• Η δικαιοσύνη που αργεί είναι δικαιοσύνη άνευ ουσίας

    Έξι χρόνια δεν στάθηκαν αρκετά για το ελληνικό κράτος και τις κυβερνήσεις του να αποδώσουν δικαιοσύνη και να βρουν τους δράστες του φρικτού εγκλήματος. Η Παρασκευή, ο Επαμεινώνδας και η Αγγελική με το παιδί που κυοφορούσε είναι τα θύματα μιας στρεβλής νοοτροπίας η οποία συντονισμένη με το λαϊκισμό κυβερνά εδώ και χρόνια τη χώρα από τη μία άκρη έως την άλλη.

    Έξι χρόνια η δικαιοσύνη μπορεί να αρθρογραφεί κατά εκείνων που κρατούν ζωντανή τη χώρα υποκύπτοντας στο “αντιμνημονιακό πνεύμα”. Έξι χρόνια μπορεί να στέλνει επιστολές “εις τας Ευρώπας” χωρίς να αποτελεί αντικείμενό της παρεμβαίνοντας στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Έξι χρόνια μπορεί να απεργεί αρνούμενη μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε η ίδια να έχει επιδιώξει.

    Αλλά είναι απαράδεκτο έξι χρόνια να μην έχει κάνει ούτε ένα βήμα προς την κατεύθυνση να βρει τους υπεύθυνους και να τους οδηγήσει στη φυλακή.

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία τιμά τη μνήμη των θυμάτων της Marfin και στέκεται δίπλα στο δίκαιο αίτημα των οικείων τους για απονομή δικαιοσύνης. Τώρα.

  • Θλίψη και οργή

    Βαθιά θλίψη, το πρώτο μας συναίσθημα, για τους συμπολίτες μας που έχασαν τη ζωή τους, για όσους τραυματίστηκαν και για τις περιουσίες που κάηκαν…

    Τη θλίψη τη διαδέχεται η έντονη οργή για τους δολοφόνους, τους περίφημους «γνωστούς-άγνωστους», αλλά και για τους ηθικούς αυτουργούς, δηλαδή όλους αυτούς που τους ηρωοποιούσαν, τους προστάτευαν, ή, απλώς, τους ανέχονταν επί τριάντα χρόνια. Οργή και για το ανίκανο κράτος που, για άλλη μια φορά, αδυνατεί να προστατέψει την ζωή και την περιουσία των πολιτών.

    Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, εκτός από τη διάλυση της οικονομίας, άρχισε να βάφεται και με αίμα.

    Υπάρχουν, άραγε, δυνάμεις στην Ελληνική κοινωνία, που θα σταματήσουν την καταστροφή;