Του Γρηγόρη Βαλλιανάτου*

Το στίγμα, για μας που από τις αρχές των ‘80s ασχολούμαστε και επιζούμε με τον ιό HIV, είναι το πρώτο και κύριο θέμα που μας απασχολεί.

Γενιές ανθρώπων που ζουν τη ζωή τους με έναν ιό σε καταστολή, με φάρμακα που μοιράζονται στους οροθετικούς από το κράτος, ζουν με τον κυρίαρχο φόβο τού να μάθει κάποιος δικός τους ή η γειτονιά ή όλος ο κόσμος πως ζουν με τον ιό. Ακόμα και κούραση από την καθημερινή λήψη φαρμάκων καταγράφεται, αλλά το γεγονός πως δύο φορές το ανώτατο δικαστήριο, ο Άρειος Πάγος, δικαίωσε εργοδότη που απέλυσε εργαζόμενο με HIV για διατάραξη εργασιακής ειρήνης (sic), χτίζει έναν τοίχο φόβου και αβεβαιότητας στη ζωή μας, που δύσκολα αντιμετωπίζεται. Το νέο σκάνδαλο ΚΕΕΛΠΝΟ, ΕΟΔΥ πλέον, με τα αντιδραστήρια που για 4 χρόνια δεν υπήρχαν για να εξετάζεται το αίμα μας τακτικά, προκειμένου να ελέγχουμε τη δράση των φαρμάκων στον οργανισμό μας, για κάποιον ελεεινό λόγο, η τελευταία σφραγίδα της αποκάλυψης είναι ρατσισμός εκ μέρους πολλών γιατρών ως προς την αντιμετώπιση των οροθετικών στη χώρα τους.

Μια στιβαρή σεξουαλική αγωγή στα σχολεία και μια γρήγορη εξοικείωση με τα χάπια πριν και μετά το σεξ θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για να πάψουμε να μιλάμε για τον απέραντο αυτό τρόμο στη ζωή των ανθρώπων τα τελευταία 40 χρόνια. Στη μνήμη των ανθρώπων που εξαερώθηκαν επειδή έψαχναν την αγάπη, αλλά και την ελπίδα μας για τη ζωή.

*Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος είναι Αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 29 Νοεμβρίου 2019

Της Δέσποινας Λιμνιωτάκη *

Η 25η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών αλλά κάθε χρόνο επαναλαμβάνουμε το ίδιο συμβολικό μοτίβο εκδηλώσεων «ενημέρωσης» του πληθυσμού για ένα θέμα που ούτε γνωρίζουμε, ούτε αφιερώνουμε χρόνο να κατανοήσουμε. Τις περισσότερες φορές οι εκδηλώσεις ξεκινούν και ξεδιπλώνονται ως εξής: διάφοροι άνθρωποι που ουδέποτε συζητούν ανοιχτά τους μηχανισμούς με τους οποίους αναπαράγεται η βία – μηχανισμοί που συχνά ενυπάρχουν στις ίδιες τις «λύσεις» που αυτοί προτείνουν – προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν ένα πληθυσμό που έχει αποδείξει ότι κλείνει τα μάτια στα δράματα της διπλανής πόρτας, που κουβαλάει έμφυλα στερεότυπα αλλά, κυρίως, που αδυνατεί να κατανοήσει ότι η βία έχει λανθασμένα περιοριστεί ως θέμα στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής ενώ είναι κοινωνικό φαινόμενο με εκπαιδευτικές, νομικές και, τελικά, πολιτικές παραμέτρους.

Οι γυναίκες γίνονται στόχος πολλών μορφών βίας που ξεκινάει από το σπίτι και την έννοια της «ιδιοκτησίας»: υπάρχει ο βουβός πόνος των γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας και οι αόρατες γυναίκες που φροντίζουν ηλικιωμένους και δέχονται την βία των «αφεντικών» τους. Η βία μεταφέρεται στο εργασιακό περιβάλλον και στην κοινωνία μέσω της επιβολής κρατικής εξουσίας ως μέσο ελέγχου ενώ κορυφώνεται ως τρομοκρατική ενέργεια κατά την διάρκεια εμπόλεμων συρράξεων για την καταστολή ολόκληρων περιοχών (για παράδειγμα, κατά την διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία, η Mirsad Tokaca, σκηνοθέτης που ακολούθησε τα ίχνη των βιασμών γυναικών από στρατιώτες, ανακάλυψε ότι η σεξουαλική βία είχε περισσότερα κρούσματα στα στρατηγικής σημασίας σημεία της Βοσνίας).

Οι γυναίκες είναι «φτηνότερες από τις σφαίρες» όπως σημείωνε στο παρελθόν από το Κονγκό ο γιατρός Denis Mukwege, που βοηθάει γυναίκες θύματα πρωτοφανούς βιαιότητας να μπορέσουν ξανά να σταθούν στα πόδια τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά). Η γυναίκα γίνεται αντικείμενο οικονομικών συνδιαλλαγών – όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο (πωλούνται ως σκλάβες) αλλά και σε διεθνές (καταναγκαστική πορνεία, trafficking). Η σεξουαλική εκμετάλλευση είναι μια από τις πιο προσοδοφόρες επιχειρήσεις στον πλανήτη. Σύμφωνα με μαρτυρίες των σωματείων που εργάζονται για να βοηθήσουν τα θύματα τέτοιων εγκλημάτων, συχνά η επίσημη πολιτεία χρησιμοποιεί τις ιστορίες των γυναικών για συναισθηματικό εντυπωσιασμό κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής εκστρατείας, ενώ, από την άλλη, εμπορεύεται τη σάρκα τους μέσα από κύκλους εμπορίας ανθρώπων που έχουν παρακλάδια που φτάνουν μέχρι τα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια (πηγή: Lydia Cacho’s Slavery Inc.). Ο αριθμός των νεαρών γυναικών και κοριτσιών που εξαναγκάζονται σε γάμο, κλειτοριδεκτομή ή που καίγονται, βιάζονται και στραγγαλίζονται από τους συντρόφους και τους πατεράδες τους, ξεπερνάει τα 650 εκατομμύρια παγκοσμίως (πηγή: UNWomen).

Όμως από πού ξεκινάει κανείς να ξετυλίγει το κουβάρι της βίας; Από τις ανθρώπινες κοινότητες, από τον τρόπο που μιλάμε μεταξύ μας, από τη θεματολογία που επιλέγουμε στον δημόσιο διάλογο, από την ειλικρίνεια, την τόλμη και το ρίσκο του να θίξουμε τα θέματα που πονάνε περισσότερο. Δεν είναι τα φυλλάδια, δεν είναι τα φωτισμένα κτίρια, ούτε τα hashtag των κοινωνικών δικτύων που θα ευαισθητοποιήσουν ενάντια στη βία.

Είναι η συζήτηση για τη λανθασμένη έμφαση που δίνουμε στην προτροπή των γυναικών-θυμάτων να «μιλήσουν» γι’αυτά που τους συμβαίνουν και μετά να ξαναμιλήσουν και να μπουν σε κύκλους περιγραφής και εξοντωτικών λεπτομερειών για την εμπειρία τους μπροστά από όργανα εξουσίας, μια διαδικασία από την οποία καθόλου δεν έχουμε μετακινηθεί επί χρόνια, μια διαδικασία που επιμένει να τραυματίζει από την αρχή, που φέρει το στοιχείο της ντροπής και της υποταγής ξανά αλλά για την οποία επιμένουμε ότι λειτουργεί και φέρνει αποτελέσματα.

Είναι η ελλιπής εκπαίδευση των φορέων που ασχολούνται με τη βία.

Είναι η «ανωτερότητα» των γυναικών από προνομιούχα περιβάλλοντα που διοργανώνουν εκδηλώσεις για τη βία χωρίς να έχουν ούτε μια φορά βάλει τον εαυτό τους στη θέση της άλλης.

Είναι τα συνθήματα τέτοια εποχή κάθε χρόνο που ζητούν να σταματήσει η βία αλλά η ταυτόχρονη αντίληψη που επικρατεί ότι η βία κατά των γυναικών είναι ζήτημα «χαμηλής πολιτικής βαρύτητας», σαν να μην συνδέεται με την οικονομία, με την έλλειψη εργασιακών ευκαιριών, με την παιδεία και την εκπαίδευση του λαού μας – πόσο χαμηλή πολιτική είναι τα παραπάνω;

Είναι η ειρωνεία της στιγμής κατά την οποία μια γυναίκα θα βρει το κουράγιο να καταγγείλει τη βία του συντρόφου της έχοντας περάσει χρόνια ταλαιπωρίας μέσα σε γειτονιές ανθρώπων που δεν έβλεπαν τίποτα (πάλι δηλαδή αυτή πρέπει να πάρει το ρίσκο) και που δεν έχουν πειστεί ακριβώς για το ότι πρέπει να καταγγέλλεις ή να ανέχεσαι (κι αν δεν μιλούσες χρόνια τι σε κάνει τώρα ξαφνικά να τα ομολογείς;)

Είναι που μιλάμε για τον βιασμό αλλά ποτέ για την σεξουαλική συμπεριφορά σε σημείο που, όταν σημειωθεί βιασμός, να τον μπερδεύουμε με τη συζήτηση για τις γυναίκες και τις υποτιθέμενες #metoo εμμονές τους.

Άλλη μια ημέρα λοιπόν που θα φορέσουμε μπλουζάκια και χαμόγελα στο διαδίκτυο και μετά θα ξαναγυρίσουμε στην νωχελικότητα του δεν σε είδα-δεν σε ξέρω, αφού το έγκλημα κατά των γυναικών είναι ριζωμένο στον τρόπο που δεν καταλαβαίνουμε την συνυπευθυνότητα σε αυτή τη χώρα αλλά ενθαρρύνουμε τους ήδη πεσμένους στο χώμα, τους αδύναμους και τους ταπεινωμένους, «να μιλήσουν» ανοιχτά, να ξεχωρίσουν αυτά που δεν έχουμε οριοθετήσει αυστηρά, να αναγνωρίσουν το πρόσωπο του θύτη, δηλαδή να κάνουν αυτοί βήματα προόδου ενόσω οι υπόλοιποι κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.

* Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 24 Νοεμβρίου 2019

Του Μάνου Πιτροπάκη *

Ένιωσα μια δυσάρεστη έκπληξη όταν έμαθα ότι η Κυβέρνηση προτίθετο να επαναφέρει ως αδίκημα, που τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 2 ετών, την κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκεύματος. Έπειτα, την επόμενη μέρα, με την ανακοίνωση απόσυρσης του σχετικού άρθρου κάτω από τη μαζική πίεση πολύ κόσμου στα κοινωνικά δίκτυα κι εν γένει στη δημόσια σφαίρα, ένιωσα μια ευχάριστη ανακούφιση. Πολύς κόσμος, από την άλλη, που πιστεύει σε κάποια θρησκεία, αντέδρασε αρνητικά. Νομίζω ότι η περίσταση αυτή είναι η κατάλληλη αφορμή ώστε να (ξανα)κάνουμε μία κουβέντα για την ελευθερία του λόγου και τα όριά της.

Πιστεύω στο να παίζουμε με ανοιχτά χαρτιά, οπότε οφείλω να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι, προσωπικά, δεν πιστεύω σε οποιουδήποτε είδους ανώτερη δύναμη, είμαι δηλαδή άθεος. Σέβομαι απόλυτα, όμως, κάθε θρησκεία, τους ιερωμένους της και τους πιστούς της, πλην αυτών που ξερνούν μίσος κατά αλλοεθνών, αλλόδοξων, ομοφυλοφίλων κ.ά, όπως π.χ. ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ιμάμηδες που πιστεύουν στην εξόντωση «απίστων» κ.ο.κ.

Τούτων λεχθέντων, θεωρώ ανοησία κι έλλειψη σωστής αγωγής το να εξυβρίζει κάποιος ένα σύστημα ιδεών, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται κι η θρησκεία. Όσο κι αν διαφωνεί κάποιος με μια ιδέα, η εξύβρισή της δεν καταφέρνει σχεδόν ποτέ τίποτα, ίσα-ίσα συσπειρώνει τους ακόλουθους της ιδέας ακόμα περισσότερο, έχοντας εντελώς αντίστροφο αποτέλεσμα. Η εξύβριση δείχνει απόλυτη ένδεια επιχειρημάτων και, χωρίς επιχειρήματα, μάχες ιδεών δεν κερδίζονται. Βέβαια, είναι σωστό να τιμωρείται από το κράτος, με πρόστιμα ή/και φυλάκιση, η καθύβριση μιας θρησκείας;

Όχι, το κράτος δεν έχει καμία απολύτως δουλειά να παρεμβαίνει στη μάχη των ιδεών, κι άρα και των θρησκευτικών πεποιθήσεων, με πρόστιμα και φυλακίσεις, όσο άσχημη, κι ίσως προσβλητική κι αν γίνει αυτή. Η ελευθερία του λόγου δεν υπάρχει για να διαφωνούμε σχετικά με το τι καιρό θα κάνει αύριο ή τι χρώμα πρέπει να είναι το καινούριο μας παντελόνι αλλά για να μπορούμε να διαφωνήσουμε, εκφράζοντας ακόμα κι ακραία επιχειρήματα, για το κάθε τι, χωρίς τον κίνδυνο να μπούμε στη φυλακή αν οι απόψεις μας δεν είναι αρεστές στην εκάστοτε εξουσία ή συμβατές με αυτές της πλειοψηφίας. Εξαίρεση μπορούν να αποτελούν μόνο οι περιπτώσεις της συκοφαντίας και της προτροπής σε βία, αυστηρά και στενά ορισμένες όμως.

Άλλωστε, οι καταργηθείσες διατάξεις ήταν εξαρχής προβληματικές, ανεξαρτήτως της σύγκρουσής τους με την ελευθερία του λόγου. Τιμωρούνταν η «κακόβουλη βλασφημία», χωρίς να ορίζεται από το νόμο ή να είναι ξεκάθαρο πότε είναι κακόβουλη. Υπάρχει η καλόβουλη; Και γιατί να μην τιμωρείται κι αυτή; Για βλασφημία πρόκειται, εξάλλου. Μερικά σχετικά παραδείγματα από την καθημερινότητα μπορούν να δείξουν τον παραλογισμό τους. Ένας οδηγός που έχει μόλις εμπλακεί σε ατύχημα και βρίζει οργισμένος τον άλλο εμπλεκόμενο, καθυβρίζοντας τα θεία μεταξύ άλλων, διαπράττει κακόβουλη ή καλόβουλη βλασφημία; Όταν τα καθυβρίζει μιλώντας δυνατά στον εαυτό του επειδή ξέχασε κάτι; Είναι σαφές, νομίζω.

Βέβαια, ο αρμόδιος υπουργός κ. Τσιάρας, απέδωσε την επαναφορά της συγκεκριμένης διάταξης σε μία «προσπάθεια προστασίας των δικαιωμάτων θρησκευτικών μειονοτήτων», που κάνει η κυβέρνηση, καθώς βρισκόμαστε, όπως είπε, «μπροστά σε γεγονότα που εξελίσσονται με αρνητικό τρόπο στην ελληνική κοινωνία», διευκρινίζοντας ότι αναφερόταν στην αντιπαράθεση μεταξύ ομάδων μεταναστών που εγκαθίστανται στην ενδοχώρα και δημιουργούνται εντάσεις. Όσον αφορά την προστασία των δικαιωμάτων θρησκευτικών μειονοτήτων, αντί να επανέρχονται διατάξεις που βλάπτουν την ελευθερία του λόγου, θα ήταν προτιμότερο να υπήρχε ένα καλύτερο νομοθετικό πλαίσιο ώστε να μη χρειαζόταν να φτάσουμε στον Ιούνιο του 2019 για να λειτουργήσει νόμιμος μουσουλμανικός λατρευτικός χώρος στην Αθήνα, καθώς και να διευκολύνονται άλλες θρησκείες που επιθυμούν να ανοίξουν νόμιμους λατρευτικούς χώρους ανά την επικράτεια. Τέλος, όταν υπάρχουν βίαιες αντιπαραθέσεις μεταξύ ομάδων οποιασδήποτε εθνικότητας και θρησκείας για τον οποιοδήποτε λόγο, γνωρίζω ότι η διαδικασία σε μια ευνομούμενη χώρα είναι να επεμβαίνουν οι δυνάμεις της τάξεις κι οι παραβάτες να οδηγούνται στη Δικαιοσύνη. Καλύτερο από το να περιορίζεται η ελευθερία του λόγου, δε νομίζετε;

Κλείνοντας, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι το να εκφραζόμαστε ελεύθερα είναι ικανό πολλές φορές να βλάψει τα αισθήματά του άλλου ή/και να προσβάλει ιδέες αδιαπραγμάτευτες κι ιερές για αυτόν. Το τι είναι προσβλητικό, όμως, ποικίλει από άτομο σε άτομο, ανάλογα με τις ιδέες του και το τι θέση κατέχουν αυτές στη ζωή του. Δεν μπορούμε να νομοθετούμε με βάση το τι αισθάνεται ο καθένας κι οπωσδήποτε δεν μπορούμε να επιβάλουμε πρόστιμα και ποινές φυλάκισης. Άλλωστε, ο παντοδύναμος Θεός που δημιούργησε το Σύμπαν δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη δικαστικής προστασίας από τους ταπεινούς θνητούς που τον καθυβρίζουν.

* Ο  Μάνος Πιτροπάκης είναι Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 22 Νοεμβρίου 2019

Του Νίκου Χαραλάμπους*

Γράφω αυτή την ανοικτή επιστολή ως Νίκος, όχι ως μέλος της Συντονιστικής επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και δεν εκφράζω κατ’ ανάγκη τις σκέψεις των συμμάχων μου ή την επίσημη θέση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

Έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν, έχουμε δώσει μαζί μάχες για μια καλύτερη Ελλάδα με την υποψηφιότητα του Τάσου Αβραντίνη το 2010 και τη συνεργασία μας το 2012.

Καταρχάς, καταλαβαίνω την αγανάκτησή σας με την τωρινή κυβέρνηση. Τη νιώθω και τη συμμερίζομαι, όπως και σχεδόν όλα τα μέλη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Θέλετε να μαυριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Να μαυριστεί τόσο έντονα, που να επιστρέψει στα μονοψήφια ποσοστά που του αξίζουν. Και έχετε αποφασίσει να ψηφίσετε ΝΔ, ως τη μοναδική ψήφο που θα το καταφέρει αυτό.

Όμως, ακούστε με λίγο.

Πρώτον, στις ευρωεκλογές δεν αλλάζει κυβέρνηση. Είναι ουτοπία να πιστεύει κάποιος ή κάποια πως, όποια και αν είναι η διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συρθεί σε πρόωρες εκλογές. Όλοι ξέρουμε πια, την αμοραλιστική επικοινωνιακή τακτική του πρωθυπουργού. Είμαι σίγουρος πως έχει έτοιμο το μήνυμα: «Κάναμε δύσκολες επιλογές που είχαν το κόστος τους, πάμε για την αντεπίθεση». Στα πλαίσια της αντεπίθεσης, θα ελπίζει σε ένα ήσυχο καλοκαίρι με χρήματα από τον τουρισμό, με ίσως καλύτερα νέα για την οικονομία, περισσότερους διορισμούς τον Σεπτέμβριο και εκλογές τον Οκτώβριο με την ελπίδα του κλείσιμου της όποιας ψαλίδας και συμμάζεμα της διαφοράς.

Το ουσιαστικό και πολυαναμενόμενο μαύρισμα θα πρέπει να γίνει τον Οκτώβριο και είναι αυτό που θα μετρήσει. Εκτός απροόπτου, η Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν θα συμμετάσχει αυτόνομα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ή τουλάχιστον αυτό θα εισηγηθώ εγώ. Τότε εσείς και ίσως μέλη από τη Φιλελεύθερη Συμμαχία θα έχουμε την ευκαιρία να μαυρίσουμε το τσίρκο, που έχουμε ως κυβέρνηση τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Δεύτερον, όσο και αν θεωρούμε ότι υπάρχει μια διεύρυνση του φιλελεύθερου χώρου, τη μεγάλη διαφορά (ευτυχώς για κάποιους, δυστυχώς για κάποιους άλλους) θα τη δώσουν οι ψηφοφόροι που διαφώνησαν με τη συμφωνία των Πρεσπών.

Το Μακεδονικό θα δώσει τη μεγάλη διαφορά στη ΝΔ, ίσως περισσότερο από την οικονομία και τα ευτράπελα, που βλέπουμε. Είναι ένα θέμα, που έχει φανεί πως επηρεάζει ευαισθησίες πολλών πολιτών, ιδιαίτερα στη Μακεδονία και γενικότερα στη Βόρεια Ελλάδα. Αν δεχτούμε πως τα ποσοστά της Δράσης κινούνται μεταξύ 1 και 3% (το 3% λίγο αισιόδοξο) και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια διαφορά 7 με 15%, αυτό το ποσοστό της Δράσης δεν θα παίξει τόσο μεγάλο ρόλο. Αλλά έστω και ένα μέρος του θα είναι μια σημαντική ώθηση για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία.

Τρίτον, θα αναρωτηθείτε γιατί να πάρει αυτή την ώθηση η Φιλελεύθερη Συμμαχία; Σίγουρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αρκετά φιλελεύθερος, υπάρχουν πια ισχυροί δεσμοί της Δράσης με την ηγεσία της ΝΔ και τον Πρόεδρό της προσωπικά, σίγουρα εκεί είναι το επόμενο βήμα του ελληνικού φιλελευθερισμού. Θα μπορούσα να το δεχτώ αυτό, αλλά η ιστορία, μας έχει δείξει πως οι φιλελεύθεροι ήταν, είναι και θα είναι μειοψηφικό ρεύμα στη ΝΔ, με τον φιλελευθερισμό τους φυλακισμένο σε μερικές οικονομικές προτάσεις (που σπάνια έχουν υλοποιηθεί όταν η ΝΔ είναι στην κυβέρνηση).

Τι ακολούθησε τη φιλελεύθερη στροφή της ΝΔ με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη; Ποιοι αρχηγοί ανέλαβαν και πού τοποθέτησαν τον φιλελευθερισμό στην ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας; Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μακροημερεύσει, μπορεί και όχι. Αυτός ή αυτή, που θα τον διαδεχθεί, θα είναι το ίδιο φιλελεύθερος ή φιλελεύθερη; Και αν δεν είναι, τότε τι θα κάνετε; Θα επαναλειτουργήσετε τη Δράση; Μακάρι και να ξανασυνεργαστούμε. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν θέλετε τότε να υπάρχει μια πιο δυνατή και υπολογίσιμη Φιλελεύθερη Συμμαχία, που θα συνεχίσει να προωθεί τις φιλελεύθερες ιδέες, που, όπως και στο παρελθόν, θα εξοβελισθούν για άλλη μια φορά εκτός της Νέας Δημοκρατίας;

Όσο και να το θέλουμε (και πιστεύω τα περισσότερα μέλη της ΦΙΣΥ το θέλουν αυτό) να φύγει αυτή η ζοφερή και θλιβερή κυβέρνηση, αυτό δεν θα γίνει στις 26 Μαΐου. Όμως, αυτό που μπορεί να γίνει, είναι να έχουμε μια πιο δυνατή φιλελεύθερη φωνή. Καλό βόλι!

*Ο  Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 22 Μαΐου 2019

*Συνέντευξη της Πόλυς Βλάση,

υποψήφιας Ευρωβουλευτή της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Συνέντευξη στον Λουκά Βελιδάκη

Νέα γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, οικονομολόγος, αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και υποψήφια ευρωβουλευτής.

Η Πόλυ Βλάση μίλησε στο nooz και μας εξήγησε γιατί η ΦΙΣΥ επιλέγει το μοναχικό δρόμο και όχι τη συμπόρευση με τη ΝΔ, δίνει τα επιχειρήματά της γιατί να επιλέξει κάποιος το κόμμα της στην κάλπη, ενώ για την ίδια σημειώνει ότι “είμαι doer οπότε πιστεύω ότι όντως θα μπορέσω να δημιουργήσω την επιθυμητή διαφορά”.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία κατέρχεται στις ευρωεκλογές και η κ. Βλάση απαντάει σε όλα τα ερωτήματά μας.

Η έννοια του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα έχει παρεξηγηθεί αρκετά, κάποιοι μάλιστα του έχουν προσδώσει και αρνητικό υπόβαθρο. Κυρία Βλάση, είστε νεοφιλελεύθερη;

Ο διαχωρισμός φιλελεύθερος-νεοφιλελεύθερος δεν είναι υπαρκτός. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια έννοια που έχει εφευρεθεί από την Αριστερά προκειμένου να δαιμονοποιήσει τον φιλελευθερισμό και να περιγράψει τον δήθεν ακραίο φιλελευθερισμό – τι είναι αυτό το ακραίο, δεν ξέρουμε.

Στη ΦιΣυ αυτοπροσδιοριζόμαστε ως φιλελεύθεροι και προωθούμε τις αξίες του κλασσικού φιλελευθερισμού: της ανοιχτής κοινωνίας, της ελεύθερης οικονομίας, του μικρού και ανταγωνιστικού κράτους, των ατομικών δικαιωμάτων.

Γιατί δεν συμπορευτήκατε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Δεν είναι αρκούντως φιλελεύθερος για σας; Γιατί αυτή η μοναχική πορεία;

Προσωπικά επικροτώ οτιδήποτε κάνει τη χώρα μας πιο φιλελεύθερη απ’ ό,τι είναι σήμερα. Την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη τη στήριξα ανοιχτά επειδή ήταν ο πιο φιλελεύθερος από τους τέσσερις υποψηφίους.

Μόλις πήρε τα ηνία της ΝΔ προσπάθησε να δημιουργήσει μια ισχυρή φιλελεύθερη πτέρυγα και το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Φιλελεύθερα στελέχη από άλλα κόμματα  δέχτηκαν προτάσεις να πάνε στη ΝΔ και πολλοί εξ αυτών, πράγματι πήγαν. Μαζί τους και ολόκληρη η Δράση, μαζί με σχεδόν όλα τα στελέχη της.

Προσωπικά σέβομαι την επιλογή των Δρασιτών και τους θαυμάζω για το θάρρος τους, δηλαδή το να προσπαθήσουν «να συμπορευτούν με το Τέρας χωρίς να του μοιάσουν», όπως μου είπε χαρακτηριστικά ένας φίλος Δρασίτης στο συνέδριό τους τον Ιανουάριο, κάτι που βρήκα πολύ εύστοχο.

Χαίρομαι λοιπόν για τη φιλελευθεροποίηση της ΝΔ, συγκριτικά με την προηγούμενη κατάστασή της και με το πώς θα ήταν αν είχε άλλον αρχηγό αντί του Κυριάκου. Εννοείται δεν συγκρίνεται με τη ΦιΣυ βέβαια και ούτε θα μπορέσει ποτέ μιας και έχει βαθιά συντηρητική βάση.

Από την άλλη, δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι μπορεί να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας στη χώρα μας αύριο. Αν γίνει κάτι τέτοιο θα είναι μέσα από μια σταδιακή διαδικασία, που, βήμα βήμα θα φτάσει τον στόχο. Η ΦιΣυ θα μπορούσαμε να πούμε ότι δείχνει αυτόν τον στόχο.

Και για αυτό πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, μέσα από αυτή τη μοναχική πορεία, όπως την αποκαλέσατε.

Σας καλώ να κατατάξετε αξιολογικά τις παρακάτω λέξεις, όπως αυτές συγκροτούν την ταυτότητα σας: Πολίτης του κόσμου, Ευρωπαία, Ελληνίδα, Αθηναία.

Ξεκινάω με το Άνθρωπος. Μετά κρατάω τη σειρά που βάλατε– όσο πιο περιοριστικό, τόσο πιο κάτω πάει στην αξιολογική μου κλίμακα. Οι φιλελεύθερες ψυχές δεν αντέχουν τα όρια, είτε είναι φυσικά είτε νοητά.

Στις Ευρωεκλογές την Κυριακή 26 Μαΐου, γιατί να ψηφίσει κάποιος ΦιΣυ;

Να ψηφίσει κάποιος ΦιΣυ αν πιστεύει στις φιλελεύθερες ιδέες. Αν είναι δηλαδή φιλελεύθερος, τότε πρέπει να ψηφίσει ΦιΣυ και όχι κάποιο άλλο κόμμα, για να εκφράσει την αντίθεσή του σε κάτι που δεν πιστεύει  (π.χ. αντι-Σύριζα ψήφος).

Οι εκλογές γίνονται για να αποτυπώνουν τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Αν δεν ψηφίζουμε με βάση την ιδεολογία μας, αλλά τιμωρητικά, τότε δημιουργούνται στρεβλώσεις και ακυρώνεται η έννοια της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας μας.

Θα θέλατε να μας δώσετε ένα παράδειγμα από τις θέσεις σας;

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία έχει θέσεις που προάγουν την ευημερία και την ευτυχία του Ατόμου. Η χαμηλή φορολογία για παράδειγμα, απελευθερώνει τους πολίτες από τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη και τους δίνει την απαραίτητη ελευθερία να δημιουργήσουν, παράγοντας έτσι πλούτο για τον εαυτό τους και για το σύνολο. Για παράδειγμα, λέμε στο διαφημιστικό σποτάκι μας «κοινός φορολογικός συντελεστής 15% για όλους».

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι πολύ απλά κάθε φορολογούμενος θα πληρώνει 15% φόρο (flat tax) είτε έχει 10.000 είτε 100.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα. Το αντεπιχείρημα για την ισχύουσα φορολογία, που είναι κλιμακωτή είναι πως, «πρέπει οι πλούσιοι να πληρώνουν περισσότερα από τους φτωχούς». Μα πληρώνουν περισσότερα! Αυτός με τα 10.000 ευρώ εισόδημα πληρώνει 1.500 ευρώ φόρο ενώ αυτός με τα 100.000, πληρώνει 15.000.

Το κράτος παίρνει περισσότερα χρήματα από τα υψηλότερα εισοδήματα, με γραμμική αύξηση. Μέσω της flat tax φορολόγησης όμως, δεν λειτουργεί τιμωρητικά η φορολογία, όπως γίνεται σήμερα.

Πώς αυτό θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών;

Η κλιμακωτή φορολογία αποθαρρύνει τις επενδύσεις, μιας και είναι ασύμφορο για κάποιον να παράξει μεγαλύτερο εισόδημα, άρα μειώνεται η παραγωγή πλούτου, συρρικνώνεται το ΑΕΠ και εγκλωβιζόμαστε σε μια συνεχή καθοδική πορεία της οικονομίας.

Και μετά προσπαθούν να διορθώσουν το πρόβλημα δίνοντας «κίνητρα» επιχειρηματικότητας, που φυσικά είναι από τελείως ανεπαρκή -τι δυνατότητα οικονομικών κινήτρων έχει να δώσει ένα χρεοκοπημένο κράτος;- έως γελοία και προσβλητικά, όπως τα επιδόματα.

Εγώ για παράδειγμα φορολογούμαι με ένα ποσοστό 40% και μια φορά τον χρόνο (ή δύο δεν θυμάμαι), παίρνω ένα επίδομα τέκνων σχεδόν 100 ευρώ. Μα τι να μου κάνει αυτό το αστείο ποσό;

Αν δεν μου αφαιρούσαν τόσο μεγάλο ποσοστό του εισοδήματός μου, θα μπορούσα να προσφέρω πολλά περισσότερα στα τέκνα μου!

Τώρα όμως μου τα παίρνουν από τη δεξιά τσέπη και μου τα επιστρέφουν στην αριστερή, με μια μείωση περίπου 90% ώστε να τροφοδοτηθεί ο τεράστιος (και άχρηστος) κρατικός μηχανισμός που λειτουργεί πρωτίστως ως δεξαμενή ψήφων.

Η φοροδιαφυγή επίσης καταπολεμάται με τη χαμηλή φορολογία. Διότι γίνεται ασύμφορη! Η φορολογία ειδικά των ελεύθερων (πολιορκημένων μάλλον) επαγγελμάτων βασίζεται στη «λογική» ότι κλέβει ο επιχειρηματίας.

Οπότε το Κράτος θεωρεί «λογικό» να κλέβει ακόμη περισσότερο τον επιχειρηματία για να έρθουν πάτσι. Αν δεν την λες παιδιάστικη αυτή τη λογική, τη λες τουλάχιστον παράνοια.

Και γιατί να σταυρώσει την Πόλυ Βλάση;

Επειδή πιστεύω ότι μπορούμε να φέρουμε την Ελλάδα στα Ευρωπαϊκά πρότυπα, αντί να χρειάζεται να μεταναστεύουμε για να ζήσουμε σε τέτοιες συνθήκες, επειδή δεν δέχομαι το «δεν γίνεται στην Ελλάδα», εγώ λέω γίνεται, είμαι βέβαιη για αυτό, το βλέπουμε συνεχώς γύρω μας να συμβαίνει, αρκεί να βρεθεί κάποιος να το κάνει και επειδή είμαι doer οπότε πιστεύω ότι όντως θα μπορέσω να δημιουργήσω την επιθυμητή διαφορά.

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο NOOZ στις 20 Μαΐου 2019

Του Μάκη Κεβρεκίδη*

Ομολογουμένως, είναι τραγικό να χρειάζεται να μιλάμε για το μεταναστευτικό ως ένα πρόβλημα το οποίο επιδέχεται λύσεων, ενώ θα μπορούσε να είναι μία ευλογία για τους λαούς της Ευρώπης και όλους τους μετανάστες συνάμα. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τους λόγους για τους οποίους δεν είναι πλήρως, αλλά και πώς θα μπορούσε να γίνει.

Οι Ευρωπαίοι στην συντριπτική μας πλειοψηφία δεν είμαστε ρατσιστές. Οι όποιοι φόβοι μιας μερίδας Ευρωπαίων πολιτών προέρχονται από την πιθανή σταδιακή θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση – φανατισμό κάποιων μουσουλμάνων μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς. Είναι δύο οι βασικές φοβίες που κυριαρχούν και αυτές είναι απόλυτα κατανοητές από τους φιλελεύθερους καθώς δεν ζούμε μέσα σε μια γυάλινη μπάλα, αλλά είμαστε από τις πιο ενεργές και επιστημονικά καταρτισμένες ομάδες της κοινωνίας μας.

Η πρώτη φοβία είναι η μετεξέλιξη κάποιων μουσουλμάνων μεταναστών σε τρομοκράτες, ενώ η δεύτερη και κύρια φοβία είναι η πιθανή μη-αφομοίωση του μουσουλμανικού πληθυσμού στην ευρωπαϊκή κουλτούρα, κάτι το οποίο θεωρητικά θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλοίωση ως και μερική θεοκρατικοποίηση του ίδιου του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Από τους μουσουλμάνους που ενδέχεται να ριζοσπαστικοποιηθούν, η συντριπτική πλειοψηφία θα αναζητήσει ειρηνικούς και δημοκρατικούς τρόπους να περάσει τις συντηρητικές θεοκρατικού τύπου απόψεις του, ενώ κάποιοι συγκριτικά απειροελάχιστοι ενδεχομένως να μετεξελιχθούν σε τρομοκράτες.

Όπως διαπιστώνουμε από τα υφιστάμενα παραδείγματα ριζοσπαστικοποίησης, αυτά κατά κανόνα γεννιούνται εντός των κοινοτήτων – περιοχών όπου κατοικούν πολλοί μουσουλμάνοι. Με άλλα λόγια, είναι πιο σπάνιο ως και ανύπαρκτο το φαινόμενο ύπαρξης ακραίων θρησκευτικών τάσεων σε περιοχές όπου οι μουσουλμάνοι είναι πληθυσμιακά λίγοι και διασκορπισμένοι.

Σύμφωνα με τον Αμερικανό κοινωνιολόγο Douglas Massey, ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών επιλέγει να εγκατασταθεί σε περιοχές όπου ήδη κατοικούν μέλη της ίδιας εθνικότητας ή θρησκείας καθώς εκεί έχουν δημιουργηθεί τα δίκτυα και οι συνέργειες τα οποία θα τους βοηθήσουν να βρούνε εργασία ή οικονομικά προσιτή κατοικία, κοκ. Αυτή είναι μια σχεδόν ενστικτώδη πάγια πρακτική πολλών πληθυσμιακών ομάδων, όχι μόνο των μουσουλμάνων και Αράβων. Εμείς οι Έλληνες για παράδειγμα, έχουμε δημιουργήσει Greek Town περιοχές σε πολλά μητροπολιτικά κέντρα ανά την υφήλιο με την πιο γνωστή εξ αυτών την Αστόρια στη Νέα Υόρκη. Και υπάρχουν και πολλές άλλες τέτοιου είδους κοινότητες όπως η China Town, η Little Italy, η Little Odessa στο Brooklyn με μετανάστες από την Ρωσία και άλλες χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, κοκ.

Οι μουσουλμάνοι ή Άραβες μετανάστες λοιπόν δεν πράττουν κάτι το διαφορετικό. Ο λόγος που και αυτοί συγκεντρώνεται στις ίδιες περιοχές είναι ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν αξιοποιώντας τις δομές και τις γνώσεις των ομοεθνών τους που ήδη κατοικούν εκεί. Με άλλα λόγια, η στάση τους είναι όμοια με αυτήν των άλλων ομάδων μεταναστών, εξού και είναι εντελώς αυθαίρετο το συμπέρασμα κάποιων ότι συγκεντρώνονται στις ίδιες περιοχές ώστε να ισχυροποιηθούν πληθυσμιακά και να θεοκρατικοποιήσουν τη χώρα φιλοξενίας τους. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν έχουν τα ίδια όνειρα και στόχους όπως ο κάθε μετανάστης, μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Η μίσθωση κατοικίας αποτελεί τη μεγαλύτερη δαπάνη μιας οικογένειας, εξού και σε μεγάλο βαθμό οι περιοχές στις οποίες οι μετανάστες επιλέγουν αρχικά να εγκατασταθούν προσφέρουν σχετικά φθηνότερες κατοικίες από ό,τι άλλες περιοχές. Αυτές οι μειωμένου κόστους περιοχές διαβίωσης συνήθως έχουν υψηλότερη εγκληματικότητα και μειωμένες δημοτικές παροχές, καθώς και τα εισπραττόμενα δημοτικά τέλη είναι λιγότερα ανά κεφαλή από ότι σε άλλες πιο εύπορες περιοχές, εξού και γενικά επικρατεί η αίσθηση ευρείας υποβάθμισης. Δεν έχουμε παρά να δούμε το παράδειγμα του Άγιου Παντελεήμονα στην Αθήνα για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται. Άραγε, πόσοι από τους μετανάστες οι οποίοι ήδη ζούνε κάποια χρόνια σε αυτές τις κοινότητες υποδοχής δεν θα ήθελαν να μετακομίσουν οι ίδιοι ή και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα καλύτερο περιβάλλον;Φυσικά και το επιθυμούν σχεδόν στο σύνολό τους και θα το έκαναν αν είχαν τη δυνατότητα. Σε αυτές τις πιο αναβαθμισμένες περιοχές λοιπόν θα συγκατοικούσαν δίπλα – δίπλα με τον γηγενή πληθυσμό και έτσι δεν θα διαμόρφωναν γκέτο. Αν μπορούσαν να ξεφύγουν από τα γκέτο θα διασκορπιζόταν ο πληθυσμός τους μέσα στον ευρύτερο ιστό της κάθε μεγαλούπολης, ενδεχομένως και έξω από αυτόν.

Γιατί λοιπόν δεν το κάνουν; Η απάντηση είναι απλή, δεν έχουμε παρά να … follow the money! Δεν το κάνουν καθώς δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν, και δεν την έχουν καθώς δεν τους παρουσιάζονται οι επαγγελματικές ευκαιρίες που θα τους βοηθήσουν να εξέλθουν από την υπάρχουσα κατάσταση. Αν η οικονομία δεν δημιουργεί οικονομικές ευκαιρίες, όλοι οι άνθρωποι παραμένουν οικονομικά στάσιμοι. Όταν αυτό συμβαίνει για μια σειρά ετών, οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιδρούν με τον όποιο τρόπο γνωρίζει ο κάθε ένας τους. Δεν έχουμε παρά να δούμε το παράδειγμα της Ελλάδας όπου με την οικονομική κρίση επήλθε και οι άνοδος της ακροδεξιάς. Όταν οι πολίτες νιώθουν ανασφαλείς, μια μερίδα εξ αυτών αναζητεί ασφάλεια στα εθνικά ή θρησκευτικά σύνολα τα οποία του είναι γνώριμα, εξού και η άνοδος του εθνικισμού. Αντιστοίχως λοιπόν, η φυσική αντίδραση στην οικονομική ανασφάλεια ενός μουσουλμάνου ο οποίος ζει σε μια μεγάλη μουσουλμανική κοινότητα εντός μιας ξένης χώρας θα ήταν είναι η επιστροφή στις θρησκευτικές του καταβολές, η ριζοσπαστικοποίησή του.

Η Ευρώπη λοιπόν, και η Ελλάδα ακόμα περισσότερο, έχει συγκριτικό πρόβλημα ανάπτυξης. Η υψηλή άμεση και έμμεση φορολόγηση στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και ο μεγάλος και δαπανηρός δημόσιος τομέας πνίγει τις επενδύσεις και την οικονομική δραστηριότητα. Για αυτούς τους λόγους σε μεγάλο βαθμό οι οικονομίες πολλών ευρωπαϊκών χωρών πάσχουν από ύφεση ή ασθενή ανάπτυξη. Ευθύνεται λοιπόν το σοσιαλιστικό και κρατικιστικό οικονομικό μοντέλο. Εφόσον ακόμα και οι ίδιοι οι γηγενείς πληθυσμοί σε πολλές περιπτώσεις έχουν οικονομικά προβλήματα και νιώθουν ανασφαλείς, πόσο μάλλον οι μετανάστες οι οποίοι ήδη βρισκόταν σε χειρότερη οικονομική κατάσταση προ κρίσης από ότι η πλειοψηφία των γηγενών Ευρωπαίων.

Ποια είναι λοιπόν η λύση των φιλελεύθερων και στο μεταναστευτικό; Είναι:

– η άρση των εμποδίων στην αγορά και το περαιτέρω άνοιγμα της αγοράς στον ανταγωνισμό,

– η μείωση του δημοσίου τομέα ώστε να μειωθούν οι φόροι και

– η δραστική μείωση των γραφειοκρατικών κολλημάτων.

Όλα τα παραπάνω θα δημιουργήσουν περισσότερες οικονομικές ευκαιρίες για όλους και ο καλύτερα αμειβόμενος πληθυσμός των γκέτο θα διασκορπιστεί οικειοθελώς ανά τη χώρα ώστε να κυνηγήσει τις επαγγελματικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται ή να βελτιώσει το επίπεδο ζωής του επιλέγοντας να κατοικήσει σε μια πιο αναβαθμισμένη περιοχή. Ως φυσικό επακόλουθο και σε βάθος χρόνου οι περισσότεροι μετανάστες θα αφομοιωθούν καθώς θα αποτελούνται από μικρές μονάδες οι οποίες με δυσκολία θα καταφέρουν να διατηρήσουν τα περισσότερα εθνικά, ακραία θρησκευτικά ή πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους. Σταδιακά λοιπόν θα επέλθει το αποκαλούμενο melting pot – δοχείο τήξης – χωνευτήρι των λαών και πολιτισμών. Η λύση λοιπόν και στο μεταναστευτικό είναι ο περισσότερος φιλελευθερισμός. Ψηφίστε φιλελεύθερους αν επιθυμείτε να δώσετε πραγματικές λύσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν.

*Ο Μάκης (Ευθύμιος) Κεβρεκίδης είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 17 Μαΐου 2019

*Του Ολύμπιου Ράπτη

Η αγαπητή Υπουργός Εργασίας κ. Αχτσιόγλου επιδίδεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στην διαστρέβλωση δηλώσεων του Προέδρου της ΝΔ κ. Μητσοτάκη και – ακόμα πιο σημαντικό – στην δυσφήμιση της «νεοφιλελεύθερης εργασιακής ευελιξίας».

Μην κατηγορούμε μόνο την αριστερά για αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας. Κάπου στο 2016, σε άτυπη συνάντηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μεταξύ Ελλήνων και ξένων ευρωβουλευτών και του ΔΣ του ΣΕΒ, ένας εκ των μελών του επισήμανε ότι «τουλάχιστον, αναγνωρίζουμε ότι η ελληνική αγορά εργασίας είναι μετά τα μνημόνια από τις πλέον ευέλικτες παγκοσμίως».

Ωστόσο, μετά από 4,5 χρόνια υπό καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, με την υψηλότερη ανεργία από όλες τις χώρες της Ε.Ε., με την ανασφάλιστη εργασία των ντελιβεράδων και λοιπών υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα και τον αφανισμό των ελευθέρων επαγγελματιών πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους για τι πράγμα μιλάμε.

Γιατί η Ελλάδα είναι στον πάτο της εργασιακής ευελεξίας και της αποτελεσματικής προστασίας των εργαζομένων και των ανέργων, όχι στην κορυφή.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Δανία, την χώρα που κατατάσσεται πρώτη ή ανάμεσα στις πρώτες σε διάφορους διεθνείς δείκτες εργασιακής και επιχειρηματικής ευελιξίας και εν γένει οικονομικής ελευθερίας – ακόμα πιο ψηλά και από τις ΗΠΑ! Εκεί δεν υπάρχει εθνικός κατώτατος μισθός, ούτε εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η μέγιστη αποζημίωση υπαλλήλου, ακόμα και μετά από δεκαετίες, είναι 4 μισθοί όλοι κι όλοι. Το επίπεδο ανεργίας είναι αμελητέο με 1 στους 4 υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα να αλλάζει δουλειά κάθε χρόνο! Και αυτό θεωρείται στην Δανία επιτυχία.

Όσο, λοιπόν, θα ονειρεύεται η αριστερά «μόνιμες και σταθερές δουλειές για όλους», όσοι Έλληνες και Ελληνίδες μπορούν, θα μεταναστεύουν. Θα πηγαίνουν στις σκανδιναβικές χώρες, στην Κύπρο, στην Βουλγαρία, σε Γερμανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Καναδά και στις ΗΠΑ. Ή αλλιώς, εκεί όπου κυριαρχούν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες. Γιατί εκεί, πολύ απλά, οι συνθήκες ζωής και εργασίας είναι οι καλύτερες.

Εκεί, λοιπόν, και μόνο εκεί, μπορούμε να μιλάμε για πραγματική εργασιακή ευελιξία και για προστασία δικαιωμάτων αγαπητή κ. Αχτσιόγλου. Γιατί όπως έλεγε και ο σύντροφος Λέον Τρότσκυ, «σε μία χώρα όπου ο μόνος εργοδότης είναι το Κράτος, (αντίσταση) σημαίνει θάνατος…Η παλιά αρχή «αυτός που δεν δουλεύει δεν θα τρώει», αντικαταστάθηκε από το «αυτός που δεν υπακούει, δεν θα τρώει»».

*Ο Ολύμπιος Ράπτης είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής 

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 17 Μαΐου 2019