Των Ολύμπιου Ράπτη και Νίκου Χαραλάμπους*

Θα έχετε προσέξει ότι μερικές φορές οι κατηγορίες εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος συγκλίνουν απελπιστικά.

Στην Φιλελεύθερη Συμμαχία συγκεντρώσαμε τις πλέον κοινότοπες από τις κριτικές αυτές, ειδικά αυτές από την πλευρά των ακροδεξιών και των alt–right ευρωσκεπτικιστών, για να εκθέσουμε την θεμελιώδη άγνοια τους και να υπερασπιστούμε την ίδια την Ε.Ε. και την Ελευθερία.

1. “Οι οικονομίες των χωρών μελών της Ε.Ε. καθορίζονται από το διευθυντήριο των Βρυξελλών» και «Δεν γίνεται να έχεις οικονομικό φιλελευθερισμό εντός της Ε.Ε.»

Στους διάφορους παγκόσμιους δείκτες της Οικονομικής Ελευθερίας τo 1/3 των χωρών της Ε.Ε. βρίσκεται σταθερά στο τοπ-20. Με βάση το Heritage (2017) έξι από αυτές είναι πάνω από τις ΗΠΑ (Εσθονία, Ιρλανδία, Βρετανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Λιθουανία) με την Ελλάδα να κατρακυλά στην θέση 127, πάνω – ευτυχώς ακόμα – από το Μπαγκλαντές.

Για το Fraser Institute η παραμονή στην Ε.Ε. σχετίζεται θετικά με την Οικονομική Ελευθερία. Δείτε το παρακάτω γράφημα για τις παλιές χώρες και τις νέες και πως άλλαξε η σχετική θέση τους από την ένταξη και μετά.

Αν λοιπόν η Ε.Ε. ήταν μία Σοβιετία, θα περιμέναμε χώρες όπως η Βρετανία και η Δανία, χώρες με ισχυρή και σοβαρή παράδοση ευρωσκεπτικισμού, να οδηγούνται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κάθε τρεις και λίγο για μη συμμόρφωση με το «σοβιετικής φύσεως» κοινοτικό δίκαιο.

Σας έχουμε νέα. Τα στατιστικά του ίδιου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε βάθος 60 χρόνων δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Όσο πιο προστατευτική και συγκεντρωτική η χώρα τόσο πιο πολλές οι καταδίκες. Πρωταθλήτριες η Ιταλία και η Γαλλία με την Ελλαδάρα μας γερά στην 3^η θέση κι ας μπήκε 20 χρόνια και βάλε αργότερα.

2. «Η νομοθεσία των Βρυξελλών είναι όμως ανεξέλεγκτη και αντίθετη με την βούληση των λαών»!

Η αριστερά είναι πιο πειστική, αν θέλουμε να μπούμε σε αυτό το τρυπάκι.

Πολύπλοκη διαδικασία, ναι. Απόμακρη από τον μέσο πολίτη, επίσης ναι. Αλλά όχι ανεξέλεγκτη.

Γιατί η υπερεθνική Επιτροπή ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ, τα Κράτη και οι Λαοί ΣΥΝ-ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ μέσα από τους αντιπροσώπους τους στα δύο νομοθετικά σώματα, στο Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο αντίστοιχα. Το Κολλέγιο των Επιτρόπων ορίζεται από όλα τα Κράτη-Μέλη με έγκριση του Κοινοβουλίου. Η δε Επιτροπή μπορεί μονάχα να αποσύρει την πρόταση της αν δεν συμφωνεί με την πορεία των διαπραγματεύσεων μεταξύ Συμβουλίου και Κοινοβουλίου, όχι να επιβάλλει την γνώμη της.

Ναι, αποφασίζεται στις Βρυξέλλες αν η πρόσμιξη κόκκινου με λευκό κρασί μπορεί να θεωρηθεί ροζέ (!), αλλά αυτό είναι γιατί το ζητούν τα ίδια τα Κράτη-Μέλη που απαρτίζουν τις σχετικές ομάδες εργασίας!

Όπως στις ΗΠΑ έτσι και στην Ε.Ε. ο Πρόεδρος και η εκτελεστική εξουσία αν δεν έχει την στήριξη από τα νομοθετικά σώματα δεν περνάει κανένα νομοσχέδιο.

Στο Ευρω-Κοινοβούλιο δεν υπήρξε ποτέ μία κομματική πλειοψηφία που να μπορεί μόνη της να επιβάλλει την κυβερνητική γραμμή της Κομισιόν. Στο δε Συμβούλιο Υπουργών οι αποφάσεις κατά κανόνα λαμβάνονται με consensus μετά από μήνες διαβουλεύσεων σε τεχνικά και διπλωματικά κλιμάκια αποτελούμενα και από ΕΘΝΙΚΟΥΣ υπαλλήλους.

Δεν γίνεται επίσης να είσαι και εκλεγμένος ευρωβουλευτής και μέλος της Επιτροπής ή του Συμβουλίου.

Και δεν υπάρχουν νυχτερινές τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια ούτε δημόσιες διαβουλεύσεις της μίας βραδιάς. Κατά κανόνα, μία Οδηγία παίρνει 2-3 χρόνια από την στιγμή της αρχικής πρότασης της Επιτροπής μέχρι την υιοθέτηση της και άλλα τόσα και περισσότερα για την εφαρμογή της.

3. «Οι αρμοδιότητες της Ε.Ε. πάντως είναι υπερβολικές».

Στις ΗΠΑ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση περνάει νομοθεσία για το ασφαλιστικό (Obamacare) και την Παιδεία και τα Πανεπιστήμια, επιβάλλει φορολογία, έχει στρατό και κεντρική υπηρεσία πληροφοριών. Ένα τουιτάρισμα του Προέδρου Τραμπ για δασμούς έναντι της Κίνας αρκεί για να αναταραχθούν οι αγορές και να πλουτίζουν όσοι ξέρουν πότε να σορτάρουν (ίσως και ο ίδιος ο Τραμπ!).

Η Ε.Ε. δεν έχει καμία τέτοια αρμοδιότητα. Όπως δεν έχει για χιλιάδες άλλα ζητήματα της καθημερινότητας μας.

Απαριθμούμε ενδεικτικά:

Ασφαλιστικό σύστημα: η πρωταρχική αιτία κατάρρευσης της Ελλάδας. Καμία Ε.Ε. δεν επέβαλε στην Σουηδία να ματαμορφώσει το σύστημα της με στοιχεία νοητής κεφαλαιοποίησης. Και καμία Ε.Ε. δεν μπορεί να πει όχι στην πρόταση του Στέφανου Μάνου για Βασική Εθνική Σύνταξη μέσω κατάργησης των ασφαλιστικών ταμείων.

Διαδικασία αδειοδότησης επιχειρήσεων: σε 15 λεπτά στην Βρετανία, με e-residence στην Εσθονία, με μερικές βδομάδες, μήνες ή και χρόνια ή και ποτέ στην Ελλάδα.

Πτωχευτικό Δίκαιο: Κάθε χρόνο στην Ελλάδα είναι ζήτημα να έχουμε 300-400 πτωχεύσεις! Στο κρατικιστικό Βέλγιο της υψηλότερης φορολογίας των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 10000-11000 τον χρόνο.

Σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας, πολεοδομική νομοθεσία, οπλοκατοχή, χρήσεις γης και δασικοί χάρτες, καύση νεκρών, ευθανασία, αποποινικοποίηση ναρκωτικών, άμυνα, ασφάλεια, σύμφωνο συμβίωσης, εκπαιδευτικό πρόγραμμα και θρησκευτικά, αμβλώσεις, δαπάνες υγείας και διοίκηση νοσοκομείων, διαχείριση απορριμάτων κλπ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ.

4. «Αφήστε τα αυτά, τι έχετε να πείτε για την φορολαγνεία των Βρυξελλών και τι ζόρι τραβάει η Ε.Ε. με το τι κάνει η Ιρλανδία με την Apple;»;

Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την ρητορική από την πρακτική. Η Γερμανία και η Γαλλία ζητούν από την Βρετανία να μην μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές μετά το Brexit και συνολικά φαίνεται μία ομοθυμία συνεργασίας έναντι του φορολογικού ανταγωνισμού.

Η φορολογία ωστόσο είναι θέμα που απαιτεί ΔΙΠΛΗ ΟΜΟΦΩΝΙΑ στο Συμβούλιο Υπουργών. Ομοφωνία να τεθεί ως θέμα προς συζήτηση και Ομοφωνία στην απόφαση.

Το μόνο λοιπόν που έχει ποτέ συμφωνηθεί είναι το μίνιμουμ του ΦΠΑ – 15%. Καμία ωστόσο χώρα δεν μένει εκεί όσο φιλελεύθερη και να είναι. Τι συζητάμε λοιπόν;

Απο την άλλη η Λιθουανία έχει πλέον γραμμικό φόρο εισοδημάτων στο 12% και στο Βέλγιο η Φλάνδρα μαζεύει τις επιχειρήσεις λόγω ελκυστικής φορολογίας και νομοθεσίας σε σχέση με την πιο «σοσιαλίζουσα» Βαλλονία. Στην δε Ελλάδα από 1/1/2017 είναι η 1η στην Ε.Ε. στην φορολόγηση τσιγάρων (90% της τιμής) και ο ελεύθερος επαγγελματίας φορολογείται και για μηδενικά εισοδήματα.

Αναφορικά με την Ιρλανδία, να αποφασίσουμε στο φιλελευθεράτο εάν είμαστε pro–business με κρατικές πλάτες ή pro–market. Η Ε.Ε. παρενέβη γιατί τα κρατικά προνόμια της Apple δεν ισχύουν για όλους. Ας έβαζε η Ιρλανδία μηδενική φορολογία για όλον τον κλάδο ή για όλη την οικονομία και με γεια της με χαρά της.

5. “Αν πουλάνε ακριβά είναι μονοπωλιακή πρακτική, αν πουλάνε φτηνά είναι αθέμιτος ανταγωνισμός και αν πουλάνε το ίδιο είναι καρτέλ».

Πάνω από το 90% των ελληνικών υποθέσεων της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν να κάνουν με κρατικές ενισχύσεις: Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελληνικός Χρυσός, Ολυμπιακή κ.α.

Αυτό το θέλουμε ναι ή όχι; Εκτός Ε.Ε. θα είχαμε ή όχι περισσότερες κρατικές ενισχύσεις;

6. «Η Ε.Ε. μας καταδίκασε να ζούμε με επιδοτήσεις και αυτό μας κατέστρεψε».

Οι επιδοτήσεις, όπως τα λατρεμένα ΕΣΠΑ, είναι κάτι που το ζητήσαμε εμείς πρώτοι με την ένταξη μας στην ΕΟΚ ως αντάλλαγμα για το άνοιγμα της αγοράς μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τις πάρουμε. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ζήταγε τα λεφτά της πίσω και εμείς όσα άφηνε στο τραπέζι. Και πανηγυρίζαμε που τους τα παίρναμε.

Επιδοτήσεις όμως πήρε και η Ιρλανδία και η Βρετανία. Σε αντίθεση με τους κουτόφραγκους τα δικά μας τα λεφτά τα ρίξαμε σε εκσυγχρονισμούς ταβερνών και καταλυμάτων (στην ουσία στρέβλωση ανταγωνισμού), προσλήψεις σε «αναπτυξιακές εταιρείες των ΟΤΑ» και έργα ΠΑΣΟΚ (ορίτζιναλ και μπλε) από εθνικούς προμηθευτές. Σε άλλες χώρες, είπαν να τα ρίξουν σε έρευνα και τεχνολογία, ειδικά στην Βρετανία την πρωταθλήτρια στην χρηματοδότηση Πανεπιστημίων με κονδύλια της Ε.Ε.

Γιατί η Ε.Ε. ασκεί κυρίως έλεγχο νομιμότητας δαπανών, οι προτεραιότητες είναι εθνική αρμοδιότητα με βάση την αρχή της επικουρικότητας.

7. «Κοίτα να δεις κάτι φιλελεύθερους που δικαιολογούν το 70% του προϋπολογισμού της Ε.Ε. σε επιδοτήσεις».

Κατ’αρχήν το σύνολο του προϋπολογισμού της Ε.Ε. αναλογεί στο 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Εισοδήματος. Δηλαδή το ‘70%’ των επιδοτήσεων, είναι το 0.7% του ΑΕΕ. Θέλει κάποιος να το συγκρίνει με τις επιδοτήσεις των εθνικών κρατών;

Αν ήταν στο χέρι της Φιλελεύθερης Συμμαχίας θα καταργούνταν ή έστω θα περιορίζονταν οι επιδοτήσεις.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι ιδέες αυτές δεν έχουν ευρεία απήχηση.

Στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν υπάρχει δυστυχώς ΚΑΝΕΝΑ πολιτικό κόμμα που να το προτείνει ρητά και κατηγορηματικά. Πολλοί μιλούν για μεταρρυθμίσεις, κανείς για μείωση πόσο μάλλον για κατάργηση.

Ακόμα λοιπόν και να μην υπήρχε η Ε.Ε. το αίτημα για κρατική παρέμβαση στον αγροτικό τομέα και για επιδοτήσεις και πολιτικές συνοχής θα περέμενε εξίσου ισχυρό σε όλο το πολιτικό φάσμα.

8. «Κοίτα να δεις κάτι φιλελεύθερους που δικαιολογούν την βρυξελλιώτικη νομοθεσία».

Στο «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» δεν υπήρχαν περιορισμοί και κανονισμοί μέχρι μια μέρα να έρθει η ευρωπαϊκή σοβιετία.

Η αλήθεια είναι ότι o κρατισμός υπήρχε ΠΡΙΝ την ΕΕ και θα υπάρχει ακόμα και αν διαλυθεί η Ε.Ε.

Το ευρωπαϊκό εγχείρημα ξεκίνησε με την ενοποίηση της αγοράς Άνθρακα και Χάλυβα. Όχι τυχαία. Γιατί αν οι αγορές ήταν κλειστές τα κλειστά Κράτη θα απορροφούσαν την εθνική παραγωγή υπό την μορφή αμυντικών εξοπλισμών.

Πήρε 20 χρόνια απο την Συνθήκη της ΕΟΚ για να αποφασίσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να επιβάλλει στις χώρες της ΕΟΚ ότι πρέπει να δέχονται χωρίς περιορισμούς προϊόντα που έχουν άδεια παραγωγής σε άλλη Χώρα της Ε.Ε.

Πήρε άλλη μία δεκαετία για να περνάμε ελεύθερα τα σύνορα. Κυβερνήσεις της Ε.Ε. – και όχι όλες – υπέγραψαν την Συνθήκη του Σένγκεν.

Με το μονοπώλιο του ΟΤΕ βάζαμε βύσμα βουλευτή να πάρουμε γραμμή τηλεφώνου.

Στο συνάλλαγμα υπήρχε όριο για τα παιδιά που σπούδαζαν στο εξωτερικό.

Με τις συστημικές τράπεζες είχαμε ένα θεματάκι όταν ο Υπουργός Οικονομικών ζητούσε στο τηλέφωνο να στηρίξουν την έκδοση ομολόγων του Δημοσίου.

Η Οδηγία Bolkenstein για την ΠΛΗΡΗ απελευθέρωση υπηρεσιών προτάθηκε από την Σοβιετική Επιτροπή των Βρυξελλών πριν 10 χρόνια. Πολεμήθηκε όμως από τα Κράτη στο Συμβούλιο και από τους Ευρωβουλευτές. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει αυτή είναι η δημοκρατία και αυτά είναι τα όρια της απελευθέρωσης.

Με την Uber και Airbnb σήμερα η Ε.Ε. δεν έχει ακόμα αρμοδιότητα. Στην Βρετανία όμως πέρασε ήδη νόμος για υποχρεωτικό τεστ αγγλικών και σε διάφορες χώρες επιβάλλονται περιορισμοί στην χρονική διάρκεια μισθώσεων και ειδική φορολογία. Όταν σιγά-σιγά κάθε χώρα θα έχει ήδη νομοθετήσει τον χώρο, θα ζητήσουν πρώτα απ’όλα οι ίδιες οι εταιρείες την εναρμόνιση προκειμένου τουλάχιστον να περιορίσουν το κόστος συμμόρφωσης με τις διάφορες εθνικές νομοθεσίες. Ήδη το θέμα συζητάται στα όργανα της Ε.Ε.

9. «Γκώσαμε στις εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες του κοινοτικού δικαίου».

Το 2016, ενδεικτικά, υιοθετήθηκαν 15 Οδηγίες όλες κι όλες. Το 2015, 10.

[Οι Οδηγίες αναφέρονται επειδή είναι οι πράξεις που απαιτούν υποχρεωτικά νέο εθνικό δίκαιο που τροποποιεί ή καταργεί πρότερη νομοθεσία.]

Παλιότερα είχαμε πολύ περισσότερες κάθε χρόνια. Ακόμα όμως και στις χειρότερες χρονιές, ειδικά τις εποχές ‘80-90, το σύνολο της ευρωπαϊκής νομοθεσίας αποτελούσε πάντα υποσύνολο της συνολικής εθνικής νομοθεσίας. Γιατί όπως είπαμε στο σημείο 3, είναι τεράστιος ο όγκος των εθνικών αρμοδιοτήτων σε σχέση με τις ευρωπαϊκές.

Για την Ελλάδα ειδικά, από το 1975 έχουμε παράξει 119000 (!!!) Νόμους, Προεδρικά διατάγματα και Υπουργικές αποφάσεις. Με 250 φορολογικούς νόμους που δεν έχουν καμία ή ελάχιστη εξάρτηση από το κοινοτικό δίκαιο.

10. Και οι μπανάνες; Tα αυγά υποχρεωτικά σε δωδεκάδες; Ο κοινός φορτιστής;

http://blogs.ec.europa.eu/ECintheUK/euromyths-a-z-index/

Τα πάντα όλα στον παραπάνω σύνδεσμο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Δεν λέει η Ε.Ε. αν θα έχουν κούρμπα οι μπανάνες. Εθνικές νομοθεσίες προϋπήρχαν ήδη. Ζήτησαν τα Κράτη-Μέλη και οι βιομηχανίες να συμφωνηθεί από όλους τι εννοούμε με το είδος και μέγεθος προκειμένου να διευκολυνθεί το διεθνές εμπόριο. Με άλλα λόγια υιοθετήθηκαν standards προκειμένου να μην χρειάζονται παραγωγοί και έμποροι να ξημεροβραδιάζονται να καταλάβουν για τι μπανάνες μιλούν.

Στα αυγά, πέρασε στις εφημερίδες ότι πωλούνται υποχρεωτικά σε δωδεκάδες. Δηλαδή δεν βρίσκουμε χύμα ή σε εξάδες; Η νομοθεσία λέει απλά ότι πρέπει να έχουν bar code.

Στο βιβλίο από την άλλη ζητήθηκε παλαιότερα από την Επιτροπή να υιοθετηθεί ενιαία τιμή πανευρωπαϊκά. Το ζήτησαν διάφορες συντεχνίες και Κράτη-Μέλη, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό γιατί απλά η διαφορετική τιμολόγηση δεν εμποδίζει την ενιαία αγορά.

Στον ενιαίο φορτιστή δεν υπάρχει καμία νομοθεσία γιατί δεν υπάρχει νομική βάση. Μονάχα ένα εθελοντικό MoU μεταξύ των εταιρειών του κλάδου για διαλειτουργικότητα (interoperability με USB) που το αξιοποίησε επικοινωνιακά η Επιτροπή για να δείξει τον ρόλο της στην οικονομία και το περιβάλλον. Είναι ίδιος ο φορτιστής της Apple και της Samsung;

Στα μπαλόνια, η νομοθεσία δεν λέει ότι απαγορεύεται κάτω από 8 να παίζουν χωρίς γονική επίβλεψη. Λέει ότι πρέπει να υπάρχει υποχρεωτική προειδοποίηση ότι κάτω από 8 χρονών καλό είναι να έχουν γονική προσοχή. Σε ένα φανταστικό ούλτρα φιλελεύθερο κράτος δεν θα υπήρχε καν η υποχρεωτική σήμανση, αλλά από αυτό μέχρι αυτό που βγήκε στα βρετανικά tabloids υπάρχει πάλι διαφορά.

Γενικά είναι μεγάλη η ευθύνη των ΜΜΕ που χωρίς γνώση του αντικειμένου βγάζουν ειδήσεις από εκεί που δεν υπάρχουν. Καταλαβαίνουμε την ανάγκη για να πουληθούν φύλα και να ανέβουν ακροαματικότητες, και η Ε.Ε. είναι κάτι που φαίνεται μακρινό και δύσκολο να απαντά σε κάθε δελτίο ειδήσεων ή κάθε ‘είδηση’ 28 κρατών μελών. Αλλά στο βαθμό που έχουν ευθύνη να υπηρετούν την αλήθεια, θα πρέπει να προσφέρουν εκτενή ενημέρωση για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

11. Δηλαδή όλα καλά και ρόδινα;

Ας ξαναδιαβάσουμε την Ε.Ε. χρησιμοποιώντας τον F. Bastiat: Αυτό που φαίνεται – η νομοθεσία που έρχεται από Βρυξέλλες. Και αυτό που δεν φαίνεται – τι στέλνουμε πρώτα στο εργοστάσιο των Βρυξελλών και πως παράγεται.

Κάθε απελευθέρωση των αγορών (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κλπ) που έχει πολιτικό κόστος είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και παιχνιδιού σε διπλό ταμπλό. Ναι, αυτό που κάνει ο Τσίπρας. Σκληροί στην χώρα μας, συναινετικοί στις Βρυξέλλες.

Μόνο πολιτικοί όπως η Θάτσερ στην Βρετανία και ο Λάαρ στην Εσθονία δεν περίμεναν καμία κοινοτική Οδηγία για να απελευθερώσουν τις αγορές των χωρών τους Βρετανίας. Οι πιο πολλοί πολιτικοί προτιμούν όμως να το «ρίξουν στις Βρυξέλλες» παρόλο που το έχουν οι ίδιοι ζητήσει ή συμφωνήσει.

Όπως είπαμε πριν, η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ και παρέμεινε με αντάλλαγμα τα ΕΣΠΑ.

Όσο λοιπόν στέλνουμε από όλη την Ευρώπη στην πλειοψηφία κρατιστές και λαϊκιστές όλων των αποχρώσεων ως εκπροσώπους Εθνικών κυβερνήσεων και Πολιτών στα όργανα αποφάσεων αυτό που θα γυρνά θα φαίνεται υπερβολικός κρατισμός και κακή νομοθεσία.

Το να βγει όμως η χώρα από την Ε.Ε. δεν σημαίνει ότι αλλάζουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί ή το μέγεθος του Κράτους, έτσι δεν είναι;

12. Την είδαμε την Ε.Ε. τι κάνει όταν της βγάζουν την γλώσσα η Γερμανία και η Γαλλία για τα δικά τους ελλείμματα.

Το ζήτημα είναι συνολικό.

Για τα δύο τρίτα των χωρών-μελών της Ε.Ε. το ΑΕΠ των εξαρτάται σε ποσοστό 40-55% από τις εθνικές τους δαπάνες.

Και ενώ για τον ίδιο τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. οι Συνθήκες προβλέπουν να είναι ΠΑΝΤΑ ισοσκελισμένος, ποτέ ελλειμματικός, τα Κράτη-Μέλη της που την χρηματοδοτούν ΔΕΝ επιλέγουν την ίδια συνταγή για τις δικές τους εθνικές δαπάνες.

Που, σημειωτέον, οι εθνικές δαπάνες είναι κατά μέσο όρο 50 φορές παραπάνω από τις δαπάνες για την χρηματοδότηση της λειτουργίας της Ε.Ε.!

Χώρες όπως οι βαλτικές, η Ιρλανδία και η Ολλανδία είναι η εξαίρεση.

Πορτογαλία και Ισπανία από την άλλη, απειλήθηκαν από την Επιτροπή με διακοπή των ΕΣΠΑ τους λόγω υπερβολικών ελλειμμάτων. Τρελή πίεση από Ευρωκοινοβούλιο (όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου) και Κράτη-Μέλη που παρενέβησαν να μην γίνει αυτό.

Περισσότερη Ευρώπη λοιπόν ή τι άλλο;

Ναι, αν αυτό οδηγεί σε περισσότερες οικονομικές και πολιτικές Ελευθερίες για όλους. Αν καταφέρατε να φτάσετε ως εδώ, σίγουρα θα σας ενδιαφέρει να διαβάσετε και το μανιφέστο μας. Αυτό μόνο, τίποτ’ άλλο. Ραντεβού στις κάλπες στις 26 Μαΐου.

*Οι Νίκος Χαραλάμπους & Oλύμπιος Ράπτης είναι Μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Ο Oλύμπιος Ράπτης είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 21 Μαΐου 2019

*Συνέντευξη της Πόλυς Βλάση,

υποψήφιας Ευρωβουλευτή της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Συνέντευξη στον Λουκά Βελιδάκη

Νέα γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, οικονομολόγος, αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και υποψήφια ευρωβουλευτής.

Η Πόλυ Βλάση μίλησε στο nooz και μας εξήγησε γιατί η ΦΙΣΥ επιλέγει το μοναχικό δρόμο και όχι τη συμπόρευση με τη ΝΔ, δίνει τα επιχειρήματά της γιατί να επιλέξει κάποιος το κόμμα της στην κάλπη, ενώ για την ίδια σημειώνει ότι “είμαι doer οπότε πιστεύω ότι όντως θα μπορέσω να δημιουργήσω την επιθυμητή διαφορά”.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία κατέρχεται στις ευρωεκλογές και η κ. Βλάση απαντάει σε όλα τα ερωτήματά μας.

Η έννοια του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα έχει παρεξηγηθεί αρκετά, κάποιοι μάλιστα του έχουν προσδώσει και αρνητικό υπόβαθρο. Κυρία Βλάση, είστε νεοφιλελεύθερη;

Ο διαχωρισμός φιλελεύθερος-νεοφιλελεύθερος δεν είναι υπαρκτός. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια έννοια που έχει εφευρεθεί από την Αριστερά προκειμένου να δαιμονοποιήσει τον φιλελευθερισμό και να περιγράψει τον δήθεν ακραίο φιλελευθερισμό – τι είναι αυτό το ακραίο, δεν ξέρουμε.

Στη ΦιΣυ αυτοπροσδιοριζόμαστε ως φιλελεύθεροι και προωθούμε τις αξίες του κλασσικού φιλελευθερισμού: της ανοιχτής κοινωνίας, της ελεύθερης οικονομίας, του μικρού και ανταγωνιστικού κράτους, των ατομικών δικαιωμάτων.

Γιατί δεν συμπορευτήκατε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Δεν είναι αρκούντως φιλελεύθερος για σας; Γιατί αυτή η μοναχική πορεία;

Προσωπικά επικροτώ οτιδήποτε κάνει τη χώρα μας πιο φιλελεύθερη απ’ ό,τι είναι σήμερα. Την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη τη στήριξα ανοιχτά επειδή ήταν ο πιο φιλελεύθερος από τους τέσσερις υποψηφίους.

Μόλις πήρε τα ηνία της ΝΔ προσπάθησε να δημιουργήσει μια ισχυρή φιλελεύθερη πτέρυγα και το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Φιλελεύθερα στελέχη από άλλα κόμματα  δέχτηκαν προτάσεις να πάνε στη ΝΔ και πολλοί εξ αυτών, πράγματι πήγαν. Μαζί τους και ολόκληρη η Δράση, μαζί με σχεδόν όλα τα στελέχη της.

Προσωπικά σέβομαι την επιλογή των Δρασιτών και τους θαυμάζω για το θάρρος τους, δηλαδή το να προσπαθήσουν «να συμπορευτούν με το Τέρας χωρίς να του μοιάσουν», όπως μου είπε χαρακτηριστικά ένας φίλος Δρασίτης στο συνέδριό τους τον Ιανουάριο, κάτι που βρήκα πολύ εύστοχο.

Χαίρομαι λοιπόν για τη φιλελευθεροποίηση της ΝΔ, συγκριτικά με την προηγούμενη κατάστασή της και με το πώς θα ήταν αν είχε άλλον αρχηγό αντί του Κυριάκου. Εννοείται δεν συγκρίνεται με τη ΦιΣυ βέβαια και ούτε θα μπορέσει ποτέ μιας και έχει βαθιά συντηρητική βάση.

Από την άλλη, δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι μπορεί να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας στη χώρα μας αύριο. Αν γίνει κάτι τέτοιο θα είναι μέσα από μια σταδιακή διαδικασία, που, βήμα βήμα θα φτάσει τον στόχο. Η ΦιΣυ θα μπορούσαμε να πούμε ότι δείχνει αυτόν τον στόχο.

Και για αυτό πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, μέσα από αυτή τη μοναχική πορεία, όπως την αποκαλέσατε.

Σας καλώ να κατατάξετε αξιολογικά τις παρακάτω λέξεις, όπως αυτές συγκροτούν την ταυτότητα σας: Πολίτης του κόσμου, Ευρωπαία, Ελληνίδα, Αθηναία.

Ξεκινάω με το Άνθρωπος. Μετά κρατάω τη σειρά που βάλατε– όσο πιο περιοριστικό, τόσο πιο κάτω πάει στην αξιολογική μου κλίμακα. Οι φιλελεύθερες ψυχές δεν αντέχουν τα όρια, είτε είναι φυσικά είτε νοητά.

Στις Ευρωεκλογές την Κυριακή 26 Μαΐου, γιατί να ψηφίσει κάποιος ΦιΣυ;

Να ψηφίσει κάποιος ΦιΣυ αν πιστεύει στις φιλελεύθερες ιδέες. Αν είναι δηλαδή φιλελεύθερος, τότε πρέπει να ψηφίσει ΦιΣυ και όχι κάποιο άλλο κόμμα, για να εκφράσει την αντίθεσή του σε κάτι που δεν πιστεύει  (π.χ. αντι-Σύριζα ψήφος).

Οι εκλογές γίνονται για να αποτυπώνουν τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Αν δεν ψηφίζουμε με βάση την ιδεολογία μας, αλλά τιμωρητικά, τότε δημιουργούνται στρεβλώσεις και ακυρώνεται η έννοια της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας μας.

Θα θέλατε να μας δώσετε ένα παράδειγμα από τις θέσεις σας;

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία έχει θέσεις που προάγουν την ευημερία και την ευτυχία του Ατόμου. Η χαμηλή φορολογία για παράδειγμα, απελευθερώνει τους πολίτες από τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη και τους δίνει την απαραίτητη ελευθερία να δημιουργήσουν, παράγοντας έτσι πλούτο για τον εαυτό τους και για το σύνολο. Για παράδειγμα, λέμε στο διαφημιστικό σποτάκι μας «κοινός φορολογικός συντελεστής 15% για όλους».

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι πολύ απλά κάθε φορολογούμενος θα πληρώνει 15% φόρο (flat tax) είτε έχει 10.000 είτε 100.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα. Το αντεπιχείρημα για την ισχύουσα φορολογία, που είναι κλιμακωτή είναι πως, «πρέπει οι πλούσιοι να πληρώνουν περισσότερα από τους φτωχούς». Μα πληρώνουν περισσότερα! Αυτός με τα 10.000 ευρώ εισόδημα πληρώνει 1.500 ευρώ φόρο ενώ αυτός με τα 100.000, πληρώνει 15.000.

Το κράτος παίρνει περισσότερα χρήματα από τα υψηλότερα εισοδήματα, με γραμμική αύξηση. Μέσω της flat tax φορολόγησης όμως, δεν λειτουργεί τιμωρητικά η φορολογία, όπως γίνεται σήμερα.

Πώς αυτό θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών;

Η κλιμακωτή φορολογία αποθαρρύνει τις επενδύσεις, μιας και είναι ασύμφορο για κάποιον να παράξει μεγαλύτερο εισόδημα, άρα μειώνεται η παραγωγή πλούτου, συρρικνώνεται το ΑΕΠ και εγκλωβιζόμαστε σε μια συνεχή καθοδική πορεία της οικονομίας.

Και μετά προσπαθούν να διορθώσουν το πρόβλημα δίνοντας «κίνητρα» επιχειρηματικότητας, που φυσικά είναι από τελείως ανεπαρκή -τι δυνατότητα οικονομικών κινήτρων έχει να δώσει ένα χρεοκοπημένο κράτος;- έως γελοία και προσβλητικά, όπως τα επιδόματα.

Εγώ για παράδειγμα φορολογούμαι με ένα ποσοστό 40% και μια φορά τον χρόνο (ή δύο δεν θυμάμαι), παίρνω ένα επίδομα τέκνων σχεδόν 100 ευρώ. Μα τι να μου κάνει αυτό το αστείο ποσό;

Αν δεν μου αφαιρούσαν τόσο μεγάλο ποσοστό του εισοδήματός μου, θα μπορούσα να προσφέρω πολλά περισσότερα στα τέκνα μου!

Τώρα όμως μου τα παίρνουν από τη δεξιά τσέπη και μου τα επιστρέφουν στην αριστερή, με μια μείωση περίπου 90% ώστε να τροφοδοτηθεί ο τεράστιος (και άχρηστος) κρατικός μηχανισμός που λειτουργεί πρωτίστως ως δεξαμενή ψήφων.

Η φοροδιαφυγή επίσης καταπολεμάται με τη χαμηλή φορολογία. Διότι γίνεται ασύμφορη! Η φορολογία ειδικά των ελεύθερων (πολιορκημένων μάλλον) επαγγελμάτων βασίζεται στη «λογική» ότι κλέβει ο επιχειρηματίας.

Οπότε το Κράτος θεωρεί «λογικό» να κλέβει ακόμη περισσότερο τον επιχειρηματία για να έρθουν πάτσι. Αν δεν την λες παιδιάστικη αυτή τη λογική, τη λες τουλάχιστον παράνοια.

Και γιατί να σταυρώσει την Πόλυ Βλάση;

Επειδή πιστεύω ότι μπορούμε να φέρουμε την Ελλάδα στα Ευρωπαϊκά πρότυπα, αντί να χρειάζεται να μεταναστεύουμε για να ζήσουμε σε τέτοιες συνθήκες, επειδή δεν δέχομαι το «δεν γίνεται στην Ελλάδα», εγώ λέω γίνεται, είμαι βέβαιη για αυτό, το βλέπουμε συνεχώς γύρω μας να συμβαίνει, αρκεί να βρεθεί κάποιος να το κάνει και επειδή είμαι doer οπότε πιστεύω ότι όντως θα μπορέσω να δημιουργήσω την επιθυμητή διαφορά.

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο NOOZ στις 20 Μαΐου 2019

Του Μάκη Κεβρεκίδη*

Ομολογουμένως, είναι τραγικό να χρειάζεται να μιλάμε για το μεταναστευτικό ως ένα πρόβλημα το οποίο επιδέχεται λύσεων, ενώ θα μπορούσε να είναι μία ευλογία για τους λαούς της Ευρώπης και όλους τους μετανάστες συνάμα. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τους λόγους για τους οποίους δεν είναι πλήρως, αλλά και πώς θα μπορούσε να γίνει.

Οι Ευρωπαίοι στην συντριπτική μας πλειοψηφία δεν είμαστε ρατσιστές. Οι όποιοι φόβοι μιας μερίδας Ευρωπαίων πολιτών προέρχονται από την πιθανή σταδιακή θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση – φανατισμό κάποιων μουσουλμάνων μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς. Είναι δύο οι βασικές φοβίες που κυριαρχούν και αυτές είναι απόλυτα κατανοητές από τους φιλελεύθερους καθώς δεν ζούμε μέσα σε μια γυάλινη μπάλα, αλλά είμαστε από τις πιο ενεργές και επιστημονικά καταρτισμένες ομάδες της κοινωνίας μας.

Η πρώτη φοβία είναι η μετεξέλιξη κάποιων μουσουλμάνων μεταναστών σε τρομοκράτες, ενώ η δεύτερη και κύρια φοβία είναι η πιθανή μη-αφομοίωση του μουσουλμανικού πληθυσμού στην ευρωπαϊκή κουλτούρα, κάτι το οποίο θεωρητικά θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλοίωση ως και μερική θεοκρατικοποίηση του ίδιου του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Από τους μουσουλμάνους που ενδέχεται να ριζοσπαστικοποιηθούν, η συντριπτική πλειοψηφία θα αναζητήσει ειρηνικούς και δημοκρατικούς τρόπους να περάσει τις συντηρητικές θεοκρατικού τύπου απόψεις του, ενώ κάποιοι συγκριτικά απειροελάχιστοι ενδεχομένως να μετεξελιχθούν σε τρομοκράτες.

Όπως διαπιστώνουμε από τα υφιστάμενα παραδείγματα ριζοσπαστικοποίησης, αυτά κατά κανόνα γεννιούνται εντός των κοινοτήτων – περιοχών όπου κατοικούν πολλοί μουσουλμάνοι. Με άλλα λόγια, είναι πιο σπάνιο ως και ανύπαρκτο το φαινόμενο ύπαρξης ακραίων θρησκευτικών τάσεων σε περιοχές όπου οι μουσουλμάνοι είναι πληθυσμιακά λίγοι και διασκορπισμένοι.

Σύμφωνα με τον Αμερικανό κοινωνιολόγο Douglas Massey, ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών επιλέγει να εγκατασταθεί σε περιοχές όπου ήδη κατοικούν μέλη της ίδιας εθνικότητας ή θρησκείας καθώς εκεί έχουν δημιουργηθεί τα δίκτυα και οι συνέργειες τα οποία θα τους βοηθήσουν να βρούνε εργασία ή οικονομικά προσιτή κατοικία, κοκ. Αυτή είναι μια σχεδόν ενστικτώδη πάγια πρακτική πολλών πληθυσμιακών ομάδων, όχι μόνο των μουσουλμάνων και Αράβων. Εμείς οι Έλληνες για παράδειγμα, έχουμε δημιουργήσει Greek Town περιοχές σε πολλά μητροπολιτικά κέντρα ανά την υφήλιο με την πιο γνωστή εξ αυτών την Αστόρια στη Νέα Υόρκη. Και υπάρχουν και πολλές άλλες τέτοιου είδους κοινότητες όπως η China Town, η Little Italy, η Little Odessa στο Brooklyn με μετανάστες από την Ρωσία και άλλες χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, κοκ.

Οι μουσουλμάνοι ή Άραβες μετανάστες λοιπόν δεν πράττουν κάτι το διαφορετικό. Ο λόγος που και αυτοί συγκεντρώνεται στις ίδιες περιοχές είναι ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν αξιοποιώντας τις δομές και τις γνώσεις των ομοεθνών τους που ήδη κατοικούν εκεί. Με άλλα λόγια, η στάση τους είναι όμοια με αυτήν των άλλων ομάδων μεταναστών, εξού και είναι εντελώς αυθαίρετο το συμπέρασμα κάποιων ότι συγκεντρώνονται στις ίδιες περιοχές ώστε να ισχυροποιηθούν πληθυσμιακά και να θεοκρατικοποιήσουν τη χώρα φιλοξενίας τους. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν έχουν τα ίδια όνειρα και στόχους όπως ο κάθε μετανάστης, μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Η μίσθωση κατοικίας αποτελεί τη μεγαλύτερη δαπάνη μιας οικογένειας, εξού και σε μεγάλο βαθμό οι περιοχές στις οποίες οι μετανάστες επιλέγουν αρχικά να εγκατασταθούν προσφέρουν σχετικά φθηνότερες κατοικίες από ό,τι άλλες περιοχές. Αυτές οι μειωμένου κόστους περιοχές διαβίωσης συνήθως έχουν υψηλότερη εγκληματικότητα και μειωμένες δημοτικές παροχές, καθώς και τα εισπραττόμενα δημοτικά τέλη είναι λιγότερα ανά κεφαλή από ότι σε άλλες πιο εύπορες περιοχές, εξού και γενικά επικρατεί η αίσθηση ευρείας υποβάθμισης. Δεν έχουμε παρά να δούμε το παράδειγμα του Άγιου Παντελεήμονα στην Αθήνα για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται. Άραγε, πόσοι από τους μετανάστες οι οποίοι ήδη ζούνε κάποια χρόνια σε αυτές τις κοινότητες υποδοχής δεν θα ήθελαν να μετακομίσουν οι ίδιοι ή και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα καλύτερο περιβάλλον;Φυσικά και το επιθυμούν σχεδόν στο σύνολό τους και θα το έκαναν αν είχαν τη δυνατότητα. Σε αυτές τις πιο αναβαθμισμένες περιοχές λοιπόν θα συγκατοικούσαν δίπλα – δίπλα με τον γηγενή πληθυσμό και έτσι δεν θα διαμόρφωναν γκέτο. Αν μπορούσαν να ξεφύγουν από τα γκέτο θα διασκορπιζόταν ο πληθυσμός τους μέσα στον ευρύτερο ιστό της κάθε μεγαλούπολης, ενδεχομένως και έξω από αυτόν.

Γιατί λοιπόν δεν το κάνουν; Η απάντηση είναι απλή, δεν έχουμε παρά να … follow the money! Δεν το κάνουν καθώς δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν, και δεν την έχουν καθώς δεν τους παρουσιάζονται οι επαγγελματικές ευκαιρίες που θα τους βοηθήσουν να εξέλθουν από την υπάρχουσα κατάσταση. Αν η οικονομία δεν δημιουργεί οικονομικές ευκαιρίες, όλοι οι άνθρωποι παραμένουν οικονομικά στάσιμοι. Όταν αυτό συμβαίνει για μια σειρά ετών, οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιδρούν με τον όποιο τρόπο γνωρίζει ο κάθε ένας τους. Δεν έχουμε παρά να δούμε το παράδειγμα της Ελλάδας όπου με την οικονομική κρίση επήλθε και οι άνοδος της ακροδεξιάς. Όταν οι πολίτες νιώθουν ανασφαλείς, μια μερίδα εξ αυτών αναζητεί ασφάλεια στα εθνικά ή θρησκευτικά σύνολα τα οποία του είναι γνώριμα, εξού και η άνοδος του εθνικισμού. Αντιστοίχως λοιπόν, η φυσική αντίδραση στην οικονομική ανασφάλεια ενός μουσουλμάνου ο οποίος ζει σε μια μεγάλη μουσουλμανική κοινότητα εντός μιας ξένης χώρας θα ήταν είναι η επιστροφή στις θρησκευτικές του καταβολές, η ριζοσπαστικοποίησή του.

Η Ευρώπη λοιπόν, και η Ελλάδα ακόμα περισσότερο, έχει συγκριτικό πρόβλημα ανάπτυξης. Η υψηλή άμεση και έμμεση φορολόγηση στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και ο μεγάλος και δαπανηρός δημόσιος τομέας πνίγει τις επενδύσεις και την οικονομική δραστηριότητα. Για αυτούς τους λόγους σε μεγάλο βαθμό οι οικονομίες πολλών ευρωπαϊκών χωρών πάσχουν από ύφεση ή ασθενή ανάπτυξη. Ευθύνεται λοιπόν το σοσιαλιστικό και κρατικιστικό οικονομικό μοντέλο. Εφόσον ακόμα και οι ίδιοι οι γηγενείς πληθυσμοί σε πολλές περιπτώσεις έχουν οικονομικά προβλήματα και νιώθουν ανασφαλείς, πόσο μάλλον οι μετανάστες οι οποίοι ήδη βρισκόταν σε χειρότερη οικονομική κατάσταση προ κρίσης από ότι η πλειοψηφία των γηγενών Ευρωπαίων.

Ποια είναι λοιπόν η λύση των φιλελεύθερων και στο μεταναστευτικό; Είναι:

– η άρση των εμποδίων στην αγορά και το περαιτέρω άνοιγμα της αγοράς στον ανταγωνισμό,

– η μείωση του δημοσίου τομέα ώστε να μειωθούν οι φόροι και

– η δραστική μείωση των γραφειοκρατικών κολλημάτων.

Όλα τα παραπάνω θα δημιουργήσουν περισσότερες οικονομικές ευκαιρίες για όλους και ο καλύτερα αμειβόμενος πληθυσμός των γκέτο θα διασκορπιστεί οικειοθελώς ανά τη χώρα ώστε να κυνηγήσει τις επαγγελματικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται ή να βελτιώσει το επίπεδο ζωής του επιλέγοντας να κατοικήσει σε μια πιο αναβαθμισμένη περιοχή. Ως φυσικό επακόλουθο και σε βάθος χρόνου οι περισσότεροι μετανάστες θα αφομοιωθούν καθώς θα αποτελούνται από μικρές μονάδες οι οποίες με δυσκολία θα καταφέρουν να διατηρήσουν τα περισσότερα εθνικά, ακραία θρησκευτικά ή πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους. Σταδιακά λοιπόν θα επέλθει το αποκαλούμενο melting pot – δοχείο τήξης – χωνευτήρι των λαών και πολιτισμών. Η λύση λοιπόν και στο μεταναστευτικό είναι ο περισσότερος φιλελευθερισμός. Ψηφίστε φιλελεύθερους αν επιθυμείτε να δώσετε πραγματικές λύσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν.

*Ο Μάκης (Ευθύμιος) Κεβρεκίδης είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 17 Μαΐου 2019

*Του Ολύμπιου Ράπτη

Η αγαπητή Υπουργός Εργασίας κ. Αχτσιόγλου επιδίδεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στην διαστρέβλωση δηλώσεων του Προέδρου της ΝΔ κ. Μητσοτάκη και – ακόμα πιο σημαντικό – στην δυσφήμιση της «νεοφιλελεύθερης εργασιακής ευελιξίας».

Μην κατηγορούμε μόνο την αριστερά για αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας. Κάπου στο 2016, σε άτυπη συνάντηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μεταξύ Ελλήνων και ξένων ευρωβουλευτών και του ΔΣ του ΣΕΒ, ένας εκ των μελών του επισήμανε ότι «τουλάχιστον, αναγνωρίζουμε ότι η ελληνική αγορά εργασίας είναι μετά τα μνημόνια από τις πλέον ευέλικτες παγκοσμίως».

Ωστόσο, μετά από 4,5 χρόνια υπό καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, με την υψηλότερη ανεργία από όλες τις χώρες της Ε.Ε., με την ανασφάλιστη εργασία των ντελιβεράδων και λοιπών υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα και τον αφανισμό των ελευθέρων επαγγελματιών πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους για τι πράγμα μιλάμε.

Γιατί η Ελλάδα είναι στον πάτο της εργασιακής ευελεξίας και της αποτελεσματικής προστασίας των εργαζομένων και των ανέργων, όχι στην κορυφή.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Δανία, την χώρα που κατατάσσεται πρώτη ή ανάμεσα στις πρώτες σε διάφορους διεθνείς δείκτες εργασιακής και επιχειρηματικής ευελιξίας και εν γένει οικονομικής ελευθερίας – ακόμα πιο ψηλά και από τις ΗΠΑ! Εκεί δεν υπάρχει εθνικός κατώτατος μισθός, ούτε εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η μέγιστη αποζημίωση υπαλλήλου, ακόμα και μετά από δεκαετίες, είναι 4 μισθοί όλοι κι όλοι. Το επίπεδο ανεργίας είναι αμελητέο με 1 στους 4 υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα να αλλάζει δουλειά κάθε χρόνο! Και αυτό θεωρείται στην Δανία επιτυχία.

Όσο, λοιπόν, θα ονειρεύεται η αριστερά «μόνιμες και σταθερές δουλειές για όλους», όσοι Έλληνες και Ελληνίδες μπορούν, θα μεταναστεύουν. Θα πηγαίνουν στις σκανδιναβικές χώρες, στην Κύπρο, στην Βουλγαρία, σε Γερμανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Καναδά και στις ΗΠΑ. Ή αλλιώς, εκεί όπου κυριαρχούν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες. Γιατί εκεί, πολύ απλά, οι συνθήκες ζωής και εργασίας είναι οι καλύτερες.

Εκεί, λοιπόν, και μόνο εκεί, μπορούμε να μιλάμε για πραγματική εργασιακή ευελιξία και για προστασία δικαιωμάτων αγαπητή κ. Αχτσιόγλου. Γιατί όπως έλεγε και ο σύντροφος Λέον Τρότσκυ, «σε μία χώρα όπου ο μόνος εργοδότης είναι το Κράτος, (αντίσταση) σημαίνει θάνατος…Η παλιά αρχή «αυτός που δεν δουλεύει δεν θα τρώει», αντικαταστάθηκε από το «αυτός που δεν υπακούει, δεν θα τρώει»».

*Ο Ολύμπιος Ράπτης είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής 

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 17 Μαΐου 2019

Του Γιάννη Παπαδόπουλου*

Πολλές πολιτικοοικονομικές θεωρίες επιτίθενται στον καπιταλισμό και τον καθιστούν υπεύθυνο για όλα τα δεινά του κόσμου, παρόλο που οι υπαρκτοί καπιταλισμοί του δυτικού κόσμου φαίνεται να έχουν βοηθήσει αποφασιστικά στο να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο τόσο των δυτικών όσο και των μη δυτικών χωρών.

Ποιο είναι, όμως, το σύστημα που αντιπροτείνουν οι αντικαπιταλιστές; Ποιος είναι ο μη-καπιταλισμός;

Αν υποθέσουμε ότι καπιταλισμός σημαίνει τη συγκέντρωση κεφαλαίων τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για επενδυτικούς (δηλαδή αναπτυξιακούς) σκοπούς, τότε μη-καπιταλιστικά συστήματα ύπαρξης δεν υπάρχουν ή υπάρχουν πολύ λίγα. Το ζήτημα που στην πραγματικότητα θέτουν οι μη-καπιταλιστές αφορά το πώς θα συγκεντρωθούν τα κεφάλαια και ποιος θα τα διαχειριστεί.

Για παράδειγμα, πολλά σοσιαλιστικά συστήματα δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα με τον καπιταλισμό. Απλώς, θέλουν το κεφάλαιο να συγκεντρωθεί από το κράτος και να διαχειριστεί από την εκάστοτε κυβέρνηση, αντί να συγκεντρώνεται από ιδιώτες και να διαχειρίζεται από αυτούς.

Άλλα συστήματα (αριστοκρατίας, βασιλείας κτλ) θέλουν το κεφάλαιο να συγκεντρώνεται από ένα ή λίγα πρόσωπα , αλλά θέλουν τα πρόσωπα αυτά να μπορούν να μεταφέρουν το μονοπώλιο συγκέντρωσης και διαχείρισης κεφαλαίων από γενιά σε γενιά.

Τι είναι λάθος, λοιπόν, με αυτά τα εναλλακτικά συστήματα;

Κατ’ εμέ, η απάντηση βρίσκεται στην ανάλυση του εξής διλήμματος: ποιος θέλουμε να διαχειρίζεται το κεφάλαιο; Άτομα στα οποία παραδώσαμε εθελοντικά τα χρήματά μας επειδή π.χ. βρήκαν έναν τρόπο να καλύψουν μια ανάγκη μας πιο οικονομικά από οποιοδήποτε άλλον ή άτομα τα οποία – στην καλή περίπτωση – τα έχουμε ψηφίσει για να διαχειριστούν την κοινή περιουσία; Ποιος πιστεύουμε πως θα χρησιμοποιήσει τα χρήματα αυτά καλύτερα για επενδυτικούς σκοπούς;

Πίσω, λοιπόν, από τα αντικαπιταλιστικά συστήματα, φαίνεται να υπάρχει μία απλή διάκριση: πως ο άνθρωπος ή η ομάδα ανθρώπων που μας έπεισε να τον/την ψηφίσουμε είναι, για κάποιο λόγο, πιο αρμόδιος να συγκεντρώσει και να διαχειριστεί τα χρήματά μας για να βελτιώσει τη ζωή μας. Πού βασίζεται η παραπάνω άποψη, όμως; Γιατί κάποιος να πιστεύει πως αυτός τον οποίο ψηφίσαμε είναι καλύτερος επενδυτής από τον αποδεδειγμένα πετυχημένο επενδυτή;

Πιστεύω πως μας μπερδεύουν οι λέξεις: ίσως, πολλοί από εμάς να μην καταλαβαίνουμε πως όλοι οι κοινωνικοί σχηματισμοί, από μία απλή ομόρρυθμο εταιρεία έως μία ομοσπονδία κρατών είναι απλώς άτομα που συνεργάζονται μεταξύ τους για έναν κοινό σκοπό.

Ίσως να δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε μια εταιρεία, ένας συνεταιρισμός και ένα κράτος, είναι απλώς διαφορετικά σύνολα κανόνων που αντικατοπτρίζουν και ρυθμίζουν τις σχέσεις και τους στόχους των συμμετεχόντων σε αυτές.

Ίσως, λοιπόν, όταν καταλάβουμε ότι μια κυβέρνηση δεν είναι παρά άτομα που προσλαμβάνουμε όλοι μαζί για να κάνουν μια δουλειά, ίσως τότε σταματήσουμε να ψάχνουμε για μεγάλους ηγέτες και συναρπαστικούς ηγήτορες και να κοιτάμε την ουσία: το κατάλληλο άτομο στην κατάλληλη θέση. Δηλαδή, ο πολιτικός στην πολιτική και ο καπιταλιστής στην διαχείριση κεφαλαίων.

*Ο κ. Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 16 Maΐου 2019

*Του Κώστα Παπουτσάκη

Η συζήτηση του Σαββάτου (11.09.2018) στο Ευρωκοινοβούλιο και η ευρωπαϊκή απόφαση την Κυριακή (12.09.2018)  για ενεργοποίηση του άρθρου 7 κατά της Ουγγαρίας αποτελούν ευκαιρία για να αρχίσουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να διασαφηνίζουν το όραμά τους για την Ευρώπη. Ο δημόσιος διάλογος με αντικείμενο το ευρωπαϊκό όραμα δεν είναι ποτέ πρόωρος για να ξεκινήσει. Μπορεί να γίνει και τώρα, 8 μήνες πριν τις ευρωεκλογές.

Τα δυο τελευταία 24ωρα έφεραν στο φως πλούσιες και ενδιαφέρουσες ειδήσεις. Πρώτον και κύριο, η Ευρώπη γιορτάζει μια νίκη στον αγώνα για υπεράσπιση του κράτους δικαίου. Η ενεργοποίηση των διατάξεων του άρθρου 7 κατά της κυβέρνησης Ορμπάν προασπίζει τις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αρχές. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με την απόφασή του αυτή, στηλιτεύει αθέμιτες, ασύμβατες με το ευρωπαϊκό ιδεώδες, πρακτικές, στις οποίες είχε καταφύγει ο Ορμπάν. Τέτοιες ήταν η κατασπατάληση ευρωπαϊκών κονδυλίων μεταξύ των ημετέρων του, παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης με περιορισμό των αρμοδιοτήτων του Συνταγματικού Δικαστηρίου, φίμωση πολιτικών αντιπάλων και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, χειραγώγηση Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Οι 448 ψήφοι υπέρ των κυρώσεων είναι 448 ΝΑΙ για μια φιλελεύθερη, δημοκρατική, αλληλέγγυα Ευρώπη.

Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια απόφαση ,που η γενναιότητα της λήψης της επιφέρει και κινδύνους. Από εδώ και στο εξής, η μάχη φιλευρωπαϊστών-ευρωσκεπτικιστών αναμένεται να ενταθεί σε οξύτητα. Ήδη η Ουγγαρία ανακοίνωσε ότι θα αναζητήσει νομικούς τρόπους για να αμφισβητήσει την απόφαση. Ο Ούγγρος υπουργός Εξωτερικών, αμφισβητώντας την τήρηση κανόνων ευρωπαϊκών συνθηκών κατά τη διαδικασία λήψης της απόφασης, κάνει λόγο για μικροπρεπή εκδίκηση σε βάρος της Ουγγαρίας από πολιτικούς, που τάσσονται υπέρ της μετανάστευσης.

Σε μια τέτοια στιγμή, τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να διαμορφώσουν μια ευρωπαϊκή ατζέντα, που θα καθιστά σαφές στην κοινή γνώμη τι Ευρώπη θέλουν να οικοδομήσουν. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ), εκφραστής της Κεντροδεξιάς στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου, βρίσκεται σε αμυνόμενη θέση, καλούμενο να αντεπεξέλθει στις κατηγορίες, που το θέλουν να έχει διχαστεί ως προς τη στάση που έχει κρατήσει έναντι του Ορμπάν. Ιδιαίτερα η μέχρι τώρα συμπερίληψη του Βίκτορ Ορμπάν στις τάξεις του ΕΛΚ ρίχνει μια μελανή σκιά στο ευρωπαϊκό όραμα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς.

Μια τέτοια εξέλιξη είναι εύλογο να επιφέρει αναταράξεις και στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η Νέα Δημοκρατία, η οποία ανήκει στην οικογένεια του ΕΛΚ, σωστά συντάχθηκε υπέρ της απόφασης ενεργοποίησης του άρθρου 7. Δεν έλειψαν, όμως ,φωνές ,που μίλησαν για «ορμπανοποίηση» της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και για μια διάσταση απόψεων μεταξύ του ευρωβουλευτή κ. Γιώργου Κύρτσου και του προέδρου κ. Κυριάκου Μητσοτάκη (για το κατά πόσο ακροδεξιός είναι ο Βίκτορ Ορμπάν).

Δεδομένου ότι οι Ευρωεκλογές δεν θα αργήσουν πολύ και μια που έχουμε ήδη μπει σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, κεντροδεξιές και φιλελεύθερες δυνάμεις, όπως επίσης και η Αριστερά, μπορούν από τώρα να επεξεργάζονται τις προτάσεις που θα παρουσιάσουν στο τραπέζι του ευρωδιαλόγου. Η Νέα Δημοκρατία έχει ανακοινώσει ότι «κλείδωσε» η τοποθέτηση του κ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη ως επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της.

Ο κ. Μεϊμαράκης, στη μάχη για την προεδρία της ΝΔ το 2016, εντυπώθηκε στα μάτια της κοινής γνώμης ως εκφραστής της «λαϊκής δεξιάς» έναντι του κ. Μητσοτάκη, που εξέφρασε το φιλελεύθερο ρεύμα της Νέας Δημοκρατίας και που παρουσιάστηκε πιο αποφασισμένος για μεταρρυθμιστικές αλλαγές μέσα στο κόμμα. Τα μέλη της ΝΔ αποφάσισαν, μεταξύ των δύο υποψηφίων προέδρων, να δώσουν την ευκαιρία στον κ. Μητσοτάκη για την προώθηση μιας φιλελεύθερης ατζέντας. Συνεπώς, μια πρώτη αρχή στην έναρξη της προεκλογικής μάχης εν όψει Ευρωεκλογών, θα ήταν να ακούσει ο κ. Μεϊμαράκης το αίτημα σημαντικής μερίδας πληθυσμού για περισσότερο φιλελευθερισμό εντός της Ε.Ε. και να σκεφτεί πώς αυτό το αίτημα θα μπορέσει από ευχή να το μετατρέψει σε πραγματικότητα. Το εκλογικό σώμα είναι αυτό, που θα αποφασίσει, αν ο κ. Μεϊμαράκης θα ανταποκριθεί με επιτυχία σε αυτή την προσπάθεια.

Τι εννοούμε. όμως. λέγοντας ότι θέλουμε «περισσότερο φιλελευθερισμό για την Ευρώπη»; Πού συγκλίνουν φιλελεύθερες φωνές, που τις βρίσκουμε διάσπαρτες σε όλα τα κόμματα, είτε αριστερά είτε δεξιά; Αποσαφηνίζω τα πιο βασικά σημεία μιας φιλελεύθερης πρότασης στην ευρωπαϊκή ατζέντα.

Πρώτο και κύριο, η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί για τους εκπροσώπους του κλασικού φιλελευθερισμού μια αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση. Δε νοείται έξοδος από αυτήν. Ο λόγος είναι ότι ο βαθμός οικονομικής ελευθερίας αυξάνεται, όταν η χώρα παραμένει ενταγμένη στους ευρωπαϊκούς κόλπους. Για να το πούμε απλά, THERE IS NO ALTERNATIVE. Μόνο παραμονή στην ΕΕ.

Η φιλελεύθερη αρχή τονίζει ότι είναι εφικτό η δημοσιονομική προσαρμογή και η μείωση του μέσου όρου δημοσίων ελλειμμάτων να γίνει χωρίς να στραγγαλιστεί η ανάπτυξη. Πολύ απλά, μειώνοντας τις δημοσιονομικές δαπάνες αντί αυξάνοντας τους φόρους.

Ο φιλελευθερισμός θέτει το δημόσιο λόγο για την Ευρώπη σε μια νέα βάση συζήτησης. Το καίριο ερώτημα δεν είναι αν θέλουμε «λιγότερη ή περισσότερη Ευρώπη». Το κύριο διακύβευμα είναι αν το τελικό ισοζύγιο του κράτους και του κρατισμού θα είναι μικρό στην Ευρώπη, που σχεδιάζουμε να αναμορφώσουμε. Οι φιλελεύθεροι δεν τάσσονται αναφανδόν υπέρ οποιουδήποτε είδους ομοσπονδιοποίησης της Ε.Ε. Δεν ασπάζονται το όραμα του Ιταλού κομμουνιστή και φανατικού φεντεραλιστή Αλτιέρο Σπινέλι, ο οποίος έθετε την εξάλειψη του οικονομικού ανταγωνισμού των κρατών μελών ως προϋπόθεση για το ξεπέρασμα των εθνικών ανταγωνισμών. Αντίθετα, ο οικονομικός ανταγωνισμός, με τη μορφή του ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των κρατών-μελών, είναι συμβατός με τις φιλελεύθερες αρχές. Οι ενισχυμένες οικονομικές σχέσεις μεταξύ των κρατών μελών, απαλλαγμένες από τον οικονομικό προστατευτισμό, θωρακίζουν την ειρήνη στην Ευρώπη.

Ποιο, λοιπόν ,θα μπορούσε να ήταν το σύνθημα για την Ευρώπη εν όψει Ευρωεκλογών; Ίσως να είναι αυτό: ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ, ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟ (υπερσυγκεντρωτισμός υπό τη μορφή μιας υπερκρατικής γραφειοκρατίας). Η ‘περισσότερη Ευρώπη’ γεννά ερωτήματα ,στα οποία θα πρέπει να βρεθεί ικανοποιητική απάντηση. Ένα από αυτά π.χ. είναι αν η κοινή ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική θα συνοδευτεί με κατάργηση ή διατήρηση των εθνικών στρατών, με διατήρηση ή μείωση των εθνικών αμυντικών δαπανών.

Η μάχη για τις ευρωπαϊκές προεκλογικές θέσεις μόλις ξεκινάει. Οι φιλελεύθερες φωνές θα χτίσουν γέφυρες επικοινωνίας με τα κόμματα, που είναι αποφασισμένα να τολμήσουν ρηξικέλευθες ευρωπαϊκές τομές. Αν δε βρουν αποφασισμένους συμμάχους, θα δώσουν μόνες τους ένα σκληρό μα και ωραίο ευρωπαϊκό αγώνα.

* O Κώστας Παπουτσάκης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 16 Σεπτεμβρίου 2019

Του Μάκη Κεβρεκίδη*

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να ισορροπήσει τις ενδοκομματικές φράξιες της Νέας Δημοκρατίας. Τα τελευταία 20 χρόνια η ΝΔ έχει κάνει προσπάθειες να μετατραπεί από ένα κόμμα της συντηρητικής λαϊκής δεξιάς σε ένα πολυσυλλεκτικό κεντροδεξιό κόμμα. Η πιο πρόσφατη προσπάθειά της ήταν η συνεργασία της με την φιλελεύθερου προσανατολισμού Δράση, την αξιόλογη πολιτική κίνηση, που ίδρυσε ο Στέφανος Μάνος.

Στην προσπάθεια εξισορρόπησης των διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών και αντιλήψεων, που κυριαρχούν εντός της Νέας Δημοκρατίας, συχνά παρουσιάζονται φαινόμενα αντικρουόμενης ρητορικής. Από τη μία, γίνονται δηλώσεις και ενέργειες τις οποίες ο κάθε φιλελεύθερος και σύγχρονος πολίτης θα χαιρέτιζε, από την άλλη βλέπουμε συχνά να τρέφεται το τέρας του κρατισμού – σοσιαλισμού, αλλά και πιο ακραίων αντιλήψεων της λαϊκής δεξιάς.

Ως φαίνεται, και καλώς, η Νέα Δημοκρατία θα είναι ο νικητής των Ευρωεκλογών και των Εθνικών Εκλογών, όποτε αυτές είναι να πραγματοποιηθούν, και μάλιστα με αισθητή διαφορά. Όπως είναι αναμενόμενο, αυτό που σήμερα φαίνεται ως αντικρουόμενη ρητορική η αυριανή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα αναγκαστεί να το εφαρμόσει και εμπράκτως. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση της ΝΔ θα υποχρεωθεί συν τις άλλοις να εφαρμόσει και πολιτικές που θα ενισχύουν τον δημόσιο τομέα έναντι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και θα υποχρεωθεί να στηρίξει κλαδικά συμφέροντα έναντι του υγιούς ανταγωνισμού και συνεπώς έναντι των καταναλωτών και της μακροπρόθεσμης ανάπτυξης της οικονομίας. Έχει υποχρεωθεί σε τέτοιου είδους υποχωρήσεις πολλές φορές κατά το παρελθόν. Όσον αφορά στα κοινωνικά, θα υποχρεωθεί να ενδώσει σε παρωχημένες αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις κατά των μειονοτικών και ατομικών δικαιωμάτων.

Όσο δυναμικό και αν είναι το νεοϊδρυθέν φιλελεύθερο τμήμα της Νέας Δημοκρατίας, αυτό δεν παύει να βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη θέση ανάμεσα σε συμπληγάδες. Οι υπόλοιπες φράξιες και εν γένει αντίθετες των φιλελεύθερων ιδεών αντιλήψεις, αποτελούν την πλειοψηφία εντός του κόμματος, γεγονός το οποίο θα οδηγήσει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε πολλές τακτικές υποχωρήσεις καθώς ουδείς επιθυμεί την ανοιχτή σύγκρουση και την ενδοκομματική κρίση.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λοιπόν χρειάζεται ένα χέρι βοηθείας, ώστε να οδηγήσει τη χώρα πιο κοντά στη Δύση και στην οικονομική ανάπτυξη. Χρειάζεται ένα χέρι βοηθείας ,το οποίο «δε μασάει τα λόγια του» καθώς δεν το κρατάνε πίσω κομματικές ισορροπίες. Χρειάζεται ένα χέρι βοηθείας, το οποίο θα ασκήσει υψηλού επιπέδου εποικοδομητική αντιπολίτευση, όπου θα παρουσιάζει επιχειρήματα και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις και παραδείγματα για την ορθότητα των θέσεων της.

Η ΝΔ χρειάζεται να μπορεί να «πουλάει έναν μπαμπούλα» στο εσωτερικό της, δηλαδή, μια ανερχόμενη πολιτική κίνηση, η οποία κερδίζει ιδεολογικές νίκες και η οποία θα πρέπει να καταπολεμηθεί. Ο καλύτερος τρόπος καταπολέμησης μιας πολιτικής κίνησης είναι να κλέψεις τους ψηφοφόρους της. Για να το επιτύχεις αυτό οφείλεις να υιοθετήσεις τις θέσεις της. Άλλωστε, η πολυσυλλεκτική Νέα Δημοκρατία έχει εμπειρία σε αυτό. Για πολλές δεκαετίες τώρα χρησιμοποιεί επιτυχώς κρατιστική – σοσιαλιστική ρητορική και εφαρμοσμένες πολιτικές ,ώστε να υφαρπάξει ψήφους από τα αριστερά της. Τώρα, απλά ήρθε η σειρά να το κάνει και με τους φιλελεύθερους.

Όπως αναφέρθηκε και πριν, η Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως με άνεση θα κερδίσει τις επόμενες Ευρωπαϊκές και τις Εθνικές εκλογές. Αν οι ψηφοφόροι, όντως, δεν επιθυμούν να πάει χαμένη η ψήφος τους προς τους κρατιστές, τότε οφείλουν να στηρίξουν τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, η οποία θα χρησιμοποιηθεί ως αντίβαρό τους. Είναι ένα πλάνο υψηλής διπλωματίας, είναι το μόνο πλάνο που θα βοηθήσει την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, ειδάλλως θα συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος του κρατισμού και της οικονομικής και αξιακής μας ύφεσης. Στηρίξτε, λοιπόν, την Ελλάδα και την επόμενη κυβέρνηση στέλνοντας τη Φιλελεύθερη Συμμαχία στην Ευρωβουλή.

* Ο Μάκης Κεβρεκίδης είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 14 Μαΐου 2019

*Συνέντευξη του Γιώργου Αγγελόπουλου,

υποψήφιου Ευρωβουλευτή της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Φεύγοντας από τη συζήτηση με τον πολυτάλαντο υποψήφιο Ευρωβουλευτή με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, Γιώργο Αγγελόπουλο σκεφτόμουν ότι πρέπει να θυμηθώ τα Χριστούγεννα να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη να κάνει στη χώρα μας δώρο τη δυνατότητα να συγκεντρώσουμε όλους τους ενδιαφέροντες και άξιους ανθρώπους σ’ένα ψηφοδέλτιο.
Συναντηθήκαμε σε κάποιο από τα ανεκδιήγητα καφέ της Στοάς Χαραγκιώνη στη Σταδίου και πίνοντας ένα άθλιο, ημίγλυκο (;) κόκκινο κρασί εγώ (Μα τι δίνουν στους τουρίστες) κι ένα ζεστό γαλλικό καφέ εκείνος τον οποίο γέμιζε, κάθε τόσο, με παγάκια από μια μικρή παγοθήκη που ζήτησε και του έφεραν, είπαμε πολλά και διάφορα.

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος (43) είναι ευρύτερα γνωστός ως θεατρικός ηθοποιός και ως improv comedian εργάζεται όμως ως διευθυντής δημιουργικού στη δραστήρια ΜΚΟ SciCo η οποία, μεταξύ άλλων, διοργανώνει το όλο και πιο δημοφιλές Science Festival. Σπούδασε Φυσική στην Πάτρα και στη συνέχεια θέατρο.

Μπαίνω αμέσως στο ψητό: “κ. Αγγελόπουλε, ειλικρινά τώρα. Πιστεύετε ότι αυτό που λείπει σήμερα από την πολιτική είναι οι θεατρίνοι;”.

Μου απαντάει αμέσως: “Το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό και απαντώ ευθέως, ναι. Η πολιτική είναι ένα εργαλείο παραγωγής ιστορίας με το λαό ως δρων υποκείμενο σε ρόλο πρωταγωνιστή. Το θέατρο είναι το κατεξοχήν εργαλείο αναπαράστασης κάθε είδους ανθρώπινης συνθήκης και βέβαια και της πολιτικής. Οι ηθοποιοί μπορούμε να εξηγήσουμε την πολιτική επικαιρότητα στους πολίτες με τρόπο που να καταλάβουν το ρόλο τους ως δρώντα υποκείμενα της ιστορίας”.
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος δηλώνει ευθαρσώς ότι θα ήθελε πάρα πολύ να μπορούσε να εκλεγεί Ευρωβουλευτής αν και γνωρίζει καλά ότι με το κόμμα που πολιτεύεται, τη “Φιλελεύθερη Συμμαχία” κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατον.
Τον ρωτάω λοιπόν γιατί δεν επιδίωξε να χωθεί (έτσι το ρώτησα) σε κάποιο από τα μεγάλα κόμματα που εκλέγουν αρκετούς βουλευτές.
“Ε, όχι δα. Για να πολιτευθείς με κάποιο από τα μεγάλα κόμματα πρέπει να εκπροσωπείς κάτι. Να έχεις κόσμο. Σόγια, ψήφους από συνδικαλιστική δράση”. Επιμένω λέγοντάς του ότι η Νέα Δημοκρατία έψαχνε ανθρώπους σαν κι εκείνον.
“Δεν ήρθε κανείς από τη Νέα Δημοκρατία να μου προτείνει να κατέβω μαζί τους και όσον αφορά το μητρώο, κοιτάξτε. Όσοι βλέπουν Game of Thrones ή έχουν διαβάσει Μεσαιωνική Ιστορία γνωρίζουν ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα σύγχρονο κόμμα. Αποτελείται από δουκάτα, κληρονομικές καταστάσεις, τα επώνυμα κάποιων υποψηφίων της φτάνουν στις μετεπαναστικές κυβερνήσεις. Κάποιοι άνθρωποι που έχουμε μια φιλελεύθερη οπτική δεν μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας μέσα σ’ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο”.

Τον ρωτάω πως γίνεται όμως να μην βλέπει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόβλημα και πρέπει να φύγει με κάθε τρόπο. Στη Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν σκέφτηκαν ότι θα κόψουν ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία; Γελάει.

“Κοιτάξτε. Ακόμα κι αν στις Ευρωεκλογές η ΝΔ πάρει το 100% των ψήφων, την επόμενη ημέρα κυβέρνηση θα συνεχίσει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του οποίου βλέπω να μένει αμετακίνητη στη στήριξή της προς την κυβέρνηση ακόμα κι αν κάνουν μπροστά στα μάτια τους ανθρωποθυσία μωρού”. Γελάμε.
“Έπειτα, αυτή τη στιγμή κανείς Έλληνας Φιλελεύθερος δεν εκπροσωπείται με βουλευτή στην ομάδα των Φιλελευθέρων Δημοκρατών. Το ασαφές ιδεολογικά Ποτάμι εντάχθηκε στην ομάδα των Σοσιαλιστών”.

“Γιατί κ.Αγγελόπουλε ζητάτε την ψήφο των πολιτών προσωπικά εσείς;”.

“Για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία η πολιτική επικοινωνία. Όχι ως εργαλείο διαμόρφωσης νικηφόρων πλειοψηφιών, αναφέρομαι στην ανάγκη να εξηγηθούν κάποια πράγματα για την ουσία της Ε.Ε. και τη λειτουργία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έπειτα είμαι Φεντεραλιστής. Πιστεύω ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα προχωρήσει όταν αρχίσουμε να δημιουργούμε ως Ευρωπαίοι κοινά βιώματα. Κάτι τέτοιο μέχρι τώρα το έχει καταφέρει μόνο το πρόγραμμα Erasmus.  Η πρακτική του Erasmus πρέπει να μην περιοριστεί στους φοιτητές. Θα θελα οι πολίτες να μου ζητάνε “ρουσφέτι” να υπηρετήσουν σε μια μονάδα στη Σλοβενία ή κάποιοι Σλοβένοι να θέλουν να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία στα ελληνικά νησιά και να νιώθουν ότι υπηρετούν την πατρίδα τους. Πιστεύω στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και γιαυτό ζητώ την ψήφο σας”.

Κλείνοντας μου λέει ότι αυτό που τον εντυπωσιάζει τελευταία είναι οι ερωτήσεις της εξάχρονης κόρης του. Αν και στη δουλειά του έχει εκπαιδευτεί να δίνει απλές και πάντα λογικές εξηγήσεις των φαινομένων, μένει κάθε φορά άναυδος από την ικανότητα των παιδιών να θέτουν τα διάφορα ζητήματα περιγράφοντάς τα με τις απορίες τους.

Φεύγοντας του ζητώ να μην ξεχάσει να μου στείλει μια φωτογραφία του. “Κι εσείς να μου στείλετε τη συνταγή για τον cold brew.  Η παραγγελία ζεστού γαλλικού καφέ με παγάκια ξεπερνά ακόμα και τα όρια ενός improv comedian!”.

Πού τον βρίσκετε
Facebook
Twitter 

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο FACT στις 10 Μαΐου 2019

Του Γιάννη Παπαδόπουλου*

Ως φιλελεύθερος, πιστεύω σε ένα κεντρικό κράτος με λίγες λειτουργίες και σε έναν δήμο με διευρυμένες – αλλά όχι περισσότερες από τις απολύτως αναγκαίες – αρμοδιότητες.

Μια από τις βασικές – αν όχι η πλέον βασική – αρμοδιότητα ενός τέτοιου δήμου είναι η διαχείριση των δημόσιων χώρων: όλοι βάζουμε χρήματα ώστε εκεί που τελειώνει η αυλή μας να αρχίζει ένας όμορφος και ασφαλής χώρος σχεδιασμένος, υλοποιημένος και διαχειριζόμενος από εξειδικευμένο προσωπικό που πάντα ψάχνει να βρει όλο και πιο αποδοτικούς τρόπους να διαχειριστεί τα χρήματά μας, και ανταμείβεται για αυτό με την ψήφο μας.

Παρακολουθώντας, λοιπόν, την επίκαιρη «συζήτηση» περί αναπηρίας, προσωποπαγών θέσεων, επιδομάτων κτλ, όπου πολιτικοί από όλες τις παρατάξεις προσπαθούν να κερδίσουν πολιτικά από το επεισόδιο Κυμπουρόπουλου-Πολάκη, αναρωτιέμαι: δεν καταλαβαίνουν ότι ανάπηρο είναι το δημόσιο που εκπροσωπούν και όχι οι άνθρωποι που έχουν υποστεί κάποια βλάβη;

Ας το σκεφτούμε λίγο:

– Αν ένας δήμος φτιάξει έναν δρόμο χωρίς ράμπες, ποιος προκαλεί την αναπηρία, η σωματική βλάβη ή η πολιτικός μηχανικός που δεν τις έβαλε;

– Αν παρκάρει ένα αυτοκίνητο μπροστά στη ράμπα, ποιος προκαλεί την αναπηρία, η ηλικία του μωρού στο καροτσάκι ή η δημοτική αστυνομία που δεν παίρνει τις πινακίδες του αυτοκινήτου;

– Αν μία τράπεζα δεν είναι πραγματικά προσβάσιμη σε άτομα με αμαξίδιο, αλλά χρειάζεται να τρέξει να ανοίξει την πλαϊνή πόρτα ένας υπάλληλος, ποιος προκαλεί την αναπηρία, το μέγεθος του αμαξιδίου που δεν χωρά ή ο αδειοδοτών φορέας;

Και ας το τραβήξω και ένα βήμα πιο πέρα:

– Όταν δεν επιτρέπεται σε ένα παιδί να αφήσει το ίδρυμα και να ζήσει σε μια οικογένεια, επειδή οι ενήλικες σε αυτή την οικογένεια είναι ομόφυλο ζευγάρι, ποιος ιδρυματοποιεί; Το ίδρυμα ή οι νομοθέτες;

Το πραγματικά εξοργιστικό, βέβαια, είναι αν συνυπολογίσουμε το πόσο κοστίζουν όλα τα παραπάνω αν ληφθούν υπόψη κατά τον σχεδιασμό ενός έργου, ενός νομοσχεδίου κτλ: από τίποτα έως ελάχιστα.

Για να είμαι δίκαιος, η ιδέα πως πολλά από τα αποτελέσματα μιας αναπηρίας είναι κοινωνικά κατασκευασμένα (γνωστή, σε δική μου μετάφραση, και ως διάκριση μεταξύ βλάβης (impairment) και αναπηρίας (disability)) και, ως εκ τούτου, μπορούν να περιοριστούν έως και να ξεπεραστούν, δεν είναι δική μου. Δεκάδες θεωρητικοί δουλεύουν σε αυτόν τον τομέα. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το πώς όλη αυτή η γνώση δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, ακόμα και όταν οι πολιτικοί φαίνεται να την γνωρίζουν, τουλάχιστον στο επίπεδο των γλωσσικών όρων που χρησιμοποιούν.

Τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν;

Η δική μου προτιμώμενη, «φιλελεύθερη» λύση είναι αυτή της συμπερίληψης. Η συμπερίληψη δεν είναι μία πραγματικά νέα έννοια, πρόκειται για αυτό που παραδοσιακά ονομάζεται «κοινωνικός διάλογος», αλλά αντί να εστιάζει στη διαδικασία (διάλογος μεταξύ ομάδων) εστιάζει στον σκοπό (να συμπεριληφθούν όλων των ομάδων οι ανάγκες και τα συμφέροντα).

Με απλά λόγια, συμπερίληψη σημαίνει ότι, όταν οι δημόσιοι φορείς σχεδιάζουν να κάνουν κάτι, θα πρέπει να ρωτήσουν και να λάβουν υπόψη τόσο τις ανάγκες όσο και τα συμφέροντα (δηλαδή το κόστος) όλων των εμπλεκόμενων μερών. Έτσι, μέσω ανοιχτών και διάφανων διαδικασιών θα ικανοποιούνται οι ανάγκες όλων, ενώ όπου υπάρχει κόστος για κάποιους – που τις πιο πολλές φορές δεν υπάρχει – θα μπορούν να δίνονται αντίβαρα και να αποφεύγεται ο κοινωνικός αυτοματισμός.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, θα πρότεινα στους πολιτικούς να αφήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα και να εστιάσουν στο να θεραπεύσουν τον τομέα τον οποίο έχουν επιλέξει να υπηρετούν (το συμφέρον και τις ανάγκες όλων μας) από τις αναπηρίες του.

* Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 26 Απριλίου 2019

Του Νίκου Χαραλάμπους*

Με αφορμή την τραγωδία στη Σρι Λάνκα οι σχολιαστές και πολιτευτές που δείχνουν να τους απασχολεί ο «μουσουλμανικός κίνδυνος» βρήκαν την ευκαιρία ξανά να μιλήσουν για «πολέμους» και «επίθεση στη Δύση» και φυσικά την καραμέλα του «πολέμου πολιτισμών». Το αξιοσημείωτο είναι για όσους και όσες δεν το έχουν παρατηρήσει πως οι συγκεκριμένοι σχολιαστές επισημαίνουν τον «κίνδυνο» και την «απειλή», ζητούν την ψήφο μας αλλά δεν μας λένε ακριβώς πώς θα τον αντιμετωπίσουν. Είτε γιατί δεν ξέρουν είτε γιατί ονειρεύονται λύσεις που είναι ανεφάρμοστες και τερατώδεις. Και ακόμα και αν ήθελες να βάλεις το «τερατώδεις» κατά μέρος, θα έμενε το ανεφάρμοστες.

Ας πάρουμε ένα ένα τα σενάρια για την αντιμετώπιση της «θανάσιμης απειλής του Ισλάμ που και οι ίδιοι οι ψηφοθήρες και πολιτικοί απατεώνες (σκληρή γλώσσα αλλά δυστυχώς ακριβής) ντρέπονται να πουν:

Σενάριο 1: Παγκόσμιος Πόλεμος και Ολοκαύτωμα

ΗΠΑ-ΕΕ-Κίνα- Αυστραλία-Ιαπωνία κηρύσσουν τον πόλεμο σε κάθε χώρα που έχει το Ισλάμ ως επίσημη θρησκεία, ενώ η Ινδία, Νιγηρία, Μαλαισία και Ταϊλάνδη αποφασίζουν να εκκαθαρίσουν τις μουσουλμανικές μειονότητές τους. Αν οι Ναζί με την βιομηχανοποίηση ενός ολοκαυτώματος κατάφεραν να εξολοθρεύσουν μόνο το ένα τρίτο των Εβραίων με τους νεκρούς να είναι στα 6 εκατομμύρια τότε τι ακριβώς φαντάζονται αυτοί που επισημαίνουν τον «κίνδυνο του Ισλάμ» πως θα χρειαστεί για να εκκαθαρίσεις 1.2 δισεκατομμύρια μουσουλμάνους; Αναφέρω αυτό το ακραίο σενάριο γιατί ενδεχομένως να υπάρχουν και άνθρωποι μειωμένης αντίληψης στο στρατόπεδο των ισλαμομάχων και να το λένε χωρίς φυσικά να έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας.

Σενάριο 2: Πάγωμα της Μετανάστευσης από τις λεγόμενες μουσουλμανικές χώρες. Πάγωμα των σχέσεων και εμπάργκο-αποκλεισμοί στις μουσουλμανικές χώρες

Πέρα από το τεράστιο κόστος στο εμπόριο, πέρα από το κολοσσιαίο κόστος φύλαξης των συνόρων όχι για την υποδοχή αλλά για την αναχαίτιση και απέλαση «λαθρομεταναστών», υπάρχουν τα εξής προβλήματα: Υπάρχουν χώρες που έχουν μουσουλμανικές μειονότητες αλλά και χριστιανικές πλειοψηφίες. Κάποιες τις ανέφερα: Νιγηρία, Ινδία, Ταϊλάνδη έχουν μουσουλμάνους πολίτες και ενδεχομένως τα χαρτιά τους να μην αναφέρουν το θρήσκευμα. Πώς θα ξεχωρίσει μια δυτική χώρα τον Ινδό μουσουλμάνο από τον Ινδό ινδουϊστή; Πώς θα ξεχωρίσεις τον Βουδιστή Ινδονήσιο από τον μουσουλμάνο Ινδονήσιο; Δεν μπορείς. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως αν με ένα μαγικό τρόπο σταματούσες τη μετανάστευση, δεν θα σταματούσες την τρομοκρατία γιατί αφ» ενός τρομοκρατικά χτυπήματα θα μπορούν να γίνουν σε μουσουλμανικές χώρες εναντίον δυτικών στόχων αφ» ετέρου τρομοκρατικά χτυπήματα θα μπορούσαν να γίνουν από τους μουσουλμάνους πολίτες δυτικών χωρών. Όπως και έχουν γίνει.

Οπότε πάμε στο σενάριο 3: Απέλαση όλων των μουσουλμάνων από τις δυτικές χώρες.

Εκτός από το ό,τι αυτό δεν μπορεί να γίνει και πάλι για λογιστικούς λόγους (χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα ναζιστικό καθεστώς ή ένα καθεστώς απαρτχάιντ για να απελάσεις το 5 με 10% του πληθυσμού σε κάποιες δυτικές χώρες όπως στη Γαλλία τη Βρετανία και την Γερμανία, το 1% στις ΗΠΑ είναι εξίσου σημαντικός αριθμός στα περίπου 3 με 4 εκατομμύρια κατοίκους), τίποτα δεν αποκλείει χρήμα τζιχαντιστών να προσλάβει κυκλώματα του υποκόσμου, της άκρας αριστεράς ακόμα και της άκρας δεξιάς (που μπορεί να μην γνωρίζουν καν για ποιους δουλεύουν) και να χτυπήσει και πάλι στόχους.

Οπότε για να μην μακρυγορήσουμε δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης των τζιχαντιστών και κάθε είδους τρομοκρατών παρά η επένδυση στις υπηρεσίες πληροφοριών, η καλλιέργεια σχέσεων με τις μουσουλμανικές κοινότητες σε όλο τον κόσμο, η απομόνωση βίαιων στοιχείων, η αποριζοσπαστικοποίηση των νέων και αποτελεσματική αστυνόμευση στα σύνορα αλλά και εντός αυτών.

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε πύρινα, ειρωνικά, σοβαροφανή σχόλια για την «απειλή του Ισλάμ» ρωτήστε το δια ταύτα. Τι ακριβώς προτείνουν οι επίδοξοι «προστάτες μας». Γιατί αν αυτό που προτείνουν είναι τελικά απάνθρωπο και ανεφάρμοστο τότε δεν αξίζουν την ψήφο μας.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία με τον ορθολογισμό της και με την ελευθερία της έκφρασης μπορεί να βρει τις μεθόδους να αντιμετωπίσει ακόμα και τους πιο θανάσιμους κινδύνους (αντιμετώπισε με επιτυχία τον ναζισμό και τον κομμουνισμό, ο τζιχαντισμός είναι απειλή μικρότερου μεγέθους από τη Ναζιστική Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση) αρκεί μαζί με τους τζιχαντιστές να απομονώσει και να αντικρούσει τους ψηφοθήρες πολιτικούς που επιδιώκουν να χτίσουν πολιτικές καριέρες πάνω σε ανθρώπινες τραγωδίες.

*Ο  Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 23 Απριλίου 2019