Η καθιέρωση ουσιαστικά αντικειμενικής ευθύνης για τον “Οργανωτή” της δημόσιας συνάθροισης σύμφωνα με το άρθρο 13 του σχεδίου νόμου, ο οποίος θα ευθύνεται για την αποζημίωση “όσων υπέστησαν βλάβη της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της ιδιοκτησίας από τους συμμετέχοντες” με την παράλληλη απαλλαγή του εφ’όσον αποδεικνύει ότι είχε λάβει όλα τα πρόσφορα και αναγκαία μέτρα για την αποτροπή της ζημιάς, αποτελεί υπέρμετρη δέσμευση και καθιστά απαγορευτική την ανάληψη πρωτοβουλίας δημόσιας συνάθροισης από οποιονδήποτε εχέφρονα Οργανωτή. Ουσιαστικά μεταθέτει την ευθύνη της αστυνομίας για την τήρηση των μέτρων τάξης στον Οργανωτή της δημόσιας συνάθροισης και τον καθιστά υπεύθυνο για πράξεις τρίτων που είναι αντικειμενικά αδύνατο να ελεγχθούν και να αποτραπούν.

Ακόμα σημαντικότερη επίθεση στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι αποτελεί η προβλεπόμενη προληπτική πλήρης απαγόρευση συναθροίσεων με απόφαση της αστυνομικής αρχής, όπως προβλέπεται στο άρθρο 7 του σχεδίου Νόμου. Η συγκεκριμένη απαγόρευση βρίσκεται εκτός του συνταγματικού πλαισίου, καθώς καθιστά την αστυνομική αρχή αρμόδια να αποφασίζει την απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων σε περίπτωση που επαπειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής ή σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Όπως κανείς μπορεί να αντιληφθεί δύο αόριστες έννοιες, όπως ο κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια και η σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, εφ’οσον δεν υπάρξει δια νόμου περαιτέρω εξειδίκευση τους, δεν μπορούν να αφεθούν στην ελεύθερη κρίση της αστυνομικής αρχής και κατ’επέκταση της εκτελεστικής εξουσίας.