• Ενός κακού, μύρια έπονται

    Ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας φαίνεται ότι παίρνει πλέον πιο επίσημη πολιτική μορφή μέσα από την αναγνώριση ως πιθανού κυβερνητικού εταίρου της Χ.Α, που επεφύλαξε γι’αυτήν ο πρόεδρος της Ν.Δ. Ο κ.Μεϊμαράκης, ανοίγοντας την πόρτα προς την εξουσία στο ναζιστικό μόρφωμα, αντί να ωθήσει προς μια αυτοκριτική του κόμματός του μετά τους διάφορους “Μπαλτάκους” και να λειτουργήσει ως ευρωπαϊκή κεντροδεξιά παράταξη, αγκαλιάζει τα άκρα με μια ελαφρότητα που μπορεί να αποβεί μοιραία για το μέλλον της χώρας. Η χώρα μας δεν έχει ανάγκη από πισωγυρίσματα στις εποχές των Ρέιντζερς ή της ΕΚΟΦ, μέσα από τη νομιμοποίηση υπόδικων προσώπων και πράξεων που έχουν καταδικαστεί στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων.

    Η δημιουργία αντίβαρων στους ακραίους τακτικισμούς της σημερινής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει επ’ ουδενί τον συγχρωτισμό της αντιπολίτευσης με το ναζιστικό μόρφωμα. Ελπίζουμε ο κ.Μεϊμαράκης να αντιληφθεί το μέγεθος του ατοπήματός του και να επανορθώσει πριν περισσότερα κακά βρουν τη χώρα.

  • Μια “σφαλιάρα” την ημέρα …..

    Οι δηλώσεις του μέχρι χθες αντιπρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου (” πρέπει να φασιστοποιηθουμε-να ρίχνουμε καμμιά σφαλιάρα- μόνο έτσι καταλαβαίνει ο Ελληνας..”) καταδεικνύουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο δύο πραγματικότητες:  O φασισμός ειναι κάτι περισσότερο απο ένας κομματικός σχηματισμός.

    1.  Είναι “μικρή” καθημερινή στάση και συμπεριφορά που απευθύνεται στο θυμικό. Ο λόγος του εμπεριέχει υπεραπλούστευση και χυδαιότητα.
    Αυτός ο “εφικτός φασισμός στην πράξη“, διαχέεται πια σε πολλές καθημερινές πρακτικές της ελληνικής κοινωνίας. Τον συναντάμε στα πεζοδρόμια, στα σχολεία και στις σχολές, αλλά και στον λόγο των ποικιλώνυμων “ελίτ”.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Tο στόμα του φασισμού έχει σιγήσει πρόσκαιρα, αλλά τα χέρια και τα πόδια του συνεχίζουν να χτυπάνε

    Μέσα στο σαββατοκύριακο που πέρασε δύο ακόμα βίαιες επιθέσεις ρατσιστικής και ομοφοβικής βίας ήρθαν να προστεθούν σε ένα πέπλο καθημερινού φασισμού, το οποίο απλώνεται ανεμπόδιστα σε πόλεις και σε γειτονιές.

    Στην Κοκκινιά, Πακιστανός εργάτης πατέρας δ
    υο παιδιών δέχτηκε ρατσιστική επίθεση με σιδηρογροθιές από τέσσερα άτομα. Δέχτηκε χτυπήματα στο κεφάλι, γροθιές και κλωτσιές σε όλο το σώμα του.
    Ο άνθρωπος αυτός ζει 17 χρόνια στην Ελλάδα και επέστρεφε από χώρο (όχι Τζαμί φυσικά, αλλά κάποιο ενοικιασμένο υπόγειο…) όπου άσκησε τα θρησκευτικά δικαιώματα του.

    ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  • Εκεί που σήμερα καίνε βιβλία, αύριο θα καίνε ανθρώπους