Κατά την διάρκεια της φυλάκισής της στο Holloway τον Μάρτιο 1909, η Κόνστανς Λύττον (Constance Lytton) χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι σπασμένο σμάλτο από μια φουρκέτα χάραξε στο στήθος της το γράμμα «V» – «Vote for Women”.

Η Κόνστανς Λύττον ήταν φεμινίστρια.

Βρισκόμαστε στο 2015. Ο αγώνας έχει αλλάξει. Οι γυναίκες σήμερα μπορούν να ψηφίσουν, σπουδάζουν σε όποιον τομέα επιθυμούν, εργάζονται, ντύνονται, συμπεριφέρονται και ζουν την ζωή τους όπως τους αρέσει. Τα «μεγάλα θέματα» ισότητας και διακρίσεων φαίνεται να έχουν αντιμετωπιστεί. Είναι πολύ εύκολο να απορριφθεί η ανάγκη του φεμινισμού.

Είναι όμως έτσι;

Μια μελέτη που διεξήχθη το 2010 για το περιοδικό του Springer “Law and Human Behaviour” κατέληγε ότι το 90% των γυναικών έχουν υποστεί διακρίσεις λόγω φύλου στο χώρο εργασίας τους, συμπεριλαμβανόμενων προσβλητικών σεξιστικών σχολίων ή ότι δεν μπορούν να κάνουν σωστά την δουλειά τους λόγω του φύλου τους. Η ίδια μελέτη διαπίστωνε ότι το 10% των γυναικών έχουν λάβει προσφορές για προαγωγές ή καλύτερη αντιμετώπιση εάν γινόταν «σεξουαλικά συνεργάσιμες». Από την προσωπική μου εμπειρία – ανήκω στο 10% – θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε χώρες ή σε επίπεδο εκπαίδευσης,

Σύμφωνα με στοιχεία της End Violence Against Women Coalition, 3 εκατομμύρια γυναίκες είναι θύματα βίας στο Ηνωμένο Βασίλειο κάθε χρόνο, ενώ κάθε 6 λεπτά μια γυναίκα βιάζεται.

Περισσότερα από 125 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες υφίστανται σήμερα ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Παρόλο που δεν υπάρχουν αξιόπιστα και συγκρίσιμα στοιχεία για τη ΕΕ, εκτιμάται ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες των γυναικών που ζουν στην Ευρώπη έχουν υποβληθεί σε ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων και χιλιάδες κορίτσια βρίσκονται σε κίνδυνο.

Στις business, στην πολιτική, στην επιστήμη και την τεχνολογία ο αριθμός των γυναικών έχει ενισχυθεί σημαντικά, η συμμετοχή τους όμως σε θέσεις ευθύνης εξακολουθεί να είναι χαμηλή. Αλλάζει, αλλά με κόστος για τις γυναίκες που αισθάνονται ότι πρέπει να αποδείξουν ότι είναι ικανές να χωρέσουν μέσα σε ένα 24ωρο 5-6 ρόλους, εργαζόμενες, μητέρες, σύζυγοι, ερωμένες, μαγείρισσες κλπ. Και φυσικά να είναι πάντα κομψές, γλυκιές και ήρεμες, διαφορετικά βρίσκονται αντιμέτωπες με την χλεύη και την περιφρόνηση όχι μόνο των ανδρών, αλλά και των ίδιων των γυναικών.

Το πρόβλημα είναι ότι ο σεξισμός είναι τόσο πολύ ενσωματωμένος στην ζωή μας που δεν τον βλέπουμε πλέον, τον θεωρούμε ως δεδομένο, ως την φυσική κατάσταση πραγμάτων. Πρέπει να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια, να συνεχίσουμε να μιλάμε και να κάνουμε κάτι για να διορθώσουμε τα πράγματα.

Ο φεμινισμός δεν αφορά κάποιον πόλεμο μεταξύ των δύο φύλων ή μια προσπάθεια από τις γυναίκες να υιοθετήσουν μια πιο «ανδρική» συμπεριφορά. Πρόκειται περισσότερο για δικαιοσύνη και κατανόηση. Σε βιολογικό επίπεδο υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δυο φύλων, αλλά οι διαφορές αυτές δεν κάνουν το ένα φύλο ασθενέστερο ή ικανότερο, ή εξυπνότερο από το άλλο. Ο φεμινισμός σήμερα αφορά την αναγνώριση ότι οι γυναίκες αξίζουν ισότιμη συμπεριφορά και αντιμετώπιση. Πάνω από όλα ότι αξίζουν τον σεβασμό μας.

Είμαι φεμινίστρια!

Αθηνά Δράκου

Η Αθηνά είναι Περιβαλλοντόλογος, εργάζεται στο Εθνικό Ωκεανογραφικό Κέντρο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Aντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και μέλος της συντονιστικής επιτροπης των ατομικών μελών του ALDE Party.