5 λόγοι για τους οποίους δεν γουστάρω τον ΣΥΡΙΖΑ
Του Κωνσταντίνου Κηπόπουλου
Με ρωτάνε πολλοί φίλοι ”μα γιατί τέτοιο μένος για τον ΣΥΡΙΖΑ”; Μου λένε ”μόνο έναν χρόνο κυβερνάει, άσε να δούμε πως θα τα πάνε και αυτοί” και ”οι άλλοι καλύτεροι ήταν”; ”Γιατί τόσο κακόψυχος, βρε αδερφέ”; Τους εξηγώ κι εγώ ότι υπάρχουν ιδιαίτερα σημεία που πρέπει να προσέξει κανείς σε ένα κόμμα, πέρα από το ωραίο χαμόγελο του αρχηγού του. Άλλοι απογοητεύονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι για τους σωστούς λόγους, λένε π.χ. ότι δεν πούλησε αρκετό τσαμπουκά στους έξω, δεν τα έβαλε με τους μασόνους και τη νέα τάξη πραγμάτων.
Και αυτοί είναι παραπλανημένοι. Να, πέντε σοβαρά σημεία που θα έπρεπε να αποτελούν κόκκινο φως ώστε να μην ψηφίσει κανένας ξανά αυτό το κόμμα.
Εκπροσώπηση των ταπεινών ενστίκτων
Ποτέ δεν άκουσα τον ΣΥΡΙΖΑ να επισημαίνει στους Έλληνες τι έκαναν εκείνοι λάθος από τη δική τους πλευρά και χρεοκόπησαν. Ακόμα και τώρα, για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι, το σύστημα της διαπλοκής, ο καπιταλισμός. Μόνο που οι κυβερνήσεις χρειάζεται να επιμορφώνουν και λίγο τον λαό, να του κάνουν ψυχανάλυση και θεραπεία. Δεν αποφάσισαν να χτυπήσουν στο ψαχνό κακές νοοτροπίες του Έλληνα, παρά μόνο να γλείφουν αυτιά, όπως τότε στην πλατεία των αγανακτισμένων που αβάνταραν ακόμα και αγροίκους που ήθελαν να μπούνε στη βουλή και να καταλύσουν τη Δημοκρατία.
Χειρότεροι από τους παλιούς
Το ότι διόρισαν συγγενείς, συντρόφους και εραστές στο δημόσιο και τους πληρώνουν με το αίμα του φορολογούμενου, το γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες. Αλλά ότι θα έβγαινε το κάθε κατακάθι και θα δικαιολογούσε τους διορισμούς του, με επιχείρημα τους αγώνες του κομμουνιστή παππού του, δεν χωρούσε ούτε στην πιο τρελή φαντασία μου. Όλα αυτά, συν τα αποτροπιαστικά ψέματα που είπανε προεκλογικά, ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ενδεικτικά του ήθους τους. Και δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι αν έμεναν σαράντα χρόνια στην εξουσία, όπως οι προηγούμενοι, θα ρήμαζαν με τις ανομίες τους όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά τον πλανήτη.
Χρυσαυγιτισμός
Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή, μιλάνε στο συναίσθημα του ψηφοφόρου και όχι στη λογική του. Συνιστούν το μέτωπο του λαϊκισμού, της δημαγωγίας. Πέρα από το επικοινωνιακό μέρος όμως, συμφωνούσαν ως αντιπολίτευση και στα νομοσχέδια, καθώς ψήφιζαν τα ίδια πράγματα. Έθρεψαν το πολιτικό μίσος στην πλατεία των αγανακτισμένων, ακολούθησαν κοινή αντιμνημονιακή πορεία, ψευτοεπαναστάσεις και σπασίματα και διαφοροποιήθηκαν κάπως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση. Και άλλο κοινό όμως! Ο εθνικισμός και ο αντιγερμανισμός. Θεοποίηση του Έλληνα και κατασκευή εξωτερικών εχθρών.
Θρησκευτική σέχτα
Ας μιλήσουν τα ΜΜΕ και για το σημαντικότερο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μαρξιστές. Ο μαρξισμός, σύμφωνα με τον Bertrand Russell και άλλους σπουδαίους φιλοσόφους που διαμόρφωσαν τη δυτική σκέψη, ήταν και παραμένει θρησκεία. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ορισμένους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η ανθρωπότητα πρέπει να αποβάλλει τις έννοιες του κέρδους, του συμφέροντος και της αριστείας; Όταν ένα κόμμα επιδιώκει το καλύτερο εφικτό, είναι ευχής έργο. Όταν επιδιώκει το ουτοπικό, το εξωπραγματικό, τότε είναι θρησκευτική σέχτα και μόνο αναταραχές θα προκαλέσει. Οι επιφανείς και οι ηγέτες πρέπει να προσπαθούν να βελτιώσουν τον υπάρχοντα άνθρωπο και όχι να επιδιώκουν να κατασκευάσουν ένα νέο είδος ανθρώπου. Αρκετά ολοκαυτώματα ζήσαμε σ’ αυτή την ήπειρο.
Αλλαγή καθεστώτος
Το ουτοπικό, μόνο με χούντα επιβάλλεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ολοκληρωτικό, σοσιαλιστικό κόμμα, είναι λογικό να μην μπορεί να επιτύχει το σχέδιό του με δημοκρατικά και ήρεμα μέσα. Γιατί, μπορεί να είναι δημοφιλές κόμμα λόγω του λαϊκισμού του, αλλά αν εξηγήσει στον λαό ότι θέλει να τους εξισώσει όλους στη φτώχεια, θα δεχτεί αντιδράσεις. Το πρώτο που τον ενοχλεί είναι η πολυφωνία, γι’ αυτό θέλει μόνο τέσσερα κανάλια, ώστε να τα ελέγχει εύκολα. Μετά, όλα θα είναι παιχνιδάκι, καθώς στην προπαγάνδα είναι μάστορες. Οι μηχανισμοί λασπολογίας και οι στρατοί τρολς που διαθέτουν είναι εξαιρετικών ικανοτήτων. Έχουν σπιλώσει υπολήψεις διαφωνούντων αμέτρητες φορές. Μην εκπλαγείτε πάντως αν δείτε οσονούπω τον Λάκη Λαζόπουλο να μας εκφωνεί το κεντρικό δελτίο ειδήσεων με το στυλάκι της βορειοκορεάτισσας δημοσιογράφου.
*Ο Κωνσταντίνος Κηπόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Κλόουν την 1η Μαρτίου, 2016.