευθερισμού από τη μια μεριά και του Απολυταρχισμού από την άλλη.
Είναι γνωστό τοις πάση ότι στη Ρωσία έχει οικοδομηθεί ένα ιδιόμορφο μοντέλο εξουσίας που χαρακτηρίζεται από αδιαφανείς εκλογικές διαδικασίες, φίμωση, δηλητηρίαση ή και εξόντωση πολιτικών αντιπάλων του Πούτιν, καταπάτηση της ελευθερίας του Τύπου, αυταρχική επίδειξη πυγμής απέναντι σε δικαιωματιστές ή μέλη μειονοτήτων. Πρόκειται για ένα μοντέλο εξουσίας που δε συνάδει με τις φιλελεύθερες αρχές διακυβέρνησης που κάποτε εμπνεύστηκαν οι δημοκρατίες του Δυτικού κόσμου. Κι ας μη γελιόμαστε, η εισβολή στο έδαφος της Ουκρανίας και η μη αναγνώριση της εθνικής ταυτότητας του ουκρανικού λαού αποτελούν μέρος μιας στρατηγικής την οποία ο Πούτιν εξύφαινε από την πρώτη στιγμή που ανήλθε στην προεδρία της Ρωσίας. Ζούμε την τελευταία πράξη μιας κλιμάκωσης που ξεκίνησε στη Ρωσία ήδη από το 2000 και μετά.
Κατατρόπωση του Πούτιν θα σήμαινε ότι ηττημένη από τον πόλεμο δε θα έβγαινε μόνο η ρωσική στρατιωτική μηχανή αλλά και η ρωσική απολυταρχική δομή εξουσίας, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στο Κρεμλίνο σήμερα. Με επιθυμητή κατάληξη τον αγώνα για μια ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική σκηνή της Ρωσίας, η διάχυση φιλελεύθερων ιδεών στο κοινωνικό σώμα των Ρώσων πολιτών θα συνέβαλλε σε αυτό τον σκοπό. Με άλλα λόγια, η δυναμική στήριξη στη μερίδα των ενεργοποιημένων Ρώσων πολιτών που επιζητούν μια πολιτική μεταβολή στο εσωτερικό της χώρας τους, ανάλογη της προ 30ετίας απαλλαγής τους από τον κομμουνισμό.
Ο Πούτιν έχει ένα όραμα για τη χώρα του και για την Ευρώπη που είναι ακατόρθωτο να γίνει συμβατό με φιλελεύθερες αξίες και για αυτό απαιτείται να μπουν εμπόδια πανευρωπαϊκά που θα του φράξουν το δρόμο. Όχι όμως μόνο το δρόμο το δικό του αλλά και των συμμάχων του. Γιατί βοηθούς σε αυτό το έργο του έχει συμμάχους που ασπάζονται την ίδια με αυτόν πολιτική κοσμοθεωρία. Ένας από τους πιο ένθερμους είναι ο υπερεθνικιστής πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν που κατέκτησε άλλη μια θητεία μετά τις τελευταίες εκλογές.
Κλείνοντας εδώ την παρένθεση, ας ξαναγυρίσουμε στο καίριο ερώτημα που θέσαμε παραπάνω: αδικούμε τους οπαδούς του ‘φιλελεύθερου συντηρητισμού’ αν τους κατηγορήσουμε ότι δεν παίρνουν σαφή θέση υπέρ της Ουκρανίας; Η απάντηση φέρνει έναν καθησυχασμό γιατί πολύ απλά δεν υφίστανται καμία αδικία. Οι οπαδοί αυτού ρεύματος πράγματι κρατούν μια διφορούμενη, ασαφή στάση. Πράγματι ξεπλένουν τον Πούτιν. Γιατί γίνεται αυτό; Μα γιατί η θέση τους είναι σαφέστατα υπέρ του πιστότερου ευρωπαίου συμμάχου του Πούτιν, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Βίκτορ Ορμπάν.
Εξυμνούν τον Ορμπάν ως πολιτικό εκφραστή ενός υγιούς πατριωτισμού που ορθώνει ανάχωμα απέναντι στο δικαιωματισμό, την πολιτική ορθότητα και την αλλαγή της δημογραφικής σύνθεσης του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Προκειμένου έτσι να εξυπηρετήσουν το δικό τους πολιτικό αφήγημα, κάνουν τα στραβά μάτια στην έκπτωση του κράτους δικαίου και των φιλελεύθερων αρχών που συντελείται επί διακυβέρνησης Ορμπάν στην Ουγγαρία.
Το άκρως επικίνδυνο είναι ότι υπό τις παρούσες συνθήκες του πολέμου, η υπεράσπιση αυτής της πολιτικής ιδεολογίας δίνει πάτημα στον Πούτιν να συνεχίζει το δικό του πολιτικό σχέδιο. Φανταστείτε να είχαμε τουλάχιστον άλλους 2 ή 3 Ορμπάν στους πρωθυπουργικούς θώκους ευρωπαϊκών κρατών για να καταλάβετε πόσο θα στρεφόταν το παιχνίδι του πολέμου υπέρ του Πούτιν σε μια τέτοια περίπτωση. Θα προέλαυνε σε ευρωπαϊκά εδάφη και θα είχαμε αυτούς που θα έλεγαν ότι γουστάρουμε τους συμμάχους του γιατί είναι γνήσιοι πατριώτες.
Ας κοιταχτούν λοιπόν στον καθρέφτη κι ας σκεφτούν τι κάνουν όλοι αυτοί που με φτηνές ιδεολογίες γίνονται υπηρέτες του πουτινικού ιδεολογικού αφηγήματος. Σε τελική ανάλυση, η μάχη για τη σωτηρία της Ευρωπαϊκής Ιδέας θα δοθεί ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν σε φιλελεύθερες δημοκρατίες και σε εκείνες που κρύβονται και καμουφλάρονται πίσω από το κλείσιμο του ματιού σε πολιτικές ιδεολογίες που υπηρετούν τον Απολυταρχισμό της Μετανεωτερικής Εποχής. Έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία των Νεότερων Χρόνων, έτσι γίνεται τώρα, έτσι θα γίνεται και στο μέλλον. Αναλογιζόμενοι το βάρος των ιστορικών μας ευθυνών, ας διαλέξουμε στρατόπεδο. Το οφείλουμε σαν ενήλικοι που είμαστε, όπως είπε κι ο Σαββόπουλος.
*Ο Κώστας Παπουτσάκης είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 12 Απριλίου 2022 στο marketnews.gr
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει ανθρώπους όπως τον Σαϊντού
Ανήμερα της 25ης Μαρτίου, αυτής της ημέρας που τόσο χαροποιεί όσους αγαπάμε την Ελλάδα και τις ιδέες της Ελευθερίας, έμαθα για την ιστορία του Σαϊντού Καμαρά,ο οποίος παρέλασε με χαρά, ως αριστούχος μαθητής του 1ου Γενικού Λυκείου (ΓΕΛ) Αγίου Δημητρίου.
Ποιος είναι όμως αυτός ο άνθρωπος; Ο 18χρονος σήμερα Σαϊντού Καμαρά γεννήθηκε στη Γουινέα, μεγάλωσε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, που περιελάμβαναν και ενδοοικογενειακή βία και μετά από ένα δύσκολο ταξίδι ανάμεσα από πολλές χώρες βρέθηκε τον Νοέμβριο του 2019 στην Ελλάδα. Ύστερα από ένα διάστημα βρέθηκε να φοιτά στο 1ο ΓΕΛ Αγίου Δημητρίου. Εκεί, με πολλή και σκληρή δουλειά έμαθε καλά ελληνικά και είναι πλέον αριστούχος μαθητής. Το αίτημά του για χορήγηση ασύλου απορρίφθηκε πρωτοδίκως και στις 30 Μαρτίου θα εξεταστεί από την αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή Προσφυγών το αίτημά του σε δεύτερο βαθμό. Ο Δήμος και το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίου Δημητρίου, ο διευθυντής, οι συμμαθητές και οι γονείς τους, καθώς και οι καθηγητές του 1ου ΓΕΛ έχουν όλοι τοποθετηθεί δημόσια υπέρ του μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για τον χαρακτήρα του και το πώς έχει προσαρμοστεί κι ονειρεύεται το μέλλον του στην Ελλάδα. Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η ιστορία του.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να είμαι απολύτως σαφής για ένα πράγμα. Δε γνωρίζω τη νομοθεσία σχετικά με τα άτομα που αιτούνται άσυλο, ούτε τον φάκελο με τα στοιχεία που προσκομίστηκαν για το αίτημα ασύλου του Σαϊντού. Μπορεί, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, να μην το δικαιούται. Σε αυτή την περίπτωση ορθά θα απορριφθεί. Μπορεί, επίσης, να έχει γίνει λάθος και να το δικαιούται, οπότε το λάθος αυτό να διορθωθεί. Μπορεί, τέλος, να είναι σε μια γκρίζα νομικά ζώνη, όπου το αίτημα θα κριθεί σε έναν βαθμό από τους αρμόδιους. Οι νόμοι πρέπει να είναι σεβαστοί και όταν θεωρούμε ότι είναι λάθος, να κινητοποιουμαστε πολίτες και πολιτικοί, εντός κι εκτός Κοινοβουλίου, για να ζητήσουμε την τροποποίησή τους. Το να επιλέγουμε να εφαρμόζουμε νόμους α λα καρτ είναι μια επικίνδυνη διαδικασία, που μακροπρόθεσμα βλάπτει τη Δημοκρατία και θέτει αρνητικά προηγούμενα.
Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, χωρίς να αναφέρω ονόματα και καταστάσεις, θα ήθελα να σας ρωτήσω, καθεμία και καθέναν που διαβάζετε αυτές τις γραμμές: ποια θα ήταν η αντίδρασή σας αν σας έλεγα ότι ένας 18χρονος αριστούχος μαθητής Λυκείου, με όνειρα για σπουδές και σταδιοδρομία στην Ελλάδα, που περήφανα παρέλασε με το σχολείο του για την 25η Μαρτίου, εγκαταλείπει τη χώρα; Υποθέτω ότι όλες κι όλοι θα αναφωνούσατε απογοητευμένοι “Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της”… Βάλτε τώρα στη θέση αυτού του 18χρονου μαθητή τον Σαϊντού…
Η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας, όλες οι προβλέψεις δείχνουν ότι σε μερικές δεκαετίες θα είμαστε λιγότεροι και γηραιότεροι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ικανότητα των επιχειρήσεων να βρίσκουν προσωπικό και τις προοπτικές της οικονομίας. Και αυτό είναι αναμενόμενο να συμβεί από τη στιγμή που, όπως μάθαμε πρόσφατα από τη Eurostat, είμαστε η χώρα με το δεύτερο χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πίσω μόνο από τη Βουλγαρία. Δεν περιμέναμε φυσικά τη Eurostat να μας το πει αυτό. Όλοι όσοι βρισκόμαστε στην αγορά εργασίας γνωρίζουμε τους μισθούς που μας προσφέρονται. Γνωρίζουμε το χαμηλό επίπεδο των κοινωνικών υπηρεσιών, παρότι κατευθύνονται εκεί σημαντικά ποσά, λόγω της ανεπαρκέστατης κρατικής διαχείρισης και του ξεπερασμένου πλαισίου λειτουργίας. Ένα παιδί έχει έξοδα και απαιτεί ένα ικανό επίπεδο κοινωνικών υπηρεσιών (νηπιαγωγεία, περίθαλψη κ.ο.κ.). Και φυσικά, ακόμα κι αν αυτοί οι λόγοι εξαλείφονταν θαυματουργά μέσα σε μια νύχτα (κι όχι φυσικά με τον περιορισμό του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση, όπως τεχνηέντως προσπαθούν να μας πείσουν τελευταία διάφοροι ακροδεξιοί κύκλοι), θα χρειάζονταν χρόνια μέχρι τα παιδιά αυτά να γίνουν ενήλικες. Να κλείσω αναφέροντας απλά ότι η πορεία των μισθών στη χώρα είναι αναμενόμενη, από τη στιγμή που η Ελλάδα σε όλες τις διεθνείς μετρήσεις οικονομικής ελευθερίας κατατάσσεται εδώ και χρόνια στις σχετικά ανελεύθερες χώρες.
Έχοντας στο νου μας όλα τα παραπάνω, ας επιστρέψουμε στον αριστούχο 18χρονο Σαϊντού που επιθυμεί να σπουδάσει και να δουλέψει στην Ελλάδα. Αν τελικά αποφασιστεί ότι δε δικαιούται άσυλο, θα πρέπει να απελαθεί, δεν υπάρχει κάποια άλλη νόμιμη διέξοδος. Και με την αύξηση των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν χιλιάδες ακόμα νέοι άνθρωποι όπως ο Σαϊντού, που μιλάνε ελληνικά, θεωρούν την Ελλάδα μια δεύτερη πατρίδα και θέλουν να μείνουν σε αυτή. Γιατί να στερηθούμε αυτούς τους ανθρώπους, που μας θέλουν και τους χρειαζόμαστε; Γιατί να στερηθούμε τους σημερινούς αλλά και αυριανούς τεχνίτες, υπαλλήλους, καθηγητές; Γιατί να στερηθούμε καινούργιους φίλους και γείτονες; Δε μιλάω προφανώς για μια άνευ όρων παραμονή όλων των ατόμων που παράτυπα διαμένουν στην Ελλάδα, όχι. Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι πρέπει να ξεκινήσουμε το συντομότερο δυνατό τις διαδικασίες για τη δημιουργία ενός αξιόπιστου και γρήγορου νομικού πλαισίου, που θα επιτρέπει σε άτομα που έχουν προσαρμοστεί στην Ελλάδα και επιθυμούν να μείνουν και να δουλέψουν, να μπορούν να το κάνουν νόμιμα, όπως ακριβώς κι ο Σαϊντού.
Προσωπικά, έχω κουραστεί να βλέπω την Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της, είτε είναι γεννημένα εδώ είτε είναι γεννημένα αλλού. Εσείς;
*Ο Μάνος Πιτροπάκης είναι Γενικός Γραμματέας της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο marketnews.gr, στις 28 Μαρτίου 2021.
Η ελληνική οικονομία και το δημόσιο χρέος στην μετά-COVID19 εποχή
Σας προσκαλούμε στη διαδικτυακή μας εκδήλωση – συζήτηση την Πέμπτη 17/02 και ώρα 21:00, με θέμα: “Η ελληνική οικονομία και το δημόσιο χρέος στην μετά-COVID εποχή”.
Ομιλητές θα είναι οι κ.κ.: Κωνσταντίνος Γάτσιος, Καθηγητής Οικονομικών Επιστημών, πρώην Πρύτανης Ο.Π.Α. και Γεώργιος Προκοπάκης, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Pennsylvania, Σύμβουλος Επιχειρήσεων.
Η συζήτηση θα διεξαχθεί μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας Zoom.
Ο σύνδεσμος σύνδεσης βρίσκεται εδώ.
Meeting ID: 845 0372 7215
Passcode: 289247
Δελτίο Τύπου
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία ολοκλήρωσε με επιτυχία το 9ο της Συνέδριο το Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2021
με τα μέλη της να εκλέγουν νέα Συντονιστική Επιτροπή για τη διετία 2021-2023.
Πρόεδρος του κόμματος επανεξελέγη η Δέσποινα Λιμνιωτάκη και Αντιπρόεδρος ο Χρήστος Μαυρόγιαννης. Στη θέση του Γενικού Γραμματέα εξελέγη ο Μάνος Πιτροπάκης, Οικονομικός Υπεύθυνος αναλαμβάνει ο Πάνος Τάρταρης ενώ στο νέο σχήμα εκλέγονται επίσης οι Δημήτρης Ρίτσος, Πέτρος Παπαλιανός, Σοφία Φαρσάρη και ο Κώστας Παπουτσάκης (αναπληρωματικό μέλος).
Στο συνέδριο συζητήθηκαν όλα τα θέματα που αφορούν στην Ελλάδα της επόμενης ημέρας και διατυπώθηκαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προτάσεις από τους προσκεκλημένους ομιλητές, οι οποίοι επιβεβαίωσαν ότι οι λύσεις θα πρέπει να αναζητηθούν στα πεδία της μεγιστοποίησης της οικονομικής ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων, της σύνεσης στη χάραξη δημοσιονομικής πολιτικής, της καλλιέργειας συνεργασιών και του σεβασμού στο Κράτος Δικαίου και τη φιλελεύθερη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια στα οποία, λόγω κορονοϊού, οι πολιτικές εκδηλώσεις διεξάγονταν αποκλειστικά διαδικτυακά, τα μέλη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν τον ρόλο που μπορεί να παίξει το κόμμα στον σημερινό κόσμο της πανδημίας και της κλιματικής κρίσης, με τις ιδέες της ελευθερίας και της ανθρώπινης ανάπτυξης σε πρώτο πλάνο. Το κοινό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο αύξησης της απήχησης του προγράμματος του, πολλές προτάσεις του οποίου γίνονται όλο και περισσότερο αποδεκτές και ζητούμενες από την κοινωνία. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία επιστρέφει περισσότερο συμμαχική και μάχιμη από ποτέ, επενδύοντας σε ανθρωποδίκτυα και σε προτάσεις που έχουν στον πυρήνα τους το βασικό της σύνθημα: δουλειές κι ελευθερίες.
Ανακοίνωση
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία δηλώνει την οργή της και καταδικάζει απερίφραστα τη χθεσινή επίθεση στον Οδυσσέα Βλαχονικολό, φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΟΠΑ) και μέλος της Πανελλήνιας Ανεξάρτητης Κίνησης Σπουδαστών (ΠάΝΚΣ), από άτομα που φέρονται να ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Αφορμή για την επίθεση αυτή φαίνεται να είναι η υποστήριξη του Οδυσσέα στη λειτουργία της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ακριβώς για την αποφυγή τέτοιων περιστατικών βίας. Το ακόμα πιο εξοργιστικό στο συμβάν είναι ότι η αστυνομία, παρότι κλήθηκε άμεσα, δεν επενέβη! Δεν μπήκε καν στον χώρο του ΟΠΑ!
Θεωρούμε τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου στην προστασία της σωματικής του ακεραιότητας και στην ελευθερία της έκφρασης δεδομένα κι αυτονόητα. Αλλά τελικά ίσως και να μην είναι, τουλάχιστον στα πανεπιστήμια, όπως δείχνει το χθεσινό συμβάν, αλλά και παλαιότερα. Ο πρύτανης του ΟΠΑ, κ. Μπουραντώνης, ο οποίος είχε υποστεί κι ο ίδιος επίθεση στο γραφείο του πριν από μήνες από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, αρκέστηκε σε άτολμα μισόλογα. Από κρατικούς λειτουργούς, που πληρώνονται από τους φόρους μας, θα περιμέναμε πολύ περισσότερα.
Αν η πανεπιστημιακή αστυνομία, αν και όταν λειτουργήσει, αντιμετωπίζει τα φαινόμενα βίας με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή μη αντιμετωπίζοντάς τα, καλύτερα να μη λειτουργήσει καθώς θα πρόκειται για σπατάλη χρημάτων. Καλούμε τα Υπουργεία Προστασίας του Πολίτη, Παιδείας και τον Πρύτανη του ΟΠΑ να αναλάβουν τις ευθύνες τους και, πέραν από το να εξασφαλίσουν ότι θα βρεθούν οι θύτες της χθεσινής επίθεσης και ότι θα οδηγηθούν το συντομότερο δυνατό στη δικαιοσύνη, να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο στη διάθεσή τους για να είναι ο Οδυσσέας ο τελευταίος φοιτητής, τόσο στο ΟΠΑ όσο και αλλού, που δέχεται επίθεση για τις ιδέες του!
Περί σκύλων διάσωσης
Του Νίκου Χαραλάμπους*
Δεν είχα ποτέ κατοικίδιο και δεν έχω καμία πρόθεση να αποκτήσω. Αν οι κόρες μου ζητήσουν ποτέ να αποκτήσουμε, θα τις υποβάλλω στο τεστ του αβγού (θα πρέπει να κρατήσουν ένα αβγό για μια εβδομάδα που θα το έχουν μαζί τους κάθε ώρα και στιγμή και θα το προσέχουν για να μην σπάσει. Αν σπάσει το αβγό θα χρειαστεί να ξαναπεράσουν τη δοκιμασία από την αρχή).
Όμως δεν ξέρω τι με έχει πιάσει την τελευταία χρονιά και βλέπω βίντεο διάσωσης σκύλων. Τώρα πια με έχει καταλάβει ο αλγόριθμος του facebook και τα στέλνει μαζικά.
Οι διασώστες βρίσκουν τα σκυλιά σε κακή κατάσταση. Κάποιες φορές είναι εγκαταλελειμμένα από τους ιδιοκτήτες τους, άλλες φορές χτυπημένα από αυτοκίνητα και δίκυκλα, άλλες φορές έχουν υποστεί αμέλεια ή και βασανισμό από τους ιδιοκτήτες τους. Άλλες φορές έχουν γεννηθεί αδέσποτα. Έχουν χάσει το τρίχωμα τους και είναι γεμάτα ψύλλους, έχουν πληγές, σε κάποια τους λείπουν πόδια. Σε κάποια τους έχουν επιτεθεί άλλα μεγαλύτερα σκυλιά. Ψυχολογικά και σωματικά έχουν καταλήξει. Υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις που τα σκυλιά έχουν γεννήσει κουτάβια σε άθλιες συνθήκες που είναι αδύνατο να επιβιώσουν όλα.
Οι διασώστες τα παίρνουν, τα πάνε στον κτηνίατρο, τα καθαρίζουν, (καθαρτικό σημείο στα βίντεο το μπάνιο του σκύλου), θεραπεύουν τις πληγές τους και μετά τα δίνουν σε προσωρινούς κατόχους που τα φροντίζουν μέχρι να υιοθετηθούν σε μόνιμη βάση από ιδιοκτήτες.
Tι με κάνει να τα βλέπω; Έχω καταλήξει στις εξής σκέψεις και συμπεράσματα:
Πρώτον, μου κάνει τρομερή εντύπωση πώς άνθρωποι που παίρνουν ένα ζώο το εγκαταλείπουν συχνά με πολύ άθλιο τρόπο. Ένας από τους λόγους που δεν έχω πρόθεση να πάρω ένα ζώο είναι και η πιθανότητα να μην μπορώ να το φροντίσω και να πρέπει να το αφήσω. Φυσικά δεν θα το άφηνα ποτέ στο δρόμο ή σε ένα κουτί ή στο δάσος όπως έχω δει σε κάποια από τα βίντεο. Οι άνθρωποι αυτοί που τα αφήνουν με αυτό τον τρόπο υποτίθεται είναι φιλόζωοι! Αυτοί πήραν το ζώο στην αρχή! Και τώρα πάνε και το αφήνουν στα σκουπίδια;
Το ψυχολογικό σοκ στο ζώο πρέπει να είναι καταστροφικό. Υπάρχουν καταφύγια και υπάρχει, φαντάζομαι, ένα δίκτυο φιλόζωων που μπορούν να βρούν μια νέα οικογένεια για το σκυλί. Ποιος ο λόγος να το πετάξεις στα σκουπίδια ή να το βάλεις σε μια πλαστική σακούλα ή να το πας σε ένα απομακρυσμένο σημείο να το βγάλεις έξω από το αυτοκίνητο και να φύγεις αφήνοντάς το πίσω; Αδιανόητα πράγματα!
Δεύτερον, μου αρέσει να βλέπω -μάλλον ως νότα αισιοδοξίας και ελπίδας- πώς η ζωή και η υγεία επιστρέφει στα ζώα με λίγη φροντίδα και στοργή. Κάποια από τα αυτά τα σκυλιά τα προλαβαίνουν ώρες πριν το θάνατο τους. Από αυτό το ναδίρ της ύπαρξης τους σε μερικές εβδομάδες τα ζώα μεταμορφώνονται. Η «προσωπικότητα» τους και η έκφρασή τους αλλάζει. Αυτό το ‘χτίσιμο’ και η ‘επαναφορά’ μάλλον ακουμπούν την ψυχολογία μου με κάποιο τρόπο (ένα από τα καλύτερα παιδικά παραμύθια μου ήταν το ‘Παραμύθι χωρίς όνομα’ της Πηνελόπης Δέλτα. Όσοι και όσες το έχουν διαβάσει θα καταλάβουν τον παραλληλισμό).
Τρίτον, θα πρέπει να είναι μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση και ανταμοιβή σε ανθρώπινο κεφάλαιο αυτή η δραστηριότητα για τους διασώστες. Αρχικά φαίνεται πως οι άνθρωποι που ασχολούνται με το να διασώζουν σκυλιά, δεν έχουν μια άμεση υλική ανταμοιβή. Δίνουν το χρόνο τους για να τρέχουν σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, στις ράχες αυτοκινητόδρομων, ακανθώδεις θάμνους, γιαπιά και η μόνη ουσιαστική ανταμοιβή είναι η αγάπη των ζώων που σώζουν και η αίσθηση πως, αν υπάρχει ένας κόσμος ψυχών εκεί έξω, τότε αυτός ο κόσμος γίνεται πιο όμορφος με την συμβολή τους.
Ειδικά οι άνθρωποι που περιποιούνται σκυλιά με ειδικές ανάγκες (τυφλά, χωρίς όλα τα πόδια τους, με νευρολογικές ασθένειες) πρέπει να λαμβάνουν ένα ακόμα ιδιαίτερο και ανώτερο είδος ψυχικής ανταμοιβής.
Τέταρτον, στα βίντεο δεν βλέπουμε μόνο οργανισμούς διάσωσης από την ‘προηγμένη’ δυτική Ευρώπη αλλά και από μέρη που δεν περιμένει κάποιος πως προσέχουν αυτά τα θέματα. Βλέπουμε βίντεο από την Σερβία, την Ινδία και την Κίνα. Η Ελλάδα εκπροσωπείται επάξια από τον Τάκη (Αναζητήστε στο facebook: Takis Shelter).
Αυτό το άρθρο το υπογράφω ως μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας οπότε κάποιος ή κάποια θα αναρωτηθεί που βρίσκεται η πολιτική σε όλα αυτά. Η πολιτική πτυχή βρίσκεται στο ότι, ενώ το κράτος και οι δήμοι έχουν υπηρεσίες για αδέσποτα ζώα, οι καλύτερες και πιο αξιόλογες προσπάθειες αλλά και η πιο αποτελεσματική ευαισθητοποίηση του κοινού γίνεται από ιδιώτες και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Οργανισμούς ή άτομα που βασίζονται στις δωρεές όσων ενδιαφέρονται. Επίσης, οι κρατικές υπηρεσίες έχουν τη φήμη (δεν ξέρω κατά πόσο δικαιολογημένη) πως, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, κάνουν ευθανασία στα ζώα, ενώ οι μη κρατικές οργανώσεις θα επιδιώξουν να βρουν οικογένειες που θα τα υιοθετήσουν.
Το έργο αυτών των οργανώσεων δεν είναι μόνο ‘ρομαντικό’ ή ‘ιδεαλιστικό’. Αδέσποτα ή εγκαταλελειμμένα ζώα μπορούν να κολλήσουν και να διαδώσουν ασθένειες, επομένως τίθεται και ένα σοβαρό θέμα δημόσιας υγείας στο οποίο οι οργανώσεις διάσωσης ζώων επιτελούν ένα σημαντικό έργο.
Με τόσα ζώα που διασώζονται κάθε χρόνο, αναρωτιέμαι γιατί ένας φιλόζωος ιδιοκτήτης θα πήγαινε σε εκτροφείο κουταβιών για να πάρει ένα σκύλο. Για τα εκτροφεία σκύλων έχουν ακουστεί ιστορίες κακομεταχείρισης και παραμέλησης. Αν οι κόρες μου ανταποκριθούν επάξια στο τεστ του αβγού, το επόμενο βήμα θα είναι να υιοθετήσουμε (να υιοθετήσουν –η στάση μου απέναντι στο ενδεχόμενο απόκτησης ενός ζώου δεν έχει αλλάξει- αυτές θα το φροντίσουν) ένα ζωάκι που έχει διασωθεί από μια δύσκολη κατάσταση. Σίγουρα θα είναι η καλύτερη συνέχεια και κατάληξη μιας όμορφης ιστορίας. Σαν αυτές που μου στέλνει ο αλγόριθμος του facebook.
* Ο Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο liberal.gr στις 18 Ιανουαρίου 2021
Είμαστε δεύτερης κατηγορίας πολίτες, ευλόγησον
Του Μάνου Πιτροπάκη*
Το τελευταίο μου άρθρο στο πάντα φιλόξενο MarketNews δημοσιεύτηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν, στις 16/1/2020. Από αυτόν τον χρόνο, τους 9 μήνες μεταξύ 9/3/2020 – 9/12/2020 υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία στον Στρατό Ξηράς (περνώντας μάλιστα την άνοιξη στο νότιο Έβρο, ζώντας από κοντά τη μεταναστευτική-προσφυγική κρίση), συνεπώς, σύμφωνα με τον Στρατιωτικό Κανονισμό, όφειλα να αναστείλω την πολιτική δραστηριότητά μου, στην οποία φυσικά περιλαμβάνεται κι η αρθρογραφία.
Έχουν περάσει πολλές ιδέες από το μυαλό μου για το θέμα αυτού του άρθρου. Τελικά, μετά τις προχθεσινές (γράφω αυτό το άρθρο απόγευμα προς βράδυ 6/1) ανήκουστες δηλώσεις του Υπουργού Ανάπτυξης κι Αντιπροέδρου της ΝΔ, Αδώνιδος Γεωργιάδη, και των εικόνων ντροπής στους ναούς, που επιβεβαίωσαν την προαναγγελθείσα ανυπακοή της Εκκλησίας στα πιο πρόσφατα περιοριστικά μέτρα, τα οποία απαγόρευαν την παρουσία πιστών στις λειτουργίες, η οργή που ένιωσα δε μου άφησε κανένα περιθώριο.
Ξεκινάμε από τον κ. Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ το πρωί της 5/1, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Θέλω να είμαι ειλικρινής, ένας από τους λόγους που ελήφθη η απόφαση για την καραντίνα αυτής της εβδομάδος, ήταν το προηγούμενο της Θεσσαλονίκης…
Τότε κάποιοι λοιμωξιολόγοι μάς έλεγαν ότι θα έπρεπε να γίνει καραντίνα στη Θεσσαλονίκη πριν την εορτή του Αγίου Δημητρίου. Εμείς από σεβασμό στην παράδοση, στην Ορθοδοξία στην πίστη, δεν βάλαμε καραντίνα πριν τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, θυμίζω ότι αυτό ήταν το βασικότερο λάθος που έγινε στη Θεσσαλονίκη και το παραδέχθηκε και ο πρωθυπουργός στη Βουλή» και «Κατά την ημέρα αυτή συνέρρεαν οι πιστοί, δεν μπόρεσε η εκκλησία να ελέγξει τη συρροή, και μετά η Θεσσαλονίκη έγινε η πόλη που θρήνησε τα περισσότερα θύματα.
Αυτή η εικόνα του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, προβαλλόμενη στην εικόνα των Θεοφανείων που είναι μια πάνδημη, πανηγυρική λειτουργία, μας οδήγησε στο lockdown».
Νομίζω ότι δε χρειάζεται καμία περαιτέρω εξήγηση. Ο υπουργός παραδέχεται ωμά ότι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί οι εκατοντάδες νεκροί στη Θεσσαλονίκη τις εβδομάδες μετά τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου αλλά προτίμησαν να σεβαστούν την παράδοση και την πίστη.
Για όποιον δε γεννήθηκε χθες σε αυτή την ώρα και δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, ουσιαστικά η Κυβέρνηση δεν ήθελε να δυσαρεστήσει την Εκκλησία, της οποίας οι πιστοί αποτελούν διαχρονικά μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της. Όταν, όμως, ζούμε, από τον περασμένο Μάρτιο, μια πανδημία που έχει κοστίσει τη ζωή σε χιλιάδες συμπολίτες μας, δεν υπήρχε τον Οκτώβριο και δεν υπάρχει και σήμερα κανένα περιθώριο παρουσίασης φαινομένων συνωστισμού, ανεξαρτήτως των πεποιθήσεων, θρησκευτικών ή άλλων, που μπορεί να τις δικαιολογήσουν.
Ο επακόλουθος καυγάς μεταξύ του κ. Γεωργιάδη, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρα και του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Ταραντίλη, για το αν με τη φράση “κάποιοι λοιμωξιολόγοι” εννοούσε την Επιτροπή Λοιμωξιολόγων ή “κάποιους λοιμωξιολόγους, αυτούς που έβγαιναν στα τηλεοπτικά δίκτυα και εισηγούντο αυστηρότερα μέτρα” είναι παγερά αδιάφορος για τον καθένα μας και προσβλητικός προς αυτούς που άφησαν πίσω οι νεκροί από κορωνοϊό συμπολίτες μας.
Ο κ. Γεωργιάδης δήλωσε ότι ήθελε να είναι ειλικρινής. Ήταν απολύτως. Μέχρι αυτή την ώρα που γράφω, κάποια έκφραση συγγνώμης ή παραιτήσεις δεν έχουν υπάρξει. Αναγκάζομαι να φτάσω στο συμπέρασμα ότι αυτές πρέπει να θεωρούνται πολυτέλεια στην Ελλάδα, κάθε φορά που χάνονται άνθρωποι εξαιτίας παραλείψεων της εκάστοτε κυβέρνησης. Καμία τσίπα.
Στα της Εκκλησίας, τώρα. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να γράψω. Επειδή είναι πολλά αυτά που μπορεί να γράψει κάποιος για τη στάση της, καθώς και πολλών ιερωμένων της μέσα στην πανδημία. Τίποτα, όμως, δεν ξεπερνάει την (4/1) ομόφωνη απόφαση της Ιεράς Συνόδου, η οποία ανακοίνωσε ότι δεν αποδέχεται τα έκτακτα κυβερνητικά μέτρα, τα οποία επέβαλαν το να γίνουν χωρίς πιστούς οι Λειτουργίες των Θεοφανίων ανά τη χώρα και να μη γίνει Αγιασμός των υδάτων!
Επικαλούνταν, μάλιστα την προηγούμενη Κοινή Υπουργική Απόφαση, η οποία πλέον δεν ήταν σε ισχύ. Την επόμενη μέρα, αφού ο Αρχιεπίσκοπος πήγε στο Μέγαρο Μαξίμου, για να τελέσει τη θρησκευτική ορκωμοσία σχεδόν όλων των νέων μελών της Κυβέρνησης, τα οποία ορκίζονταν να υπακούν στο Σύνταγμα και στους Νόμους, είχε συνομιλία με τον Πρωθυπουργό και τελικά έκανε μεγαλόκαρδα πίσω στο να μη γίνει Αγιασμός των υδάτων. Φυσικά και τηρήθηκαν απαρέγκλιτα κι αυστηρά τα μέτρα κατά της διασποράς του κορωνοϊού στους ναούς ανά την επικράτεια και φυσικά οι αστυνομικές δυνάμεις έξω από αυτούς απέτρεψαν την είσοδο πιστών, σύμφωνα με τα ισχύοντα κυβερνητικά μέτρα που απαγόρευαν την παρουσία τους στις Θείες Λειτουργίες. Καλά, εντάξει, μια πλάκα έκανα! Είδαμε εικόνες και βίντεο σε οποιαδήποτε γωνιά του διαδικτύου κι αν βρεθείτε, που έδειξαν την πλήρη ποδοπάτηση των μέτρων.Μαζί με τις προειδοποιήσεις πολλών ειδικών ότι, σε συνδυασμό με τη χαλάρωση των γιορτών, σε 10-15 μέρες θα βρούμε μπροστά μας σε αριθμό κρουσμάτων, διασωληνωμένων και θανάτων τη σημερινή επίδειξη δύναμης της Εκκλησίας έναντι του οργανωμένου κράτους. Όσο για τους λαλίστατους σε άλλες περιπτώσεις κ.κ. Χαρδαλιά και Χρυσοχοΐδη, μη σας εκπλήσσει η σημερινή σιωπή τους. Είπαν επειδή είναι αργία να απολαύσουν λίγο παραπάνω ύπνο….τον ύπνο του δικαίου, από κάθε άποψη.
Ας αποδεχτούμε απλά ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν δύο κατηγοριών πολίτες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η Εκκλησία και πολιτικοί σαν τον κ. Γεωργιάδη. Στη δεύτερη, όλοι εμείς που τους πληρώνουμε με τους φόρους μας. Να τους χαιρόμαστε. Κι ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε αυτό το αίσχος.
* Ο Μάνος Πιτροπάκης είναι Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο marketnews.gr στις 12 Ιανουαρίου 2021
Ισχυροποίηση ή κρίση χρέους;
Του Ολύμπιου Ράπτη*
Όταν ΜΜΕ, πολιτικοί αριστερά και δεξιά και ο μέσος πολίτης θριαμβολογούν που «θα πέσει χρήμα στην αγορά από τις Βρυξέλλες», οι ιδεοληπτικοί και ανάλγητοι φιλελεύθεροι αναρωτιόμαστε: από πού θα έρθουν τα λεφτά, αν όχι από την ίδια την αγορά, και με τι κόστος για τις επόμενες γενιές;
Η ανησυχία, ωστόσο, αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, δεν είναι τόσο για την Ελλάδα, γιατί τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή τα ποσά που θα κληθεί να επιστρέψει θα είναι πολύ λιγότερα από αυτά που θα καρπωθεί (το πώς θα «απορροφηθούν» είναι άλλο θέμα). Η ανησυχία είναι μακροπρόσθεσμα για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οδεύουμε προς ισχυροποίηση της Ε.Ε. ή προς κρίση χρέους που θα την αποδυναμώσει σταδιακά;
Ας δούμε τους λόγους ανησυχίας έναν προς έναν:
1. Καμία επίσημη ή ανεπίσημη πρόταση αύξησης δαπανών της Ε.Ε. δεν αναφέρει το προσδοκώμενο ή επιθυμητό έλλειμμα.
Είτε μιλάμε για την πάγια αρχή της Ένωσης Ευρωπαίων Φεντεραλιστών (UEF) ότι η Ε.Ε. πρέπει να έχει αυξημένους ίδιους πόρους (δηλ. πανευρωπαϊκοί φόροι και δανεικά) προκειμένου να μην εξαρτάται από τα κράτη-μέλη της για τη χρηματοδότηση της λειτουργίας της, είτε για τα 500 δισ. από την ιστορική συμφωνία Μέρκελ – Μακρόν, είτε για τα 2 τρισ. του Ευρωκοινοβουλίου (φήφισμα 15/5/2020), είτε για τη συμβιβαστική πρόταση της Επιτροπής για 750 δισ. (που θα αποτελέσει το αντικείμενο διαπραγματεύσεων από τα κράτη-μέλη στο Συμβούλιο), εντοπίζουμε παντού μία θεμελιώδη ασάφεια: Πουθενά δεν υπάρχει έστω και η παραμικρή αναφορά στο προσδοκώμενο κόστος αποπληρωμής των νέων ιδίων πόρων της Ε.Ε. που θα μαζευτούν μέσω ομολόγων και το εκτιμώμενο ή επιθυμητό ετήσιο έλλειμμα.
Αυτά που δημοσιεύονται στην πρόταση της Επιτροπής είναι μονάχα:
α) ο μαθηματικός τύπος υπολογισμού των κεφαλαίων προς διάθεση ανά κράτος-μέλος (32 δισ. για την Ελλάδα συνολικά), β) οι υπολογισμοί από τα προσδοκώμενα έσοδα από την πρόσθετη φορολογία με τη ρητή επισήμανση ότι:
– είναι «κατ’ εξαίρεση και προσωρινοί» – κανένας νέος δανεισμός μετά το 2024 (ποιος το πιστεύει, αλήθεια, ειδικά αν επιτευχθεί αρχικά θεαματική ανάπτυξη;),
– «θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αποπληρωμή», όχι ότι θα είναι σίγουρα αρκετοί για την αποπληρωμή –
η Επιτροπή θα προτείνει μέσα στην περίοδο 2021-2027 πρόσθετους νέους ίδιους πόρους μέσω φορολογίας (πέραν αυτών που προτείνει τώρα),
– τα κράτη-μέλη σε κάθε περίπτωση θα αρχίσουν να αποπληρώνουν τα ομόλογα με βάση το ποσοστό συμμετοχής τους στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. μετά το 2027 και, για να καμφθούν οι αντιστάσεις διαφόρων κρατών-μελών, τα περίφημα rebates, όπως αυτά που είχε κερδίσει η Βρετανία, θα καταργηθούν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου απ’ ό,τι είχε αρχικά προβλεφθεί.
2. Τα όποια ελλείμματα της Ε.Ε. θα καλυφθούν αποκλειστικά ή κυρίως από νέους φόρους, όχι μειώσεις δαπανών.
Το σημείο αυτό είναι θεμελιώδους σημασίας. Αν θέλουμε οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης να δώσουν άριστη βαθμολογία στα ομόλογα μακράς διαρκείας της Ε.Ε. -ώστε να έχει και νόημα το εγχείρημα- θα πρέπει τα έσοδα να καλύπτουν επαρκώς τα έξοδα. Αλλά, όπως είδαμε με την περίπτωση της Ελλάδας, που έκανε τα αντίθετα από την Κύπρο και την Ιρλανδία, ειδικά κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κάλυψη των ελλειμμάτων αποκλειστικά ή κυρίως μέσω αύξησης φορολογίας είναι συνταγή οδυνηρής ύφεσης και ανεργίας. Ο πρόσφατα εκλιπών οικονομολόγος Alberto Alesina είχε αποδείξει πως η μείωση δημοσίων δαπανών αντί της αύξησης φόρων είναι και πιο αποτελεσματική και λιγότερο δαπανηρή. Δυστυχώς η κουβέντα αυτή, ωστόσο, δεν μπορεί καν να μπει στο τραπέζι ως εναλλακτική, γιατί το σημείο εκκίνησης είναι η δημιουργία νέου χρέους – «ομοσπονδιακού» χρέους.
3. Ακόμα και αν γίνουν αποδεκτοί (δύσκολο), οι νέοι φόροι ίσως να μην αποδώσουν, προκαλώντας και δημοσιονομικό έλλειμμα και έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Η φορολογία, ως πεδίο πολιτικής, απαιτεί διπλή ομοφωνία στο Συμβούλιο των κρατών-μελών της Ε.Ε. Ομοφωνία αρχικά για να ενταχθεί ένα θέμα προς συζήτηση και ομοφωνία στην έγκρισή του.
Με τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ευρωκοινοβουλίου (Κεντροδεξιοί, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι, Κεντροαριστεροί, ακόμα και ευρωσκεπτικιστές), η Επιτροπή λοιπόν προτείνει να εισαγάγει νέα, τύποις «ομοσπονδιακή», φορολογία σε ευρωπαϊκό επίπεδο -πρόσθετα με τις υπάρχουσες εθνικές- στοχεύοντας σε έσοδα από:
– εταιρείες της ψηφιακής οικονομίας (που ομολογουμένως φοροδιαφεύγουν),
– δεκάδες χιλιάδες εταιρείες με τζίρο άνω των 750 εκατ. ευρώ/χρόνο, επειδή «επωφελούνται από την πρόσβαση στην κοινή αγορά», καθώς και
– περιβαλλοντικούς φόρους.
Την περίοδο αυτή, η Επιτροπή έχει ξεκινήσει τις κρούσεις στα κράτη-μέλη να αποδεχθούν ότι 70.000 εταιρείες μεγάλου τζίρου θα δίνουν ετησίως ένα σταθερό ποσό υπέρ της Ε.Ε. Πώς θα πεισθούν τα κράτη-μέλη, όχι μόνο αυτά που εφαρμόζουν φιλελεύθερες πολιτικές, όπως η Ολλανδία, αλλά και εκείνα που ήδη επιβάλλουν υψηλούς συντελεστές εταιρικής φορολογίας, αν φοβούνται ότι θα αντιμετωπίσουν φυγή κεφαλαίων;
Οπως έχουμε δείξει και στο παρελθόν, τα προσδοκώμενα ποσά ενδέχεται και να μην είναι καν ρεαλιστικά. Ακόμα και αν είναι όμως, ίσως να μην αρκούν για να καλύψουν το έλλειμμα, αλλά αντιθέτως να είναι αρκετά για να πλήξουν την ικανότητα προσέλκυσης επενδύσεων. Ο «ψηφιακός φόρος», για παράδειγμα, παλαιότερα εκτιμάτο από την ίδια την Επιτροπή σε 5 δισ./έτος πανευρωπαϊκά. Τώρα η Επιτροπή θεωρεί ότι το συνολικό νούμερο μπορεί να είναι και διπλάσιο, δηλ. 10 δισ. ευρώ! Με δεδομένη την αδυναμία ομοφωνίας, η Γαλλία που το εφάρμοσε μόνη της κατάφερε να συλλέξει 500 εκατ./χρόνο. Είμαστε σίγουροι ότι έχουμε 20 οικονομίες στο επίπεδο της Γαλλίας στην Ε.Ε. για να φτάσουμε τα 10 δισ.;
4. Καμία δημοσιευμένη μελέτη επιπτώσεων, καμία καμπύλη Laffer για τον υπολογισμό του βέλτιστου επιπέδου φορολόγησης.
Σε αντίθεση με την πάγια πρακτική της Επιτροπής να συνοδεύει νομοθετικές προτάσεις με μελέτες επιπτώσεων, λόγω προφανώς των έκτακτων συνθηκών και της πίεσης να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος, δεν απαντάται αν η πρόσθετη φορολόγηση θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας συνολικά. Και αν είναι ήδη αμφίβολο ότι τέτοιοι φόροι αρκούν να καλύψουν ικανοποιητικά χρέος 750 δισ. ευρώ, πώς θα καλύπταμε στο μέλλον ένα άνοιγμα των 2 τρισ. ευρώ, όπως αυτό που προτείνει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που σε τελική ανάλυση μπορεί και να απορρίψει τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. αν δεν συμφωνεί με το πιο φειδωλό Συμβούλιο;
5. Φιλοευρωπαίοι και Φεντεραλιστές συζητούν αν ξεκίνησε η «εποχή Χάμιλτον» για την Ευρώπη, ενώ ενδέχεται αντιθέτως να ξεκινά μία κρίση χρέους της Ε.Ε. μακροπρόθεσμα.
Το 1790, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, πρώτος υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, έδωσε μία καινοτόμα λύση στην κρίση χρέους των Βορείων Πολιτειών με την έκδοση ομοσπονδιακού χρέους που θα χρηματοδοτούνταν -όπως προβλέπεται και σήμερα στην Ευρώπη- μέσω ομοσπονδιακής φορολογίας [και αυτό παρά τις σοβαρές αντιδράσεις μερικών από τους «πατέρες της ομοσπονδιοποίησης των Αμερικανικών Πολιτειών», όπως ο Τόμας Τζέφερσον και ο Τζέιμς Μάντισον].
Σήμερα, ο Γερμανός επίτροπος Προϋπολογισμού Johannes Hahn θεωρεί ότι δεν βιώνουμε κάτι ανάλογο, γιατί ο δανεισμός της Ε.Ε. θα έχει υποχρεωτικό χρονικό ορίζοντα λήξης, ενώ αντιθέτως ένθερμοι φεντεραλιστές όπως ο Φιλελεύθερος Γκι Φέρχοφσταντ θεωρούν ότι, ναι, είμαστε πλέον έτοιμοι για μία τέτοια μετάβαση προφανώς με ακόμα υψηλότερα μελλοντικά επίπεδα δημοσίων δαπανών σε επίπεδο Ε.Ε.
Η συζήτηση είναι ατελέσφορη και ενδεχομένως και παραπλανητική αν παραλείψουμε τις δύο τουλάχιστον θεμελιώδεις διαφορές Αμερικής και Ευρώπης.
Πρώτον, για δεκαετίες μετά την έκδοση ομοσπονδιακού χρέους στην Αμερική των τελών του 18ου αι.-αρχές 19ου αι. οι ομοσπονδιακοί προϋπολογισμοί των ΗΠΑ ήταν πρωτίστως πλεονασματικοί. Για να γίνει αυτό, πουλήθηκε μεταξύ άλλων και κρατική γη. Πουθενά στην Ευρώπη τού σήμερα δεν προκύπτει μια τέτοια προοπτική.
Δεύτερον και σπουδαιότερο, ο λόγος των Συνολικών Δαπανών (Ομοσπονδιακές, Πολιτειακές και Τοπικές) επί του ΑΕΠ στις ΗΠΑ είναι περίπου στο 35%. Οι δε Πολιτειακές και Τοπικές Δαπάνες ως επί τοις εκατό του ΑΕΠ κυμαίνονται από 5% έως 22%. Με άλλα λόγια, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση στις ΗΠΑ έχει περιθώριο δανεισμού και ελλειμμάτων. Αντίθετα, στην Ευρώπη το ποσοστό των Κρατικών Δημοσίων Δαπανών ήταν το 2019 ήδη στο 45%, με κανένα από τα κράτη-μέλη να μη βρίσκεται κάτω του ορίου του 30% και αυτό μάλιστα έπειτα από μία δεκαετία «σκληρής λιτότητας», όπως παραπονιούνται μονίμως οι αριστεροί.
Όταν λοιπόν σχεδόν το ήμισυ της ευρωπαϊκής οικονομίας εξαρτάται ήδη από κρατικές δημόσιες δαπάνες, ποια είναι τα περιθώρια δημιουργίας νέου και βιώσιμου «ομοσπονδιακού χρέους» από την ίδια την Ε.Ε.; Η συζήτηση δεν είναι θεωρητική. Το πολυδιαφημισμένο «πακέτο Γιούνκερ» που χρηματοδοτήθηκε με τον υπάρχοντα προϋπολογισμό της Ε.Ε. συντέλεσε στην αύξηση του ευρωπαϊκού ΑΕΠ κατά μόλις 0,9% σύμφωνα με την ίδια την Επιτροπή. Αν θέλουμε να επανακτήσουμε μέσω αυξημένων δημοσίων δαπανών το χαμένο ΑΕΠ της Ευρώπης -και σύντομα-, τα ποσά που απαιτούνται είναι τόσο δυσθεώρητα όσο περιορισμένος είναι και ο δημοσιονομικός χώρος.
Συμπέρασμα: Η υπάρχουσα κόκκινη γραμμή ότι δεν πειράζουμε τις εθνικές δημόσιες δαπάνες, απλά δεν θα τις επιβαρύνουμε παραπάνω γιατί θα σηκώσουμε νέο χρέος, νέους φόρους και ελλείμματα σε επίπεδο Βρυξελλών, δεν φαίνεται να ισχυροποιεί μακροπρόθεσμα την Ε.Ε., αλλά ενδεχομένως να την αποδυναμώνει.
* Ο Ολύμπιος Ράπτης είναι Μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο 6-7 Ιουνίου
Ο Μεγάλος Περίπατος και μια μεγάλη παράβλεψη
Του Γιώργου Φιλιππόπουλου*
Από όλες τις κριτικές για τον περίπατο, υπάρχει μία που δεν έχω ακούσει να συζητείται δημόσια – ίσως η πλέον εξόφθαλμη και ουσιαστική αφού αφορά στην ανθρώπινη ζωή.
Για ακόμα μία φορά, όπως συμβαίνει διαχρονικά και σχεδόν συστηματικά, δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη για εμάς τους μοτοσικλετιστές. Σαν να μην υπάρχουμε.
Έχουμε συνηθίσει στην καραμέλα ότι σκοτωνόμαστε λόγω κράνους και υπερβολικής ταχύτητας, κανείς όμως δεν λέει ότι το οδόστρωμα είναι άθλιο, οι διαγραμμίσεις γλιστερές και παντελώς ακατάλληλες για δίκυκλα ή ότι οι λωρίδες, δηλαδή ο εξαρχής σχεδιασμός των δρόμων, αγνοεί επιδεικτικά και προκλητικά την ύπαρξή μας.
Κυρίες και κύριοι της δημόσιας διοίκησης, κυρίες και κύριοι συγκοινωνιολόγοι του γλυκού νερού, 30 χρόνια τον “μελετούσατε” τον Περίπατο – μήπως τα δίκυκλα τα γράψατε στα… αμελέτητα;
Η πλέον ευάλωτη κατηγορία οχημάτων με τους περισσότερους νεκρούς και τραυματίες είναι και πάλι εκτός συγκοινωνιακού σχεδιασμού;
Ή μήπως νομίζετε ότι επειδή μας επιτρέπετε την κυκλοφορία στις λεωφορειολωρίδες κάνατε κάτι; Έχετε υπόψη σας ότι είναι η πιο επικίνδυνη λωρίδα για εμάς;
Ο Περίπατος είναι εξαιρετικό πρότζεκτ: απαραίτητο για την πόλη αν και σίγουρα θα περάσει από διάφορα στάδια ωσότου βρεθεί η επιθυμητή ισορροπημένη μορφή του.
Δεν μπορεί όμως να αγνοεί το δημοφιλέστερο μετά το αυτοκίνητο, το πιο οικολογικό μετά το ποδήλατο και το πιο χρηστικά ολοκληρωμένο μέσο Ι. Χ. Διότι μια μηχανή επιβαρύνει την κυκλοφορία ελάχιστα σε σχέση με ένα αυτοκίνητο τόσο στην κατάληψη της επιφάνειας του οδοστρώματος όσο και στο χρόνο μετακίνησης.
Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να παραχωρείται ολόκληρη λωρίδα για ποδήλατα ενώ οι μηχανές που διασχίζουν την πόλη σε συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό να στριμώχνονται ανάμεσα σε λεωφορεία ρισκάροντας τη ζωή τους!
Αντί η Ελλάδα να πρωτοπορεί, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες και συνήθειες μετακίνησης των πολιτών της, αντιγράφει κακήν κακώς το εξωτερικό χωρίς καμία προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα.
Μετά από 30 χρόνια “μελετών” δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία.
Πρέπει επιτέλους να παρουσιαστεί αυτό το περίφημο σχέδιο και να εκτεθεί στο δημόσιο διάλογο ώστε να μπορέσουμε όλοι να πούμε τις προτάσεις μας.
Ως τότε, παραθέτω τρεις προτάσεις από την οπτική γωνία του μοτοσικλετιστή, που μπορούν να ληφθούν υπόψη στο σχεδιασμό και να εφαρμοστούν, έστω και τοπικά στον Δήμο Αθηναίων.
1. Επιτρέψτε επιτέλους τη διήθηση (filtering/lane splitting / κίνηση δικύκλων ανάμεσα στα οχήματα). Αυτή τη στιγμή, ενώ οι πόλεις επωφελούνται από αυτή – αφού μειώνεται δραματικά η κίνηση αξιοποιώντας καλύτερα την επιφάνεια των δρόμων – αυτό γίνεται όχι μόνο με ρίσκο τη ζωή του δικυκλιστή αλλά και με τη νομική του ευθύνη και υπαιτιότητα.
Στο πλαίσιο του Περιπάτου αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε ειδικές λωρίδες για μοτοσικλετιστές ιδανικά μεταξύ της αριστερής και της μεσαίας. Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλες, ακόμα και 40 εκατοστά μαζί με το πάχος των διαγραμμίσεων θα κάνει σωτήρια διαφορά.
Αυτομάτως δίνεται υπενθύμιση της πιθανότητας ύπαρξης δικύκλων σε κάθε ελιγμό αλλαγής λωρίδας, χώρος νομιμοποίησης της διήθησης, αυτής της εγκληματικής αμέλειας, αλλά και χώρος προώθησης μπροστά στα φανάρια σε συνθήκες κίνησης.
2. Χώροι δικύκλων στα φανάρια μπροστά από τα αυτοκίνητα. Φεύγοντας πρώτα, οι δικυκλιστές κινδυνεύουν λιγότερο, μπορούν να ελέγξουν οπτικά τη διασταύρωση (το πλέον επικίνδυνο σημείο κάθε πόλης στατιστικά) και απαλλάσσουν τα αυτοκίνητα από την παρουσία τους ανάμεσά τους, μειώνοντας το θόρυβο και τους ρύπους για αυτά.
3. Αντιολισθητικές διαγραμμίσεις και ασφαλτωμένα/αντιολισθητικά καπάκια αποχέτευσης (αυτονόητα στο ίδιο ύψος με τον ασφαλτοτάπητα) παντού. Ασφαλτοτάπητες υψηλής πρόσφυσης όπως στο εξωτερικό που – ανεξαρτήτως του αν βρέχει ή όχι – η πρόσφυση παραμένει εντυπωσιακά υψηλή. Στην Ελλάδα βροχή (ειδικά τα πρώτα λεπτά) σημαίνει κίνδυνος θάνατος, ειδικά στις διαβάσεις εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να υπάρχει η υψηλότερη πρόσφυση. Παρανοϊκή αντίφαση. (Οι διαβάσεις πεζών αποτελούν έναν ακόμα ελληνικό κυκλοφοριακό τραγέλαφο που απαιτεί ειδικό αφιέρωμα).
Και τα στατιστικά στοιχεία επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές: η Eurostat, πέρυσι, ανέδειξε την Ελλάδα πρώτη πανευρωπαϊκά σε θανάτους μοτοσικλετιστών.
Το ποιοί λόγοι έχουν δημιουργήσει αυτήν την κραυγαλέα και απάνθρωπη αντίφαση, θα αποφύγω να το εξετάσω. Δεν υπάρχει λόγος για πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις επί της παρούσης, μόνο ευκαιρία για δράση.
Όλοι είμαστε και πεζοί, πολλοί και οδηγοί όπως και αναβάτες. Όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα στη ζωή.
Επιτέλους, πέρα από τη βελτίωση της ποιότητας ζωής μπορεί να γίνει κάτι ουσιαστικότερο – η προάσπιση της ύπαρξής της.
Θα έπρεπε άλλωστε να είναι η πρώτη προτεραιότητα.
* Ο Γιώργος Φιλιππόπουλος είναι Μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Marketnews.gr στις 29 Ιουνίου 2020