• Οι 14 σελίδες που θα εμπνεύσουν ένα νέο της κρίσης

    Του Ηλία Παρασκευόπουλου*

    Το δοκίμιο του Βενιαμίν Φραγκλίνου “Ο Δρόμος προς τον Πλούτο” προσφέρει μια οπτική για την οικονομική ζωή των ανθρώπων, την οποία νομίζω ιδανική να αφουγκραστεί η γενιά μας δεδομένης της ιστορικής στιγμής. Αναδεικνύει τις αξίες της φιλοπονίας, της προσήλωσης και της λιτότητας.

    “Without pain there is no gain”, λέει ο Φραγκλίνος. Φιλοπονία είναι να κάνεις ό,τι μπορείς σήμερα γιατί δε ξέρεις αν θα μπορείς αύριο. Είναι να μην τεμπελιάζεις γιατί αυτό φθείρει τον άνθρωπο και σπαταλά τον χρόνο. Αλληγορικά, είναι περισσότερο φθαρμένο ένα κλειδί που σκουριάζει λόγω μη χρήσης παρά εκείνο που χρησιμοποιείται, αλλά γυαλίζει. Επίσης, η σπατάλη του χρόνου κρίνεται ως ασωτία, καθώς, ενώ είναι πολύτιμος και περιορισμένος πόρος, ξοδεύεται ανόητα.

    Ως πρόσθετο στοιχείο της οικονομικής μας ζωής προτείνει την στοχοπροσήλωση. Η παραγωγικότητα και δημιουργία ενός νέου ανθρώπου χρειάζονται κατεύθυνση για να ευοδώσουν. Μα και προσοχή και σταθερότητα, ώστε με ασφάλεια και πλάνο να οδηγηθούμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, την προκοπή.

    Η αξία της λιτότητας συνίσταται στην ικανότητα εξοικονόμησης χρημάτων, καθώς δεν είναι μόνο η απόκτηση αυτών σημαντική. Για παράδειγμα, τα χρυσά εισοδήματα της Ισπανίας από το Νέο Κόσμο δεν έκαναν πλούσια τη χώρα, αφού ξόδευε υπερβολικά.

    Η αντίληψη του Φραγκλίνου μπορεί να ερμηνευτεί στη σημερινή οικονομική ζωή των νέων στην Ελλάδα. Μας λέει να φιλοπονήσουμε στις σπουδές μας μελετώντας καλά και τελειώνοντας σύντομα. Να δουλέψουμε ή να ασχοληθούμε με τον εθελοντισμό. Να αξιοποιήσουμε τον χρόνο επενδύοντας επάνω μας με το διάβασμα ενός καλού βιβλίου ή ξεκινώντας μια νέα γλώσσα. Να μην κάτσουμε άπραγα αλλά να φιλοδοξήσουμε. Να σκεφτούμε με πλάνο τι θέλουμε να πετύχουμε και να το προχωρήσουμε. Αλλά και να γνωρίζουμε, να ρυθμίζουμε τα έξοδά μας, δηλαδή να μην αγοράζουμε το ακριβότερο προϊόν Α αν το Β είναι το ίδιο εξυπηρετικό. Εν τέλει, επιχειρηματολογεί ώστε να πάψουμε απλώς να ελπίζουμε για το μέλλον, αλλά να αδράξουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε κανέναν να κάνει πράγματα για εμάς. Μόνο στο χέρι μας είναι όλα.

    Σε έναν βίο σύμφωνο με την παραπάνω αντίληψη μπορούμε να αναμένουμε την αύξηση του πλούτου και την πρόοδο, τόσο για κάθε νέο ξεχωριστά όσο και ως ελληνική κοινωνία.

     

    *ο Ηλίας Παρασκευόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της
    Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    * Το δοκίμιο του Βενιαμίν Φραγκλίνου “Ο Δρόμος προς τον Πλούτο” υπάρχει
    ελεύθερο στο διαδίκτυο σε ελληνική μετάφραση, μπορείτε να το βρείτε σε
    μηχανή αναζήτησης.

     

    Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 8 Ιανουαρίου 2019.

  • Περί εγχώριας διαφθοράς και «κακών ξένων»

    Του Άρη Κωνσταντινίδη*

    Ο κυρΛευτέρης είχε χρόνια να φανεί απ΄το μαγαζί. Γέρασε ο άνθρωπος, πήρε τη σύνταξή του και έμεινε μόνιμα στον τόπο του, την Κρήτη. Τον ήξερα πολύ καλά από τότε που εργαζόμουν (για ένα διάστημα) στο μαγαζί του μακαρίτη του θείου μου για να μάθω τη δουλειά. Ήταν καθημερινός πελάτης. Υδραυλικός και μάλιστα διορισμένος σε μόνιμη θέση στην ΕΥΔΑΠ. Κάθε πρωί πήγαινε στην εταιρία του και εκείνη του ανέθετε να επισκευάσει όποια βλάβη προέκυπτε στα δίκτυά της. Ερχόταν στο μαγαζί του θείου, αγόραζε τα υλικά που θα χρειαζόταν και πήγαινε στην εργασία του.

    Το πράγμα δεν ήταν όμως τόσο απλό. Ο ΚυρΛευτέρης ήθελε εκτός απο τον κανονικό τρεχούμενο μισθό του, να βγαζει “κάτι τις” και από τα υλικά. Έλεγε του θείου να του υπολογίζει ένα ποσόν περίπου 30% για πάρτυ του. Πώς γινόταν αυτό? Πολύ απλά: Έκοβε ο θείος το τιμολόγιο με τα υλικά που ψώνιζε ο υδραυλικός αλλά τα φούσκωνε στην τιμή. Αν κόστιζαν ας πούμε με σημερινές τιμές 1.000 ευρώ, εκείνος έκοβε τιμολόγιο 1.300. Έτσι ο Λευτέρης πλήρωνε 1.000 και όταν επέστρεφε στην εταιρία του εισέπραττε 1.300. Του θείου βέβαια δεν του πολυάρεσε αυτό διότι δεν συνέφερε και πολύ. Δηλαδή ναι μεν τον ήθελε τον συγκεκριμένο πελάτη (και μάλιστα πάρα πολύ μιας και ήταν τόσο σταθερός και με πολύ καλούς τζίρους) αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τον επιπλέον ΦΠΑ. Ήταν υποχρεωμένος να καταβάλλει φόρο Και για τη μίζα του Λευτέρη.

    Όμως όλοι οι ξύπνιοι επιχειρηματίες της εποχής έβρισκαν εύκολα τη λύση (ιδίως όταν το θύμα θα ήταν το Κράτος). Έτσι και ο θείος. Λέει του Λευτέρη, όταν το ποσόν είναι 1.000 ευρώ και εσύ θες και 300 για σένα, τότε θα γράφουμε στο τιμολόγιο 1450 ευρώ αντί για 1.300. Εσύ θα μου πληρώνεις 1.150, θα ειπράττεις 1.450 και θα είμαστε όλοι καλυμμένοι και ωραίοι. Ο υδραυλικός δεν ειχε αντίρρηση, ήταν βλέπεις λογικός άνθρωπος. Καταλάβαινε και το δίκιο του θείου. Και κάπως έτσι, κάθε φορά που αγόραζε ένα υλικό, το δημόσιο πλήρωνε και ενα περίπου 50% επιπλέον για τη μίζα του υπαλλήλου. Εγώ δεν ήμουν ούτε 20 χρονών τότε, αλλά πάντα έμπαινα στον πειρασμό να υπολογίσω. Και έβλεπα ότι ο Λευτέρης κάθε μήνα έβγαζε τουλάχιστον άλλον έναν μισθό (και παραπάνω μάλλον) στο έτσι, μαύρα και απατεωνίστικα.

    Σήμερα πέρασε από το μαγαζί για να αγοράσει κάτι να μαστορέψει στο σπίτι της κόρης του που τον φιλοξενεί στην Αθήνα για λίγες μέρες.

    -Άστα Άρη, μου λέει. Ζούμε μέρες καταστροφής! Μου περιόρισαν οι αλήτες τη σύνταξη και τα βγάζω δύσκολα πέρα. Αυτά τα λαμόγια οι ξένοι φταίνε! Θέλουν να μας ρημάξουν και δυστυχώς η κυβέρνηση (που εγώ την πίστεψα και την ψήφισα) τους κάνει τα χατήρια αντί να τους κόψει τον βήχα. Εκείνα τα χρόνια ζούσαμε καλά. Γιατί τότε υπήρχε και ένας ηγέτης ικανός. Υπήρχε ένας Παπανδρέου! Δεν τους έπαιρνε να του κουνηθούν εκείνου. Ενώ τώρα, μας πήρε και μας σήκωσε! Εγώ πίστεψα πραγματικά στον Τσίπρα, αλλά δυστυχώς μας πρόδωσε κι αυτός!

    Σκέφτηκα να απαντήσω, να του θυμίσω τις παλιές καλές μέρες, τότε που έκλεβε και με τα δύο χέρια, τότε που έκανε καθημερινά απάτες εις βάρος του δημοσίου. Τις οποίες πληρώνει και εκείνος σήμερα σε έναν βαθμό κι ας μην το αντιλαμβάνεται. Και μαζί με εκείνον όλοι μας. Απάτες που γνώριζε άριστα ο “Ηγέτης” αλλα τις άφηνε ελεύθερες να καταστρέφουν τον τόπο. Αλλά δεν είπα τίποτε τελικά. Ήξερα πως εκείνος δεν θα άλλαζε άποψη. Ότι συνεχίζει να τα υπολογίζει όλα όπως και τότε: Με βάση μόνο το προσωπικό του συμφέρον! Πώς το λέει ο λαός;

    “Ο λύκος κι αν εγέρασε κι αν άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του.” Ε, αυτό!”

     

    * Ο Άρης Κωνσταντινίδης είναι μέλος της μόνιμης γενικής συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

     

    Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 6 Ιανουαρίου 2019

  • Η Φιλελεύθερη ματιά στην κοινωνική πρόνοια

    Του Πέτρου-Ιωάννη Παρασκευόπουλου*

    Όποτε συναντά κανείς το ζήτημα της φτώχειας οφείλει να το αντιμετωπίζει με την ενσυναίσθηση του τί σημαίνει να είναι κανείς αποκλεισμένος. Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία η Ελλάδα έχει περίπου 3.8 εκατομμύρια ανθρώπους που βιώνουν τέτοιες συνθήκες. Παράλληλα, αν και σύμφωνα με το capital.gr για το 2018 αναμένεται μεγάλη μείωση, κατά 3.9% του ΑΕΠ στις δαπάνες που έχουν να κάνουν με συντάξεις (από 17.3% του ΑΕΠ, στο 13.4%), εξακολουθούν να αποτελούν τη μερίδα του λέοντος ως προς τις συνολικές κοινωνικές δαπάνες. Τέλος, το 2016 οι συντάξεις μαζί με τα επιδόματα φτάσανε το 27% του ΑΕΠ με βάση τα στοιχεία του ΟΑΣΑ, το ίδιο ακριβώς μερίδιο με τη Σουηδία, με πολύ διαφορετικά αποτελέσματα σε ότι αφορά τα επίπεδα φτώχειας πάρα-ταύτα…

    Για τους φιλελευθέρους δεν είναι μονάχα ηθική προτεραιότητα να μειωθούν δραστικά οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές προκειμένου να ανασάνει η οικονομία, αλλά να αλλάξει ριζοσπαστικά η φιλοσοφία με την οποία αντιλαμβανόμαστε την κοινωνική πρόνοια.

    Είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει επηρεάσει άμεσα ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αλλά υπάρχει η καινοτόμα λύση του βασικού εισοδήματος για όλους (γνωστό και ως universal basic income) που προτείνει η Φιλελεύθερη Συμμαχία. Αναμφίβολα πρόκειται για μία πρόταση η οποία απαιτεί σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο αλλά επιλύει πολλαπλά δομικά προβλήματα της δημόσιας διοίκησης καθώς και κοινωνικού σχεδιασμού.

    Σε επίπεδο αξιών είναι αδύνατο να απολαύσει κανείς τις φυσικές του ελευθερίες όταν βρίσκεται απομονωμένη/ος από τα κοινωνικά δρώμενα, ενώ ακόμα και αν έχει εξαιρετικές δυνατότητες αδυνατεί να αναζητήσει περαιτέρω εκπαίδευση ή να πάρει κάποιο επιχειρηματικό ρίσκο. Είναι μία αρχή την οποία μοιράζονται σε διαφορετικό βαθμό τόσο οι κλασικοί φιλελεύθεροι  όσο και οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι.

    Εφ’ όσον σε μία ελεύθερη αγορά είναι απαραίτητο να υπάρχει στήριξη των αδυνάτων τόσο μέσω ιδιωτικών πρωτοβουλιών όσο και του κράτους, οφείλουμε να το πράξουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μεγιστοποιείται κάθε ευρώ το οποίο ξοδεύουμε. Χρειάζεται μηδενική γραφειοκρατία, αβεβαιότητα ή αναμονές, καθώς και ελάχιστο λειτουργικό κόστος σε υπαλλήλους. Αυτή τη στιγμή από τα 170 χιλιάδες περίπου επιδόματα που καταβάλλονται κάθε έτος (χώρια οι συντάξεις), μόλις τα 30 λεπτά ανά ευρώ περίπου φτάνουν στον άνθρωπο που τα δικαιούται. Αντίστοιχα στην Δανία λαμβάνουν γύρω στα 70 λεπτά ανά κορόνα. Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα ακόμα και σε σχέση με τους Δανούς.

    Το να λαμβάνει κανείς επιδόματα δεν συνάδει με κάποια ψυχική απόλαυση όπως ισχυρίζονται πολλοί. Ελάχιστοι απολαμβάνουν το στίγμα του «επιδοματία». Χρειάζεται συνεχής ενημέρωση, υπομονή σε ουρές, αλλά ακόμα και τύχη προκειμένου να ανταποκρίνεται η κατάσταση του αιτηθέντος με τους εκάστοτε όρους των προγραμμάτων που στήνουν οι κυβερνήσεις. Όσοι έχουν οποιαδήποτε περιουσιακό στοιχείο στο όνομά τους ανεξαρτήτως πραγματικού εισοδήματος, γνωρίζουν ακριβώς σε τί αναφέρομαι. Η βοήθεια συνεπώς είναι προσωρινή, οπότε ο κύκλος της πείνας συνεχίζεται και η οικονομία εξακολουθεί να συρρικνώνεται. Ιστορικά οι κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, ανέκαθεν μοίραζαν φοροαπαλλαγές και επιδόματα σε κοινωνικές ομάδες πριν τις εκλογές προκειμένου να καλύψουν τις διάφορες ατασθαλίες τους.

    Αντιθέτως, η έννοια του βασικού εισοδήματος που λαμβάνει σιγά σιγά μεγαλύτερη διάσταση ανά τον κόσμο (τουλάχιστον σε επίπεδο πιλοτικών ερευνών) παρακάμπτει αυτά τα ηθικά καθώς και πρακτικά προβλήματα. Η λογική ακολουθία των παραπάνω μας οδηγεί σε μία λύση η οποία οφείλει να δίνει τα απαραίτητα για την επιβίωση ενός ανθρώπου ανάλογα με την ηλικία, χωρίς να ασχολείται το κράτος με τις επιμέρους συνθήκες στις οποίες βρίσκεται. Ένα βασικό εισόδημα για όλους λοιπόν στη θέση του αφορολόγητου, των επιδομάτων και κρατικών συντάξεων είναι αυτό το οποίο θα εξετάσουμε και στη συνέχεια.

     

    * ο Πέτρος Παρασκευόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

     

    Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 25 Δεκεμβρίου 2018

  • Ταξικό μίσος μια ακόμα ήττα της..

    Του Νίκου Σμαραγδή*

    Ο πρωθυπουργός Κος Α. Τσίπρας ζήτησε από τους Έλληνες σε πρόσφατη ομιλία του στα Καλάβρυτα «να σηκώσουν ανάστημα απέναντι σε αυτούς που θέλουν να σπείρουν ξανά το μίσος, τη διχόνοια, τον ρατσισμό». Με μια πρώτη ανάγνωση κανείς σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτή του την προτροπή. Είναι όμως απόλυτα ειλικρινής; Για όποιον θυμάται τις δηλώσεις που έκανε ο Κος Α. Τσίπρας στο παρελθόν η δήλωσή του αυτή απλά προστίθεται στην λίστα των αντιφατικών δηλώσεων που έχει κάνει ο ίδιος και μέλη του συμπλέγματος ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ σε διαφορετικές στιγμές της περιπετειώδους πολιτικής τους σταδιοδρομίας. Ο Κος Τσίπρας καιροσκοπικά εγκαλεί το μίσος μόνο όταν τον εξυπηρετεί – ενώ ταυτόχρονα το τροφοδοτεί και το αναπαραγάγει σε κάθε ευκαιρία που αυτό θα του δώσει πόντους στο πολιτικό του ακροατήριο.

    Σε πρόσφατο tweet από τον επίσημο λογαριασμό του, μας είπε «ακροδεξιοί & εθνικιστές έχουν το δικό τους σχέδιο που είναι σαφές και διαχρονικό.Διαίρεση της κοινωνίας, στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, καλλιέργεια του φόβου, επίκληση ενός εθνικού μεγαλείου, το οποίο δε χωράει κανέναν άλλο πέρα από τους εκλεκτούς» Μα καλά τι μας θυμίζουν όλα αυτά αν όχι τον ίδιο και τα πεπραγμένα του; Πραγματικά χρειάζεται τρομερό πολιτικό θράσος και μια κοινωνία η οποία εκπαιδεύτηκε μεθοδικά στην ανοχή στον παραλογισμό, το μίσος και την παραβατικότητα για να γίνει πιστευτός ο λόγος του. Πώς άλλωστε να γίνει  όταν ο ίδιος και το κόμμα του επί σειρά ετών δίχασαν με τις ενέργειες και δηλώσεις τους και έσπειραν το σπόρο του «ταξικού μίσους» σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δραστηριότητας;

    Δεν γίνεται να πάρει κανείς στα σοβαρά τον Κο Τσίπρα όταν ο ίδιος ανέχεται τον τραμπουκισμό ως μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης, είτε τον λόγο της μισαλλοδοξίας και του καφενειακού μίσους όπως εκφράζεται στα σχόλια που κάνει συστηματικά κορυφαίος του υπουργός o Κος Πολάκης. Όταν ανέχεται o υπουργός Οικονομικών να λέει από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων και απευθυνόμενος στην αξιωματική αντιπολίτευση «Από τη μεταπολίτευση κλείνατε το μάτι σε μεγάλους και όχι και τόσο μεγάλους εργολάβους και βιομήχανους, αυτό ήταν ταξική αγάπη; Και όταν κάνουμε αναδιανομή είναι ταξικό μίσος;» Και όποιος δεν το κατάλαβε καλά τι εννοούσε ο σύντροφος Ευκλείδης το ξεκαθάρισε ο Γιώργος Κυρίτσης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με άρθρο του στην «Αυγή» όπου και υποστήριξε πως το κόμμα του ψηφίστηκε για να μετακυλήσει τα οικονομικά βάρη στους «μενουμευρωπαίους». Είναι πασιφανές πως το αριστερό «ταξικό» μίσος τυγχάνει διαφορετικής ερμηνείας από το δεξιό μίσος για τον Κο πρωθυπουργό.

    Η μεγάλη βέβαια αποτυχία του Κου Τσίπρα δεν είναι πως πλέον δεν πείθει ούτε τους δικούς του, αλλά πως ακόμα και στην περίπτωση της λαϊκίστικης παροχολογίας που χειρίζεται με μαεστρία, τα επίσημα στατιστικά τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Συγκεκριμένα η μείωση στους μισθούς των χαμηλόμισθων στην περίοδο της διακυβέρνησης του είναι από τα 913 στα 717 ευρώ (-27%). Η περιβόητη ευκλείδεια αναδιανομή πήγε περίπατο μαζί με όλες τις φαντασιώσεις περί της επανάστασης που θα έκανε τις αγορές να χορεύουν και την Ευρώπη να αλλάζει. Το μόνο που μας άφησαν ως παρακαταθήκη οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους της μεσαίας τάξης, ένα τεράστιο χρέος και μια κοινωνία έτοιμη να εκραγεί. Αυτό ίσως και να εξηγεί την προσφυγή τους στις διχαστικές πρακτικές σε μια τελευταία προσπάθεια δημιουργίας εμφύλιο-πολεμικού κλίματος που θα αποτρέψει την επερχόμενη εκλογική τους συντριβή.

    Και μπορεί οι σύμβουλοι του Κου Τσίπρα να τον έπεισαν για την ορθότητα του επιχειρήματος του Χένρυ Άνταμς πως «Η πολιτική στην πράξη, άσχετα με το πού ασκείται, είναι πάντα η συστηματική οργάνωση του μίσους». Αλλά αν είχε διαβάσει Ονορέ ντε Μπαλζάκ θα γνώριζε πως «Το μίσος είναι η κακία των μικρών ανθρώπων» και στην δική του περίπτωση το ταξικό του μίσος δεν μπορεί παρά να είναι μια ακόμα ήττα της αριστερής ιδεολογικής του ουτοπίας..

     

    *Ο Νίκος Σμαραγδής είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας 

     

    Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 22 Δεκεμβρίου 2018

  • Η γιαπωνέζικη και η ελληνική μπύρα μετά την Εμπορική Συμφωνία Ε.Ε. – Ιαπωνίας

    Του Ολύμπιου Ράπτη* και του Μάκη Σπυράτου**

      

    Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε την προηγούμενη εβδομάδα την θέσπιση ζώνης ελεύθερου εμπορίου 600 εκατομμυρίων πολιτών μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ιαπωνίας, ή αλλιώς για το 1/3 του παγκοσμίου ΑΕΠ!

    Από την ευρωπαϊκή σκοπιά, η συμφωνία θα ευνοήσει όχι μόνο τους καταναλωτές (π.χ. φθηνότερα ιαπωνικά αυτοκίνητα) αλλά επίσης και τους παραγωγούς αγροτικών προϊόντωνκαι ποτών που θα αποκτήσουν ελεύθερη πρόσβαση σε μια μεγάλη αγορά υψηλού εισοδήματος.

    Όλους τους παραγωγούς; Στην Ελλάδα, τα πολλαπλά οφέλη της συμφωνίας αυτής δεν μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε στο έπακρο.

    Μα αφού η αναμενόμενα αρνητική ψήφος της Αριστεράς (και αρκετών Πράσινων) δεν ήταν αρκετή για την μη υιοθέτηση, ποιο είναι το πρόβλημα;

    ­Ας πάρουμε την μπύρα για παράδειγμα. Πόσοι και πόσες δεν καμαρώσαμε για τα δεκάδες μικροζυθοποιεία που γεννήθηκαν μέσα στην κρίση σε όλη την Ελλάδα; Ενώ λοιπόν η Ε.Ε. ανοίγει νέες εξαγωγικές προοπτικές και για την ελληνική μπύρα, ο ανίκητος φορολάγνος ελληνικός κρατισμός φροντίζει την ίδια χρονική περίοδο ώστε να μην παράγεται ελληνική μπύρα (!) επαναφέροντας βασιλικό διάταγμα από το 1923 για τους όρους και προϋποθέσεις παραγωγής της.

    Το παράδειγμα αυτό είναι χαρακτηριστικό της παράνοιας που βιώνουμε δεκαετίες τώρα από την ένταξη μας στην Ε.Ε: ανοίγουμε τα σύνορα σε εισαγωγές (και καλά κάνουμε) και τα κλείνουμε στις εξαγωγές. Αγαθά και υπηρεσίες γίνονται ευρέως διαθέσιμα αλλά δεν μπορούν να παραχθούν στην Ελλάδα.

    Η αριστερά θα κατηγορήσει τον νεοφιλελευθερισμό, αδυνατώντας να απαντήσει γιατί η ελληνική μπύρα δεν θα φτάσει στον Έλληνα και τον Ιάπωνα καταναλωτή όσο εύκολα θα φθάσει η ιρλανδική.

    Οι alt-right δεξιoί θα κατηγορήσουν, ποιον άλλο, την Ε.Ε. Ας μας απαντήσει πρώτα πώς γίνεται η (κατ’αυτούς) «Ευρωπαϊκή Σοβιετία» να ηγείται της παγκόσμιας απελευθέρωσης εμπορίου όταν παράλληλα ο Trump αυτοαποκαλείται ως “TariffMan”;  Και πώς γίνεται 17 ολόκληρες χώρες-μέλη της Ε.Ε. να βρίσκονται πιο ψηλά από την Ιαπωνία στον Δείκτη

    Οικονομικής Ελευθερίας του FraserInstitute;

    Στις επόμενες εκλογές οι Έλληνες και Ελληνίδες παραγωγοί μπύρας (και όχι μόνο) έχουν δύο επιλογές: ή φιλελευθεροποίηση της Ελλάδας εντός της Ε.Ε. ή κορώνες κατά του νεοφιλελευθερισμού από την αριστερά και κατά της Ε.Ε. από την alt-right δεξιά.

     

    *Ο Ολύμπιος Ράπτης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    ** Ο Μάκης Σπυράτος είναι Πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας         

     

    Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 21 Δεκεμβρίου 2018

  • ΕΙΜΑΙ Ζωντανή!

    Της Πόλυς Βλάση*

    Σίγουρα η θέση της γυναίκας σήμερα είναι καλύτερη σήμερα απ’ ό,τι ήταν παλαιότερα αλλά ακόμη έχουμε δρόμο για την πλήρη ισότητα. Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που θεωρούν «φυσιολογική» τη βία από την πλευρά των ανδρών, συχνά ασυνείδητα. Σε αυτούς θέλω να στείλω ένα μήνυμα με την παρουσία μου στη συγκέντρωση «ΕΙΜΑΙ ζωντανή» με την ελπίδα να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και να την αλλάξουμε, ο καθένας ατομικά.

    Όταν ήμουν 25 χρονών γνώρισα τον σύντροφο με τον οποίο αργότερα έκανα και τα παιδιά μου. Αυτός είναι ιδιαίτερα ομιλητικός άνθρωπος και περιγράφει τις ιστορίες του με πολλές χειρονομίες. Όπως λοιπόν ήταν δίπλα μου και μιλούσε και κουνούσε τα χέρια του, ασυνείδητα εγώ έσκυψα το κεφάλι μου. Και τότε σταμάτησε και με έπιασε τρυφερά και μου είπε «μη φοβάσαι, δεν θα σε χτυπήσω». Τότε μόνο συνειδητοποίησα τη φοβία μου! Το σκύψιμο ήταν μια αντανακλαστική κίνηση που έκανα χωρίς να την καταλάβω… Προφανώς επειδή με έδερνε ο πατέρας μου ως παιδί. Όχι υπερβολικά, δεν με έστειλε στο νοσοκομείο ποτέ και έτσι νόμιζα ότι δεν είχα κάποιο θέμα.. Αλλά μάλλον είχα. Και όταν το αναγνώρισα το διαχειρίστηκα.

    Πρόσφατα μια φίλη μου βρέθηκε στο νοσοκομείο επειδή την έδειρε ο σύντροφός της. Όταν έξαλλη εγώ της είπα ότι πρέπει να του κάνει μήνυση αυτή απολογήθηκε λέγοντας «έφταιγα και εγώ επειδή του μίλησα άσχημα». Τρελάθηκα! Τι σχέση έχει το τι λέμε με το «δικαίωμα» κάποιου να μας δείρει; Κανείς δεν έχει δικαίωμα να δείρει μια γυναίκα (ή οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο) ό,τι κι αν του πει! Ο καθένας είναι μοναδικός υπεύθυνος για τις πράξεις του! Έτσι της είπα «μα και εγώ έχω μαλώσει με τον σύντροφό μου και του είπα μια κουβέντα παραπάνω αλλά δεν διανοήθηκε ποτέ να σηκώσει χέρι πάνω μου!».

    Και όχι, δεν μας έχουν χτυπήσει όλες οι σύντροφοί μας. Λυπάμαι για τη σταρ Ελλάς η οποία πρόσφατα δήλωσε ότι όλες έχουμε φάει τουλάχιστον ένα χαστούκι. Λυπάμαι που έχει τέτοια εικόνα για τον κόσμο μας. Δεν είναι έτσι. Κανένας σύντροφός μου δεν με έχει χτυπήσει ποτέ και αυτό είναι το φυσιολογικό!

    Με αφορμή τον βίαιο και άδικο θάνατο της νεαρής Ελένης στη Ρόδο, θα γίνει συγκέντρωση την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, στις 18:00, στην Καπνικαρέα. Για την Ελένη δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτα. Η υπόθεση αφορά τη Δικαιοσύνη μόνο. Για την κάθε Ελένη όμως που είναι ζωντανή αλλά εν δυνάμει νεκρή μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα. Nα πάμε στη συγκέντρωση οι γυναίκες που νοιώθουμε ίσες με τους άνδρες και να έρθουν οι άνδρες που αναγνωρίζουν τις γυναίκες ως ίσες. Για να μας δουν οι γυναίκες και οι άνδρες που για διάφορους λόγους, μάλλον λόγω άσχημων βιωμάτων, έχουν στρεβλή άποψη περί ισότητας. Οφείλουμε να τους δείξουμε ότι δεν είναι έτσι. Ώστε να συνειδητοποιήσουν όλες και όλοι ότι έχουμε ίσα δικαιώματα. Αυτά που θεωρούμε αυτονόητα εμείς..

     

    *Η Πόλυ Βλάση είναι αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

     

    Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 14 Δεκεμβρίου 2018

  • Το Μεγαλείο του Καπιταλισμού

    Του Μάκη Κεβρεκίδη*

    Για λογαριασμό της εταιρίας στην οποία εργάζομαι στις ΗΠΑ, αγόρασα προς $14,500 μια ειδική βάση (stand) πάνω στην οποία εφάπτεται και μπορεί να μεταφερθεί μια συγκεκριμένου τύπου μηχανή πολιτικού αεριωθούμενου αεροσκάφους. Η βάση αγοράστηκε από το υποκατάστημα μιας βρετανικής εταιρίας στην Σιγκαπούρη και βρίσκεται στο εργοστάσιο μιας γερμανο-κινεζικής εταιρίας στην Κίνα. Από εκεί θα μεταφερθεί από μια ινδική μεταφορική εταιρία στην Μαλαισία, ώστε να φορτωθεί επάνω της η γαλλο-αμερικανικής κατασκευής μηχανή CFM56-3C1 την οποία αγοράσαμε από μια εταιρία η οποία ανήκει σε Μαλαισιανούς και Αμερικανούς. Πάνω στην ειδική της βάση, η μηχανή θα μεταφερθεί μέσω μιας ινδονησιακής μεταφορικής εταιρίας στον Καναδά και συγκεκριμένα στο εργοστάσιο μιας γερμανικής εταιρίας επισκευής και συντήρησης μηχανών αεροσκαφών. Πάνω στη μηχανή κατά κανόνα θα εγκατασταθούν εκατοντάδες μεταχειρισμένα εξαρτήματα τα οποία θα προέρχονται από εμπόρους ανά την υφήλιο. Σε 3 με 4 μήνες, και για λογαριασμό της ιρλανδικής εταιρίας που την αγόρασε, η επισκευασμένη μηχανή θα μεταφερθεί από τον Καναδά στην Σαουδική Αραβία.

    Από τις ΗΠΑ όπου εμείς βρισκόμαστε η μηχανή δεν θα περάσει ποτέ. Όλες οι εμπλεκόμενες επιχειρήσεις είναι ιδιωτικές και οι εκπρόσωποί τους είναι διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών. Ουδέποτε συναντήσαμε κάποιον από τους εμπλεκόμενους πρόσωπο με πρόσωπο, και μόνο με μερικούς εξ αυτών μιλήσαμε τηλεφωνικώς. Όλες οι συναλλαγές γίνονται ηλεκτρονικά και σχετικά γρήγορα, (ενημερώσεις, προσφορές, υπογραφές συμβάσεων, δελτία αγοράς, δελτία αποστολής, μεταφορές κεφαλαίων, έρευνες αγοράς και κλείσιμο μεταφορικών εταιριών, εκτελωνιστές, πληρωμές στα τελωνεία). Όλες οι επιχειρήσεις βγήκαν κερδισμένες, το ίδιο και οι υπάλληλοι καθώς τα κέρδη του εμπορίου διασφαλίζουν την εργασία τους και ενδεχομένως και αυξήσεις μισθών, αλλά κερδισμένα είναι και τα κράτη – δηλαδή το κοινωνικό σύνολο – καθώς έχουν έσοδα από τα τελωνεία και τα φορολογούμενα κέρδη των επιχειρήσεων.

    Σε κανέναν εκ των δεκάδων συμβαλλομένων δεν ενδιέφερε ποιος ήταν ο αντισυμβαλλόμενος, ποια η εθνικότητα ή το θρήσκευμά του, οι πολιτικές απόψεις ή το φύλο του. Οι καλύτεροι την δεδομένη στιγμή πήραν την δουλειά.

    Είναι μια καθημερινή διεθνής συναλλαγή, είναι το μεγαλείο της ελεύθερης αγοράς – του καπιταλισμού.

    * Ο Μάκης Κεβρεκίδης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

    * Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 13 Δεκεμβρίου 2018

  • Οι εθνικές μας ψευδαισθήσεις

    Της Δέσποινας Λιμνιωτάκη*

    Οι βανδαλισμοί δημόσιας περιουσίας και οι εικόνες της γενικευμένης βίας που τους συνοδεύουν, δεν αξιολογούνται από τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, ούτε προκαλούν σε όλους αποστροφή.  Η συμπεριφορά μας – που είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και του συστήματος μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε – κάνει την «πατριωτική» πράξη διαμαρτυρίας του ενός να αποτελεί το καταστροφικό, επαναλαμβανόμενο δράμα του άλλου.  Ο λόγος που μερικοί αισθανόμαστε δεσμώτες του μπάχαλου και της ανομίας που επικρατούν στη χώρα την στιγμή που άλλοι ονειρεύονται παγκόσμιες επαναστάσεις, βρίσκεται καταρχάς στην μετάφραση.  Ναι, όσο κι αν φαίνεται απλοϊκή μια τέτοια εξήγηση, μια συμπεριφορά «επιβραβεύεται», ενισχύεται και πυροδοτείται από το νόημα που θα της προσδώσει το κοινωνικό σύνολο: όσο πιστεύουμε ότι η αλλαγή μπορεί να ξεκινήσει από μια μολότωφ ή ότι τα χρόνια επεισόδια στην χώρα είναι απλά το φυσικό αποτέλεσμα του ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο την λιτότητα, παρόλο που οι ίδιοι την έχουν συντηρήσει εν πολλοίς με την ψήφο τους, θα πληρώνουμε στην κυριολεξία τα σπασμένα.  Η αποδοχή των παραβατικών πράξεων και η συμπαράσταση προς όσους κάνουν τέτοιες πράξεις, τα σχόλια περί κακής και καλής βίας, όλα τα «ε, και τι έκαναν πια τα παιδιά», όλοι οι αστεϊσμοί, ο λαϊκισμός που τρέφει το «δημιουργικό» χάος και η δημαγωγία, δημιουργούν το λιγότερο ένα κύκλο εθνικής ασυνεννοησίας και ένα αφήγημα που βρίσκει διέξοδο στην αγελαία συμπεριφορά.  Με άλλα λόγια, οι καταστροφές δεν θα σταματήσουν όσο υπάρχει μεγάλη μερίδα πληθυσμού που τις επικυρώνει στην συνείδηση του κόσμου χρησιμοποιώντας κοινωνικοπολιτικούς ισχυρισμούς.  Αλλά και στους υπόλοιπους μπορούμε να διακρίνουμε μια έμμεση συνεισφορά, μια ασυγκινησία για συμμετοχή σε διάλογο αφιερωμένο στον ρόλο της βίας στη χώρα μας σήμερα.  Επειδή η βία και οι βανδαλισμοί είναι, δυστυχώς, κάτι περισσότερο από ένα σύμπτωμα, εξυπηρετούν τις εθνικές μας ψευδαισθήσεις.  Και αυτό το καταλαβαίνει κανείς από το πόσο εύκολα είμαστε διατεθειμένοι να θεωρήσουμε υπεύθυνο κάποιον εξωτερικό «άλλο» για το χάλι που επικρατεί, ενώ υπάρχουν δεκάδες εσωτερικοί εχθροί του συλλογικού μας εαυτού να οπλίζουν το χέρι αυτού που πετάει κάθε φορά την πρώτη πέτρα.

    *Η Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι Κοινωνική Ψυχολόγος, Σύμβουλος Ομάδων σε θέματα Διομαδικών Διεργασιών και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

     

    Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 11 Δεκεμβρίου 2018.

  • Αντιρατσιστικός Νόμος: τροφοδοτεί και δεν καταπολεμά τα κηρύγματα μίσους

    Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών δύο μηνυτήριες αναφορές κατατέθηκαν με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο για μια δήλωση σχετικά με τους μετανάστες και για ένα άρθρο που ασκούσε κριτική στους διεμφυλικούς ακτιβιστές.

     

    Οι απόψεις ενάντια στις οποίες κατατέθηκαν οι μηνυτήριες αναφορές θεωρούνται απορριπτέες και ειδεχθείς από την Φιλελεύθερη Συμμαχία. Αλλά η απόπειρα φίμωσής τους μέσω της ποινικοποίησης και της δικαστικής οδού συνιστά ακόμα χειρότερη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων.

     

    Η Φιλελεύθερη Συμμαχία είχε εξαρχής ταχθεί κατά του Αντιρατσιστικού Νόμου προβλέποντας ότι θα γινόταν κατάχρηση σε βάρος της ελευθερίας της έκφρασης. Δυστυχώς, διαπιστώνουμε πως όχι μόνο πραγματοποιήθηκε αυτός ο φόβος μας, αλλά παρατηρούμε ότι κάθε μηνυτήρια αναφορά αυτού του είδους γίνεται αφορμή ώστε να δοθεί μεγαλύτερη προβολή σε ανούσιες, ανόητες και απαράδεκτες απόψεις, καθώς και να αποκτήσουν ασήμαντες και περιθωριακές παρουσίες ένα σημαντικό βήμα για να προβάλουν απόψεις που παραπέμπουν σε κήρυγμα μίσους και, επιπλέον, να αυτο-προβάλονται ως “μάρτυρες” της “πολιτικής ορθότητας”.

     

    Για την Φιλελεύθερη Συμμαχία οι απόψεις του μίσους καταρρίπτονται με επιχειρήματα και αντίλογο και όχι με δικαστικές ποινές.

     

    Δείτε παλαιότερα ΔΤ της ΦιΣυ για τον Αντιρατσιστικό Νόμο:

    Ποινικοποιώντας τον επιστημονικό λόγο

    Αντιομοφοβικό νομοσχέδιο ή αντιομοφοβική κοινωνία;

    Ελευθερία της έκφρασης, το καλύτερο όπλο ενάντια στο ρατσισμό

  • Ο μύθος της φορολογίας των Βρυξελλών και η θέση των Φιλελευθέρων

    * Του Ολύμπιου Ράπτη

      

    Στην επικαιρότητα: Γαλλία και Γερμανία προωθούν πανευρωπαϊκή φορολογία των Facebook και Google επί των διαδικτυακών διαφημίσεων τους.

    Οι κρατιστές αριστερά και δεξιά: θετικό μέτρο, αλλά πολύ λίγο. 2,5 δις ευρώ  θα μαζεύονται όλα κι όλα ετησίως, όσο μονάχα ένας ΕΝΦΙΑ. Βάλτε φόρους στα πλαστικά, στην ψηφιακή οικονομία, ακόμα και στα ρομπότ.

    Η alt-right Τραμπική Δεξιά: Μακρόν και Μέρκελ θέλατε, πληρώστε τώρα φορολάγνοι, μενουμευρώπηδες φιλελέδες.

    Οι Φιλελεύθεροι;

    Η Φορολογία στην Ευρωπαϊκή Ένωση εμπίπτει κυρίως στην αρμοδιότητα των Κρατών-Μελών της. Για πανευρωπαϊκή συμφωνία απαιτείται διπλή ομοφωνία στο Συμβούλιο, πρώτα ως θέμα για συζήτηση και ύστερα για υιοθέτηση.

    Οι πρώην κομμουνιστικές χώρες της Βαλτικής υιοθέτησαν γραμμικούς συντελεστές (flat tax). Κανένα εμπόδιο από τις Βρυξέλλες. Γιατί απλά δεν πέφτει λόγος στις Βρυξέλλες. Η Εσθονία δε πήγε την κούρσα της προσέλκυσης επενδύσεων και εταιρειών σε άλλο επίπεδο μέσω του προγράμματος e-residence.

    Η Ιρλανδία; Ξεκίνησε από την ίδια αφετηρία με εμάς, σήμερα έχει το διπλάσιο σχεδόν ανά κάτοικο εισόδημα σε σχέση με τον μ.ό της Ε.Ε.

    Βουλγαρία, Κύπρος, Λουξεμβούργο: ευχαριστούν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την φυγή χιλιάδων ελληνικών επιχειρήσεων και κεφαλαίων, τέτοια δώρα δεν έρχονται για πάντα.

    Η Δανία, αντιθέτως, επιβάλλει όντως υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Για όσους δεν γνωρίζουν ωστόσο, η Δανία χρηματοδοτεί το κοινωνικό της κράτος μέσω της πιο ευέλικτης εργατικής νομοθεσίας από όλες τις χώρες της Ε.Ε (flexicurity)! Αλήθεια, όταν μας λέγανε να γίνουμε η “Δανία του Νότου” εννοούσαν και στο θέμα της εργασιακής ευελιξίας ή αρκούσε μόνο η φαντασίωση του σκανδιναβικού κοινωνικού κράτους;

    Γαλλία και Γερμανία λοιπόν προσπάθησαν να περάσουν πανευρωπαϊκή συμφωνία φορολόγησης του τζίρου, ούτε καν των κερδών, εκατοντάδων διαδικτυακών γιγάντων. Απέτυχαν, γιατί ο Βορράς, οι Βαλτικές, η Ιρλανδία, Ολλανδία και Λουξεμβούργο, χώρες με παραδοσιακά ισχυρή συμμετοχή φιλελευθέρων κομμάτων στην διακυβέρνηση, αντιτάχθηκαν. Γι’ αυτό και καταθέτουν (Γαλλία και Γερμανία) τώρα αυτή τη νέα συμβιβαστική πρόταση μήπως και γίνει αποδεκτή από το σύνολο των χωρών της Ε.Ε.

    Κι η Ελλάδα; Αφού δεν μπορούμε να περιμένουμε τις Βρυξέλλες, νομοθετούμε μόνοι μας πρόσθετους φόρους υπέρ τρίτων (ΕΔΕΟΑΠ) αυξάνοντας το κόστος του διαφημιζόμενου και τον παρασιτισμό.

    Μύθος λοιπόν η “Φορολογία των Βρυξελλών”; Μύθος, και όχι ο μόνος!

     

    *ο Ολύμπιος Ράπτης είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας 

    ** Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal την 7η Δεκεμβρίου, 2018.