Ένα αληθινό παράδειγμα φτωχοποίησης των πολιτών
Ένα αληθινό παράδειγμα φτωχοποίησης των πολιτών. Η παρούσα κυβέρνηση θεωρεί ως λύση την αύξηση των φόρων για την παροχή επιπλέον επιδομάτων. Οι φιλελεύθεροι θέλουμε να μειωθούν τα εμπόδια ώστε να μπορέσουν οι πολίτες να δημιουργήσουν ελεύθερα και να παράξουν Αξία για τον εαυτό τους και το σύνολο.
*Του Άρη Κωνσταντινίδη 
“Μετά απο 8 χρόνια ύφεσης τα λεφτά οικογενειακώς τελείωσαν. Και όχι μόνο τελείωσαν αυτά που είχαμε μαζέψει, αλλά χρωστάμε κι όλας(κι ας μη χρωστούσαμε ποτέ και σε κανέναν). Χωρίς κάποιο μαξιλαράκι ο άνθρωπος αισθάνεται ανασφάλεια, φοβάται το αύριο, αλλά και το σήμερα, την κάθε στιγμή. Έχω στο όνομα μου ένα μικρό αγροτεμάχιο στο Λαύριο. Προσπάθησα να το πουλήσω. Άρχισα πριν δύο χρόνια με ένα ποσόν στις 20.000 ευρώ. Δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον. Περίμενα, μετά από καιρό το έριξα στις 15.000, και λίγο αργότερα κι άλλο, στις 10.000.
Πριν λίγες μέρες με πήρε τηλέφωνο κάποιος και πρόσφερε μόνο 5.000 ευρώ. Στριμώχτηκα. Το σκέφτηκα. Άλλος δεν είχε φανεί. Η μοναδική προσφορά που είχα ήταν σε τιμή πραγματικού ξεπουλήματος. Πλην όμως ο φόβος είναι μεγάλος εχθρός. Μετά από μεγάλη σκέψη αποφάσισα να συμφωνήσω να το ξεπουλήσω. Το δέχτηκα.
Όμως η εφορία είχε αντίθετη γνώμη. Για να το πουλήσω (το οικόπεδό μου, την περιουσία μου), χρειάζομαι φορολογική ενημερότητα. Πρέπει να έχω δηλαδή έντυπο της εφορίας στα χέρια μου που να αποδεικνύει ότι δεν οφείλω στο Κράτος. Οι οφειλές μου όμως, είναι τέτοιες, που και ολόκληρο το ποσόν της πώλησης να καταβάλω στην εφορία, πάλι θα χρωστάω. Συνεπώς οι μοναδικές λύσεις είναι δύο:
Ή το παρατάω απούλητο κι ο θεός βοηθός, ή το πουλάω με τους όρους του Κράτους. Δηλαδή, να μπω στη διαδικασία να το ξεπουλήσω. Όχι όμως για να μου μείνει κάτι στα χέρια, αλλά για να πάρει Ολόκληρο το ποσόν το Κράτος, με τελικό αποτέλεσμα, Και να μην έχω οικόπεδο, Και να μην έχω δεκάρα στην άκρη, Και να εξακολουθήσω να χρωστάω!
Το κράτος τα έχει κανονίσει όλα, ιδίως αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας. Σου επιβάλλει μέσα σε μία τριετία, φόρους τόσο εξοντωτικούς, τόσο άδικους και αυθαίρετους, που είναι περίπου αδύνατον να τους εξοφλήσεις. Σου παίρνει ό,τι είχες και δεν είχες μαζέψει τόσα χρόνια και συνεχίζει ακάθεκτο τη φοροληστεία. Και όταν έρθει η ώρα να μείνεις με το τίποτα, με το απόλυτο μηδέν, εξαναγκαζόμενος προφανώς να του χρωστάς, όλο και περισσότερα, σε αποκλείει και από οποιονδήποτε άλλον τρόπο σκεφτείς για να βοηθήσεις κάπως τον εαυτό σου. Όχι βέβαια για να γίνεις πλούσιος, για να αποκτήσεις χρήμα με ουρές (πώς θα μπορούσε άλλωστε σήμερα να γίνει αυτό;), αλλά απλώς για να σου μείνει κάτι στα χέρια για ώρα ανάγκης!
Είναι πολύ πικρή ιστορία να είσαι Έλληνας πολίτης. Είναι σκέτη Καταδίκη!”
*O κ. Άρης Κωνσταντινίδης είναι μέλος της ΜΓΣ της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal την 1η Δεκεμβρίου, 2018.
Μια φιλελεύθερη άποψη για την αναδοχή των παιδιών
Της Πόλυς Βλάση*
Όταν ακούω από γονείς με μικρά παιδιά αρνητικά σχόλια για τα ομοφυλόφιλα άτομα, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να τους ευχηθώ; Να μην τύχει να είναι ομοφυλόφιλο κάποιο παιδί τους, ώστε να μην το βασανίσουν και το καταπιέσουν για να «αλλάξει» ή να τύχει να έχουν κάποιο ομοφυλόφιλο παιδί και μέσα από τη γονεϊκή τους αγάπη να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα όρια που είχαν στο μυαλό τους;
Ξεκινάει σήμερα η συζήτηση στη Βουλή για την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια. Οι ανάδοχοι γονείς ουσιαστικά φιλοξενούν το παιδί στην οικογένειά τους επειδή για τον οποιαδήποτε λόγο αυτό δεν μπορεί να μείνει με τους βιολογικούς του γονείς ή είναι ορφανό, αλλά ουσιαστικά οι ανάδοχοι γονείς λειτουργούν ως (εξωτερικοί) συνεργάτες του ιδρύματος που τα έχει (π.χ. το Μητέρα) και υπάρχει πάντα περίπτωση να επιστρέψει το παιδί στους βιολογικούς του γονείς, αν και σε πολλές περιπτώσεις προχωράει σε υιοθεσία.
Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται λοιπόν για παιδιά που έχουν βιώσει εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, π.χ. εγκατάλειψη, κακοποίηση, ελλιπή φροντίδα και η προσπάθεια μέσω των ανάδοχων γονιών είναι να βιώσουν αυτά τα παιδιά τη γονική αγάπη, που τόσο τους έχει λείψει. Ωστόσο, όσες προσπάθειες κι αν γίνουν από τα ιδρύματα, αυτά δεν μπορούν να δώσουν όλη τη φροντίδα και την αγάπη που έχουν ανάγκη τα παιδιά.
Στα παιδικά χωριά SOS, όπου γίνεται αξιοθαύμαστη προσπάθεια και τεράστιο έργο, έχουν εισαγάγει τη «Μητέρα SOS», που είναι ό,τι πλησιέστερο σε «μητέρα» για τα παιδιά του ιδρύματος, η οποία έχει πολλές ευθύνες απέναντί τους και επιλέγεται με αυστηρά κριτήρια (ωριμότητας κυρίως). Είχα πάει πριν λίγα χρόνια στο χωριό της Βάρης να αφήσω μερικά πράγματα και ρώτησα την υπεύθυνη πόσο ευτυχισμένα είναι τα παιδιά εκεί με όλες τις εξαιρετικές εγκαταστάσεις, παροχές και τη «Μητέρα SOS»; Η απάντησή της ήταν «δεν είναι ευτυχισμένα διότι δεν είναι το ίδιο». Ένιωσα τη θλίψη να με γεμίζει και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ζήτησα συγγνώμη από την υπεύθυνη για τη συμπεριφορά μου και αυτή μου είπε «μη ζητάτε συγγνώμη και εμείς κλαίμε συχνά…»
Το πιο συχνό «επιχείρημα» που ακούω κατά των ομοφυλόφιλων ατόμων γενικότερα και του (αυτονόητου) ανθρώπινου δικαιώματός τους να γίνουν γονείς είναι ότι «δεν είναι φυσιολογικό». Να θυμίσουμε λοιπόν ότι:
Ομοφυλόφιλα άτομα υπήρχαν πάντα στη φύση, στον άνθρωπο και άλλα ζώα. Δεν «δημιουργήθηκαν» στις μέρες μας επειδή «έγινε της μόδας». Άρα είναι φυσιολογικό.
Στη φύση συναντάμε μικρά να μεγαλώνουν με «ανάδοχους» γονείς είτε γιατί έχασαν τους βιολογικούς γονείς τους είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Καμιά φορά μάλιστα, μας εκπλήσσει το γεγονός ότι «υιοθετήθηκε» ένα ζωάκι από οικογένεια διαφορετικού είδους! Και στις ανθρώπινες κοινωνίες γινόταν αυτό από πάντα, ειδικά σε δύσκολες περιόδους με υψηλή θνησιμότητα (π.χ. ασθένειες, πόλεμος) είτε με άλλες κοινωνικοπολιτικές δυσκολίες. Από άτομα με οποιαδήποτε σεξουαλική ταυτότητα – άσχετο θέμα αυτό με τη φροντίδα του παιδιού άλλωστε. Φυσιολογικό και αυτό λοιπόν.
Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη πρωτίστως. Και φροντίδα. Αυτά είναι τα κριτήρια που πρέπει να πληρούν οι ανάδοχοι γονείς, πρωτίστως. Τα δευτερεύοντα έχουν καλυφθεί επαρκώς από το υπάρχον πλαίσιο, π.χ. ηλικία, οικονομική δυνατότητα, ψυχική και σωματική υγεία. Η σεξουαλική ταυτότητα είναι κάτι που δεν επηρεάζει το παιδί. Όπως δεν μεγαλώσαμε βλέποντας τι κάνουν στο κρεβάτι τους οι έτερο- γονείς μας, έτσι δεν βλέπουν και τους όμο- γονείς τους, όσοι μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια. Βλέπουν μόνο την αγάπη τους και αυτή την αγάπη τη χρειάζονται τα παιδιά. Ας τους τη δώσουμε!
Θα ήθελα λοιπόν η συζήτηση επί του θέματος να αφιερωθεί στις ανάγκες των παιδιών και όχι σε άσχετα θέματα, όπως η σεξουαλική ταυτότητα ή τα υποκειμενικά πιστεύω του καθενός.
*H κα Πόλυ Βλάση είναι μέλος του ΚΕΦΙΜ και αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal την 25η Απριλίου, 2018.
Φιλελεύθερες σκέψεις
Του Νίκου Χαραλάμπους
Χαίρομαι ιδιαίτερα που βλέπω πολύ κόσμο να θέλει να είναι φιλελεύθερος. Η έννοια αποδαιμονοποιήθηκε. Τώρα μένει εκτός από την υιοθέτηση της “ταμπέλας” να υιοθετηθεί και το περιεχόμενο της έννοιας. Δεν πιστεύω κάποιος ή κάποια να θέλουν απλώς να λέγονται φιλελεύθεροι/ες αλλά να μην ξέρουν τι σημαίνει η έννοια και να θέλουν να εφαρμόζουν τα αντίθετα από αυτά που προτάσσει ο φιλελευθερισμός στον πολιτικό λόγο τους αλλά και στη συμπεριφορά τους.
25 Νοεμβρίου – Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
Η ενδοοικογενειακή βία και η κακοποίηση που στρέφεται στις γυναίκες αποτελούν τις πιο συνηθισμένες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο. Υπολογίζεται ότι μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία ενώ η χώρα μας καταγράφει ένα 24% τέτοιων περιστατικών με θύτες τον σύντροφο ή άλλο στενό πρόσωπο του περιβάλλοντός τους.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία ενώνει την φωνή της με τις προσπάθειες που γίνονται διεθνώς για την ανάδειξη του μηνύματος εξάλειψης της βίας. Η πρόληψη των περιστατικών κακοποίησης, η ενημέρωση, η εκπαίδευση σε ζητήματα έμφυλης βίας και οι αγώνες για την διασφάλιση των δικαιωμάτων όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων θα συνεχίσουν να αποτελούν προτεραιότητα, ευθύνη και δέσμευση έργου για μας. Εκτός από την πρόληψη είναι σημαντικό να σπάσει η «σιωπή» και η ανοχή στην κουλτούρα βίας που έχει καλλιεργηθεί στην Ελλάδα εδώ και πολλές γενεές. Η Ελλάδα ως χώρα της Ευρώπης και της Δύσης θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει το ανάλογο πολιτιστικό υπόβαθρο και την δέσμευση για την προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων.
10 χρόνια Συνέδρια
Του Άκη Αποστολόπουλου
10 χρόνια Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Τόσα κόμματα άνοιξαν, έκλεισαν, και απορροφήθηκαν στο διάστημα αυτό, και όμως η Φιλελεύθερη Συμμαχία κάπως καταφέρνει να επιβιώνει, να προσελκύει νέο κόσμο και να διοργανώνει ξανά συνέδριο.
Έτσι το Σάββατο 11 Νοεμβρίου η ΦιΣυ διεξάγει το 7ο Συνέδριό της. Ας ανατρέξουμε στο ιστορικό των προηγούμενων συνεδρίων:
Για τον Νόμο ταυτότητας φύλου
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία εκφράζει τη χαρά της που οι διεμφυλικοί συμπολίτες μας καταγράφουν τα πρώτα βήματα για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους και στη χώρα μας επιτέλους.
Ο Νόμος για την ταυτότητα φύλου μπορεί να μην αφορά πολλά άτομα αλλά αυτά που αφορά τα επηρεάζει σε ζωτικό βαθμό.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία εκφράζει όμως και την απογοήτευσή της για τα απαξιωτικά σχόλια που ακούστηκαν μέσα και έξω από τη Βουλή και που αναδεικνύουν τον πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε ακόμη για την ανοικτή κοινωνία που θα εντάσσει πλήρως τα διεμφυλικά άτομα, καθώς και την έλλειψη ενημέρωσης για τα θέματα που αφορούν στην ταυτότητα φύλου.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θα συνεχίσει τον αγώνα της για ισονομία, αναγνώριση και αποδοχή των ανθρώπων που με τον αυτοπροσδιορισμό τους θα βιώνουν την ελευθερία σ όλα τα χρώματά της.
Άλλη μια μέρα, άλλη μια παράλογη επιβάρυνση
Η κυβέρνηση επαναφέρει τη λογική των δασμών σε μέσα αποθήκευσης, εγγραφής και αναπαραγωγής έργων «πνευματικής ιδιοκτησίας» με επιβάρυνση της αξίας τους από 2 έως 6%.
Αναρωτιόμαστε αν οι συγγραφείς του νομοσχεδίου έχουν υπολογίσει την πιθανή απώλεια εσόδων και ζημιά που προκαλείται στις εγχώριες εταιρίες πωλήσεων των εν λόγω συσκευών και μέσων; Σε μια εποχή που όλες οι δημοκρατίες παγκοσμίως προσπαθούν να βοηθήσουν τους πολίτες των χωρών τους να οικειοποιηθούν τις νέες τεχνολογίες και να προάγουν την ψηφιοποίηση, η Ελλάδα προωθεί λουδίτικες πολιτικές και διδάσκει την τεχνοφοβία στα σχολεία.
Οι δημιουργοί δεν χρειάζονται τον πατέρα κράτος να τους χαρτζιλικώνει, χρειάζονται ελευθερία για να δημιουργούν.
Πάμε πάλι: Δραχμή σημαίνει….
Του Νίκου Χαραλάμπους
Έχει διαμορφωθεί ένας αριθμός φωνών που θέλουν να λέγονται «έγκριτες» και σπουδαγμένες στα οικονομικά, που στα κοινωνικά μέσα υποστηρίζουν ένθερμα πως το ευρώ είναι ο κύριος υπεύθυνος για τη χρόνια ύφεση και κρίση που περνά η χώρα και πως με την έξοδο από την ευρωζώνη και τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα θα βγούμε από την κρίση και θα μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης.
Ως φιλελεύθερος δεν έχω πρόβλημα να επαναλάβω μια φράση που είχε συζητηθεί το 2014, πως το «νόμισμα δεν είναι φετίχ». Η φιλελεύθερη θέση δεν είναι ευρώ ή δραχμή, αλλά ένα νόμισμα που θα αντανακλά όσο το δυνατόν περισσότερο στην πραγματική αξία των αγαθών. ‘Ενα νόμισμα που θα έχει αξία.
Κύριε Λαπαβίτσα, ήμασταν λίγοι οι φιλελεύθεροι, εσείς μας κάνατε πολλούς!
Του Μάκη Σπυράτου, ως απάντηση στο άρθρο του κου Λαπαβίτσα στο Liberal.
Αναρωτιέται αν υπάρχουν σήμερα στη Ελλάδα Φιλελεύθεροι. Θα απαντήσω κατηγορηματικά «Ναι»! Ήμασταν λίγοι προ της κρίσης αλλά χάρις στις επιλογές υπεράσπισης του μεγάλου κράτους από τις κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και ακόμα περισσότερο λόγω της καταστροφικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα οι πολίτες που ενστερνίζονται την ανάγκη για μικρό αλλά λειτουργικό κράτος, ελεύθερη αγορά και χαμηλή φορολόγηση, έχουν πολλαπλασιαστεί.
Εδώ ήμασταν έστω και λίγοι Κύριε Λαπαβίτσα:
