Οι ψηφοθήρες των τραγωδιών δεν έχουν λύσεις για τρομοκρατία και μετανάστευση

Του Νίκου Χαραλάμπους*

Με αφορμή την τραγωδία στη Σρι Λάνκα οι σχολιαστές και πολιτευτές που δείχνουν να τους απασχολεί ο «μουσουλμανικός κίνδυνος» βρήκαν την ευκαιρία ξανά να μιλήσουν για «πολέμους» και «επίθεση στη Δύση» και φυσικά την καραμέλα του «πολέμου πολιτισμών». Το αξιοσημείωτο είναι για όσους και όσες δεν το έχουν παρατηρήσει πως οι συγκεκριμένοι σχολιαστές επισημαίνουν τον «κίνδυνο» και την «απειλή», ζητούν την ψήφο μας αλλά δεν μας λένε ακριβώς πώς θα τον αντιμετωπίσουν. Είτε γιατί δεν ξέρουν είτε γιατί ονειρεύονται λύσεις που είναι ανεφάρμοστες και τερατώδεις. Και ακόμα και αν ήθελες να βάλεις το «τερατώδεις» κατά μέρος, θα έμενε το ανεφάρμοστες.

Ας πάρουμε ένα ένα τα σενάρια για την αντιμετώπιση της «θανάσιμης απειλής του Ισλάμ που και οι ίδιοι οι ψηφοθήρες και πολιτικοί απατεώνες (σκληρή γλώσσα αλλά δυστυχώς ακριβής) ντρέπονται να πουν:

Σενάριο 1: Παγκόσμιος Πόλεμος και Ολοκαύτωμα

ΗΠΑ-ΕΕ-Κίνα- Αυστραλία-Ιαπωνία κηρύσσουν τον πόλεμο σε κάθε χώρα που έχει το Ισλάμ ως επίσημη θρησκεία, ενώ η Ινδία, Νιγηρία, Μαλαισία και Ταϊλάνδη αποφασίζουν να εκκαθαρίσουν τις μουσουλμανικές μειονότητές τους. Αν οι Ναζί με την βιομηχανοποίηση ενός ολοκαυτώματος κατάφεραν να εξολοθρεύσουν μόνο το ένα τρίτο των Εβραίων με τους νεκρούς να είναι στα 6 εκατομμύρια τότε τι ακριβώς φαντάζονται αυτοί που επισημαίνουν τον «κίνδυνο του Ισλάμ» πως θα χρειαστεί για να εκκαθαρίσεις 1.2 δισεκατομμύρια μουσουλμάνους; Αναφέρω αυτό το ακραίο σενάριο γιατί ενδεχομένως να υπάρχουν και άνθρωποι μειωμένης αντίληψης στο στρατόπεδο των ισλαμομάχων και να το λένε χωρίς φυσικά να έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας.

Σενάριο 2: Πάγωμα της Μετανάστευσης από τις λεγόμενες μουσουλμανικές χώρες. Πάγωμα των σχέσεων και εμπάργκο-αποκλεισμοί στις μουσουλμανικές χώρες

Πέρα από το τεράστιο κόστος στο εμπόριο, πέρα από το κολοσσιαίο κόστος φύλαξης των συνόρων όχι για την υποδοχή αλλά για την αναχαίτιση και απέλαση «λαθρομεταναστών», υπάρχουν τα εξής προβλήματα: Υπάρχουν χώρες που έχουν μουσουλμανικές μειονότητες αλλά και χριστιανικές πλειοψηφίες. Κάποιες τις ανέφερα: Νιγηρία, Ινδία, Ταϊλάνδη έχουν μουσουλμάνους πολίτες και ενδεχομένως τα χαρτιά τους να μην αναφέρουν το θρήσκευμα. Πώς θα ξεχωρίσει μια δυτική χώρα τον Ινδό μουσουλμάνο από τον Ινδό ινδουϊστή; Πώς θα ξεχωρίσεις τον Βουδιστή Ινδονήσιο από τον μουσουλμάνο Ινδονήσιο; Δεν μπορείς. Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως αν με ένα μαγικό τρόπο σταματούσες τη μετανάστευση, δεν θα σταματούσες την τρομοκρατία γιατί αφ» ενός τρομοκρατικά χτυπήματα θα μπορούν να γίνουν σε μουσουλμανικές χώρες εναντίον δυτικών στόχων αφ» ετέρου τρομοκρατικά χτυπήματα θα μπορούσαν να γίνουν από τους μουσουλμάνους πολίτες δυτικών χωρών. Όπως και έχουν γίνει.

Οπότε πάμε στο σενάριο 3: Απέλαση όλων των μουσουλμάνων από τις δυτικές χώρες.

Εκτός από το ό,τι αυτό δεν μπορεί να γίνει και πάλι για λογιστικούς λόγους (χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα ναζιστικό καθεστώς ή ένα καθεστώς απαρτχάιντ για να απελάσεις το 5 με 10% του πληθυσμού σε κάποιες δυτικές χώρες όπως στη Γαλλία τη Βρετανία και την Γερμανία, το 1% στις ΗΠΑ είναι εξίσου σημαντικός αριθμός στα περίπου 3 με 4 εκατομμύρια κατοίκους), τίποτα δεν αποκλείει χρήμα τζιχαντιστών να προσλάβει κυκλώματα του υποκόσμου, της άκρας αριστεράς ακόμα και της άκρας δεξιάς (που μπορεί να μην γνωρίζουν καν για ποιους δουλεύουν) και να χτυπήσει και πάλι στόχους.

Οπότε για να μην μακρυγορήσουμε δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης των τζιχαντιστών και κάθε είδους τρομοκρατών παρά η επένδυση στις υπηρεσίες πληροφοριών, η καλλιέργεια σχέσεων με τις μουσουλμανικές κοινότητες σε όλο τον κόσμο, η απομόνωση βίαιων στοιχείων, η αποριζοσπαστικοποίηση των νέων και αποτελεσματική αστυνόμευση στα σύνορα αλλά και εντός αυτών.

Την επόμενη φορά που θα ακούσετε πύρινα, ειρωνικά, σοβαροφανή σχόλια για την «απειλή του Ισλάμ» ρωτήστε το δια ταύτα. Τι ακριβώς προτείνουν οι επίδοξοι «προστάτες μας». Γιατί αν αυτό που προτείνουν είναι τελικά απάνθρωπο και ανεφάρμοστο τότε δεν αξίζουν την ψήφο μας.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία με τον ορθολογισμό της και με την ελευθερία της έκφρασης μπορεί να βρει τις μεθόδους να αντιμετωπίσει ακόμα και τους πιο θανάσιμους κινδύνους (αντιμετώπισε με επιτυχία τον ναζισμό και τον κομμουνισμό, ο τζιχαντισμός είναι απειλή μικρότερου μεγέθους από τη Ναζιστική Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση) αρκεί μαζί με τους τζιχαντιστές να απομονώσει και να αντικρούσει τους ψηφοθήρες πολιτικούς που επιδιώκουν να χτίσουν πολιτικές καριέρες πάνω σε ανθρώπινες τραγωδίες.

*Ο  Νίκος Χαραλάμπους είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Liberal στις 23 Απριλίου 2019