• Η νησιωτική Ελλάδα στην εντατική

    Γράφει ο Όθων Καίσαρης*

    Πριν 5 χρόνια, ο Θανάσης Κοντάρης, Έλληνας γιατρός, εργαζόμενος προηγουμένως στην Σουηδία επέστρεψε στην Σέριφο, να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο τουριστικό αυτό νησί.

    Παραιτούμενος εγγράφως προς τον Υπουργό Υγείας πριν λίγες ημέρες, αναφέρει μεταξύ άλλων στην επιστολή παραίτησής του:

    Oι κάτοικοι της Σερίφου αλλά & άλλων μικρών νησιών αντιμετωπίζονται ως πολίτες τρίτης κατηγορίας… Οι υπηρεσίες υγείας που παρέχονται είναι επισφαλείς για τους κατοίκους αλλά και τους επισκέπτες του νησιού, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες:

    Φόρτος εργασίας, αυξημένη επισκεψιμότητα καθώς και η υποστελέχωση.

    Είμαι διορισμένος ως ΓΕΝΙΚΟΣ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ, 4.5 χρόνια επιμελητής Β΄και 3 μήνες επιμελητής Α’.

    Δεν κατάφερα πότε να οργανώσω την ΠΦΥ.

    Αιτία οι προαναφερόμενοι λόγοι καθώς και το γεγονός πως εκτελώ χρέη επειγοντολόγου.Ύστερα από εμπειρία 10 ετών στο εθνικό σύστημα υγείας της Σουηδίας οφείλω να σας ενημερώσω πως οι προσπάθειες – από όλες τις κυβερνήσεις – για την οργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας είναι αποτυχημένες από την γέννηση τους.

    Το Υπουργείο Υγείας δεν έλαβε ποτέ σοβαρά υπόψη του, τη νησιωτικότητα και την σημαντικότητα των Κυκλάδων σε καμία νομοθεσία και σε καμία προκήρυξη.

    Στην τελευταία προκήρυξη, τον Αύγουστο του 2022, οι περισσότερες θέσεις ιατρών που αφορούσαν τις Κυκλάδες έμειναν αζήτητες.

    Η υποστελέχωση σε συνδυασμό με την πανδημία καθώς και την όλο αυξανόμενη ζήτηση υπηρεσιών υγείας έχει εξουθενώσει ψυχικά και σωματικά ιατρούς, νοσηλευτές και όσους εργάζονται στον χώρο της υγείας.

    Ζω με την οικογένειά μου και εργάζομαι σε ένα μικρό νησί που ΔΕΝδιαθέτει: πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», κοινοτική νοσηλεύτρια, ιδιώτη ιατρό, παιδίατρο, (στοιχεία που θα μπορούσαν να αποσυμφορήσουν τη λειτουργεία του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ) και παιδικό σταθμό.

    Ο Δήμος Σερίφου αδυνατεί, λόγω νομοθεσίας, να παρέχει κάποιο κίνητρο στο μοναδικό ειδικευμένο ιατρό. Το ίδιο και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου η οποία χορηγεί επίδομα μονάχα σε αγροτικούς και επικουρικούς ιατρούς.

    Δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό, οικονομικό και επιστημονικό κίνητρο για ιατρούς-επιστήμονες που θέλουν να εργαστούν σε δυσπρόσιτες και προβληματικές περιοχές όπως οι Κυκλάδες

    Η κατάσταση της παρεχόμενης υγείας στα νησιά μας σε περίπου 300 λέξεις.

    Η χώρα μας διαθέτει 227 κατοικημένα νησιά, πλείστα εκ των οποίων είναι μεσαίου μεγέθους& τουριστικά. Με ελλιπήιατροφαρμακευτική φροντίδα, σε επίπεδο στελέχωσης και υποδομών, κ.α.. Με αποτέλεσμα το ΕΣΥ να χρεώνεται τη μετάβαση των ασθενών στα μεγάλα νοσοκομεία των πόλεων. Με ότι αυτό σημαίνει σε κόστος και κυρίως… κρίσιμο χρόνο και την πληρότητά τους.

    Φέτος, εν όψει των εκλογών, ακολουθούν μερικές από τις επιτυχίες για τις οποίες επαίρεται  η κυβέρνηση:

    • Στο επιτελικό κράτος– όταν στην υγεία και την παιδεία κυριαρχεί “η υποστελέχωση, η έλλειψη υποδομών, η αστυφιλία, η έλλειψη αρμοδιοτήτων για τον σχεδιασμό σε περιφερειακό επίπεδο”.
    • Στην αύξηση του τουριστικού ρεύματος– του οποίου τα “έσοδα δεν επιστρέφουν -επενδύονται στην τοπική κοινωνία- οικονομία, την ενίσχυση των νησιωτικών (και υγειονομικών) υποδομών”.
    • Στην ανάπτυξη– η κύρια αναπτυξιακή ονείρωξη είναι το Ελληνικό, όταν στα νησιά κυριαρχούν “δυσανάλογα μεγάλα έργα, η άναρχη και παράνομη δόμηση, ελλιπείς μαρίνες, ελλιπής νησιωτική ανάπτυξη, ανύπαρκτο δίκτυο μεταφορών”.
    • Για την διεθνώς επιτυχημένη διαχείριση του covid19 για την οποία επαίρεται η κυβέρνηση αντιπαραβάλλονται οι  πληγές που άφησαν στα τοπικά συστήματα υγείας λόγω των παραπάνω συνθηκών.

    Μια σειρά από προτάσεις για την καλύτερη διαχείριση της υγειονομικής κατάστασης στα νησιά είναι τα ακόλουθα:

    Πλήρης οικονομική και διοικητική ανεξαρτησία των ιατρικών κέντρων, βάσει του προγραμματισμού και των αναγκών τους και την κάλυψη των δαπανών τους από τις πληρωμές των ασφαλιστικών φορέων, όπως θα κατανέμονται από τις τοπικές αρχές.

    Προσδιορισμός-με διεθνώς αποδεκτά κριτήρια-της αναγκαίας αναλογίας επαγγελματιών υγείας/ πληθυσμού που είναι απαραίτητη και επαρκής για την αποτελεσματική λειτουργία του τοπικού τομέα υγείας.

    Η παροχή πλήρους πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας πρέπει να περάσει στην αρμοδιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης, ανάλογα με τον προγραμματισμό και τις ανάγκες της. Το Υπουργείο Υγείας διατηρεί αποκλειστικά στρατηγικό και εποπτικό ρόλο.

    Δυνητική ενίσχυση του συστήματος χορηγιών: δεδομένου ότι η ναυτιλία είναι σήμερα η μοναδική ελεύθερη αγορά στην Ελλάδα, θα μπορούσε να υπάρξει κάποια συμφωνία για την «κάλυψη» πάγιων και τακτικών αναγκών στη νησιωτική υγεία, ειδικότερα σε θέματα σύγχρονου εξοπλισμού και κτηριακών αναγκών.

    Δίκαιο σύστημα εξατομίκευσης των αποδοχών και άλλων κινήτρων τουυγειονομικούπροσωπικού,μεβάσητηνποιότητα,τηδιάρκεια,τιςειδικές συνθήκες προσφοράς της εργασίας.

    Απαλλαγή του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού των απομονωμένων νησιών από την καταβολή κάθε μορφής φόρου, ως ένα μέσο οικονομικής ανάσας και εναύσματος για τη μετακόμιση στα νησιά.

    Στα νησιά μεμικρότερο φορολογικό συντελεστή, μπορούν να  δίνονται άλλα κίνητρα (π.χ. παροχή σπιτιού, δωρεάν εισιτήρια, π.χ.) για την παραμονή του προσωπικού.

    Δυστυχώς, η εικόνα που έχουμε στην ηπειρωτική Ελλάδα για τα νησιά είναι αυτή της τουριστικής ανάπτυξης και της συμβολής στον εθνικό προϋπολογισμό. Οι πέντε μήνες που τρέφουν ένα ολόκληρο ΑΕΠ.

    Όχι μόνο δεν έχουμε ποτέ αναλογιστεί τις συνθήκες διαβίωσης των νησιωτών αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε και τις υγειονομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σε επίπεδο καθημερινότητας.  Όταν ένα απλό χτύπημα από ατύχημα με μηχανάκι ή μία απλή σκωληκοειδίτιδα (η απλή μορφή ιατρικής επέμβασης σε επίπεδο ορθογραφίας) τον Αύγουστο δε μπορούν να εξυπηρετηθούν τοπικά και απαιτούν την μεταφορά του ασθενούς σε όμορο νοσοκομείο ηπειρωτικής πόλης, πως μπορεί να διασφαλισθεί η δημόσια υγεία κατά την χειμερινή σεζόν;

    Ας αλλάξουμε οπτική για τα νησιά μας. Τους το οφείλουμε.

    * Ο Όθων Καίσαρης είναι Υποψήφιος Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών στις Εθνικές Εκλογές 2023 με το συνασπισμό Κοινωνία Αξιών – Φιλελεύθερη Συμμαχία


    * Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο metarithmisi.gr

  • Τα προβλήματα της πανδημίας δεν θα λυθούν με ένα application

    Αν κάτι μας έμαθε η πανδημία με τον πιο σκληρό τρόπο, αυτό είναι το να μη θεωρούμε δεδομένα όλα τα πλάνα και τα προγράμματα πάνω στα οποία στηριζόμασταν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν ξαφνικά τη δουλειά και την ζωή – όπως τις είχαν σχεδιάσει και εμπιστευτεί – κάτω από τα πόδια τους. Δεκάδες άλλοι μπήκαν σε αναμονή για κάτι που δεν γνωρίζουμε με ποια μορφή και με ποιους όρους θα έρθει. Η ανάγκη για επιβίωση έκανε κάποιες περίπλοκες διαδικασίες, όπως για παράδειγμα την τηλε-εργασία που έχει ένα τεράστιο φάσμα δικών της κανόνων και συμπεριφορών, να μεταβολιστούν σε λύσεις ανάγκης για λίγους, προκειμένου να συνεχίσει η γη να γυρίζει. Πίσω όμως από τις προσπάθειες και την καλή θέληση όλων μας να διατηρήσουμε εκείνη την «κανονικότητα» που είναι ικανή να μας εξασφαλίσει μια μίνιμουμ ισορροπία, υπάρχει ένα πολυποίκιλο εργατικό δυναμικό που δεν θα κληθεί απλά να ξαναγυρίσει στη δουλειά (αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχουν δουλειές μετά την πανδημία), αλλά να εκπαιδευτεί από την αρχή για τον κόσμο που ετοιμάζεται. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, όχι απλά δεν ακούγεται κουβέντα αλλά σχεδόν υπονοείται ότι θα πρέπει μόνοι τους να βρουν την άκρη, αφού τα εμπόδια του καθημερινού τους αγώνα είναι κάτω από το όριο ανίχνευσης της κυβέρνησης και του κράτους πρόνοιας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι το ανθρώπινο δυναμικό της ηλικίας των 55 +, που έρχονται αντιμέτωποι με τα οικονομικά, επαγγελματικά και κοινωνικά στεγανά όλης της προηγούμενης δεκαετίας της κρίσης. Πρόκειται για μια αόρατη ομάδα της αγοράς εργασίας.

    Ζούμε σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία η τηλε-εργασία και η ευελιξία στο εργασιακό ωράριο ενθαρρύνονται προκειμένου να τηρηθούν τα μέτρα προστασίας κατά του κορονοϊού: αυτό που δεν έχει μετρηθεί και αξιολογηθεί ποιοτικά είναι το πόσοι εργαζόμενοι και σε ποια εργασιακά πόστα μπορούν πραγματικά να δουλέψουν από απόσταση. Τα στατιστικά στοιχεία διεθνώς περιγράφουν ένα δραματικό τοπίο ανθρώπων που μένουν εκτός δουλειάς και εκτός ευκαιριών. Είναι οι λεγόμενοι «blue collar» εργαζόμενοι, οι χειρώνακτες, οι χαμηλόμισθοι σε επισφαλή πόστα, οι άνθρωποι δηλαδή που είχαν εξαρχής λιγότερη ευελιξία και μικρότερο εύρος επιλογών ως προς τη δουλειά που θα έκαναν. Όταν μάλιστα οι παραπάνω ανήκουν σε ηλικιακές ομάδες που ο κορονοϊός έχει χτυπήσει αλύπητα, αυτοί είναι περισσότερο πιθανό να αποσυρθούν στα σπίτια τους, να απολυθούν ή να μη μπορούν να βρουν δουλειά εξαιτίας της επικινδυνότητας για την υγεία τους αλλά και των δεξιοτήτων που εντωμεταξύ δεν πρόλαβαν να καλλιεργήσουν. Η πιθανότητα να ξεκινήσουν τη δική τους δουλειά στην Ελλάδα των λουκέτων και της ανύπαρκτης επιχειρηματικής κουλτούρας, είναι μηδαμινή αν όχι μια θρασύτατη υπόνοια όσων κυβερνητικών ενθαρρύνουν τον κόσμο να σταματήσει επιτέλους να ζει με επιδόματα και να «δομήσει βιογραφικό». Η πιθανότητα να ανταγωνιστούν τις μικρότερες ηλικίες μετά το lockdown – και παρά τα πολλαπλά προσόντα που μπορεί να διαθέτουν όσοι έχουν φάει πραγματικά την αγορά με το κουτάλι – είναι ελάχιστες και μόνο στο μυαλό των θεωρητικών που πιστεύουν ότι «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε».

    Έφερε η πανδημία μαζί της μια παρέλαση από ανισότητες στις οποίες τα προηγούμενα χρόνια απλά αναφερόμασταν χωρίς ποτέ να έχουμε κάνει κάτι; Η ηλικία, μεταβλητή που θεωρούνταν στερεότυπο μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, ήρθε ως σοκαριστική πραγματικότητα να ταράξει τη νιρβάνα όσων ταυτίζονται με την τεχνολογία με τρόπο που να θεωρούν αυτονόητη την ομαλή προσαρμογή στα νέα διαδικτυακά δεδομένα, αγνοώντας το ότι έχουμε δρόμο μέχρι την ψηφιακή εγγραμματοσύνη. Τα προβλήματα της πανδημίας δεν θα λυθούν με application και προγράμματα επιμόρφωσης που έχουν ηλικιακά όρια. Σαφέστατα σήμερα έχουμε περισσότερες επιλογές, διαύλους επικοινωνίας και πλατφόρμες χτισίματος μιας καινούριας ζωής-επιχείρησης-ομάδας: με την προϋπόθεση ότι θα γίνει ένα άνοιγμα γνωριμίας και εξοικείωσης προς όλους εξίσου και όχι μόνο προς αυτούς που γνωρίζουν πώς να χρησιμοποιούν το zoom ως ελάχιστη προϋπόθεση.

    Υπάρχει επιτακτική ανάγκη δημιουργίας ενός ευρύτερου πλαισίου επιμόρφωσης και ενθάρρυνσης για την επιστροφή στην εργασία και την διατήρηση εργασιακών θέσεων, για τους άνω των 55 ετών. Η εργασία, η απασχολησιμότητα, η δημιουργία επιλογών και κατ’ επέκταση η κοινωνική ένταξη των μεγαλύτερων ηλικιακά ανθρώπων – παράγοντες που δεν επηρεάζουν μόνο την δική τους ψυχική υγεία αλλά την ολόπλευρη επιβίωση των κοινοτήτων μας – χτυπούν καμπανάκι κινδύνου.

    Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

  • Μια συζήτηση που δεν έχουμε κάνει

    Ένα πράγμα που, κατά την άποψη μου, δεν έχει συζητηθεί αναφορικά με την ασφάλεια των επαγγελματικών χώρων όσον αφορά στον κορονοϊό, είναι το φιλτράρισμα του αέρα τους.

    Ενώ από διάφορα δημοσιεύματα πλέον μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο covid19 είναι ιός που κυρίως μεταδίδεται με σταγονίδια που διασπείρονται στον αέρα, τόση δυσανάλογα λίγη (αν καθόλου) συζήτηση γίνεται για το πώς αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί στους επαγγελματικούς χώρους.  Και είναι εντυπωσιακό το ότι η συζήτηση γίνεται μόνο για την αποζημίωση του χαμένου εισοδήματος των επαγγελματιών αλλά δεν προβλέπεται τίποτα για τη βελτίωση του εξαερισμού των χώρων τους, ώστε να αντεπεξέλθουν αυτοί καλύτερα στη νέα πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται από την πανδημία.

    Αρκετοί οδοντίατροι στην Αγγλία – πιθανολογώ και σε άλλες χώρες – έχουν προχωρήσει στην αγορά μηχανημάτων που φιλτράρουν τον αέρα και παρέχουν εγγυημένη προστασία από τους κορονοϊούς (και γενικά από τους ιούς και τα μικρόβια) φιλτράροντας και ιονίζοντας αποτελεσματικά τα ιατρεία.  Τα μηχανήματα αυτά φέρουν την έγκριση του αγγλικού NHS και κοστίζουν περίπου 900 λίρες η μονάδα.  Είναι φορητά και καλύπτουν 25τμ περίπου το καθένα.

    Το ερώτημα είναι αφού αυτά τα μηχανήματα θεωρούνται ασφαλή για τους ιατρικούς χώρους, γιατί να μην χρησιμοποιηθούν και σε άλλους; Ίσως όχι για παράδειγμα από τα καφέ, αλλά από τη συντριπτική πλειοψηφία των μικρο-επαγγελματιών που είτε θεωρούνται υψηλού ρίσκου (τα κουρεία πχ) είτε παρασύρονται από τη γενική απαγόρευση: οι περισσότεροι είναι χώροι 55-80τμ.  Αυτό σημαίνει ότι με 2, 3 ή 4 τέτοιες μονάδες ανά περίπτωση, οι χώροι αυτοί θα μπορούσαν να καλυφθούν.

    Δεν θα πρέπει να δημιουργηθούν εδώ εσφαλμένες εντυπώσεις. Μια τέτοια λύση προφανώς δεν είναι 100% αποτελεσματική και έχει προϋποθέσεις.  Αλλά αν μια πρακτική μπορεί να μειώνει το ρίσκο, αν υπάρχει τρόπος να μειωθεί σε μεγάλο βαθμό το ιικό φορτίο σε έναν κλειστό χώρο, τότε με συνδυασμό μέτρων μπορεί να λειτουργήσει ως μεσοπρόθεσμη λύση. Με μάσκα, με περιορισμένο κοινό και τέτοιου είδους μηχανήματα πολλά από τα καταστήματα (ειδικά τα μικρότερα: μανικιούρ, καταστήματα δώρων, βιβλιοπωλεία, κουρεία, μικρά καφέ ίσως, κα) θα μπορούσαν να παραμείνουν ανοιχτά και να αμβλύνουν τις οικονομικές επιπτώσεις.

    Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα μηχανήματα. Είναι και τα υπάρχοντα κλιματιστικά, εκείνα που ανακυκλώνουν μόνο τον αέρα εντός του χώρου, χωρίς εξωτερικές μονάδες. Αυτά πρέπει να αντικατασταθούν όπου είναι δυνατό, καθώς επιτείνουν το πρόβλημα του σωστού εξαερισμού, ειδικά μέσα σε γραφεία, όπου η εγκατάσταση μεγάλων μονάδων με ειδικά φίλτρα δεν είναι δυνατή.  Πρόκειται για ένα ζήτημα που θα έπρεπε να έχει απασχολήσει από πέρυσι χώρες όπως η Ελλάδα. Παρότι είναι γνωστό ότι μεγάλες εταιρίες το έχουν ήδη κάνει, κανείς δεν φαίνεται να προτείνει μια γενικότερη εφαρμογή.

    Μπορεί κανείς να προσθέσει εδώ την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος, έστω και από κάτι βλαβερό όπως το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Γνωρίζουμε ότι ισχυρά συστήματα εξαερισμού βελτίωναν την ποιότητα του αέρα και ίσως θα πρέπει να επαναφέρουμε αυτά τα συστήματα, όχι μόνο για την παρούσα κατάσταση. Αν σήμερα υπήρχαν αυτά τα συστήματα, ίσως ένα κομμάτι της εστίασης να μπορούσε να λειτουργήσει. Φυσικά, δεν μπορούμε να κλαίμε πάνω από παλιές αποφάσεις (που οπωσδήποτε καλώς πάρθηκαν), αλλά μπορούμε να μάθουμε από αυτές: γιατί μια παλιά δοκιμασμένη ιδέα να μην έχει εφαρμογή στο σήμερα; Κάποιοι χώροι εξακολουθούν να έχουν τέτοια συστήματα. Γιατί αυτοί οι χώροι να θεωρούνται ίδιοι με όσους δεν έχουν ή γιατί να μην μπορούν να αναβαθμίσουν τα συστήματά τους και να λειτουργήσουν, εφόσον αυτό μπορεί να αποδειχθεί αποδοτικό;

    Βλέποντας ότι ήδη αρκετοί επιστήμονες προβλέπουν ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με ανάλογες πανδημίες στο μέλλον είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάξουμε μπροστά και να εξερευνήσουμε πιθανές λύσεις.

    Η χρηματοδότηση θα μπορούσε να γίνει από το πακέτο στήριξη της ΕΕ μέσω τραπεζικών άτοκων δανείων αποκλειστικά για την εγκατάσταση τέτοιων μονάδων. Το κράτος και ο επαγγελματίας θα μπορούσαν να συμμετέχουν με ένα μερίδιο δαπάνης το οποίο μπορεί να εκπίπτει φορολογικά. Μια μορφή δανειοδότησης δηλαδή που έχει ξαναχρησιμοποιηθεί, πχ για την ενεργειακή αναβάθμιση των κατοικιών.

    Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι απλώς μια ιδέα. Δεν έχω την εξειδίκευση, ούτε προτίθεμαι να αντικαταστήσω τους ειδικούς οι οποίοι μπορούν να εξηγήσουν γιατί μια τέτοια ιδέα ίσως να είναι λάθος, ή μπορεί όντως να έχει πρακτική εφαρμογή στην αντιμετώπιση του κορονοϊού όσον αφορά τους επαγγελματικούς χώρους.

    Άλλο όμως είναι το ζήτημα.

    Γιατί δεν γίνεται αυτή η συζήτηση; Γιατί ένα χρόνο με πανδημία μένουμε απλώς στη μάσκα, το αντισηπτικό και το κλείσιμο και δεν πάμε ένα βήμα παρακάτω, να μιλήσουμε για τη βελτίωση των επαγγελματικών χώρων;

    Αν – όπως φαίνεται ήδη – ο covid19 ήρθε εδώ για να μείνει και να γίνει εποχικός, η συζήτηση πρέπει να είναι πλέον όχι αν θα μένουν κλειστοί οι επαγγελματικοί χώροι κάθε φορά που θα ενσκήπτει μια νέα έξαρση του, αλλά με τι μέσα και με ποιον όσο το δυνατό πιο ασφαλή τρόπο θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν παρά τον κορωνοϊό.

    * Ο Χρήστος Μαυρόγιαννης είναι Γενικός Γραμματέας της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

  • Η κυβέρνηση της ΝΔ επιδεικνύει τραγική ανικανότητα στην διαχείριση των εμβολιασμών

    Ενώ η χώρα ήδη από τις 29/12 έχει στην κατοχή της  93.600 δόσεις του εμβολίου της Pfizer/BioNTech κι ενώ παρακολουθήσαμε το επικοινωνιακό πυροτέχνημα του εμβολιασμού πλήθους πολιτικών και πολιτειακών παραγόντων, εντούτοις ο ρυθμός εμβολιασμού των υγειονομικών και των διαμενόντων σε γηροκομεία και ειδικές δομές γίνεται – στην καλύτερη περίπτωση – με ρυθμό χελώνας.

    Ακόμα και αυτή τη στιγμή, ομάδες υψηλότατης έκθεσης στον κορωνοϊό, όπως για παράδειγμα οι οδοντίατροι, που έρχονται σε επαφή καθημερινά με εκατοντάδες πιθανά κρούσματα, δεν γνωρίζουν αν και πότε θα εμβολιαστούν. Όταν, όπως διαπιστώνουμε, η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί με επιτυχία τον εμβολιασμό 93.600 συμπολιτών μας που ο εμβολιασμός τους είναι τόσο κρίσιμος στην επιτυχή αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού, αναρωτιόμαστε πώς ακριβώς θα επιτύχει την οργάνωση και τον προγραμματισμό εκατομμυρίων δόσεων εμβολίων που αναμένονται μέσα στους επόμενους μήνες.

  • Όταν η Ψυχική Υγεία χρησιμοποιείται ως διαφημιστικό σλόγκαν

    Στην Ελλάδα, κατά την διάρκεια της πρώτης καραντίνας, με ευχάριστη έκπληξη άκουσα για πρώτη φορά να επαναλαμβάνονται οι λέξεις «ψυχική υγεία» από τις εκπομπές και τα σποτ των ΜΜΕ που μιλούσαν για πρόληψη, μέριμνα και πρόσβαση στις αντίστοιχες υπηρεσίες.  Ποτέ στο παρελθόν η κρισιμότητα και η επιτακτικότητα λήψης μέτρων υπέρ της ψυχικής υγείας δεν είχαν αναφερθεί ανοιχτά, δημόσια και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στην τηλεόραση.  Μια ενημέρωση για την φροντίδα της εσωτερικής μας ισορροπίας υπό την πίεση του εγκλεισμού ήταν βέβαια επιβεβλημένη αλλά η ελπίδα ότι επιτέλους άνοιξε η δημόσια συζήτηση για το θέμα, κορυφώθηκε με την δημιουργία υπουργικού χαρτοφυλακίου εστιασμένου σε αυτό.  Και τι έγινε μετά;  Τίποτα.

    Στη χώρα μας πολλά πράγματα γίνονται απλά και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Έτσι ζούμε ένα ακόμα πυροτέχνημα που μάλιστα κάνει και τη φοβερή ζημιά του να δίνει την εντύπωση – σε όσους δεν είναι γνώστες του επιστημονικού πεδίου – να νομίζουν ότι αυτό είναι, μέχρι εκεί φτάνει, τι άλλο θα μπορούσε δηλαδή να συμβεί;  Η ψυχική υγεία δεν είναι ζήτημα για να παίζεις παιχνίδια στο όνομά του.  Είναι κοινωνικό, επειδή αφορά στην διαμόρφωση της ποιότητας της ζωής μας.  Ηθικό, επειδή συντηρεί τις ανισότητες και μπλοκάρει την ισότιμη πρόσβαση στη λήψη υπηρεσιών.  Οικονομικό, επειδή το World Economic Forum προειδοποιεί ότι, μέχρι το 2030, οι παγκόσμιες δαπάνες φροντίδας και νοσηλείας των ωφελούμενων θα εκτοξευθούν στο αστρονομικό ποσό των 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, αν δεν αναχαιτίσουμε από κοινού την κατρακύλα.  Και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, επειδή κάθε 40 δευτερόλεπτα κάποιος στον κόσμο αυτοκτονεί (πηγή: WHO).

    Δεν αρκεί να πληρώσεις ή να καλέσεις κάποιον εθελοντικά στο γυαλί να σου πει να απευθυνθείς σε ψυχολόγο σε περίπτωση που νιώθεις άσχημα.  Συγνώμη αλλά έχουμε προοδεύσει ως ανθρωπότητα από αυτό το σημείο μηδέν.  Από την άλλη, δεν χρειάζεται καν να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει, γιατί το αβαντάζ του να τα κάνεις όλα τελευταίος είναι ότι μπορείς να κοπιάρεις τις καλές πρακτικές άλλων λαών και να καμωθείς ότι τις σκέφτηκε το υπουργικό σου συμβούλιο.  Μια ματιά στο πλήθος προγραμμάτων προς όλες τις ηλικίες που λαμβάνουν χώρα παγκοσμίως, είναι ικανή να κάνει κάποιον να καταλάβει πόσο πίσω είμαστε σε αυτό τον τομέα, με μηδενική πιθανότητα να προλάβουμε τις εξελίξεις.  Με άλλα λόγια, θα πληρώσουμε την έλλειψη στρατηγικής για την υγεία με πάσης φύσεως απώλειες και κατακερματισμένο πνεύμα.  Μπορεί βέβαια να φτιάξουμε καμιά νόστιμη, δακρύβρεχτη διαφήμιση που θα μας κοστίσει ο κούκος αηδόνι και θα τονίζει την «ανικανότητά» μας (γιατί δεν κάνεις κάτι;    Γιατί δεν πας σε ψυχολόγο;  ΕΣΥ) αντί για την ευθύνη της επίσημης πολιτείας που αδιαφορεί.

    Το φετινό μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας για την Ψυχική Υγεία (World Mental Health Day, 10 Οκτωβρίου 2020) καλεί για μεγαλύτερες επενδύσεις σε προγράμματα πρόληψης και έγκαιρης παρέμβασης αλλά και ισότιμη πρόσβαση σε υπηρεσίες.  Η ψυχική υγεία είναι ανθρώπινο δικαίωμα που βρίσκεται στο περιθώριο.  Υπάρχουν ελλείψεις σχεδόν στα πάντα, από προσωπικό και δομές μέχρι διαθέσιμα προγράμματα ψυχοεκπαίδευσης, πρόληψης, φροντίδας, εποπτείας.    Το μήνυμα δεν φτάνει μέχρι την οικογένεια, δεν απλώνεται γύρω της ως δίχτυ ασφαλείας.  Έχει μηδαμινή επίδραση στις νεαρές ηλικίες,  Δεν αναγνωρίζεται από το κράτος.  Η ψυχική υγεία δεν «συνταγογραφείται».  Το σύστημα δεν διδάσκει την ολόπλευρη θεώρηση της υγείας, την σχέση ψυχής-σώματος.  Δεν προνοεί, αφήνει την κακοποίηση να καλπάζει.  Δεν συμπονά και δεν συναισθάνεται.  Δεν τρέφει τον παραμικρό σεβασμό για τους φροντιστές ανθρώπων που πάσχουν από ψυχικές νόσους.

    Η ψυχική υγεία δεν μπορεί να αποτελεί πλατφόρμα για διαφημιστικούς πειραματισμούς, ούτε είναι φιλοσοφικό ερώτημα για να παραμένει κανείς στις ημερίδες μεταξύ κοσμικών ή στα άρθρα των περιοδικών.  Οι τίτλοι και οι περγαμηνές των ανθρώπων που θα «αναλάβουν», θα πουν κάτι βαρύγδουπο και θα ολοκληρώσουν την υποχρέωση τους για τη μέρα, δεν έχουν καμία σημασία.  Απαιτούνται συνεχείς, στοχευμένες, παράλληλες δράσεις, διεπιστημονικές συνεργασίες, ενημέρωση από/προς όλες τις βαθμίδες και συμπερίληψη του θέματος σε όλα τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.   Είμαστε πολύ πίσω από τον παγκόσμιο στόχο του 2020 που μιλάει για λεφτά στην υγεία αλλά ας κάνουμε μια εθνική προσπάθεια να σηκωθούμε στα πόδια μας,  ‘Η ας ανακαλύψουμε επιτέλους αυτούς που μπορούν να κάνουν την υπέρβαση.

     

     

  • COVID-19: Το ”Μένουμε Σπίτι” δεν υπάρχει ως επιλογή για τους αστέγους

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία, λαμβάνοντας υπόψη τις σχετικές με τους αστέγους κατά την Covid-19 περίοδο πληροφορίες του Ελληνικού Δικτύου για το Δικαίωμα στη Στέγη και στην Κατοικία, καλεί άμεσα την ελληνική πολιτεία να λάβει μέτρα για την στήριξη και την υγειονομική τους περίθαλψη.

    Οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο ή αντιμετωπίζουν έλλειψη στέγης είναι μια ιδιαίτερα ευάλωτη ομάδα στο πλαίσιο της πανδημίας του COVID-19. Οι συνθήκες στις οποίες διαβιούν, συχνά μαζί με κακή υγεία ή αναπηρίες, συνεπάγονται υψηλό κίνδυνο μετάδοσης του ιού, αλλά και ελλιπή πρόσβαση σε χώρους υγιεινής, προσωπικής φροντίδας και χώρους απομόνωσης. Εάν άστεγοι μολυνθούν με το COVID-19, είναι πολύ πιθανό να αρρωστήσουν σοβαρά και να πεθάνουν. Αντιμετωπίζουν πολλαπλά εμπόδια πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη και στη σχετική πληροφόρηση, με σοβαρή πιθανότητα μετάδοσης του ιού σε άλλους. Η προστασία των αστέγων αποτελεί σημαντικό στοιχείο και προτεραιότητα.

    Ένα μήνα και 2 μέρες μετά το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα, η ελληνική πολιτεία εξακολουθεί να παριστάνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν, δεν τους “βλέπει” ή στην καλύτερη περίπτωση τους θεωρεί πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, μη έχοντας λάβει κανένα απολύτως μέτρο για την προστασία τους.

    Οι ηλικιωμένοι άστεγοι και όσοι πάσχουν από χρόνιες παθήσεις αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και τις πολύ βασικές τους ανάγκες. Τα καφέ και τα εστιατόρια έχουν κλείσει και δεν υπάρχει πλέον πρόσβαση σε τουαλέτες και σίτιση ή άλλη βοήθεια. Οι παρεμβάσεις μείωσης βλάβης του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ έχουν ελαττωθεί, κάτι που αυξάνει τον κίνδυνο λοιμωδών νοσημάτων λόγω χρήσης της ίδιας σύριγγας, ενώ το street work έχει διακοπεί τελείως. Καμία δομή αστέγων δεν δέχεται τους χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Οι κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας ή δεν λειτουργούν καθόλου. Μειωμένο επίσης είναι και το προσωπικό που υποστηρίζει πρόσφυγες/ αιτούντες άσυλο στα ΚΥΤ και το πρόγραμμα PHILOS II.  Δεν έχουν ακόμη αποσταλεί οδηγίες από τις αρμόδιες αρχές αναφορικά με τις δομές κοινωνικής φροντίδας.

    Στο πλαίσιο αυτό καλούμε την ελληνική πολιτεία να λάβει τα εξής μέτρα:


    –  Άμεσες εξετάσεις για τον COVID-19 σε όλους τους φορείς που εξυπηρετούν αστέγους, διαχωρίζοντας ασθενείς θετικούς στον ιό από αυτούς που είναι απαλλαγμένοι και δημιουργώντας νέες έκτακτες προσωρινές εγκαταστάσεις για να φιλοξενούν και να φροντίζουν ξεχωριστά την κάθε ομάδα.


    –  Επιτόπιες δράσεις στο δρόμο για την παροχή υλικού προσωπικής υγιεινής, φαγητού και νερού.


    –  Ενισχυμένα μέτρα υγιεινής στις υφιστάμενες δομές παροχής στέγης, πληροφόρηση και συμβουλευτική για τους χρήστες όλων των υπηρεσιών, σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης όσον αφορά τα στελέχη και διάθεση υγειονομικού προσωπικού σε υπηρεσίες αστέγων.


    –  Πρόσθετα καταλύματα έκτακτης ανάγκης σε επίπεδο περιφέρειας για τη μείωση του υπερπληθυσμού των ξενώνων και τη διευκόλυνση της σωματικής απομόνωσης, με την αξιοποίηση κλειστών ξενοδοχείων, κενών μονάδων Airbnb, δημόσιων κτηρίων ή άλλων χώρων που θα μπορούσαν να στηρίξουν τις ανάγκες ευπαθών ομάδων.

    Η απρόσκοπτη και ισότιμη πρόσβαση των συνανθρώπων μας στις δομές και στις υπηρεσίες φροντίδας και εξυπηρέτησης των αναγκών τους, δεν μπορεί παρά να αποτελεί προτεραιότητα κάθε ευνομούμενου κράτους.

  • Η ψυχική υγεία σε καιρούς πανδημίας*

    Η ευαλωτότητα αναφέρεται σε εκείνο το όριο ανάμεσα στο αίσθημα της ασφάλειας που χρειάζεται να νιώθουν οι άνθρωποι προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν στην καθημερινότητά τους και στον φόβο μιας ενδεχόμενης κατάρρευσής τους σε δύσκολους καιρούς.  Είναι μια εσωτερική κατάσταση, εγγενής ή επίκτητη, μια «μέση» στην οποία κάποιος μπορεί να εγκλωβιστεί, είτε επειδή έχει βιώσει ένα τραυματικό γεγονός στο παρελθόν, είτε επειδή ανησυχεί για το τι θα φέρει το μέλλον.  Το να είσαι ευάλωτος δεν σημαίνει απαραίτητα οργανική αδυναμία αλλά μπορεί να σημαίνει ψυχολογική απουσία: μια έλλειψη από τα ψυχικά αποθέματα που επιτρέπουν σε κάποιον να διανύσει μια δύσκολη συγκυρία χωρίς δραματικές επιπτώσεις.  Πρόκειται για ένα ψυχοκοινωνικό ρίσκο που μπορεί με την βοήθεια όλων μας να οδηγήσει στην ομαλή προσαρμογή ή να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις.

    Πολλοί είμαστε ευάλωτοι σε μια δυσάρεστη είδηση, ένα τραγικό γεγονός, μια ανατροπή στην ρουτίνα.  Δεν μιλάμε για το σοκ και την θλίψη που φυσιολογικά αισθάνεται κάποιος μετά από ένα συμβάν.  Μιλάμε για το μούδιασμα, την αμηχανία και τα υψηλά επίπεδα στρες που ενδέχεται να φωλιάσουν για πολύ καιρό στην ψυχή κάποιου με τρόπο που να τον καταστήσουν ανήμπορο να συνεχίσει να ζει με την ποιότητα που είχε πριν το συμβάν.  Στην περίπτωση μιας πανδημίας, ο καταιγισμός των πληροφοριών και των – πολλές φορές – αντικρουόμενων μηνυμάτων που λαμβάνουμε ο ένας από τον άλλο και μέσω των ΜΜΕ, βάζουν σε κίνδυνο την ψυχολογική συγκρότηση πολλών ανθρώπων, πόσο μάλλον όταν αυτοί οι άνθρωποι ήδη ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού: άτομα με ψυχικές νόσους, ηλικιωμένοι με πολλαπλά προβλήματα υγείας, άνθρωποι που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο, μετανάστες-πρόσφυγες, θύματα φυσικών καταστροφών, παιδιά κ.λ.π  Τι κάνεις όταν δεν είσαι παρατηρητής του πόνου των άλλων, αλλά κινδυνεύεις και ο ίδιος να συμπεριληφθείς σε ένα κατάλογο θυμάτων;  Πώς μπορείς να βοηθήσεις και να βοηθηθείς;

    Έρευνες δείχνουν ότι οι ψυχολογικές αντιδράσεις σε διαστήματα κατά τα οποία πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας, ποικίλλουν.  Δυστυχώς, οι ευπαθείς ομάδες κινδυνεύουν από παράπλευρες απώλειες, αφού τα συμπτώματα αβοηθησίας και πανικού γιγαντώνονται για να τους συμπεριλάβουν γρηγορότερα από ότι συμβαίνει με τους ανθρώπους που έχουν καλλιεργήσει ψυχική ανθεκτικότητα και ευελιξία στις αντιδράσεις.  Αλλά πώς καλλιεργεί κανείς τα παραπάνω;  Η ψυχική υγεία σε καιρούς χαλεπούς έχει τον χαρακτήρα προληπτικών μέτρων και είναι κάτι για το οποίο οφείλουμε να μεριμνήσουμε έγκαιρα.

    Ας ξεκινήσουμε από τα πρώτα σημάδια.  Διαφορετικές απειλές κατά της ζωής μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ενεργοποιούν διαφορετικά κουμπιά κινδύνου μέσα μας.  Σίγουρα οι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο εκτεθειμένοι μπροστά σε κινδύνους τους οποίους δεν έχουν ξανασυναντήσει ως πληροφορία ή προοπτική, όπως συμβαίνει σήμερα με τον κοροναϊό.  Η προηγούμενη εμπειρία παίζει ρόλο στην ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε ευκολότερα.  Από την άλλη μεριά, η έλλειψη προηγούμενης εμπειρίας μπορεί να καθυστερήσει την λήψη μέτρων, σε περιπτώσεις για παράδειγμα που αισθανόμαστε ότι «δεν θα συμβεί σε εμάς».  Οι αόρατες απειλές είναι δύσκολες στην διαχείρισή τους όσον αφορά σε έναν πληθυσμό που πρέπει να πείσουμε να προστατευτεί για να μην ζήσει τα χειρότερα.  Τα αποτελέσματα ερευνών μετά την γρίπη H1N1 του 2009, έδειξαν ότι ο πληθυσμός συμμορφώθηκε όταν άρχισε να αισθάνεται την απειλή να πλησιάζει τον καθένα προσωπικά, ανεξάρτητα από προηγούμενες δημόσιες εκκλήσεις συμμόρφωσης σε μέτρα.  Το αίσθημα απειλής στην πόρτα μας και η κοινωνική πίεση είναι οι δύο μεταβλητές που οδηγούν στην ανάληψη πρωτοβουλιών για την προφύλαξη, παρόλο που δεν μπορούμε να μιλάμε για πρόληψη πια αλλά για αντίδραση σε γεγονότα.

    Πώς γίνεται να βρούμε την χρυσή τομή ανάμεσα στην διασπορά πανικού και στην αληθινή, ενημερωτική επικοινωνία που απαιτείται προκειμένου να λάβουμε μέτρα;  Η ύπαρξη μιας κεντρικής, έγκυρης και έγκαιρης πηγής ειδήσεων για την πανδημία σε κάθε χώρα είναι απαραίτητη προκειμένου να έχουμε ολόπλευρη ενημέρωση, με την συγκροτημένη βοήθεια ειδικών επί του θέματος.  Η υπερπληροφόρηση από αναξιόπιστες πηγές (που αποτελούν βασικά παραπληροφόρηση) έχει τραυματικά αποτελέσματα για τα επίπεδα άγχους του πληθυσμού, με περαιτέρω αρνητική επίδραση στις καθημερινές συνδιαλλαγές των ανθρώπων.  Υπάρχει η πρόληψη και υπάρχει δυστυχώς η ρατσιστική συμπεριφορά προς θύματα, οικογένειες, νοσούντες: για να προφυλαχθούμε χωρίς να προχωράμε σε ακρότητες, κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της κοινής γραμμής προς την μείωση των κρουσμάτων και την συντήρηση της υγείας του πληθυσμού, που θα ακολουθηθεί.

    Οι πανδημίες συχνά ξεπερνούν την ικανότητα ενός λαού να διαχειριστεί μια κατάσταση (όπως στην περίπτωση των Κινέζων σε καραντίνα που έσκουζαν πίσω από τα παράθυρα των κλειστών σπιτιών τους από απελπισία) και αυτό είναι κατανοητό.  Δεν μπορείς να μιλάς για δημόσια υγεία χωρίς να λαμβάνεις υπόψη τον φόβο των ανθρώπων μπροστά σε επικείμενο θάνατο και σίγουρα δεν μπορείς να παίρνεις ελαφριά την είδηση του επιβεβαιωμένου θανάτου – ας σκεφτούμε κι αυτούς που χάνουν συγγενείς και δεν μπορούν καν να τους κηδέψουν με τον τρόπο που γνώριζαν μέχρι εκείνη την στιγμή.  Οι πανδημίες αφήνουν κατάλοιπα από ψυχοτραυματικό στρες, κατανάλωση ψυχοδραστικών ουσιών και επιθετικότητα λόγω πολυήμερου εγκλεισμού και αναστολής των δράσεων ρουτίνας.  Τέλος, η απομάκρυνση από τις κοινωνικές συναναστροφές μάς αφήνει εκτεθειμένους σε αβεβαιότητα, μηρυκασμό των ίδιων αρνητικών σκέψεων και αίσθημα πνιγμού από την δραστική μείωση των επιλογών μας.

    Μπροστά στην εμπειρική αλήθεια δεν χωράνε πολιτικά παιχνίδια, μισές αλήθειες, ιδεοληψίες ή μεταφυσικά συμπεράσματα για ευρεία κατανάλωση: ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και πρέπει να βασιστούμε στα επιστημονικά δεδομένα.  Έχουμε δρόμο μπροστά μας και χρειάζεται να τον βαδίσουμε με την ευθύνη της θέσης που έχει ο καθένας απέναντι στον εαυτό του και στο κοινωνικό σύνολο.

     *  Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.  Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο marketnews.gr, στις 14 Μαρτίου 2020.

     

     

  • Σκάνδαλο Novartis: o κρατικός έλεγχος της Yγείας είναι πηγή διαφθοράς

    Ενόψει της διαβίβασης στη Βουλή της δικογραφίας για την υπόθεση Novartis, κατά την οποία η εταιρία φέρεται να χρημάτιζε πολιτικά πρόσωπα και κρατικούς λειτουργούς αυξάνοντας την τιμή και τη συνταγογράφηση των σκευασμάτων της, η Φιλελεύθερη Συμμαχία στηρίζει τις προσπάθειες της δικαιοσύνης για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και τιμωρία των υπευθύνων.

    Υπενθυμίζουμε ότι σε ένα σύστημα όπου το Κράτος ελέγχει τον καθορισμό της τιμής του φαρμάκου, υποκαθιστώντας την ελεύθερη αγορά στη διάθεση των ιατρικών υπηρεσιών, η ανικανότητα και διαφθορά των αρχών δεν πρέπει να εκπλήσσουν κανέναν. Οι περιοριστικές πολιτικές του Υπουργείου Υγείας δημιουργούν μονοπωλιακές συνθήκες για εταιρίες με  πολιτικές διασυνδέσεις, από τις οποίες οι ασθενείς και τα ασφαλιστικά ταμεία ζημιώνονται.

    Πέραν τούτου, παρακολουθούμε με ανησυχία την -κατά τα φαινόμενα- χρήση της υπόθεσης από την Κυβέρνηση ως μέσο αντιπερισπασμού και στοχοποίησης πολιτικών αντιπάλων, καθώς και τις υπόνοιες που υπάρχουν για παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης. Σε κάθε προσπάθεια θεσμικής εκτροπής, η Κυβέρνηση θα μας βρει απέναντί της.

  • Διαμεσολαβητές Υγείας ή πως να αλωθεί ένα κράτος

    Στο άρθρο 61 του λεγόμενου παράλληλου προγράμματος, η κυβέρνηση ψήφισε τη δημιουργία του θεσμού των «Διαμεσολαβητών Υγείας», οι οποίοι θα διορίζονται άμεσα από τον εκάστοτε Υπουργό με σκοτεινά και μη αντικειμενικά (μετρήσιμα) κριτήρια. Επίσης, εδραιώνει και το θεσμό των «Συντονιστών Υγείας» οι οποίοι και αυτοί θα διορίζονται με αδιαφανείς διαδικασίες. Ταυτόχρονα, σε τίποτα από τα παραπάνω δεν συμπεριλαμβάνεται η αποτίμηση του δημοσιονομικού κόστους γι’ αυτές τις θέσεις εργασίας (ή βολέματος).

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί πως αυτές οι θέσεις –πέραν του όποιου δημοσιονομικού κόστους- έχουν ως καθαρό σκοπό την ρουσφετολογική τακτοποίηση ημετέρων και τον ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο των υπηρεσιών του κράτους από κομματικά στελέχη. Αυτή η προσέγγιση συντελεί ελάχιστα ή καθόλου στην οργάνωση ενός αποτελεσματικού συστήματος περίθαλψης και στη δημιουργία και οργάνωση ενός μικρού επιτελικού και αποτελεσματικού κράτους, αντίθετα το μόνο που ευνοεί είναι την εγκαθίδρυση ενός ανελεύθερου κομματικού μηχανισμού.

    Διαβάστε τις θέσεις της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για την περίθαλψη εδώ: fisy.gr/koinonikh-synoxh/perithalpsi/

  • Η υγεία των πολιτών όμηρος συνδικαλιστικών συμφερόντων

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωσή της καταδικάζει τη στάση των συνδικαλιστών γιατρών και φαρμακοποιών, που για χάρη των προνομίων τους έχουν ξεχάσει τον όρκο του Ιπποκράτη και αδιαφορούν για τις ανάγκες των συνανθρώπων τους.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ