Ας ορίσουμε το κράτος που θέλουμε

Toυ Γιάννη Ρετετάγκου

Από την πρώτη φορά που μπήκα στο εκλογικό παραβάν πήρα το καθήκον μου πολύ σοβαρά. Ήθελα πάντοτε να έχω δομημένο το μυαλό μου έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο για το πού κατέληγε η ψήφος μου.

Η ανάπτυξη ενός πολιτικού κριτηρίου δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Η αποκρυστάλλωση μιας ιδεολογικής ταυτότητας ήταν μία ακόμα πιο επίπονη διαδικασία.

Με βοήθησε, βέβαια, η μακρά παραμονή μου στο εξωτερικό για σπουδές προκειμένου να αποκτήσω την αναγκαία συναισθηματική απόσταση, αλλά και να κάνω τις αναπόφευκτες πολιτικές συγκρίσεις.

Η μνήμη μου είναι ένας ακόμα σύμμαχος.

Θυμάμαι τον Γιώργο στις εκλογές του 2009 να λέει ότι ‘Λεφτά υπάρχουν’, κάτι που ποτέ δεν παρεξήγησα καθότι ήταν πολύ σαφές ότι εννοούσε τη φοροδιαφυγή και τον αδήλωτο πλούτο των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων.

Θυμάμαι αργότερα και τον Αλέξη να κραυγάζει για την απάτη στις συναλλαγές ιδιωτών-δημοσίου με τελικό θύμα τα δημόσια ταμεία.

Στο μυαλό μου, βέβαια, οι δύο πολιτικοί δεν είναι ίδιοι. Ο Γιώργος είναι ένας ευσυνείδητος σοσιαλιστής που πιστεύει βαθιά τόσο στη θεωρία της Ανισότητας όσο και στις πολιτικές τύπου Κέυνς. Από την άλλη, ο Αλέξης είναι απλώς ένας ταλαντούχος στον λαϊκισμό πολιτικός.

Ωστόσο και οι δύο πολιτικοί ομοιάζουν στο ότι αποφεύγουν να ακουμπήσουν την επώδυνη πλευρά του ελληνικού προβλήματος και καταλήγουν να προτείνουν ανώδυνες λύσεις.

Για εμένα η επώδυνη πλευρά είναι ο ρόλος του κράτους.

Τί κράτος θέλουμε; Δεν είναι τόσο απλό να απαντήσουμε ότι θέλουμε ένα
μικρότερο κράτος, ούτε ότι πρέπει απλώς να περικόψουμε δημόσιες δαπάνες.

Δεν είναι αρκετό να πείς ότι θα περιορίσεις τη γραφειοκρατία και θα δημιουργήσεις ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο.

Θα είναι μία ακόμα πολιτική φενάκη, ο επόμενος πρωθυπουργός να εκλεγεί υποσχόμενος μικρότερη φορολογία.

Το νυστέρι θα φτάσει στο κόκκαλο αν καταφέρει το πολιτικό σύστημα να συζητήσει και να αποφασίσει για το ρόλο του κράτους που χρειαζόμαστε στην Ελλάδα.

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι το μέγεθος του κράτους είναι τόσο σημαντικό όσο κυρίως ότι χρειαζόμαστε ένα σαφώς πιο περιορισμένο κράτος που δεν θα παρεμβαίνει στην οικονομία.

Το κράτος που ονειρεύομαι θα είναι μικρότερο και θα παρεμβαίνει μόνο για να διασφαλίζει μεταξύ άλλων την ισονομία, τη διαφάνεια, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και τα ατομικά δικαιώματα.

Μια τέτοια συζήτηση δεν θα είναι εύκολη και δεν μπορεί να γίνει από μία μόνο παράταξη. Το παιχνίδι θα παιχτεί στο φιλελεύθερο κέντρο και θα πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει τις υγιείς σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις.

Ωραία, πώς αρχίζουμε μια τέτοια διαδικασία;

Νομίζω ότι η καταφατική απάντηση στο παρακάτω ερώτημα είναι αναγκαία προϋπόθεση για την έναρξη της συναίνεσης… Δέχεστε να συζητήσουμε για το πώς δαπανάται και κατανέμεται η φορολογία των Ελλήνων πολιτών;

Αν δεχτούμε ένα τέτοιο αρχικό ερώτημα, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να συμφωνήσουμε και στα υπόλοιπα θέματα.

Και βέβαια στη δική μου οπτική μια τέτοια συζήτηση πρέπει να αποσκοπεί στο χτίσιμο ενός μικρότερου κράτους με σαφώς μικρότερη φορολογία για όλους, ιδιώτες και επιχειρήσεις.

* Ο Γιάννης Ρετετάγκος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Liberal στις 23 Μαρτίου, 2016.