Οι «κακές» εταιρείες
Της Πόλυ Βλάση
Πολλοί έχουν ταυτίσει τις μεγάλες εταιρείες με το «υπέρτατο κακό» επειδή έχουν ως στόχο το κέρδος. Και αναπτύσσουν μια φιλολογία ότι για να κερδίσουν είναι αδίστακτες και εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους, παραπλανούν το κοινό σχετικά με τα οφέλη των προϊόντων τους μέσω ψευδών διαφημίσεων, αισχροκερδούν τιμολογώντας τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους υπερβολικά και ό,τι άλλο κακό μπορεί να βάλει ο νους μας…
Με την ευκαιρία της χτεσινής ανακοίνωσης του Προέδρου της Chipita, κου Σπύρου Θεοδωρόπουλου, για τη δωρεάν διανομή ενός εκατομμυρίου κρουασάν Molto στους πρόσφυγες, ας δούμε τι κάνουν οι «κακές» εταιρείες.
Το σημαντικότερο asset μιας μεγάλης εταιρείας είναι η φήμη της, το brand name της. Σε αυτό επενδύει τεράστια resources σε χρήμα και χρόνο και το διαφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού. Τίποτα από αυτά για τα οποία κατηγορείται μια εταιρεία δεν αξίζει να κάνει ώστε να θέσει σε κίνδυνο το όνομά της! Όλες οι κινήσεις της είναι στρατηγικά σχεδιασμένες και ορθολογικά μετρημένες.
Δεν θα ρισκάρει ποτέ μια μεγάλη εταιρεία να φανεί σε οτιδήποτε παράνομη ακόμη και αν αυτό «δικαιολογείται» ως έξτρα κέρδος. Όσο και αν είναι αυτό το έξτρα κέρδος ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ για να χαλάσει τη φήμη της, να δώσει πάτημα στους ανταγωνιστές της να την απαξιώσουν, να διαμορφωθεί μια αρνητική κοινή γνώμη και εν τέλει να χάσει σε πωλήσεις και να ρισκάρει να εξαφανιστεί από τον χάρτη! Συνεπώς, σχεδιάζει μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια ώστε όλα να συνεισφέρουν στην καλή εικόνα της, στην αύξηση των πωλήσεών της και στην ολοένα καλυτέρευση της θέσης της στην αγορά που δραστηριοποιείται.
– Μια μεγάλη εταιρεία είναι 100% νομοταγής. Για παράδειγμα δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε σε μια μεγάλη αλυσίδα και να μην μας κόψουν απόδειξη.
– Δεν υπάρχει περίπτωση μια μεγάλη εταιρεία να βάλει διαφημιστικά πόστερ στον δρόμο και να μην πληρώσει το αντίτιμο στον Δήμο. Το ίδιο και για τα πνευματικά δικαιώματα των μοντέλων αλλά και της μουσικής στα τηλεοπτικά σποτάκια.
– Όσον αφορά στο περιθώριο κέρδους, ας δούμε τα νούμερα, που δεν είναι πάνω από 5% για τις μεγάλες εταιρείες, ενώ των μικρών εταιρειών αγγίζουν και το 50% (αναγκαστικά για να καλύψουν τα πάγια έξοδά τους καθότι δεν μπορούν να έχουν οικονομίες κλίμακος όπως οι μεγάλες εταιρείες).
– Για την παραπλάνηση που κάνουν οι διαφημίσεις των προϊόντων, πάλι δεν ισχύει. Οι τηλεοπτικές διαφημίσεις, δεν λένε ποτέ ψέματα σχετικά με τα στοιχεία των προϊόντων. Όμως, μπορεί να μην πουν όλη την αλήθεια. Εδώ χρειάζεται η κρίση του καταναλωτή να αξιολογήσει αν αξίζει να αγοράσει το διαφημιζόμενο προϊόν. Στις συσκευασίες όμως δεν υπάρχει καμία παραπλάνηση! Είναι υποχρεωμένες οι εταιρείες να αναγράφουν αναλυτικά όλα τα συστατικά του προϊόντος, και μάλιστα η σειρά που αναγράφονται τα συστατικά δεν είναι τυχαία αλλά πάει από το συστατικό που περιέχεται περισσότερο σε αυτό που περιέχεται λιγότερο (στα τρόφιμα). Οπότε όλες οι πληροφορίες είναι στη διάθεση του καταναλωτή προτού επιλέξει να αγοράσει το προϊόν. Μάλιστα πάντα αυτές οι πληροφορίες αναγράφονται σε όλες τις γλώσσες των χωρών όπου πωλείται το συγκεκριμένο προϊόν.
Οι μεγάλες εταιρείες φυσικά στοχεύουν στο κέρδος. Και για να το πετύχουν αυτό κάνουν τα πάντα. Όμως αυτά είναι μάλλον προς όφελος της κοινωνίας παρά το αντίθετο. Έτσι, δημιουργούν κλίμα συνεργασίας και φιλικής διάθεσης. Θέλουν ανοιχτά σύνορα και διακίνηση προϊόντων/υπηρεσιών. Δείχνουν έμπρακτα το καλό (κοινωνικό) τους πρόσωπο προσφέροντας όποτε υπάρχει ανάγκη, όπως η Chipita. Για διαφήμιση το κάνει θα μου πείτε. Έστω! Win-win situation ωστόσο! Επωφελούνται και οι πρόσφυγες. Στην πράξη!
Οι μεγάλες εταιρείες λειτουργούν με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, που σημαίνει ότι χτίζουν σε βάθος χρόνου και εφαρμόζουν πρακτικές με μακροπρόθεσμα οφέλη. Για όλους!
Ας καταναλώνουμε υπεύθυνα λοιπόν, και σε προϊόντα και σε (παρα)πληροφόρηση!
* Η Πόλυ Βλάση είναι μέλος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και έχει σπουδάσει οικονομικά και marketing
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 13 Μαρτίου, 2016.