Τι ΔΕΝ θέλουμε να γίνουμε

Ο θάνατος του δικτάτορα της Βόρειας Κορέας αποκάλυψε για άλλη μια φορά, ανάγλυφα, την αθλιότητα του κόκκινου ολοκληρωτισμού.

Στον «κομμουνιστικό παράδεισο» της Βόρειας Κορέας, σήμερα το 2011, δεν υπάρχουν τρόφιμα, φάρμακα, ηλεκτρικό ρεύμα. Αντίθετα υπάρχουν πυρηνικά όπλα, στρατόπεδα συγκέντρωσης και απίστευτα βασανιστήρια (όταν κατηγορηθεί για ‘αντικομουνιστική παρέκκλιση’ ο πατέρας εκτελείται, η οικογένεια εξορίζεται και υπάρχουν περιπτώσεις που οι έγκυες γυναίκες των ‘προδοτών’ οδηγούνται σε αναγκαστική διακοπή κύησης). Θεοποίηση του «μεγάλου ηγέτη», πλύση εγκεφάλου,  κράτος στρατόπεδο, ο μισός πληθυσμός παρακολουθεί και καταδίδει τον άλλο μισό.

Λογοτεχνικά, 1984. Ιστορικά, μεσαίωνας.

Ας τα σκεφθούν αυτά όσοι προτείνουν έξοδο από την Ευρώπη, απομόνωση,  ‘κομμουνιστική αντεπίθεση’.  Κυρίως όμως ας σκεφθούν  οι πολίτες.
Τι προτιμούμε: Να γίνουμε σαν την Αλβανία του Χότζα, τη Βόρεια Κορέα, την Κούβα, τη Βενεζουέλα ή να μείνουμε στην Ευρώπη και τη Δύση, με τα όποια προβλήματα και να προσπαθήσουμε να γίνουμε σαν τη Φιλανδία, την Ελβετία, τη Νέα Ζηλανδία;