Πέντε κλισέ φράσεις που με ενέπνευσαν να δηλώσω υποψηφιότητα για τις αυτοδιοικητικές εκλογές
Της Δέσποινας Λιμνιωτάκη
1. «Πού πας να μπλέξεις;» – η λανθασμένη εντύπωση ότι η αυτοδιοίκηση είναι μια αμαρτωλή διαδικασία που ελέγχεται από σκοτεινές δυνάμεις και αυτό μπορεί να γίνεται εσαεί, χωρίς πιθανότητα αλλαγής ή βελτίωσης. Με αυτή την εντύπωση κατά νου, συχνά καταλήγουμε να ψηφίζουμε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, τους ανθρώπους δηλαδή που ταιριάζουν καλύτερα στο παραπάνω στερεότυπο, αποθαρρύνοντας οποιονδήποτε έχει κάτι διαφορετικό να πει ή καινούριο να προτείνει. Απέναντι σε ένα σκηνικό απαξίωσης, κάθε φωνή λογικής, κάθε νέα πρόταση είναι καταδικασμένη να μην ακουστεί καν. Καθώς περνάνε τα χρόνια, αυτό αρχίζει να φαντάζει λιγότερο τυχαίο και περισσότερο δρομολογημένο. Καιρός να σπάσουμε τα στερεότυπα.
2. «Η αυτοδιοίκηση είναι για ανθρώπους με χαμηλές φιλοδοξίες» – έχω τεράστιες ενστάσεις απέναντι σε αυτή την άποψη που ακούω να κυκλοφορεί κατά κόρον. Για μένα, η αυτοδιοίκηση είναι η πιο σημαντική βαθμίδα διακυβέρνησης, αυτή που φέρνει τον πολίτη πιο κοντά στα προβλήματα με τα οποία θα κληθεί να παλέψει και για τη λύση των οποίων θα πρέπει να επιλέξει διαχειριστές. Η διαπροσωπική επαφή, η αμεσότητα, η φυσική εγγύτητα, οι δυνατότητες διαβούλευσης, η καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους είναι απείρως δυσκολότερες προκλήσεις για κάποιον που αγαπάει την πολιτική δραστηριότητα.
3. «Αυτός/Αυτή θα μας σώσουν;» – δεν ψηφίζουμε σωτήρες, ψηφίζουμε αυτούς που θεωρούμε ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα, αποτελεσματικότερα, ταχύτερα, ευσυνείδητα, με σεβασμό και πάνω από όλα, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ γνώσεις στον τομέα τους, μια συγκεκριμένη δουλειά. Και από αυτή την άποψη, ναι, ίσως μέσα σε όλα αυτά να εμπεριέχεται και η σωτηρία, αν καταφέρουμε να γλιτώσουμε τις πόλεις μας από την μετριότητα, την φαυλότητα, την ασχήμια, την ασυνέπεια και τις παλαιοκομματικές πρακτικές.
4. «Είμαι ανεξάρτητος/η» – η εξάρτηση παίρνει πολλές μορφές από τις οποίες η κομματική στήριξη είναι μόνο ένα μέρος. Ο δικός μου ορισμός της ανεξαρτησίας είναι το να βγάζεις τη γλώσσα στο σύστημα που απαιτεί από εσένα να μη μιλάς ποτέ και να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα. Σημαίνει το να τολμάς να διαφωνείς ακόμα και με την ομάδα σου, να κάνεις πολλά χωρίς να περιμένεις τίποτα, να είσαι σύμμαχος και συνεργάτης αλλά ποτέ οπαδός. Και όχι, με αυτή την έννοια δεν υπάρχουν πολλοί ανεξάρτητοι σε αυτήν τη ζωή.
5. «Εγώ δεν είμαι πολιτικός» – στο σχολείο μαθαίνουμε Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή και διδασκόμαστε Πολιτική Παιδεία αλλά σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας προσπαθούμε να μετριάσουμε την αξία των πολιτικών διαδικασιών θεωρώντας λανθασμένα ότι πρόκειται για ατιμωτικές πράξεις. Το να είσαι πολιτικός σημαίνει να μαθαίνεις, να αλλάζεις, να συνθέτεις δυνάμεις, να ηγείσαι, να κάνεις πίσω όταν χρειαστεί, να αναζητάς λύσεις, να εμψυχώνεις ομάδες. Δεν υπάρχει τίποτα ντροπιαστικό στην πολιτική, ίσως υπάρχει κάτι ανησυχητικό στις επιλογές που κάνουμε κατά καιρούς αλλά αυτό είναι πρόβλημα δικό μας, όχι της πολιτικής. Μακάρι να αποκτήσουμε περισσότερους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες. Μακάρι να μάθουμε πώς να είμαστε καλοί πολιτικοί πριν καταστραφεί κάθε προοπτική.
*H Δέσποινα Λιμνιωτάκη είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη Δύναμη Πολιτών-Βασίλης Λαμπρινός για το Ηράκλειο Κρήτης.