Θέλετε να μιλήσουμε για εργασιακή ευελιξία και δικαιώματα, κ. Αχτσιόγλου;

*Του Ολύμπιου Ράπτη

Η αγαπητή Υπουργός Εργασίας κ. Αχτσιόγλου επιδίδεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στην διαστρέβλωση δηλώσεων του Προέδρου της ΝΔ κ. Μητσοτάκη και – ακόμα πιο σημαντικό – στην δυσφήμιση της «νεοφιλελεύθερης εργασιακής ευελιξίας».

Μην κατηγορούμε μόνο την αριστερά για αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας. Κάπου στο 2016, σε άτυπη συνάντηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μεταξύ Ελλήνων και ξένων ευρωβουλευτών και του ΔΣ του ΣΕΒ, ένας εκ των μελών του επισήμανε ότι «τουλάχιστον, αναγνωρίζουμε ότι η ελληνική αγορά εργασίας είναι μετά τα μνημόνια από τις πλέον ευέλικτες παγκοσμίως».

Ωστόσο, μετά από 4,5 χρόνια υπό καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, με την υψηλότερη ανεργία από όλες τις χώρες της Ε.Ε., με την ανασφάλιστη εργασία των ντελιβεράδων και λοιπών υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα και τον αφανισμό των ελευθέρων επαγγελματιών πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους για τι πράγμα μιλάμε.

Γιατί η Ελλάδα είναι στον πάτο της εργασιακής ευελεξίας και της αποτελεσματικής προστασίας των εργαζομένων και των ανέργων, όχι στην κορυφή.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Δανία, την χώρα που κατατάσσεται πρώτη ή ανάμεσα στις πρώτες σε διάφορους διεθνείς δείκτες εργασιακής και επιχειρηματικής ευελιξίας και εν γένει οικονομικής ελευθερίας – ακόμα πιο ψηλά και από τις ΗΠΑ! Εκεί δεν υπάρχει εθνικός κατώτατος μισθός, ούτε εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η μέγιστη αποζημίωση υπαλλήλου, ακόμα και μετά από δεκαετίες, είναι 4 μισθοί όλοι κι όλοι. Το επίπεδο ανεργίας είναι αμελητέο με 1 στους 4 υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα να αλλάζει δουλειά κάθε χρόνο! Και αυτό θεωρείται στην Δανία επιτυχία.

Όσο, λοιπόν, θα ονειρεύεται η αριστερά «μόνιμες και σταθερές δουλειές για όλους», όσοι Έλληνες και Ελληνίδες μπορούν, θα μεταναστεύουν. Θα πηγαίνουν στις σκανδιναβικές χώρες, στην Κύπρο, στην Βουλγαρία, σε Γερμανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Καναδά και στις ΗΠΑ. Ή αλλιώς, εκεί όπου κυριαρχούν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες. Γιατί εκεί, πολύ απλά, οι συνθήκες ζωής και εργασίας είναι οι καλύτερες.

Εκεί, λοιπόν, και μόνο εκεί, μπορούμε να μιλάμε για πραγματική εργασιακή ευελιξία και για προστασία δικαιωμάτων αγαπητή κ. Αχτσιόγλου. Γιατί όπως έλεγε και ο σύντροφος Λέον Τρότσκυ, «σε μία χώρα όπου ο μόνος εργοδότης είναι το Κράτος, (αντίσταση) σημαίνει θάνατος…Η παλιά αρχή «αυτός που δεν δουλεύει δεν θα τρώει», αντικαταστάθηκε από το «αυτός που δεν υπακούει, δεν θα τρώει»».

*Ο Ολύμπιος Ράπτης είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής 

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” στις 17 Μαΐου 2019