Τατσόπουλος vs Δικονομική Ναφθαλίνη
Δεν έχουν περάσει παρά μόνο μερικές ώρες από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία παρακολούθησε με έκπληξη και απορία τη σύλληψη, κατά την αυτόφωρη διαδικασία, του συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου, για εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση, μετά από σχετική μήνυση που υπέβαλε υποψήφιος πολιτευτής. Μολονότι ο συγγραφέας αφέθηκε ελεύθερος μετά από μερικές ώρες και η διαδικασία απηχεί τις διατάξεις της Ποινικής Νομοθεσίας, είναι καθόλα εύλογη η σύγχυση που δημιούργησε το γεγονός στους πολίτες.
Για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, ο σεβασμός και η προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης αποτελούν καθήκον κάθε ευνομούμενης φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, θεωρούμε ότι οι υπάρχουσες διατάξεις σχετικά με τα εγκλήματα κατά της τιμής, στα οποία εμπίπτει και η εν λόγω περίπτωση, αποτελούν κατάχρηση σε βάρος της ελευθερίας του λόγου.
Με αυτό το γνώμονα, προτείνουμε τα εξής:
• Κατάργηση του εγκλήματος της εξύβρισης (διαγραφή από τον Ποινικό Κώδικα, ώστε να μην υπάρχει ανάμειξη της αστυνομίας), με πρόβλεψη αστικής αποζημίωσης του προσφεύγοντος στα δικαστήρια για προσβολή προσωπικότητας.
• Περιορισμός της έγκλησης για δυσφήμιση μόνο για πράξεις που συνιστούν έγκλημα και νομοθετική εξαίρεσή της από την αυτόφωρη διαδικασία. Όσον αφορά στην άμεση κινητοποίηση της ΕΛΑΣ – τη στιγμή που ουκ ολίγες φορές έχει παρατηρηθεί να αγνοούνται μηνύσεις, καταγγελίες και κλήσεις πολιτών – μόνο δυσπιστία έρχεται να προστεθεί από μεριάς των πολιτών και να τεθεί υπό αμφισβήτηση η καθαρότητα των προτεραιοτήτων της υπό το βάρος, μάλιστα, και των πρόσφατων αποκαλύψεων περί διαφθοράς ανωτάτων στελεχών.
Είμαστε όλοι διακινητές ψευδών ειδήσεων
Υπάρχει μια επιδημία που εξελίσσεται παράλληλα με τον κορονοϊό: ένα infodemic παραπληροφόρησης και διασποράς παραπλανητικών ειδήσεων με τρόπο που βρίσκεται κάτω από το όριο ανίχνευσης από αλγόριθμους, ενώ κάνει όλους μας δυνητικούς διακινητές τέτοιου υλικού. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τα fake news με σημαντικά αποτελέσματα ανάδειξης ψεύτικων ειδήσεων αλλά επειδή ο κόσμος και η τεχνολογία τρέχουν προς το ζοφερό μέλλον με ρυθμούς που δεν μπορεί κάποιος να ανταγωνιστεί εύκολα, έχουμε φτάσει στην επόμενη ημέρα των ειδήσεων που αν χαρακτηρίσουμε απλά ως «fake», έχουμε χάσει την ουσία του προβλήματος όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα. Ψάχνουμε για κείμενα, όταν η παραπληροφόρηση έχει πάρει άλλες μορφές, αυτή των memes, της στρατευμένης γελοιογραφίας και των γρήγορων κλιπ από το TikTok που περνάνε μηνύματα με ανώδυνο για τους συνωμοσιολόγους τρόπο. Και ψάχνουμε για κείμενα ελεύθερα στο διαδίκτυο, όταν ο νούμερο ένα σκοτεινός θάλαμος του επόμενου εφιάλτη απαντάται στο messenger και στα κρυπτογραφημένα (ή μήπως όχι) μηνύματα του What’s Up.
Στο ξεκίνημα της πανδημίας του COVID19, μια σειρά από φωνητικά μηνύματα στην Γερμανία που έδιναν λανθασμένες πληροφορίες για το σοβαρό αυτό θέμα δημόσιας υγείας, έφτασαν σε τέτοιο επίπεδο κοινοποίησης και ευρείας «αποδοχής» από το κοινό, που η ίδια η κυβέρνηση χρειάστηκε να λάβει μέτρα για την καταπολέμησή τους. Ομοίως, στην Βραζιλία του Μπολσονάρο, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τις υπηρεσίες του What’s Up για να διαδώσει παραπλανητικές ειδήσεις, να καταστήσει αναξιόπιστη την αντιπολίτευση και να τη φιμώσει. Στις χώρες που η δημοκρατία πλήττεται σοβαρά και η ελευθερία του λόγου οδηγεί σε εξόντωση αντιπάλων, οι κυβερνήσεις έχουν αναγάγει τη διαχείριση των κοινωνικών δικτύων προς όφελος της προπαγάνδας τους, σε τέχνη. Το φαινόμενο όμως δεν είναι και τόσο πρόσφατο. Οι εκλογές του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες αφέθηκαν στα χέρια μιας ομάδας Ρώσων τρολ, η οποία – από το 2015 έως το 2017 – χρησιμοποίησε 10.4 εκκατομύρια tweet, 1,100 YouTube βίντεο, 116,000 αναρτήσεις Instagram και 61,500 πρωτότυπες Facebook αναρτήσεις για να διχάσει το κοινό της Αμερικής και να σπρώξει την υποψηφιότητα Trump. Το Νοέμβριο του 2019, μια άλλη έρευνα αποκάλυψε ότι ακριβώς η ίδια διαδικασία είχε λάβει χώρα στην Πολωνία.
Αν νομίζετε ότι τα παραπάνω post είχαν όλα τη μορφή κειμένων και μάλιστα σοβαρών και βαρύγδουπων, κάνετε λάθος από άγνοια: τα περισσότερα μηνύματα αποτελούσαν εύπεπτο, σχεδόν χιουμοριστικό υλικό. Άλλες πάλι φορές επρόκειτο για τρυφερές εικόνες (τι σχέση έχουν τα ποσταρίσματα γατιών με τα fake news? Απάντηση: η ευρεία αποδοχή και το like farming που προκύπτει από τα ποσταρίσματα με γατάκια και σκυλάκια, κάνει τους αποδέκτες τέτοιων αναρτήσεων πιο επιρρεπείς στην κατοπινή επιδοκιμασία και διακίνηση ψευδών ειδήσεων) και άλλοτε για σέξι γελοιογραφίες (ωραίες, χαζές γυναίκες που δεν καταλαβαίνουν από μέτρα προστασίας, χαχα, κάτσε να τα στείλω στους φίλους μου, στην ομάδα που έχουμε φτιάξει μεταξύ μας για να γελάμε. Ουπς! Μόλις έγινα διακινητής επικίνδυνου υλικού και ο ίδιος).
Αυτό που δυσκολεύεται να καταλάβει ο απλός «κυνηγός» των ψευδών ειδήσεων, είναι το ότι οι διακινητές έχουν ραφινάρει τους τρόπους δράσης τους και έχουν συμπεριλάβει την ψυχολογία στην κατάρτιση στρατηγικών πλάνων επηρεασμού της εκλογικής συμπεριφοράς. Το υλικό τους βρίσκεται εκεί αρχικά για να σε χαλαρώσει, να σε κάνει να αισθανθείς μια περίεργη οικειότητα, να σε κάνει να γελάσεις και να διακωμωδήσεις. Και πάνω σε αυτή τη διακωμώδηση, στήνονται πολιτικές καριέρες. Είναι πλέον κοινή παραδοχή σε όσους ασχολούμαστε με το θέμα, ότι ένας τεράστιος όγκος πληροφοριών διακινείται μέσω οπτικού υλικού (memes, γελοιογραφίες) που καταπίνεται αμάσητο επειδή δεν προϋποθέτει τη γνώση κάποιας γλώσσας ενώ ο εγκέφαλος επεξεργάζεται την πληροφορία με διαφορετικό τρόπο από ότι συμβαίνει όταν μεσολαβεί λεξιλόγιο.
Όμως, αν και μεγάλο, δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Αν βάλεις στο παιχνίδι το γεγονός ότι κάποιοι ηγέτες χαρακτηρίζουν ως fake news οποιονδήποτε ισχυρισμό εναντίον τους (βλέπε Trump), τότε θα καταλάβεις πόσο δύσκολη είναι η πάταξη του φαινομένου που μόλις τώρα έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό. Αν λάβεις υπόψη σου το γεγονός ότι ο τύπος όλο και περισσότερο επιχορηγείται για να προβάλλει τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης κοινωνικοπολιτικής ομάδας, νομίζω ότι καταλαβαίνεις πόσο συνδυαστικά λειτουργούν κάποια πράγματα. Αλλά το χειρότερο, είναι το παρακάτω: κάθε φορά που κοινοποιείς την κατάρριψη των ψευδών ειδήσεων, στην πραγματικότητα συμβάλλεις στην διαιώνιση της δυσπιστίας απέναντι στο περιεχόμενο του διαδικτύου, δηλαδή δημιουργείς περισσότερους καχύποπτους οι οποίοι αύριο-μεθαύριο θα είναι καχύποπτοι απέναντι σε οτιδήποτε διαβάσουν, ακούσουν ή μοιραστούν στον κυβερνοχώρο, ακόμα κι αν αυτό είναι επιστημονικά σωστό ή ορθολογικά ακριβές.
Και τώρα θα με ρωτήσεις «τι να κάνω, να αφήσω να πλημμυρίσει το facebook με ψέμματα»; Καταρχάς δεν είναι η δουλειά του μέσου χρήστη να κάνει τον ghostbuster. Υπάρχουν ομάδες ελέγχου που κι αυτές χρειάζονται έλεγχο από ανεξάρτητη αρχή (σε μη ανεπτυγμένες χώρες αυτός που ποστάρει και αυτός που ελέγχει προέρχονται από το ίδιο pool συμφερόντων).
Αλλά θα απαντήσω λεπτομερώς σε αυτό το ερώτημα, σε επόμενο επεισόδιο. Σε αυτή τη φάση, ας θυμόμαστε ότι ένα meme δεν είναι ποτέ απλά ένα meme.
Αμβλώσεις, Δημόσιοι χώροι και Ελευθερία του Λόγου
*Του Μάνου Πιτροπάκη
Πολλές συζητήσεις προκάλεσε η πρόσφατη τοποθέτηση, επ’ αμοιβή, αφισών, με μηνύματα που παροτρύνουν τις γυναίκες να μην προβαίνουν σε αμβλώσεις, σε χώρους του Μετρό, κι η επακόλουθη απόσυρσή τους μετά την, αναμενόμενη, δημόσια κατακραυγή, με εντολή του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών. Το γεγονός αυτό άνοιξε τη συζήτηση για πολλά θέματα, μεταξύ άλλων και για την ελευθερία του λόγου.
Καταρχάς, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το μήνυμα της αφίσας με βρίσκει πλήρως αντίθετο. Ένα έμβρυο δεν είναι “αγέννητο παιδί” κι η εκ του πονηρού προσπάθεια να περάσει υπογείως το παραπλανητικό μήνυμα ότι κάνοντας μια άμβλωση σκοτώνεις ένα παιδί, μου προκαλεί εμετό από την αηδία.
Από εκεί και πέρα, το μήνυμα της αφίσας δεν είναι, και πρέπει να συνεχίσει να μην είναι, ποινικά επιλήψιμο. Το πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση είναι ο χώρος όπου ανέβηκε ένα τέτοιο μήνυμα. Αν η αφίσα είχε ανέβει σε οποιοδήποτε χώρο που ανήκει σε μη κρατική οντότητα, προφανώς θα σχολιαζόταν το ίδιο επικριτικά το μήνυμά της αλλά, σε τελική ανάλυση, η ανάρτησή της θα είχε γίνει σε έναν ιδιωτικής ιδιοκτησίας χώρο, μέσω μιας εμπορικής συμφωνίας δύο ελεύθερα συναλλασσόμενων μερών, δηλαδή, των χριστιανικών σωματείων που δημιούργησαν την επίμαχη καμπάνια και του ιδιοκτήτη π.χ μιας υπαίθριας διαφημιστικής πινακίδας ή μιας εφημερίδας. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, μιλάμε για διαφήμιση που προβλήθηκε σε χώρο ιδιοκτησίας μιας κρατικής οντότητας, της ΣΤΑΣΥ, της οποίας μάλιστα η λειτουργία επιδοτείται κάθε χρόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τον κάθε φορολογούμενο, ανεξαρτήτως του φύλου του και της θέσης του για τις αμβλώσεις. Να υπενθυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι παρόμοιο ζήτημα είχε προκύψει με αφίσες που είχαν αναρτηθεί στο Μετρό τον Σεπτέμβριο του 2018, πάλι επ’ αμοιβή, από ομάδα vegan, οι οποίες απεικόνιζαν ζώα δίπλα σε μηνύματα όπως “Δες ποιον έφαγες σήμερα”.
Τι θα πρέπει να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάποια εύκολη λύση όταν μιλάμε για χώρους που ανήκουν στο κράτος, όπως τους σταθμούς του Μετρό, οι οποίοι ταυτόχρονα ανήκουν σε όλους και πληρώνονται και χρησιμοποιούνται από όλους. Σε αυτό το σημείο, να διευκρινίσω ότι μιλώντας για χώρους που ανήκουν στο κράτος, εννοώ εν γένει υποδομές του κι όχι χώρους όπως οι πλατείες και τα πεζοδρόμια, όπου ο καθένας έχει δικαίωμα να προβάλει τις ιδέες του μέσω συγκεντρώσεων κι ομιλιών. Εκ των πραγμάτων, ο καθένας μας έχει διαφορετικές αντιλήψεις κι ηθικές αξίες οι οποίες, πολλές φορές, δεν μπορούν να συγκεραστούν αλλά θα πρέπει, με κάποιο τρόπο, να παίρνονται υπόψιν στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Οπότε, μια λύση εφικτή κι αποδεκτή είναι οι δημόσιοι οργανισμοί να έχουν κώδικες δεοντολογίας που θα είναι ανοιχτοί σε δημόσια διαβούλευση και θα έχουν παρουσιαστεί στο κοινό, ώστε η πολιτική τους να κινείται σε πλαίσια εντός του κράτους δικαίου και με σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα, όπως, εδώ, το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση, το οποίο είναι αναπόσπαστο μέρος της αυτοδιάθεσης του σώματός της. Ένας τέτοιος κώδικας, εν συντομία και κατά την άποψή μου, δε θα επέτρεπε να προβάλλονται διαφημίσεις που άπτονται θεμάτων ηθικής, όπως οι αμβλώσεις κι η κρεατοφαγία, καθώς και πολιτικές διαφημίσεις.
Προχωρώντας, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι εντείνεται τον τελευταίο χρόνο η προσπάθεια από διάφορους, εκκλησιαστικούς και μη, φορείς να διαδοθεί η ιδέα ότι ένα έμβρυο είναι ένας κανονικός άνθρωπος και, κατά συνέπεια, η άμβλωση αποτελεί δολοφονία. Η καθιέρωση από την Εκκλησία της Ελλάδος “Μέρας Αγέννητου Παιδιού” (sic) και το πρόσφατο πρωτοσέλιδο αθλητικής (!) εφημερίδας με περιεχόμενο παρόμοιο της επίμαχης αφίσας (με το οποίο, μάλιστα, συμφώνησε δημόσια ο Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων κ. Γεωργιάδης) δείχνουν ότι γίνεται μία συντονισμένη προσπάθεια να επιστρέψουμε σε ιδέες, αρχικά, κι έπειτα, αν ευοδωθεί κάπως αυτή η προσπάθεια, σε νομικά πλαίσια πρωτύτερα του 1986, οπότε και νομιμοποιήθηκε η άμβλωση στην Ελλάδα. Είναι πραγματικά συγκινητικό το πόσο χρόνο, κόπο και χρήμα αφιερώνουν στο να προστατεύσουν τις γυναίκες από τις αμβλώσεις και, συνεπώς τα “αγέννητα παιδιά”, οπότε θα τους συνιστούσα να σταματήσουν να αντιδρούν στην εισαγωγή του μαθήματος της Σεξουαλικής Αγωγής στα σχολεία, ώστε να μπορούν να μάθουν, μεταξύ άλλων, περί αντισύλληψης τα έφηβα παιδιά και να μην διαπαιδαγωγούνται πάνω στο σημαντικότατο αυτό θέμα από “γνωστούς” και ερωτικού περιεχομένου ταινίες. Επίσης, να μην προωθούν τις ιδέες τους χρησιμοποιώντας ψευδή στοιχεία και, αν τους περισσεύει λίγος χρόνος μέσα στην τιτάνια αυτή τους προσπάθεια, ν’ ασχοληθούν λίγο με το υπάρχον νομικό πλαίσιο το οποίο καθυστερεί υπερβολικά κι αδικαιολόγητα την υιοθεσία γεννημένων κι ορφανών παιδιών από ετερόφυλα ζευγάρια και την απαγορεύει στα ομόφυλα…
Αντί επιλόγου, θα πρέπει να πούμε ότι, όσο απεχθής κι αν είναι η προσπάθεια να ταυτιστεί η άμβλωση με τη δολοφονία, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για περιορισμό της πρόσβασης της γυναίκας σε αυτή, οι υποστηρικτές τέτοιων ιδεών έχουν το απεριόριστο δικαίωμα να την εκφράζουν σε οποιοδήποτε ιδιωτικό χώρο τους το επιτρέπει, καθώς και σε πλατείες και πεζοδρόμια. Όχι, όμως, σε διαφημιστικές πινακίδες του Μετρό, το οποίο εν μέρει έχουν πληρώσει γυναίκες που έχουν προβεί ή θα προβούν σε άμβλωση.
*Ο Μάνος Πιτροπάκης είναι Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο marketnews.gr στις 16 Ιανουαρίου 2020
Περί της δίωξης εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου
Για την Φιλελεύθερη Συμμαχία, ελευθερία είναι να μπορείς να εκφράζεσαι και να νιώθεις διαφορετικά. Χωρίς “ναι μεν, αλλά”.
Αγαπητή Σώτη, είμαστε μαζί σου. Χωρίς να πρέπει να επισημάνουμε αν συμφωνούμε ή όχι μαζί σου.
Γιατί φιλελευθερισμός είναι να κρίνουμε τους νόμους και τις πολιτικές από τα αποτελέσματα, όχι τις προθέσεις. Όσο κατακριτέος ο νόμος αυτός του κράτους, τόσο κατακριτέα η μήνυση.
Γιατί φιλελευθερισμός τελικά είναι να προστατεύουμε πρωτίστως τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των “άλλων”, όλων των άλλων.
Ποινικοποιώντας τον επιστημονικό λόγο
Μετά τις πρόσφατες κραυγές και την ΕΔΕ που διατάχθηκε ενάντια στον καθηγητή Νίκο Μαραντζίδη, κατά παραγγελία του εταίρου της κυβέρνησης της “Δεύτερης Φοράς Αριστερά” και επιτέλεση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, έχουμε ένα ακόμη κρούσμα ποινικοποίησης του επιστημονικού λόγου.
Ο καταξιωμένος ιστορικός Χάιντς Ρίχτερ, ο οποίος το 2000 είχε τιμηθεί με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα από την Προεδρία της Δημοκρατίας, διώκεται επειδή εξέφρασε απόψεις που βασίζονται στην έρευνά του και οι οποίες δεν άρεσαν σε κάποιους που προφανώς καπηλεύονται το πατριωτισμό για να κάνουν εντύπωση ή ακόμη και για να αντιπαρατεθούν με ένα Γερμανό επιστήμονα. Το αποτέλεσμα αυτής της δίωξης είναι, αφενός η χώρα μας να γελοιοποιείται στα μάτια της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας κι αφετέρου να παρατηρείται το άκρως ανησυχητικό φαινόμενο της προσπάθειας χειραγώγησης του επιστημονικού λόγου.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία είχε εγκαίρως επισημάνει τα προβλήματα που θα προκύψουν με τη θέσπιση του περίφημου αντιρατσιστικού νόμου και της ποινικοποίησης της έκφρασης. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα, μπροστά μας. Οι ελεύθερες κοινωνίες δεν χρειάζονται νόμους που να καθορίζουν τι είναι ρατσιστικό και τι όχι, ούτε ένα κράτος που να τους λέει τι και πώς να σκεφτούν. Οι ελεύθεροι άνθρωποι κρίνουν, αποφασίζουν και αντιτίθενται στο ρατσισμό, απομονώνοντας τους φασίστες και καταδικάζοντάς τους στη λήθη.
Ε.Σ.Ρ.: Αρετή χωρίς τόλμη και ακόμα λιγότερη ελευθερία
Με αφορμή τα πρόστιμα σε ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), η Φιλελεύθερη Συμμαχία εκφράζει για ακόμα μια φορά την αντίθεσή της με την ίδια την ύπαρξη ενός Συμβουλίου που θα ελέγχει την έκφραση των ΜΜΕ και κατ’επέκταση των πολιτών.
Στη σημερινή πανσπερμία των ραδιοτηλεοπτικών μέσων, ο πολίτης έχει την ελευθερία επιλογής.
Η ελευθερία της έκφρασης είναι θεμέλιο του πολιτισμού.
Οι πρόσφατες βιαιοπραγίες φανατικών ισλαμιστών στη Μέση Ανατολή, με αφορμή ένα κακογυρισμένο ερασιτεχνικό φιλμ και η σύλληψη διαχειριστή σελίδας του facebook που σατίριζε Χριστιανό μοναχό στην Ελλάδα, μας θυμίζουν ότι ακόμα και στον 21ο αιώνα, των μεγάλων βημάτων στην επιστήμη και στη λογική, ο θρησκευτικός φανατισμός υπάρχει και μπορεί να αποβεί δολοφονικός και ιδιαίτερα βλαπτικός για τα ατομικά δικαιώματα όλων μας.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία υποστηρίζει ένθερμα το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, την ανεξιθρησκεία και την κατάργηση νόμων περί βλασφημίας. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα κάθε Έλληνα πολίτη θρησκευόμενου και μη να έχει αξίες και να τις υπερασπίζεται χωρίς να τις επιβάλλει στους συμπολίτες του.
Πολιτική ορθότητα εναντίον ελευθερίας της έκφρασης;
Με αφορμή την δήλωση της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου και τον αποκλεισμό της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου με απόφαση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΕΟΕ), η Φιλελεύθερη Συμμαχία καταδικάζει γι’ακόμα μια φορά το ρατσισμό που τον θεωρεί ως ένα απεχθές σύμπτωμα ανώριμων μυαλών και ανώριμων κοινωνιών.
Όμως διώξεις και αποκλεισμοί για αυτές τις απόψεις μπορεί να φέρουν συχνά τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκονται. Η κυρία Βούλα Παπαχρήστου τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από την Ελληνική Ολυμπιακή Ομάδα για έναν ανόητο αστεϊσμό, που πιθανώς περιέχει ψήγματα ρατσιστικής ιδεολογίας, τον οποίο ανακάλεσε ζητώντας συγγνώμη.
Απαράδεκτη δίωξη Μανδραβέλη από ΕΣΗΕΑ: δημοσιογράφοι υπέρ της φίμωσης του Τύπου!
“Η ελευθερία της σκέψης είναι η ζωή της ψυχής”
Βολταίρος
Για άλλη μια φορά στη χώρα μας γινόμαστε μάρτυρες απόπειρας φίμωσης του Τύπου, αυτή τη φορά όμως όχι από παρακρατικές οργανώσεις ή απολυταρχικούς δικτάτορες, αλλά από ένα συνδικαλιστικό όργανο που αποφάσισε, κι αυτό όπως τόσα άλλα, να κάνει επίδειξη δύναμης. Η ΕΣΗΕΑ καλεί σε απολογία τον Πάσχο Μανδραβέλη για άρθρο του στις 10 Δεκεμβρίου 2011 στην εφημερίδα “Καθημερινή” που αφορούσε τη συνεχιζόμενη απεργία στην ΕΡΤ. Αντί οι θιγόμενοι να ακολουθήσουν την οδό της λογικής και, εφόσον διαφωνούν, να αντιπαρατεθούν με επιχειρήματα στην άποψη του δημοσιογράφου, αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν όλες τους τις δυνάμεις και με μία σοβιετικού τύπου απόφαση να παραπέμψουν τον Π. Μανδραβέλη στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ.
Η Εισαγγελία Πρωτοδικών μας πάει σε άλλες εποχές
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία, στέκεται ιδιαίτερα προβληματισμένη μπροστά στο χθεσινό ατόπημα της Προϊσταμένης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών και καλεί τον Άρειο Πάγο να σταματήσει στη γέννησή της, κάθε προσπάθεια εκτροπής από τη συνταγματική νομιμότητα.
Προβληματιζόμαστε, αναφέρει σε ανακοίνωσή της, η Φιλελεύθερη Συμμαχία, για το δρόμο χωρίς επιστροφή που επιλέγουν κάποιοι να πάρουν στα ζητήματα ελευθερίας του λόγου.