Ανοικτή επιστολή στα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ
Αγαπητό μέλος, αγαπητέ φίλε του ΠΑΣΟΚ,
Στις 11 Νοεμβρίου καλείσαι να εκλέξεις τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ μέσω μιας διαδικασίας που απουσίασε εντελώς ο πολιτικός διάλογος.
Αντίθετα: |
-
Οι ετερόκλητες συμμαχίες που δημιουργήθηκαν για την υποστήριξη των δύο βασικών υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ καθορίστηκαν αποκλειστικά από τη στρατηγική προσωπικής επιβίωσης των μεγαλοστελεχών του και δεν δημιουργήθηκαν στη βάση ιδεολογικοπολιτικών συμφωνιών ή/και συγκρούσεων.
-
Η κενότητα πολιτικού λόγου επιχειρήθηκε να αναπληρωθεί από την πλειοδοσία σε καταγγελίες κατά του καθεστωτισμού και κυβερνητισμού από αυτά ακριβώς τα στελέχη που προσωποποίησαν για μακρό χρονικό διάστημα τα αρνητικά αυτά φαινόμενα.
-
Η αδυναμία διατύπωσης συγκεκριμένων εναλλακτικών προτάσεων για τα καυτά προβλήματα που απασχολούν την καθημερινότητα του πολίτη (παιδεία, ασφαλιστικό, φτώχεια) επιχειρήθηκε να καλυφθεί από διακηρύξεις για αριστερή στροφή του ΠΑΣΟΚ, την επιστροφή του στις ιδεολογικές του ρίζες, και την επανασύνδεση του με τους αδύνατους.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι οι παρακμιακές αυτές εξελίξεις που συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με ανάλογες που παρατηρούνται και στη Νέα Δημοκρατία, αποτελούν ευτελισμό της πολιτικής και οδηγούν σε απομάκρυνση των πολιτών από τη πολιτική και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Αν παγιωθεί ένα τέτοιο σκηνικό, τότε η κατάρρευση του δικομματισμού θα ενισχύσει παραπέρα τον ακραίο δεξιό και αριστερό λαϊκισμό και θα αναστείλει για μεγάλο χρονικό διάστημα την υλοποίηση των επιτακτικών μεταρρυθμίσεων πού έχει άμεσα ανάγκη η χώρα.
Για τους λόγους αυτούς, η τοποθέτηση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ δεν συνιστά αντιδεοντολογική παρέμβαση αλλά αποτελεί δημοκρατική της υποχρέωση.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία πιστεύει ότι ο κυβερνητισμός και ο καθεστωτισμός των κομμάτων εξουσίας δεν αντιμετωπίζονται με αόριστες καταγγελίες των συμπεριφορών αυτών, αλλά με πολιτικό στιγματισμό των στελεχών που τις εξέφρασαν και –κυρίως- τον εντοπισμό των πολιτικών που τις εξέθρεψαν.
Δυστυχώς όμως κανείς δεν επεσήμανε ότι η αλματώδης μεγέθυνση του κράτους, η εμπλοκή του σε επιχειρηματικές δραστηριότητες και η κομματικοποίηση του αποτελούν τη καλύτερη συνταγή για να μετατραπεί το οποιοδήποτε κυβερνητικό στέλεχος ή συνδικαλιστής σε διεφθαρμένο και αλαζόνα γραφειοκράτη.
Κανείς δεν συμπέρανε το αυτονόητο, δηλαδή το ότι από τη στιγμή που κομματικά στελέχη αποκτούν τη δυνατότητα να διαχειρίζονται τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων και κρατικών τραπεζών, να ελέγχουν τον δείκτη του χρηματιστήριου, να κάνουν απευθείας αναθέσεις κρατικών συμβάσεων και να διορίζουν δημόσιους υπάλληλους, τότε είναι βέβαιο ότι θα συμβούν τα χειρότερα, όπως και έγινε.
Τέλος, κανείς δεν αποκάλυψε την ιδεολογική απάτη της “δικαιολόγησης” του κρατισμού, των προνομίων που αποκτήθηκαν μέσω αυτού και των καταχρήσεων που ακολούθησαν, με επικλήσεις περί κοινωνικού κράτους και προστασίας των αδυνάτων. Κανείς δεν κατήγγειλε τη παραπλάνηση, που επιβλήθηκε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, πολλές φορές και με τη χρήση ιδεολογικής τρομοκρατίας, και η οποία απέδιδε όλα τα αδιέξοδα που δημιούργησε ο κρατισμός στον “νεοφιλελευθερισμό”.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί χαμένη ευκαιρία για την αναβάθμιση της πολιτικής ζωής της χώρας το γεγονός ότι η διαδικασία που οδήγησε στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ της 11ης Νοεμβρίου 2007 δεν έθιξε οτιδήποτε από τα παραπάνω. Αντίθετα, η διαδικασία που ακολουθήθηκε επιβεβαίωσε ότι ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όποιος και να είναι, θα ακολουθήσει τις πολιτικές του παρελθόντος, επικουρούμενος από τους ίδιους ασύδοτους συνδικαλιστές και αποτυχημένους κρατικούς αξιωματούχους που σημάδεψαν τα χρόνια που πέρασαν.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία προτείνει αλλαγή σελίδας και, στη νέα περίοδο που αρχίζει, καλεί όλες τις δημοκρατικές, ευρωπαϊκού προσανατολισμού, μεταρρυθμιστικές, εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας σε συμπαράταξη.
Όλοι οι Έλληνες πολίτες, εντός και εκτός των σημερινών κομμάτων εξουσίας, έχουν υποχρέωση να συμβάλλουν στη συγκρότηση ενός ευρύτατου μεταρρυθμιστικού κινήματος που θα προβάλλει τη μεταρρύθμιση όχι μόνο ως ζωτική, σήμερα, αλλά και ως διαρκή ανάγκη της κοινωνίας.